Kto łamie prawo

John F. Kennedy w swoim słynnym wystąpieniu na temat wolności słowa wygłoszonym na początku swojej prezydentury w kwietniu 1961 r. określił pierwszą poprawkę do amerykańskiej konstytucji na temat wolność religii, prasy, słowa, petycji i zgromadzeń jako najważniejszą z zasad demokratycznych. Przypomniał przy tej okazji, że w starożytnej Grecji słynny mówca Solon, zarazem twórca prawa i najwyższy urzędnik Areopagu, określał jako przestępcę każdego, kto boi się polemiki. Bez takiego podejścia do wolności słowa Grecja nigdy nie byłaby demokracją.
Historia zatoczyła koło, gdyż jedną z przyczyn upadku gospodarczego Grecji był faktyczny zakaz wypowiadania się krytycznie na temat Unii Europejskiej przed i po przystąpieniu tego kraju do UE. Gdyby pozwolono Grekom być demokratami swobodnie wypowiadającymi się na temat UE już 20 lat temu, uniknęliby wielu swoich błędów i poniżeń ostatnich lat. Nawet w Grecji zapomniano jednak o wskazówce Solona. Łamie prawo nie ten, kto ma inne zdanie, ale ten, kto zabrania je wypowiadać.

Podobnie jak w przypadku węgierskiego premiera wiele osób w Unii Europejskiej czuwa, ażeby monopol na kontrolę medialną nie dostał się w niepowołane ręce. Nawet tak miłe hasła, którymi żongluje Bruksela, jak zwiększenie konkurencyjności gospodarczej i walka z bezrobociem (na Węgrzech) oraz popieranie inicjatyw energii odnawialnej oraz pluralizm w mediach (w Polsce) schodzą na dalszy plan, gdy zagrożony jest monopol głoszenia słowa przez dotychczasowych władców UE.

Gdy w Parlamencie Europejskim czy w USA mówi się, że na przykład Ameryka to kraj totalitarny, można z takim poglądem polemizować, ale nikt nie domaga się sankcji przeciwko takiemu poglądowi. Gdy przyjeżdżają do Parlamentu w Brukseli buddyści, animiści, ateiści i zarzucają innym brak tolerancji, to w myśl poprawności politycznej należy tych poglądów wysłuchać i co najwyżej grzecznie się do nich ustosunkować. Gdy jednak polski zakonnik przyjeżdża do Parlamentu w czerwcu 2011 roku i pokazuje dokumenty podpisane przez konkretnych ludzi, które mają na celu w sposób arbitralny i dyskryminacyjny ograniczyć w Unii Europejskiej projekt korzystania z energii odnawialnej, to nagle jak za naciśnięciem guzika podnoszą się głosy członków PO o nadużywaniu wolności słowa.

Wolność słowa podstawą demokracji

Podobne podwójne standardy obserwować można było przy okazji inicjatyw podejmowanych przez polskich Ojców Redemptorystów i słuchaczy Radia Maryja. Przecież w Parlamencie Europejskim mówiono już i słyszano wszelkie opinie na każdy chyba temat. Nie bez przyczyny Parlament ten jest często nazywany świątynią wolności słowa. Wiele wypowiadanych tam opinii jest niezgodnych z nauczaniem Kościoła, ale w myśl zasady dopuszczania wszystkich do głosu zezwala się na terenie Parlamentu Europejskiego na głoszenie wielu nawet kontrowersyjnych opinii, chyba że… No właśnie, w myśl Orwellowskich opisów wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre są równiejsze.

Podwójne standardy

Przykładem tego jest obecnie stosunek największych mediów w Europie, sterowanych przez establishment finansowy i polityczny, do premiera Węgier Viktora Orbána. Wystarczyło, że nowy premier zaczął ograniczać wpływy wielkich instytucji finansowych, negocjował na swoich warunkach pomoc Międzynarodowego Funduszu Walutowego, podniósł podatki wielkim supermarketom, ażeby rozległ się zorganizowany krzyk medialny przeciwko rządowi węgierskiemu. Wystarczyło, że Węgrzy zaczęli domagać się płacenia większych podatków od wielkich korporacji medialnych, głównie niemieckich i luksemburskich, ażeby dwaj politycy z tych właśnie krajów, tzn. niemiecki szef Parlamentu Europejskiego i luksemburska wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej, podnieśli głos na temat zagrożonych wolności na Węgrzech.
Nikt z tych polityków nie zabrał głosu, gdy w tym kraju w czasie rządów socjalistycznych podnoszono podatki Węgrom, a zwalniano z podatków zagraniczne firmy. Zlikwidowano wtedy miliony miejsc pracy i sprowadzono ten ważny kraj europejski do roli państwa postkolonialnego. Dopiero gdy nowy rząd węgierski zaczął podnosić podatki obcym koncernom, w tym medialnym, i obniżać podatki Węgrom, Bruksela zaczęła dopatrywać się zagrożonych wolności.

Niestety, oprócz problemów braku nadzoru społecznego nad niektórymi instytucjami UE ostatnio dochodzi jeszcze problem eliminowania głosów krytycznych wobec działań podejmowanych przez Brukselę. Stosuje się coraz wyraźniej metodę znaną w społeczeństwach totalitarnych, tzn. ten, kto mówi inaczej niż życzy sobie tego centrala w Brukseli, zaczyna być traktowany jako wróg, którego należy izolować, potępiać, wnioskować o zabranie prawa głosu w instytucjach europejskich.