Posoborowej deformacji sakralnej początek... 1966-69r.
W art. wydrukowanym w Biuletynie r. 1967 (por. fasc. III, s. 153 i n.) opisano m.in. zmiany wprowadzone w kościele parafialnym w Konarzewie, które miały pomóc wiernym w lepszym zrozumieniu oraz przeżywaniu liturgii. Postanowienia Vaticanum II otworzyły drogę dalszym zmianom, o wiele poważniejszym.
Przystąpiono do nich w r. 1966 i wykonano w istotnych elementach w przeciągu 2 lat. Kościół, zbudowany w XVII w., należy do zabytków, a więc prace prowadzono w porozumieniu z konserwatorem wojewódzkim.
Ks. Michał K a m i ń s k i T.Chr. pisze o nich w miesięczniku „Msza św.” (por. nr. 5(1969), s. 120 i n.): „Z całym szacunkiem do tego, co jest prawdziwym i wartościowym zabytkiem, przystąpiono... do przystosowania wnętrza do wymogów obecnej liturgii. Zasada, jaką się kierowano przy przebudowie, zgodnie z nowymi przepisami, było stworzenie odrębnych, miejsc dla liturgii słowa i eucharystii oraz takie ich ustawienie, by były doskonale widoczne dla uczestniczących wiernych.
Zmiany szły więc w dwóch kierunkach:
- inne ustawienie elementów mających praktyczne i funkcjonalne zastostosowanie w liturgii;
- zmiany elementów kultu i ozdób domu Bożego.
Całe prezbiterium podwyższono o 0,5 m, tak, że licząc jeszcze jeden stopień od nawy, akcja liturgiczna odbywa się o 70 cm wyżej od miejsca wiernych. Balustradę do Komunii św. zlikwidowano, zostawiając jedynie przy pierwszym stopniu od nawy, umocowane z boków, dawne drzwiczki balustrady. Ułatwia to starszym klękanie przy Komunii św., w razie zaś wprowadzenia Komunii św. przyjmowanej na stojąco fragmenty balustrady można łatwo wymontować. Aby oczyścić prezbiterium ze zbędnych elementów, trzeba było przesunąć boczne ołtarze, które stały na linii obecnej ambony, dalej w głąb kościoła.
Ołtarz zrobiono z dawnej mensy z piaskowca odciętej od nastawy. Stoi obecnie wolno w centrum prezbiterium. Tabernakulum zostało na starym miejscu w nastawie i prowadzą do niego jeszcze trzy stopnie, jest więc doskonale widoczne i od ołtarza oddalone o 5 m. Najwięcej zmian „przeżyła” ambona. Została poważnie obniżona i stoi obecnie l m nad posadzką nawy. Pozbawiona daszku – korony, który powędrował na zwieńczenie nastawy ołtarzowej, koronując teraz jak gdyby całe prezbiterium; Wreszcie przeniesiono ambonę na drugą stronę kościoła i umieszczono o jedno przęsło bliżej ołtarza. Zwiększył się przez to jej zasięg działania, bo jest widoczna z naprzeciw położonej zakrystii i kruchty, gdzie często są też uczestniczący w liturgii. Doszedł do prezbiterium zabytkowy fotel do liturgii słowa, który stoi albo na podwyższeniu w tyle, po lewej stronie nastawy, albo wysunięty na przedzie. W przedniej części prezbiterium, po przeciwnej stronie ambony jest miejsce na okolicznościowe akcenty liturgiczne, a więc w okresie Bożego Narodzenia – żłobek, a w okresie wielkanocnym – chrzcielnica i paschał. Takie proporcje podkreślają bliskość tajemnic roku liturgicznego i tajemnicy ołtarza. W ciągu roku chrzcielnica ma własną kaplicę. Godne uwagi ze względów praktycznych jest może i to, że dzieci gromadzą się na liturgię o stopień wyżej niż starsi, między fragmentami balustrady a stopniami presbiterium.
Usunięto nowoczesną, z 1950 roku, figurę Serca Pana Jezusa, zresztą nie najlepiej „siedzącą” w całości nastawy i przeniesiono ją na ścianę nawy. W to miejsce stworzono nową wnękę, dostosowaną do stylu nastawy i umieszczono w niej wizerunek Ukrzyżowanego. Chrystus jest zabytkowy i wisiał dotychczas, zamalowany różnymi farbami, w kruchcie kościoła. Obecnie na nowym modrzewiowym drzewie krzyża został słusznie uhonorowany głównym miejscem we wnętrzu.
Zwieńczenie nastawy daszkiem ambony nie zniszczyło żadnego zabytku, gdyż dawne pochodziło z r. 1950. Figura Zmartwychwstałego na szczycie nastawy, nad Ukrzyżowanym, wspaniale akcentuje paschalność całej liturgii i życia Kościoła”.
W dniu 7 kwietnia 1969 r. arcbp Antoni B a r a n i a k konsekrował ołtarz ustawiony w nowym miejscu oraz poświęcił odnowiony dom Boży. Wierni uczestniczyli w obrzędzie świadomie i czynnie śpiewając w języku ojczystym wszystkie teksty należące do scholi. W zrozumienie wszystkich obrzędów oraz modlitw biskupa-konsekratora pomagał poniższy komentarz. (tu następują opisy obrzędu konsekracji, które pomijam - tahamata).
Ks. Stanisław Hartlieb, Konarzewo k. Poznania
źródła:
Biuletyn Odnowy Liturgii w: Collectanea Theologica 40:1970, f. I, s. 115-119
foto: www.polskaniezwykla.pl/web/gallery/photo,85471.html