Francisco de Borja y Aragón pochodził z możnego, ale w dużej części zepsutego hiszpańskiego rodu Borgiów, żyjącego w Italii. Przyniósł on Kościołowi dwóch papieży – zasłużonego papieża-ascetę Kaliksta III, który wsławił się między innymi organizowaniem krucjaty przeciwko Turkom w Konstantynopolu, oraz Aleksandra VI, który pozostawił po sobie wyjątkowo złą sławę w Wiecznym Mieście. Był wprawdzie zręcznym politykiem i dyplomatą – co należało do tradycji rodziny – i zasłużył się reformą administracji kurii rzymskiej, ale miał niezmożoną słabość do rozpusty, przepychu i nepotyzmu.
Franciszek Borja – wnuk Ferdynanda Katolickiego, syn Juana księcia Gandii i Juany Aragońskiej – przyniósł najwięcej chwały Kościołowi Świętemu i naprawił nadwątloną sławę rodziny w okresie, gdy jej potęga chyliła się ku upadkowi. Imię Franciszek otrzymał na cześć świętego Biedaczyny z Asyżu, ponieważ matka, rodząc w wielkich bólach i obawiając się śmierci, powierzyła życie swojego syna właśnie temu Patronowi. W …More

Aniołowie są istotami ze swej natury różnymi od ludzi. Należą do stworzeń, są nam bliscy, dlatego Kościół obchodzi ich święto. Do ostatniej reformy kalendarza kościelnego (z 14 lutego 1969 r.) istniały trzy odrębne święta: św. Michała czczono 29 września, św. Gabriela - 24 marca, a św. Rafała - 24 października. Obecnie wszyscy trzej archaniołowie są czczeni wspólnie.
W tradycji chrześcijańskiej Michał to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn 10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), obdarzony przez Boga szczególnym zaufaniem.
Hebrajskie imię Mika'el znaczy "Któż jak Bóg". Według tradycji, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu namówił część aniołów, Archanioł Michał miał wystąpić i z okrzykiem "Któż jak Bóg" wypowiedzieć wojnę szatanom.
W Piśmie świętym pięć razy jest mowa o Michale. W księdze Daniela jest nazwany "jednym z przedniejszych książąt nieba" (Dn 13, 21) oraz "obrońcą ludu izraelskiego" (Dn 12, 1). Św. Jan Apostoł określa go w Apokalipsie jako stojącego na czele …More

Każdy naród chrześcijański ma w swej historii świętych, którzy heroiczne praktykując cnoty zbawili siebie, ale również przyczynili się do zbawienia wielu innych. W ten sposób dali dowód na to, jak wielka była ich miłość do Boga i bliźniego. Sam fakt, że święci ci żyli w konkretnym czasie i miejscu wśród konkretnych ludzi, sprawia, że swoją świętością promieniowali już za swojego ziemskiego życia na całą sferę doczesną, która ma przecież oddawać chwałę Bogu oraz służyć cnotliwemu życiu i zbawianiu dusz.
Postać króla św. Wacława przenosi nas do początków X wieku, a więc do czasów jeszcze sprzed Chrztu Polski. Jak Polacy mają św. Stanisława, biskupa i męczennika, Węgrzy świętego króla Stefana, tak Czesi czczą św. Wacława – króla i męczennika. Święty ten oświeca wielkim blaskiem początki dziejów naszych południowych sąsiadów, którzy przyjęli chrzest wcześniej niż my, Polacy, a którzy niestety dziś są jednym z najbardziej ateistycznych krajów Europy.
Na początku X wieku pogański książę czeski …More

