Krucjaty były przykładem europejskiej solidarności i współdziałania, a także indywidualnego poświęcenia chrześcijańskich rycerzy. Ludzi, którzy w imię idei porzucali swoje domy i narażali życie w odległych zamorskich krainach. Duch prawdziwej Europy reprezentowali właśnie krzyżowcy, a nie współcześni postępowi intelektualiści, którzy ich potępiają - pisze Piotr Zychowicz. Wyprawom krzyżowym i Polakom, którzy brali w nich udział, poświęcone jest listopadowe wydanie „Historii Do Rzeczy”.
Wyprawy krzyżowe są jednym z najczęściej przytaczanych przykładów zbrodni chrześcijan. Tymczasem była to odpowiedź na zajmowanie przez muzułmanów kolejnych terytoriów, które już od starożytności były kolebką chrześcijaństwa. Wyznawcy Islamu podbili całą Afrykę Północną, Hiszpanię, część Azji Mniejszej, przejściowo również terytoria należące do współczesnej Francji i Włoch. Utworzyli emirat na Sycylii i zajmowali kolejne terytoria, zagrażając Rzymowi. Dla chrześcijan żyjących na podbitych terenach szczególnym zagrożeniem byli radykalni wyznawcy Islamu.
„Długie lata intelektualiści, historycy pisarze i publicyści zachodni bili się w piersi za grzechy przodków krzyżowców. Przypisywano rycerzom z krajów chrześcijańskich jedynie najgorsze cechy, takie jak fanatyzm i okrucieństwo, oraz najgorsze zbrodnie przeciwko niewinnym rzekomo muzułmanom. Jedynymi skutkami były: potwierdzenie tez głoszonych od wieków po tamtej stronie oraz rozjątrzenie mściwego gniewu, który rodzi tam terrorystów” - pisze Maciej Rosalak.
