Są wreszcie dusze, których głównym zadaniem jest służenie Bogu przez wierność codziennym obowiązkom. Władza najbardziej u nich czynna, to pamięć z aktywnością czysto praktyczną. Do tych należy największa część chrześcijan Łaska dostosowuje się do ich natury i wykazuje im jasno, wśród mnóstwa zajęć, jaki obowiązek spełnić, jak Boga pochwalić, jak bliźniego wspomóc.
Natchnienie Boże rzadziej im daje ujęcie syntetyczne, lecz raczej wielką przytomność na wybór i trafne użycie rozmaitych środków do osiągnięcia doskonałości. Tym sposobem owe dusze, jeżeli są wierne i szlachetne, dojdą do znajomości rzeczy boskich bardzo praktycznej i życiowej i do wielkiej miłości Boga i bliźniego, a zatem do najwyższych szczebli świętości.
Niebezpieczeństwem dla nich byłoby zbyteczne przywiązanie do pewnych praktyk dobrych w sobie, lecz nie prowadzących bezpośrednio do Boga, jak pewne umartwienia zewnętrzne lub modlitwy ustne. To by mogło łatwo doprowadzić do drobiazgowości, do skrupułów, do przywiązywania się do metod użytecznych może w początkach, lecz zbyt mechanicznych a utrudniających poufność stosunku z Panem Jezusem.