W minucie 2:00 filmu pojawia się (kopia) Matki Boskiej Czernihowskiej. W swym (czernihowskim) oryginale Ikona Eliaszowa-Czernihowska, napisana 1658 AD i czczona w cerkwi Proroka Eliasza w Czernihowie, wysławiła się płaczem przez 9 dni, 16-24 kwietnia 1662 AD i późniejszymi licznymi cudami. W istocie jest to kopia jeszcze innej ikony, która odbierała cześć w "ruskim kościele" w Moskwie, gdy na Kremlu stacjonowali żołnierze hetmana Stanisława Żółkiewskiego a moskiewska mennica zaczęła bić srebrne kopiejki z imieniem nowego cara Władysława Zygmuntowicza Wazy. Po opuszczeniu Moskwy jesienią 1612 Polacy zabrali tę legendarną Ikonę ze sobą i z biegiem czasu trafiła do nowo budowanego kościoła karmelitów na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Chociaż świątynia ta nie doznała uszczerbku w Powstaniu Warszawskim 1944, to Ikona spłonęła, bo duchowni zamiast zostawić Ją w ołtarzu przy drzwiach - wszak to Odźwierna-Portaitissa - przenieśli do piwnicy i tam spłonęła. W pokarmelickim kościele, znanym obecnie jako seminaryjny (WMSD), nabożeństwem otoczona jest współczesna kopia (odtworzona na podstawie dawnych fotografii) Ikony "z ruskiego kościoła w Moskwie" i nosi tytuł Matki Boskiej Dobrej Śmierci albo Madonny Syna Marnotrawnego (z mojej inwencji).
Karmelici wydaleni z klasztoru na Krakowskim Przedmieściu po Powstaniu Styczniowym, nie odzyskali swojego majątku w wolnej Polsce, aż dopiero 27 sierpnia 2017 - bagatela, po 153 latach - objęli potrynitarski kościół Trójcy Świętej na Solcu (w Warszawie) ufundowany na przełomie XVII/XVIII wieku przez Fryderyka Falkerzamba, tytularnego wojewodę czernihowskiego! I tak się historia zamknęła i ja zrozumiałem dlaczego "uczepiłem się" monasteru Matki Boskiej Czernichowskiej we wsi Sanino w obwodzie włodzimierskim, nie tak daleko od Moskwy.

19 maja 2024, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego