Również święty Jan Paweł II i Benedykt XVI zachęcili nas, byśmy "podążali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliśmy wezwani (Ef 4, 1)"2, i abyśmy "nadal pełnili tę misję, w pełni dochowując wierności [naszemu] pierwotnemu charyzmatowi, w sytuacji kościelnej i społecznej, jaka panuje na początku tego tysiąclecia. Jak wielokrotnie mówili wam moi poprzednicy, Kościół was potrzebuje, liczy na was, nadal zwraca się do was z ufnością, zwłaszcza gdy chce dotrzeć do tych miejsc, w sensie fizycznym i duchowym, do których inni nie docierają albo mają trudności z dotarciem"

Drodzy bracia i przyjaciele w Panu,

podczas gdy modliłem się, myśląc o tym, co chciałbym wam powiedzieć, ze szczególnym wzruszeniem przypomniałem sobie słowa, jakie wypowiedział do nas błogosławiony Paweł VI na początku naszej Kongregacji Generalnej XXXII: "Tak, tak, bracia i synowie. Naprzód, in nomine Domini. Podążajmy razem, wolni, posłuszni, zjednoczeni w miłości Chrystusa, na większą chwałę Boga"

Również święty Jan Paweł II i Benedykt XVI zachęcili nas, byśmy "podążali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliśmy wezwani (Ef 4, 1)"2, i abyśmy "nadal pełnili tę misję, w pełni dochowując wierności [naszemu] pierwotnemu charyzmatowi, w sytuacji kościelnej i społecznej, jaka panuje na początku tego tysiąclecia. Jak wielokrotnie mówili wam moi poprzednicy, Kościół was potrzebuje, liczy na was, nadal zwraca się do was z ufnością, zwłaszcza gdy chce dotrzeć do tych miejsc, w sensie fizycznym i duchowym, do których inni nie docierają albo mają trudności z dotarciem"

Drodzy bracia i przyjaciele w Panu,
podczas gdy modliłem się, myśląc o tym, co chciałbym wam powiedzieć, ze szczególnym wzruszeniem przypomniałem sobie słowa, jakie wypowiedział do nas błogosławiony Paweł VI na początku naszej Kongregacji Generalnej XXXII: "Tak, tak, bracia i synowie. Naprzód, in nomine Domini. Podążajmy razem, wolni, posłuszni, zjednoczeni w miłości Chrystusa, na większą chwałę Boga"

W ten sposób zarówno ubóstwo jak i posłuszeństwo albo fakt nie bycia zobowiązanymi do odkreślonych rzeczy, jak modlitwa w chórze, nie są ani wymogami, ani przywilejami, lecz pomocami służącymi mobilności Towarzystwa, do bycia gotowymi "do postępowania na drodze Chrystusa, Pana naszego" (Konst., 582), dysponując - dzięki ślubowi posłuszeństwa Papieżowi - "bardziej pewnym kierownictwem ze strony Ducha Świętego" (Formuła Instytutu, 3).

Ignacy pisał do Borgiasza w związku z krytyką ze strony jezuitów nazywanych "anielskimi" (Oviedo i Onfroy), ponieważ mówili, że Towarzystwo nie jest dobrze założone i że należałoby je bardziej założyć w duchu: duch, jakimi nimi kierował - mówił Ignacy - "nie bierze pod uwagę stanu rzeczy w Towarzystwie, które są in fieri, z wyjątkiem tego, co jest konieczne (i) istotne"6. Bardzo mi się podoba ten sposób Ignacego patrzenia na rzeczy, które się stają, powstają, z wyjątkiem tego, co istotne. To bowiem wyzwala Towarzystwa od wszystkich form paraliżu i uwalnia od tylu zachcianek.

Iść razem - wolni i posłuszni - udając się na peryferie, gdzie inni nie docierają, "pod spojrzeniem Jezusa i wpatrując się w horyzont, którym jest chwała Boga zawsze większego, nieustannie nas zaskakującego"4. Jezuita wezwany jest, aby "wędrować z miejsca na miejsce - jak mówił Ignacy - i przebywać w różnych stronach świata, gdzie będzie można bardziej służyć Bogu i pomagać duszom" (Konst., 304). To znaczy, że "dla Towarzystwa cały świat powinien być jego domem" - tak mówił Nadal5

