Różne drogi do kryzysu. Kolegialnie ku nowemu aggiornamento?

„Kolegialność” podobnie jak „troska duszpasterska” to słowa, które od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku służą rozmaitym protagonistom „nowego paradygmatu” Kościoła do prób całkowitego wywrócenia tego, co od początku swojego istnienia, nieprzerwanie nauczało Magisterium.

Spoglądając na dzieje buntu przeciw encyklice „Humanae vitae”, który rozpoczął się pół wieku temu i trwa nadal (z tą różnicą, że dzisiaj do buntowników zdaje się dołączać spora grupa duchownych z Watykanu), widać wyraźnie, że argument „braku kolegialności” w powstawaniu inkryminowanej encykliki był dla zwolenników Currana, Rahnera et consortes jednym z koronnych uzasadnień dla swojej kontestacji tego dokumentu.

W kolejnych dekadach – już za pontyfikatu św. Jana Pawła II – wznoszenie sztandaru walki z „rzymskim centralizmem” na rzecz „prawdziwej kolegialności” charakteryzowało wszelkie odmiany heterodoksyjnych... wiecej tu www.pch24.pl/rozne-drogi-do-…