Za największych misjonarzy w Kościele Świętym uznaje się św. Pawła Apostoła i św. Franciszka Ksawerego. Za największych teologów – św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu. A w dziełach miłosierdzia? Kto szczególnie wybija się na tym polu? Tutaj palmę pierwszeństwa oddajemy wielkiemu św. Wincentemu à Paulo, którego wspomnienie liturgiczne przypada 27 września.
Święty Wincenty urodził się 24 kwietnia 1581 roku w Pouy – obecnie Saint-Vncent-de-Paul – we Francji w rodzinie ubogich gaskońskich rolników. Uczył się dzięki pomocy i wsparciu miejscowego proboszcza, który dostrzegł w nim nie tylko talent, ale także wiarę i gotowość do ofiarnej służby ubogim.
Próba charakteru
Jedną z pierwszych prób charakteru, jakich doświadczył młody Wincenty, zanim ksiądz przyjął go na naukę, była wizyta w szpitalu, gdzie musiał pracować jako pielęgniarz. Choć było to dla niego niezwykle ciężkie doświadczenie – trzeba pamiętać, że w owych czasach, mówiąc łagodnie, w szpitalach panowały trudne warunki sanitarne – …More

– Wiara zwycięża świat. Głoszenie wiary oświeca jak słońce wszystkich, którzy chcą poznać prawdę – mówił Ojciec Święty Jan Paweł II w homilii beatyfikacyjnej szesnastu męczenników japońskich, do których zalicza się Filipińczyk Wawrzyniec Ruiz.
Przy okazji uroczystości papież przypomniał podniosłą chwilę, jaka towarzyszyła nadejściu wieści o śmierci kilku z nich: „Hymn chwały, który przed chwilą odśpiewał niezliczony tłum, jest echem hymnu Te Deum, który odśpiewano w kościele Świętego Dominika dnia 27 grudnia 1637 roku wieczorem, gdy nadeszła wieść o męczeństwie sześciu chrześcijan w Nagasaki. Między nimi byli: przełożony misji ojciec Antoni González, hiszpański dominikanin z Deón, oraz Wawrzyniec Ruiz, ojciec rodziny pochodzący z Manili, z przedmieścia Binondo. Świadkowie ci także śpiewali psalmy do miłosiernego i potężnego Boga, gdy ich uwięziono i gdy ponosili śmierć po męczeństwie trwającym trzy dni”.
Wawrzyniec Ruiz urodził się około roku 1600 w Manili, stolicy Filipin, jako syn …More

Różnymi drogami ludzie dochodzą do Boga. U jednych wystarczy spotkanie z jakąś osobą, która przybliży im sprawy wiary, dla innych lektura dzieł któregoś ze świętych, dla jeszcze innych – piękno tego świata, które dociekliwej naturze ludzkiej każe szukać swego Początku i Przyczyny; w krajach zaś katolickich zdarza się, iż poznanie tradycji narodowej kieruje ku jej najgłębszemu spoiwu – Wierze Ojców – wszak mówił już wielki Skarga, że katolicka Rzeczpospolita jest Matką, która do Boga prowadzi i karmi mlekiem zdrowej apostolskiej wiary.
Jaka w tym względzie była pobudka mazowieckiego mieszczanina Władysława z Gielniowa? Co skłoniło go do wyboru takiej a nie innej drogi swego powołania? Tego a nie innego zgromadzenia – franciszkanów obserwantów, czyli bernardynów? Otóż pociągnęło go tam – oprócz podstawowej pobudki, jaką była miłość Boga – umiłowanie sztuki. Od dziecka był on niezwykle wrażliwy artystycznie, poruszały go do żywego amatorskie teatrzyki wędrujące po miastach i fascynowała …More

Kiedy spojrzymy na świętość z psychologicznego punktu widzenia – osoby, które ją osiągnęły, jawią się bardzo często jako – mówiąc po dzisiejszemu – ludzie sukcesu. Zdecydowanie dążący do celu, który sobie postawili, a którym jest wieczne szczęście; gotowi postawić cały świat na głowie, byle tylko przysporzyć chwały umiłowanemu Bogu w Trójcy jedynemu. Owa z Bożej mocy pochodząca siła świętości czyni już na tej ziemi małych wielkimi; mnich zamieszkujący odludną dolinę staje się dzięki niej duchowym przywódcą europejskiego rycerstwa i godzi spory królów i papieży (Bernard z Clairvaux); ona to daje ufność, że cel powzięty dla chwały Bożej, zostanie z Bożą pomocą zrealizowany – ufność tę widzimy choćby u świętego Franciszka z Paoli, który nie mając grosza przy duszy, a jedynie łopatę, umyślił zbudować kościół i dopiął swego w niedługim czasie, spotykając życzliwe osoby, ofiarujące swą pracę i pieniądze.
Jednym z czołowych przykładów owej świętej determinacji jest XI-wieczny błogosławiony – …More

