26 listopada - św. Piotra z Aleksandrii, Biskupa i Męczennika
Święty Piotr z Aleksandryi, biskup, (+ r. 311.)
W walkach z heretyckimi prądami w pierwszych wiekach chrześcijaństwa posiada niemałe znaczenie święty Piotr, biskup Aleksandryi. Prawdopodobną bardzo jest rzeczą, że był pierwotnie nauczycielem przy tamtejszej szkole chrześcijańskiej. Odznaczając się głęboką nauką i wybitną cnotą, został powołany po śmierci Teonasa na stolicę biskupią w Aleksandryi r. 300. Pełen gorliwości nie przerażał się uciskiem i prześladowaniem, jakie niejedni biskupi musieli znosić. Przeciwności rozbudzały żarliwość biskupa dla sprawy Kościoła, za którą do Boga z głębi serca zasyłał modlitwy. On to też zachęcał wiernych nietylko do życia cnotliwego, ale i do męczeństwa za wiarę. Prześladowanie bowiem srogie rozpoczęło się za Dyoklecyana r. 303. Niejeden wyznawca Chrystusowy uległ grozie kar; albo zupełnie odpadł od wiary, albo pozornie oświadczał się za bałwochwalstwem. Wracających na łono Kościoła św. Piotr przyjmował z podziwienia godną wyrozumiałością; nie omieszkał przecież wyznaczać pokuty stosownie do stopnia winy popełnionej.
R. 306 wydał cesarz rozporządzenie, aby wszystkich duchownych natychmiast uwięzić; święty Piotr musiał na pewien czas uchodzić z Aleksandryi, bo chciał chociaż tylko z daleka mieć troskę o swoją owczarnię. Skorzystał z tego Melecy, biskup z Lykopolis, aby sobie przywłaszczyć prawa najwyższego zwierzchnika kościelnego w Egipcie. Znany z niestałości charakteru, winny ofiar pogańskich, ściągnął na siebie gromy biskupów zebranych w Aleksandryi pod przewodnictwem św. Piotra. Został złożony z swej godności; nie poddając się wyrokowi, wywołał głośne rozterki w Kościele, zwane schyzmą Melecego. Zwolennikiem odpadłego od jedności z Kościołem biskupa był Aryusz, którego św. Piotr był wyświęcił na dyakona. Przewidując wszakże zamysły niespokojnego tego ducha, który nie wahał się przeczyć później jawnie bóstwu Jezusa, wykluczył św. Piotr i Aryusza z łączności kościelnej.
Wewnętrzne te walki były tem groźniejsze, czem silniejszy był ucisk chrześcijan przez władze rzymskie. Podobno już za Dyoklecyana św. Piotr cierpieć musiał więzienie. Uwolniony, miał ponieść śmierć męczeńską w prześladowaniu, jakie na wschodzie rozpoczął cesarz Maksymin roku 311. Pomimo wpływów Galeryusza cesarza, musiał święty Piotr tego samego jeszcze roku oddać swe życie za wiarę pod mieczem kata razem z kapłanami swemi Faustusem, Dionem oraz Amoniuszem. Oprócz 14 przepisów pokutnicznych, z dzieł św. Piotra utrzymały się liczne urywki. Uroczystość jego przypada na 26. listopada.
siomi1.w.interia.pl/26.listopada.html
W walkach z heretyckimi prądami w pierwszych wiekach chrześcijaństwa posiada niemałe znaczenie święty Piotr, biskup Aleksandryi. Prawdopodobną bardzo jest rzeczą, że był pierwotnie nauczycielem przy tamtejszej szkole chrześcijańskiej. Odznaczając się głęboką nauką i wybitną cnotą, został powołany po śmierci Teonasa na stolicę biskupią w Aleksandryi r. 300. Pełen gorliwości nie przerażał się uciskiem i prześladowaniem, jakie niejedni biskupi musieli znosić. Przeciwności rozbudzały żarliwość biskupa dla sprawy Kościoła, za którą do Boga z głębi serca zasyłał modlitwy. On to też zachęcał wiernych nietylko do życia cnotliwego, ale i do męczeństwa za wiarę. Prześladowanie bowiem srogie rozpoczęło się za Dyoklecyana r. 303. Niejeden wyznawca Chrystusowy uległ grozie kar; albo zupełnie odpadł od wiary, albo pozornie oświadczał się za bałwochwalstwem. Wracających na łono Kościoła św. Piotr przyjmował z podziwienia godną wyrozumiałością; nie omieszkał przecież wyznaczać pokuty stosownie do stopnia winy popełnionej.
R. 306 wydał cesarz rozporządzenie, aby wszystkich duchownych natychmiast uwięzić; święty Piotr musiał na pewien czas uchodzić z Aleksandryi, bo chciał chociaż tylko z daleka mieć troskę o swoją owczarnię. Skorzystał z tego Melecy, biskup z Lykopolis, aby sobie przywłaszczyć prawa najwyższego zwierzchnika kościelnego w Egipcie. Znany z niestałości charakteru, winny ofiar pogańskich, ściągnął na siebie gromy biskupów zebranych w Aleksandryi pod przewodnictwem św. Piotra. Został złożony z swej godności; nie poddając się wyrokowi, wywołał głośne rozterki w Kościele, zwane schyzmą Melecego. Zwolennikiem odpadłego od jedności z Kościołem biskupa był Aryusz, którego św. Piotr był wyświęcił na dyakona. Przewidując wszakże zamysły niespokojnego tego ducha, który nie wahał się przeczyć później jawnie bóstwu Jezusa, wykluczył św. Piotr i Aryusza z łączności kościelnej.
Wewnętrzne te walki były tem groźniejsze, czem silniejszy był ucisk chrześcijan przez władze rzymskie. Podobno już za Dyoklecyana św. Piotr cierpieć musiał więzienie. Uwolniony, miał ponieść śmierć męczeńską w prześladowaniu, jakie na wschodzie rozpoczął cesarz Maksymin roku 311. Pomimo wpływów Galeryusza cesarza, musiał święty Piotr tego samego jeszcze roku oddać swe życie za wiarę pod mieczem kata razem z kapłanami swemi Faustusem, Dionem oraz Amoniuszem. Oprócz 14 przepisów pokutnicznych, z dzieł św. Piotra utrzymały się liczne urywki. Uroczystość jego przypada na 26. listopada.
siomi1.w.interia.pl/26.listopada.html