Powstań, świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło
i chwała Pana rozbłyska nad tobą. Iz 60,1

Królowi naszemu przynieśmy w darze naszą wolę,rozum i serce.Niech posługuje się nimi na Swoją Chwałę,a w Nagrodę obdarzy nas Świętością,Radością i Miłością.

jadwiska — 2013-01-05 15:10:24:
POKŁON TRZECH KRÓLI
Pisze M.V.(28 II 1944r.):
A oto tutaj jest złoto należne królowi; oto kadzidło, jakie należy się Bogu; a tu, o Matko, tutaj jest mirra. Twój Syn bowiem jest Człowiekiem, a nie tylko Bogiem. Pozna więc gorycz ciała i ludzkiego życia oraz nieuniknione prawo śmierci. Przez wzgląd na naszą miłość wolałbym tych słów nie wypowiadać. Wolałbym sądzić, że także w ciele jest wieczny, jak wieczny jest Jego Duch. Jednak, o Niewiasto – jeżeli nasze pisma, a zwłaszcza jeżeli nasze dusze się nie mylą – to On, Twój Syn, jest Zbawicielem, Bożym Chrystusem. Dlatego właśnie będzie musiał – dla zbawienia świata – przyjąć na Siebie zło tego świata... A jedną z kar za nie jest śmierć. Żywica ta przeznaczona jest właśnie na tę godzinę, aby Jego święte ciało nie zaznało zgnilizny rozkładu i zachowało doskonałość aż do zmartwychwstania. Niech przez wzgląd na ten dar pamięta o nas i niech zbawi Swoje sługi, dając im Swe Królestwo. Ty, Matko, powiedz Swemu Dziecku o naszej miłości, abyśmy zostali uświęceni. Obyśmy, całując Jego stopy, sprowadzili na siebie niebiańskie błogosławieństwo.

Maryja – przezwyciężając przerażenie spowodowane słowami Mędrca, pokrywając uśmiechem smutek powstały na myśl o pogrzebie – podaje Dziecię. Kładzie Je w ramiona najstarszemu, który Je całuje. Jezus go głaszcze. Potem podaje Dziecię innym. Jezus z uśmiechem bawi się łańcuszkami i frędzlami. Przygląda się z zaciekawieniem otwartej szkatule, pełnej czegoś żółtego i błyszczącego. Śmieje się widząc, jak słońce tworzy tęczę, padając na brylant pokrywy [naczynia] z mirrą.