Każda epoka ma swoich świętych. Tych, którzy jaśnieją chwałą Bożą i są drogowskazami dla zagubionej ludzkości. W XX wieku, epoce tak bardzo rozpowszechnionego racjonalizmu i kultu cielesności, Pan Bóg postanowił w specyficzny sposób „zadrwić” sobie z ludzkiej pychy, zsyłając Ojca Pio, świętego w stylu „średniowiecznym”, pokornego kapucyna, stygmatyka i cudotwórcę. Tego, który całym swoim życiem dał świadectwo miłości do Chrystusa Ukrzyżowanego.
Nasz święty urodził się 25 maja 1887 r. w Pietrelcinie. Jego ojciec, Grazio Forgione dzierżawił kawałek ziemi i z tego utrzymywał rodzinę. Matka, Giuseppa De Nunzio była kobietą bardzo pobożną. Ojciec Pio został ochrzczony w miejscowym kościele Matki Boskiej Anielskiej, otrzymując imię Franciszek.
Powołanie do życia zakonnego zaczęło dojrzewać w nim bardzo szybko. Franciszek nie miał jeszcze 16 lat, gdy wstąpił do nowicjatu kapucynów. Nad drzwiami klasztoru widniał napis: „Czyń pokutę lub giń”. Wtedy już wiedział, że jedynym celem jego życia będzie …More

Święty Maurycy jest zwykle kojarzony z oddziałem wojskowym zwanym Legią Tebańską, której miał on być dowódcą, a także z cenną relikwią, jaka pozostała po nim – mianowicie włócznią zawierającą gwóźdź z Krzyża Pańskiego, dołączony później przez cesarzową świętą Helenę. Kopię tej włóczni ofiarował cesarz Otto III księciu Bolesławowi Chrobremu i do dziś przechowywana jest w skarbcu katedralnym na Wawelu.
Włócznia świętego Maurycego (mylnie kiedyś utożsamiana z bronią, którą Longinus przebił bok Chrystusa Pana) związała się nierozłącznie z dziejami europejskich monarchii. Przechowywana początkowo przez Karolingów, miała zjednywać przywódcom wspaniałe zwycięstwa – wierzono na przykład, że Karol Młot odniósł zwycięstwo nad bisurmanami pod Poitiers w 732 roku z powodu łask uzyskanych dzięki posiadaniu i czczeniu tej relikwii. Powstała swoista koncepcja owej lancy palladium władcy, które wszędzie mu towarzyszy i zjednuje pomyślność.
Lancae Sacra (po niemiecku Heilige Lanze) stała się insygnium... …More

Były zasadniczo dwa powody, dla których Żydzi gardzili swym rodakiem Mateuszem. Po pierwsze ze względu na jego zawód, po drugie na pochodzenie. Był on celnikiem, a więc człowiekiem pobierającym opłaty w imię obcego władcy, co w silnie nacjonalistycznej społeczności żydowskiej stanowiło o infamii, a na dodatek pochodził z Nazaretu. Mieścina ta uchodziła za tak podłą, że Żydzi zapytywali: „Może co dobrego być z Nazaretu ?” (Jan I, 46).
W Ewangelii Marka Mateusz występuje jako Lewi, syn Alfeusza. Imię zaś Mateusz – po hebrajsku Mattaj lub Mattanja – oznacza dar Boży, co by sugerowało, iż mógł to imię przyjąć już po nawróceniu. Pracował on jako celnik w Kafarnaum nad Jeziorem Tyberiadzkim – w mieście położonym przy ważnym szlaku handlowym łączącym Galileę z Damaszkiem. Nie cieszył się dobrą sławą, ponieważ oprócz łamania jedności narodowej celnicy dopuszczali się zwykle nadużywania swych kompetencji dla osobistego wzbogacenia. Żydzi uważali celników za nieczystych, a gdy zdarzyło się, że …More

