Kilka słów na temat łaciny, jako języka sakralnego.
W próbach ograniczenia języka łacińskiego i zastąpienia go językiem narodowym tkwi mniej lub bardziej świadomy plan rozbicia katolickiej jedności, osłabienia więzów z Rzymem, stłumienia ducha katolickiego, zniszczenia pokory i prostoty wiary. Dlatego tez Stolica Apostolska za każdym razem wytrwale i nieugięcie opierała się tym innowacjom.
Jednakże ten protestancki postulat został w pełni zrealizowany we wszystkich krajach wraz z wprowadzeniem Novus Ordo Missae.
Pius XI zwrócił uwagę: „Albowiem Kościół, dokładnie dlatego, iż obejmuje wszystkie narody i przeznaczony jest, aby trwać do końca czasów (...) ze swej natury potrzebuje języka, który jest powszechny, niezmienny i nie narodowy”. Pius XII pisze: „Język łaciński, którego używa wielka część Kościoła, jest widocznym i pięknym znakiem jedności, jest też lekarstwem skutecznym przeciw jakimkolwiek skażeniom autentycznej nauki”.
Michael Davies „Liturgiczne bomby zegarowe Vaticanum II”
Dom Gueranger pisał nie bez powodu w dziele " Institutions liturgiques" (t.1.rozdz.IV,1840) przeczytać o GUERANGER Prosper L.P. OSB (1805-1875) można m.in. tu:
www.liturgista.pl/sub.php
"Nienawiść do łaciny jest wrodzona wszystkim wrogom Rzymu. Uznają ją oni za więź łączącą katolików na całym świecie, za arsenał ortodoksji przeciw subtelnościom ducha sekciarskiego (…). Musimy przyznać, że mistrzowskim posunięciem protestantyzmu jest wypowiedzenie wojny świętemu językowi. Gdyby udało im się go kiedyś zniszczyć, byliby na prostej drodze do zwycięstwa."
Wcześniej zacytowałam z Papiezy Piusa XI i Piusa XII, ale również Jan XXII , zauważa: " Kościoł katolicki posiada godność daleko przewyższającą jakąkolwiek czysto ludzka społeczność, gdyż został załozony przez Chrystusa Pana. Dlatego też ze wszech miar godzi się, aby język Kościoła byl szlachetny, pełen majestetu i nie narodowy." ( encyklika Veterum sapientice, 1962.)
Stosowanie łaciny to wciąż znak rozpoznawczy rytu klasycznego. Na szczęście, dzięki zaangażowaniu papieża Benedykta XVI łacina pojawia się też we Mszy św. sprawowanej według mszału papieża Pawła VI. Ten starożytny język Kościoła powinien być, zgodnie z wolą Soboru Watykańskiego II, stale obecny w liturgii.
Jednakże ten protestancki postulat został w pełni zrealizowany we wszystkich krajach wraz z wprowadzeniem Novus Ordo Missae.
Pius XI zwrócił uwagę: „Albowiem Kościół, dokładnie dlatego, iż obejmuje wszystkie narody i przeznaczony jest, aby trwać do końca czasów (...) ze swej natury potrzebuje języka, który jest powszechny, niezmienny i nie narodowy”. Pius XII pisze: „Język łaciński, którego używa wielka część Kościoła, jest widocznym i pięknym znakiem jedności, jest też lekarstwem skutecznym przeciw jakimkolwiek skażeniom autentycznej nauki”.
Michael Davies „Liturgiczne bomby zegarowe Vaticanum II”
Dom Gueranger pisał nie bez powodu w dziele " Institutions liturgiques" (t.1.rozdz.IV,1840) przeczytać o GUERANGER Prosper L.P. OSB (1805-1875) można m.in. tu:
www.liturgista.pl/sub.php
"Nienawiść do łaciny jest wrodzona wszystkim wrogom Rzymu. Uznają ją oni za więź łączącą katolików na całym świecie, za arsenał ortodoksji przeciw subtelnościom ducha sekciarskiego (…). Musimy przyznać, że mistrzowskim posunięciem protestantyzmu jest wypowiedzenie wojny świętemu językowi. Gdyby udało im się go kiedyś zniszczyć, byliby na prostej drodze do zwycięstwa."
Wcześniej zacytowałam z Papiezy Piusa XI i Piusa XII, ale również Jan XXII , zauważa: " Kościoł katolicki posiada godność daleko przewyższającą jakąkolwiek czysto ludzka społeczność, gdyż został załozony przez Chrystusa Pana. Dlatego też ze wszech miar godzi się, aby język Kościoła byl szlachetny, pełen majestetu i nie narodowy." ( encyklika Veterum sapientice, 1962.)
Stosowanie łaciny to wciąż znak rozpoznawczy rytu klasycznego. Na szczęście, dzięki zaangażowaniu papieża Benedykta XVI łacina pojawia się też we Mszy św. sprawowanej według mszału papieża Pawła VI. Ten starożytny język Kościoła powinien być, zgodnie z wolą Soboru Watykańskiego II, stale obecny w liturgii.