POKŁON TRZECH KRÓLI
Pisze M.V.(28 II 1944r.):
Maryja siedzi z Dzieciątkiem, a Józef stoi obok Niej. Lecz na wejście Magów Maryja wstaje i kłania się im. Jest cała w bieli, z główką ukoronowaną jasnymi warkoczami, jeszcze piękniejsza od wzruszenie, tak że patrzą na nią z podziwem. Klękają potem i proszą, by usiadła. Klęczą przez cały czas, przysiadając na piętach. Mędrcy patrzą na dzieciątko, które wygląda na jakieś 9 miesięcy. Siedzi na kolanach Mamy, uśmiecha się i szczebioce, jak ptaszek, odkrywając pierwsze, małe ząbki.Najstarszy przemówił w imieniu wszystkich. Opowiedział Maryi, jak pewnej nocy zeszłego grudnia ujrzeli nową gwiazdę na niebie, niezwykle piękną. nigdy nie widziano takiej i nie znano jej imienia. Zakwitała ona, by powiedzieć ludziom o tajemnicy Bożej. Ale ludzie nie troszczyli się o to, bo mieli dusze w błocie. Nie patrzyli w stronę Boga i nie umieli wyczytywać słów, jakie pisał na niebie... Oni ujrzeli tę gwiazdę i starali się zrozumieć jej głos. Skracali chętnie sen, zapominali o posiłku, zgłębiali studium Zodiaku. A połączenie gwiazd i czasu oraz kombinacje astronomiczne, wskazały im nazwę i tajemnicę gwiazdy. Jej imię: Mesjasz. A tajemnica: Mesjasz przyszedł na świat. Udali się w drogę, by oddać Mu hołd. Nie wiedzieli nic o sobie. Przez góry i pustynie, doliny i rzeki, podróżując w nocy przybyli do Palestyny, bo gwiazda tam szła. Każdy przybył z innej strony świata. Spotkali się przy Morzu Martwym. Wola Boże zebrała ich tam i odtąd szli razem, rozumiejąc się. Chociaż każdy mówił swoim językiem, lecz rozumieli się cudem Najwyższego mogli mówić mową tego kraju.(...) Przybyli więc uczcić Boże Dziecię, złożyć Mu ubogie dary i ofiarować swe serce, które nigdy nie przestało dziękować Bogu za tę łaskę i kochać Nowonarodzonego. Oto jest złoto, jak dla Króla. Oto kadzidło, jako dla Boga, a oto mirra, o Matko, bo Jego życie ludzkie zazna goryczy i bólu. Nie chciałbym tego mówić, o Pani, lecz jeśli my błądzimy, to On, Twój Syn i nasz Zbawiciel, będzie musiał dla uratowania ziemi wziąć na siebie jej winy,za które jedną z kar jest śmierć.A więc ta żywica jest na ową godzinę.Ciało święte nie zazna zepsucia i będzie całe aż do swego zmartwychwstania.Za ten nasz dar niechaj On o nas wspomni i zbawi swe sługi,dając im Swe Królestwo.Lecz teraz,by nas uświęcić,niech Matka da im Swe Dziecię,byśmy całując jego nóżki,otrzymali błogosławieństwo niebieskie.Maryja,opanowując lęk,wywołany słowami Mędrca i ukrywając smutek na wspomnienia żałobne,podała Swego Jezuska.Złożyła Go Ona na ręce najstarszego z nich,który Go ucałował,upieścił,a potem podał następnym.Jezusek uśmiechał się i bawił ozdobami tych trzech wschodnich królów,a oni uśmiechnięci ,uściskawszy Dziecię,oddali je Matce i podnieśli się.Maryja ujęła wtedy rączkę Małego i pobłogosławiła nią każdego z gości.Był to już znak krzyża,kreślony paluszkami Jezusa,którymi kierowała Maryja.

Oto jak wyglądała wizyta wg. POEMATU:

Główną drogą zbliża się orszak: konie w uprzęży, inne – prowadzone za uzdę. Dromadery i konie z jeźdźcami bądź z ładunkiem. Tętent kopyt to jakby odgłos wody spadającej na kamienie potoku. Po dotarciu do placu, wszyscy zatrzymują się. W promiennym świetle gwiazdy orszak nabiera nadzwyczajnego piękna. Przebogate ozdoby wierzchowców, ubiory jeźdźców, twarze, wyposażenie, wszystko to jaśnieje nadzwyczajnie. Blaskiem ożywia się też metal, skóra, jedwab, klejnoty i sierść. Świecą się oczy, śmieją usta, bo jeszcze inne piękno wstąpiło w serca: piękno nadprzyrodzonej radości.
Podczas gdy słudzy ze zwierzętami udają się do miejsca postoju karawan, trzy dostojne osoby zsiadają z wierzchowców, które sługa zaraz odprowadza gdzie indziej. Oni zaś podchodzą pieszo do domu. Tam klękają, uderzają czołem o ziemię i całują proch. To trzej możni. Świadczą o tym ich przebogate stroje.
Jeden, o bardzo ciemnej skórze, gdy tylko zsiadł z wielbłąda, owija się cały błyszczącym szalem z jasnego jedwabiu. Czoło i talię ściskają mu kosztowne obręcze. [U boku] ma sztylet lub miecz z gardą bogato zdobioną drogimi kamieniami.

Drugi z tych, którzy zsiedli ze wspaniałych rumaków, ubrany jest w przepiękny prążkowany strój, w którym przeważa barwa żółta. [Jego szata] uszyta jest jak długie domino, przystrojone kapturem i sznurem, utkanym złotym haftem, wyglądającym jak misterna praca złotnika.

Trzeci nosi jedwabną bufiastą koszulę oraz długie i szerokie, zmarszczone przy stopach spodnie. Owija się bardzo delikatną chustą, która wygląda jak kwitnący ogród, tak żywe są zdobiące ją kwiaty. Na głowie ma turban, przytrzymany łańcuszkiem ozdobionym diamentami.

Po uczczeniu domu, w którym przebywa Zbawiciel, wstają i idą do zajazdu dla karawan.