Po stwierdzeniu większej wartości czynności liturgicznych, nie będzie trudnym zadaniem uznać w różańcu taką formę pobożności, która łatwo może być uzgodniona ze świętą liturgią. Albowiem różaniec tak jak liturgia wykazuje również charakter wspólnotowy.
Karmi się Pismem Świętym i skierowany jest ku tajemnicy Chrystusa. Chociaż oba rodzaje modlitwy należą do istotowo różnych rzeczywistości, to anamneza (przypomnienie) w świętej liturgii i kontemplacyjne wspomnienie w różańcu maryjnym mają za przedmiot te same zbawcze wydarzenia, których sprawcą jest Chrystus.
Liturgia sprawia, że pod osłoną znaków zostają uobecnione największe tajemnice naszego odkupienia, które działają w tajemniczy sposób. Różaniec natomiast, przez pobożne rozmyślanie, przywodzi modlącemu się na myśl te same tajemnice oraz pobudza jego wolę do czerpania z nich norm życia.
Po ustaleniu tej istotnej różnicy, każdy rozumie, że różaniec jest pobożną praktyką, która bierze początek od świętej liturgii, i która, jeśli jest spełniana zgodnie ze swoim pierwotnym duchem, z natury swej prowadzi ku liturgii, chociaż jej próg nie zostaje przekroczony.
Albowiem zawarta w różańcu kontemplacja tajemnic Chrystusa przyzwyczaja umysł i serce chrześcijan do ich rozważania. Może ona przysposobić dusze do obchodu tych samych tajemnic w obrzędach liturgicznych, a następnie do pamiętania o nich w ciągu dnia. Jednak odmawianie różańca maryjnego podczas czynności liturgicznej jest błędem, który niestety dotąd jeszcze gdzieniegdzie się zdarza.
Liturgia sprawia, że pod osłoną znaków zostają uobecnione największe tajemnice naszego odkupienia, które działają w tajemniczy sposób. Różaniec natomiast, przez pobożne rozmyślanie, przywodzi modlącemu się na myśl te same tajemnice oraz pobudza jego wolę do czerpania z nich norm życia.
