„Nigdy nie zapomnę, z jaką pobożnością i wewnętrznym przejęciem ojciec i matka, kiedy wychodziliśmy gdzieś, zwłaszcza na dłuższy czas, wodą święconą kładli na nas znak krzyża, na czole, ustach i piersi”.
„Duch liturgii”, OO t. XI, s. 146.