„Słowa, które powiedziałem do was, są duchem i życiem”
(J 6,63)

Czyż nie powinniśmy słuchać słowa Bożego w postawie klęczącej?
Jak to kiedyś bywało. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa.

Czym się Panu odpłacę
za wszystko, co mi wyświadczył?

Podniosę kielich zbawienia
i wezwę Imienia Pana.

O panie, jestem Twoim sługą,
jam sługa Twój, syn Twej służebnicy.

Ty rozerwałeś moje kajdany:
Tobie złożę ofiarę pochwalną
i wezwę Imienia Pana.

Ps. 116B.

Co wydaje się Wam większe i bardziej znamienite: słowo Boga czy ciało Chrystusa?

Jeśli chcecie na to pytanie udzielić poprawnej odpowiedzi, musicie odrzec, że słowo Boga nie jest w niczym mniejsze od ciała Chrystusa.

A zatem z taką samą dbałością, z jaką przyjmujemy ciało Chrystusa, uważając, by żadna jego cząstka nie upadła na ziemię, tak samo powinniśmy starać się, by nasze dusze nie utraciły danego nam Słowa Boga.

Ten, kto słucha niedbale słowa Boga, jest winien w takim samym stopniu, jak ów, który przez beztroskę dopuszcza tego, by ciało Chrystusa upadło na ziemię.

(św. Cezary z Arles, Kazanie 300, 2).