Również święty Jan Paweł II i Benedykt XVI zachęcili nas, byśmy "podążali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliśmy wezwani (Ef 4, 1)"2, i abyśmy "nadal pełnili tę misję, w pełni dochowując wierności [naszemu] pierwotnemu charyzmatowi, w sytuacji kościelnej i społecznej, jaka panuje na początku tego tysiąclecia. Jak wielokrotnie mówili wam moi poprzednicy, Kościół was potrzebuje, liczy na was, nadal zwraca się do was z ufnością, zwłaszcza gdy chce dotrzeć do tych miejsc, w sensie fizycznym i duchowym, do których inni nie docierają albo mają trudności z dotarciem"

Drodzy bracia i przyjaciele w Panu, podczas gdy modliłem się, myśląc o tym, co chciałbym wam powiedzieć, ze szczególnym wzruszeniem przypomniałem sobie słowa, jakie wypowiedział do nas błogosławiony Paweł VI na początku naszej Kongregacji Generalnej XXXII: "Tak, tak, bracia i synowie. Naprzód, in nomine Domini. Podążajmy razem, wolni, posłuszni, zjednoczeni w miłości Chrystusa, na większą chwałę Boga"

Dla Ignacego kroczenie drogą nie jest zwykłym wędrowaniem, ale przekłada się na coś jakościowego: jest "pożytkiem i postępem, jest zmierzaniem naprzód, jest czynieniem czegoś dla dobra innych. Tak wyrażają to obydwie Formuły Instytutu, zatwierdzone przez Pawła III (1540) i Juliusza III (1550), gdy skupiają zajęcia Towarzystwa na wierze - na jej obronie i krzewieniu - i na życiu oraz nauczaniu osób. Tutaj Ignacy i pierwsi towarzysze używają słowa pożytek (ad profectum7, por. Flp 1, 12. 25), które staje się praktycznym kryterium rozeznawania właściwego dla naszej duchowości.

Formuła Instytutu jest tym, co "konieczne oraz istotne", i co każdego dnia powinniśmy mieć przed oczyma, po skierowaniu naszego spojrzenia na Boga, naszego Pana: "to, czego naucza Instytut, który jest drogą do Niego". Tym była Formuła dla pierwszych towarzyszy, którzy przewidzieli, że będzie także "dla tych, którzy pójdą za nami ta drogą". W ten sposób zarówno ubóstwo jak i posłuszeństwo albo fakt nie bycia zobowiązanymi do odkreślonych rzeczy, jak modlitwa w chórze, nie są ani wymogami, ani przywilejami, lecz pomocami służącymi mobilności Towarzystwa, do bycia gotowymi "do postępowania na drodze Chrystusa, Pana naszego" (Konst., 582), dysponując - dzięki ślubowi posłuszeństwa Papieżowi - "bardziej pewnym kierownictwem ze strony Ducha Świętego" (Formuła Instytutu, 3). W Formule jest intuicja Ignacego, a jej istotny charakter jest tym, co pozwala na to, że Konstytucje kładą nacisk, by brać zawsze pod uwagę "miejsca, czasy oraz osoby" i by wszystkie reguły były pomocą - o tyle, o ile - w konkretnych sprawach.

Ignacy pisał do Borgiasza w związku z krytyką ze strony jezuitów nazywanych "anielskimi" (Oviedo i Onfroy), ponieważ mówili, że Towarzystwo nie jest dobrze założone i że należałoby je bardziej założyć w duchu: duch, jakimi nimi kierował - mówił Ignacy - "nie bierze pod uwagę stanu rzeczy w Towarzystwie, które są in fieri, z wyjątkiem tego, co jest konieczne (i) istotne"6. Bardzo mi się podoba ten sposób Ignacego patrzenia na rzeczy, które się stają, powstają, z wyjątkiem tego, co istotne. To bowiem wyzwala Towarzystwa od wszystkich form paraliżu i uwalnia od tylu zachcianek.

Iść razem - wolni i posłuszni - udając się na peryferie, gdzie inni nie docierają, "pod spojrzeniem Jezusa i wpatrując się w horyzont, którym jest chwała Boga zawsze większego, nieustannie nas zaskakującego"4. Jezuita wezwany jest, aby "wędrować z miejsca na miejsce - jak mówił Ignacy - i przebywać w różnych stronach świata, gdzie będzie można bardziej służyć Bogu i pomagać duszom" (Konst., 304). To znaczy, że "dla Towarzystwa cały świat powinien być jego domem" - tak mówił Nadal5.