Do Korei, ojczyzny świętego Andrzeja Kim Tae-gŏn, religia katolicka dotarła późno, ale za to zakorzeniła się od razu za sprawą spontanicznego ruchu społecznego – bez ingerencji obcych misjonarzy – co stanowi niezwykle ciekawy ewenement. Korea była państwem zamkniętym na resztę świata, a jej władcy i elity obawiali się, aby żaden wpływ z zewnątrz nie zaburzył porządku utrzymującego się od wieków. Jedynym krajem, z którym Korea – aż do XIX wieku – utrzymywała oficjalnie kontakt, były Chiny.
Raz do roku wyruszała do Pekinu delegacja z hołdem dla chińskiego cesarza. W jednej z owych wypraw na początku lat osiemdziesiątych XVIII wieku wziął udział niejaki Li Sung-Hun. Zetknął się on w Chinach z misjonarzami jezuickimi i zafascynowany głoszoną przez nich religią, przyjął chrzest. Do Korei wrócił w roku 1784 jako gorliwy neofita pragnący zaszczepić ogień apostolskiej wiary w swojej ojczyźnie. Po niedługim czasie udało mu się powołać i ochrzcić pierwszych uczniów, choć sam nie przyjął święceń …More

Rokrocznie w dniu 18 września w Neapolu odbywa się osobliwe święto. Lud wierny gromadzi się w katedrze pod wezwaniem świętego Januarego i oddaje cześć relikwiom męczennika z IV wieku. Nie byłoby nic szczególnego w tym wydarzeniu, gdyby nie fakt, iż krew Świętego zamknięta w ampułce parę razy w roku zmienia konsystencję i właściwości, przybierając postać krwi żywego człowieka. Sceptyczni naukowcy stawiają rozmaite hipotezy, mające zaprzeczyć nadprzyrodzonemu charakterowi tego zjawiska, nikomu jednak nie udało się w tej sprawie postawić kropki nad i.
Krew świętego Januarego jest świadectwem Wiary – jak zwrócił uwagę badający relikwie profesor Gastone Lambertini: „Krew św. Januarego to jest skrzep, który żyje i który oddycha: nie jest więc jakąś «alienującą» pobożnością, lecz znakiem życia wiecznego i zmartwychwstania”. Historia tej niezwykłej relikwii przywodzi na pamięć czasy krwawych prześladowań chrześcijan za panowania Dioklecjana w rzymskim imperium. Gdy uzmysłowimy sobie, ile krwi …More

Stanisław urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu (obecnie powiat przasnyski). Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich (z Drobina). Krewni rodziny zajmowali eksponowane stanowiska w ówczesnej Polsce. Miał trzech braci: Pawła (+ 1607), Wojciecha (+ 1576) i Mikołaja, oraz dwie siostry, z których znamy imię tylko jednej, Anny. Historia nie przekazała nam bliższych szczegółów z lat dziecięcych Stanisława. Wiemy tylko z akt procesu beatyfikacyjnego, że był bardzo wrażliwy. Dlatego ojciec w czasie przyjęć, na których niekiedy musiał bywać także Stanisław, nakazywał gościom umiar w żartach, gdyż inaczej chłopiec może omdleć.
Pierwsze nauki Stanisław pobierał w domu rodzinnym. W wieku 14 lat razem ze swoim bratem, Pawłem, został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Kostkowie przybyli do Wiednia w dzień po śmierci cesarza Ferdynanda, to znaczy 24 lipca 1564 r. Wiedeńska szkoła jezuitów cieszyła się wówczas zasłużoną sławą. Codziennie odprawiano Mszę …More

