Zamierzamy sobie szczerze służyć Bogu, lecz chcielibyśmy to spełniać w obowiązku, w miejscu, obok osób i wśród okoliczności, jakie sobie sami obierzemy, a więc miłych nam i odpowiadających naszemu upodobaniu; w przeciwnym rązie albo odstępujemy od przedsięwziętego dzieła, albo je niedbale i ze wstrętem spełniamy. Tym sposobem nie nabędziemy świętej swobody ducha, bo się nie wybijemy z niewoli, w jakiej nas miłość własna trzyma; zasług nabędziemy bardzo mało; niepokojów doznamy wiele i bezustannie, i jarzmo Chrystusowe wcale lekkiem dla nas nie będzie.

Wielu w dzień ostatecznego sądu powie: Panie, iżaliśmy w imię twoje nie prorokowali, i w imię twe czartów nie wyganiali, i w imię twe wiele cudów nie czynili (Mat. VII. 22.) Lecz Pan im od powie: „ Odstąpcie ode mnie "(Mat VII. 23), nigdyście uczniami moimi nie byli; waszej to miłości własnej, a nie mojej woli słuchaliście zawsze na ziemi.“

dar jaki Bogu czynimy z własnej woli sprawia, że Bóg w nagrodę za to raczy tak ściśle jednoczyć się z nami, iż jego wola i nasza wola staje się jakby jedną wolą. Lecz takowego jednoczenia nie inaczej się dostępuje, jak przez wytrwałość w modlitwie wewnętrznej, przez nieustanne proszenie Boga aby nam tej wielkiej łaski udzielił, i przez szczere i gorące pragnienie należenia całkiem i bez wyjątku do Pana Jezusa.