Sobór Watykański II przypomniał i potwierdził katolicką definicję Mszy Świętej
«Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił Eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy Kościołowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania: sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę paschalną, w której pożywamy Chrystusa, w której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały»(Sacrosanctum concilium 47)
Celem samej liturgii jest przede wszystkim oddawanie czci Bożemu Majestatowi:
«Jakkolwiek święta liturgia jest przede wszystkim oddawaniem czci Bożemu Majestatowi, zawiera również bogatą treść dla pouczenia wiernego ludu»(Sacrosanctum concilium 33):
Najistotniejsze uczestnictwo wiernych polega natomiast na składaniu samych siebie w ofierze wraz z Chrystusem:
«Kościół zatem bardzo troszczy się o to, aby chrześcijanie podczas tego misterium wiary nie byli obecni jak obcy i milczący widzowie, lecz aby przez obrzędy i modlitwy, tę tajemnicę dobrze rozumieli, w świętej czynności uczestniczyli świadomie,pobożnie i czynnie, byli kształtowani przez słowo Boże, posilali się przy stole Ciała Pańskiego i składali Bogu dzięki, a ofiarując niepokalaną Hostię nie tylko przez ręce kapłana, lecz także razem z nim, uczyli się samych siebie składać w ofierze, i za pośrednictwem Chrystusa z każdym dniem doskonalili się w zjednoczeniu z Bogiem i wzajemnie ze sobą, by w końcu Bóg był wszystkim we wszystkich»(Sacrosanctum concilium 48)
Przypomina o tym również Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium:
«Uczestnicząc w Ofierze eucharystycznej, tym źródle i zarazem szczycie całego życia chrześcijańskiego, składają Bogu boską Żertwę ofiarną, a wraz z nią samych siebie, w ten sposób zarówno przez składanie ofiary, jak i przez Komunię świętą, wszyscy biorą właściwy sobie udział w czynności liturgicznej, niejednakowo, lecz jedni tak drudzy inaczej» (Lumen gentium 11).
