Fakty z życia wzięte zachodzące od lat w kraju nad Wisłą. Pozwolę sobie jednak wrzucić swój kamyczek do ogródka, rozszerzając nieco znaczenie przywołanej tutaj głupoty i idiotyzmu. Otóż uważam, że to nie to samo, gdyż głupota jest stanem nabytym powstałym w wyniku zaniedbań edukacyjnych. Brak a nawet niechęć do podejmowania kluczowych analiz konserwuje umysł głupiego, blokując funkcję abstrakcyjnego myślenia wyróżniającą wszakże człowieka spośród innych istot żyjących na Ziemi. Funkcja ta między innymi powinna w sytuacjach zagrożenia skutkować zachowaniem pozwalającym oddalić zagrożenie. Głupota jednak jako właściwość nabyta może przy znacznym wysiłku zostać w jakimś stopniu odwrócona. Mówiąc prościej głupiego zawsze można czegoś nauczyć. Z idiotyzmem sprawa ma się o wiele gorzej. Idiotą może być osoba legitymująca się tytułem naukowym. Zdarzają się nawet profesorowie, którzy z przekonaniem wykorzystują swój autorytet w imię szerzenia wynaturzonych, oderwanych od rzeczywistości przekonań i idei. Polemika z idiotą jest raczej pozbawiona wszelkiej racjonalności i może jedynie doprowadzić do zwątpienia i stanów depresji. Jak zlokalizować jednych i drugich w szerokim przekroju polskiego społeczeństwa, to dobre zadanie dla podejmujących trud odpowiedzi na pytanie skąd wzięły się niekończące problemy ze zdefiniowaniem prawdziwej racji stanu naszego Państwa, które od lat obija się od ściany do ściany i tylko patrzeć kiedy się całkiem przewróci. Według mojej oceny, osiągnęliśmy znacznie wyższy poziom od założonego celu. Idioci rozsiedli się w lożach przywódców, zaś głupi tam ich posłali, dokonując wyboru kierowanego przez leniwy rozum, niezdolny nawet do przechowywania krótkotrwałej pamięci.