[...]

„Dlatego odrzuciwszy kłamstwo: niech każdy z was mówi prawdę do bliźniego (…). Niech nie wychodzi z waszych ust żadna mowa szkodliwa, lecz tylko budująca, zależnie od potrzeby, by wyświadczała dobro słuchającym.

I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia. Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważanie - wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie” (Ef 4, 25.29-32). Tak zaleca św. Paweł.

Nie chodzi jednak o potulność powszechną, która byłaby zdradą Prawdy! Sam Pan Jezus niejednokrotnie surowo rozprawiał się z ludźmi zatwardziałego serca, zakłamanymi.

Nie tylko w przeszłości były aktualne słowa Apostoła Narodów: „Jest bowiem wielu krnąbrnych, gadatliwych i zwodzicieli, zwłaszcza wśród obrzezanych: trzeba im zamknąć usta, gdyż całe domy skłócają, nauczając, czego nie należy, dla nędznego zysku” (Tt 1, 10-11)..

Wobec werbalnej produkcji mędrków, mędrkujących i mądralińskich pada rada trafna:

„Unikaj natomiast głupich i niedouczonych dociekań, wiedząc, że rodzą one kłótnie. A sługa Pana nie powinien się wdawać w kłótnie, ale ma być łagodnym względem wszystkich, skorym do nauczania, zrównoważonym. Powinien z łagodnością pouczać wrogo usposobionych, bo może Bóg da im kiedyś nawrócenie do poznania prawdy i może oprzytomnieją i wyrwą się z sideł diabła, żywcem schwytani przez niego, zdani na wolę tamtego” (2 Tm 2, 23-26).

Obowiązek zaszczytny: głosić Słowo Prawdy