Kiedy wydaje się, że łódź Piotrowa tonie, Bóg zawsze zsyła ratunek. Tak też było w czasie protestanckich ataków na Kościół w XVI wieku. Opatrzność Boża w obliczu gwałtownych wystąpień antykatolickich, dała Kościołowi idealnego obrońcę wiary i nauczyciela w osobie św. Roberta Bellarmina. Tytan pracy, inteligentny, błyskotliwy i żarliwy polemista jest znakomitym wzorem zarówno dla teologów, intelektualistów, biskupów, jak i skromnych zakonników.
Św. Robert Franciszek Romulus, bo tak brzmi jego pełne imię, urodził się 4 października 1542 r. w możnej rodzinie w toskańskim miasteczku Montepulciano. Jego matka Cyntia Cerveni była siostrą późniejszego papieża Marcelego II, zaś ojciec Wincenty spokrewniony był ze znakomitymi rodzinami Italii. Kiedy Robert miał 15 lat, w jego mieście jezuici otwierali szkołę. Robert był jednym z pierwszych jej alumnów. Po jej ukończeniu, w 1560 roku wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Po studiach filozoficznych w Kolegium Rzymskim, studiował dalej we Florencji i …More

Korneliusz był synem Kastyna z rodu Cornelia. Jako kapłan rzymski był bliskim współpracownikiem papieża św. Fabiana (236-250). Z listu św. Cypriana z Kartaginy dowiadujemy się, że Korneliusz został namiestnikiem Chrystusa nie dzięki własnej inicjatywie, ale został wybrany głosem ludu rzymskiego ze względu na swoją pokorę, łagodność i roztropność. Cyprian pisze, że Korneliusz przeszedł wszystkie stopnie w hierarchii kościelnej, zanim został wybrany biskupem rzymskim. Z tego wynika, że w Kościele rzymskim był już od dłuższego czasu. Po męczeńskiej śmierci św. Fabiana (+ 250), poniesionej w czasie prześladowania, jakie rozpętał cesarz Decjusz, Stolica Rzymska była przez dłuższy czas nieobsadzona. W tym okresie Kościołem zarządzali wspólnie duchowni, których rzecznikiem był prezbiter Nowacjan.
Gdy prześladowania ustały, wybór większości padł na Korneliusza, a nie - jak się spodziewał Nowacjan - na niego. Mniejszość gminy ogłosiła w tym czasie papieżem Nowacjana. Nowacjan, by zyskać dla siebie …More

"Oto Ten przeznaczony jest na upadek... A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu" (Łk 2, 34a. 35).
Tymi słowami prorok Symeon, podczas ofiarowania Jezusa w świątyni, zapowiedział Maryi cierpienie. Maryja, jako najpokorniejsza i najwierniejsza Służebnica Pańska, miała szczególny udział w dziele zbawczym Chrystusa, wiodącym przez krzyż.
Przez wiele stuleci Kościół obchodził dwa święta dla uczczenia cierpień Najświętszej Maryi Panny: w piątek przed Niedzielą Palmową - Matki Bożej Bolesnej oraz 15 września - Siedmiu Boleści Maryi. Pierwsze święto wprowadzono najpierw w Niemczech w roku 1423 w diecezji kolońskiej i nazywano je "Współcierpienie Maryi dla zadośćuczynienia za gwałty, jakich dokonywali na kościołach katolickich husyci". Początkowo obchodzono je w piątek po trzeciej niedzieli wielkanocnej. W roku 1727 papież Benedykt XIII rozszerzył je na cały Kościół i przeniósł na piątek przed Niedzielą Palmową.
Drugie święto ma nieco inny charakter. Czci... .:ILG:…More

Kiedy w roku 70 Jerozolima została zdobyta i zburzona przez Rzymian, rozpoczęły się wielkie prześladowania religii Chrystusa, trwające prawie 300 lat. Dopiero po ustaniu tych prześladowań matka cesarza rzymskiego Konstantyna, św. Helena, kazała szukać Krzyża, na którym umarł Pan Jezus.
Po długich poszukiwaniach Krzyż odnaleziono. Co do daty tego wydarzenia historycy nie są zgodni; najczęściej podaje się rok 320, 326 lub 330, natomiast jako dzień wszystkie źródła podają 13 albo 14 września. W związku z tym wydarzeniem zbudowano w Jerozolimie na Golgocie dwie bazyliki: Męczenników (Martyrium) i Zmartwychwstania (Anastasis). Bazylika Męczenników nazywana była także Bazyliką Krzyża. 13 września 335 r. odbyło się uroczyste poświęcenie i przekazanie miejscowemu biskupowi obydwu bazylik. Na tę pamiątkę obchodzono co roku 13 września uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego. Później przeniesiono to święto na 14 września, ponieważ tego dnia wypada rocznica wystawienia relikwii Krzyża na widok …More

Święty Jan Złotousty należy do grona najwybitniejszych Ojców Kościoła, których wielkości należy szukać w punkcie, w którym łączy się we wspaniałą jedność wielkość chrześcijańskiej pokory i poświęcenia nieszukającego innej nagrody jak Niebo – z wielkością ludzkich zdolności i sławy ludzkiego imienia. Uniżenie przed Bogiem zjednuje obfitość łaski, talent zaś i pozycja społeczna sprawiają, iż łaska dana jednemu staje się udziałem tysięcy i nie przestaje wydawać owoców przez stulecia.
Przyszedł on na świat w Antiochii, ważnej wówczas metropolii syryjskiej, w możnej rodzinie, jako syn oficera legionów rzymskich. Pomimo wczesnej śmierci ojca dorastanie i odkrywanie powołania kształtowało się w przyszłym patriarsze Konstantynopola raczej harmonijnie. Z jednej strony nie unikał zajęć właściwych wiekowi pacholęcemu, spotykając się z rówieśnikami i korzystając ze wspólnych zabaw, z drugiej zaś z wielką pasją rozczytywał się w dziełach chrześcijańskich, co doprowadziło go do pragnienia przyjęcia …More

Św. Gwido urodził się w miejscowości Anderlecht położonej pod Brukselą, ówczesną stolicą Brabancji (składającej się z części ziem obecnej Belgii i Holandii). Dorastał w atmosferze sprzyjającej rozwojowi cnót i nabożeństwa. W życiu ubogiej wiejskiej rodziny, z której pochodził, było coś prawdziwie benedyktyńskiego. Dzieci były przyuczane do pracy i nie pozwalano im próżnować, a jednocześnie objaśniano tajemnice wiary i znaczenie liturgii – tak by wykonując prace domowe, rozważały jednocześnie tematy, które uświęcają duszę i kierują do Boga. Rodzice nie mieli pieniędzy, by zapewnić wykształcenie młodemu Gwidonowi, dali mu wszakże najlepszą jak potrafili formację religijną i ludzką.
Pewnego razu nastoletni Gwido pojechał do wsi Laeken z jakimś zadaniem od rodziców. Wstąpił tam do kościółka i zatopił... Św. Gwido z Anderlechtu

Pan Jezus powiedział, iż przyszedł na ziemię, aby rozpalić ogień, który wszystko zajmuje – ogień miłości Swojej, która zbawia dusze. Dowodem prawdziwości tych słów są ci słudzy Jego, którzy okazali gotowość podjęcia trudów dla szerzenia chwały Jego imienia, którzy nie bali się wyruszyć w odległe, nieprzyjazne i niebezpieczne kraje – za największą nagrodę mając to, że mogą cierpieć, a nawet ponieść śmierć dla miłości Pana Jezusa Chrystusa. Taki był francuski misjonarz Jan Gabriel Perboyre, który głosił Ewangelię i poniósł śmierć męczeńską w Chinach rządzonych przez dynastię Qing.
Święty przyszedł na świat w miejscowości Le Puech jako najstarszy syn rodziny prowadzącej gospodarstwo rolno-hodowlane. Ojciec pokładał w nim nadzieje i przyuczał go do obowiązków przyszłego gospodarza. W wieku ośmiu lat został posłany do szkoły w Montgesty, lecz naukę pobierał jedynie w okresie zimowym, kiedy był zwolniony od obowiązków gospodarskich. W jego domu panował duch katolicki, modlono się wspólnie, …More