Treść Wiary jest niezmienna i nieomylna i, jak naucza Pierwszy Sobór Watykański, może rozwijać się przez stulecia jedynie w zakresie jasności i głębi swojego wyrazu. Jednakże, w ostatnich latach, zauważyliśmy jak torują sobie drogę do Magisterium doktryny, które nie stanowią ani wyjaśnienia, ani głębszego zrozumienia [prawd] Wiary, lecz raczej są nowymi doktrynami, albo faktycznie albo w zakresie tendencji, zgodnie ze śmiercionośnym programem modernizmu. O co chcielibyśmy teraz zapytać, jeśli chodzi o owe doktryny, to czy przedstawiają one jedynie zniekształcenia lub zafałszowania odpowiednich artykułów Wiary, czy też, wraz z Nowym Rytem Mszy, Nowymi Rytami wszystkich sakramentów, Nowym Kodeksem Prawa Kanonicznego, Nowym Brewiarzem, Nowym Katechizmem, Nową Ewangelizacją, nową moralnością i duchowością, którą żyją i którą głoszą duchowni, nową rozluźnioną dyscypliną w Kościele (w zakresie reguł zakonnych i ubioru duchownego), nie tworzą jako całość razem Nowej Religii. (…)
GNOZA U POCZĄTKU CZASU
Wielki argentyński teolog Don Julion Meinvielle pisze: ‘w ludzkich dziejach istnieją dwie zasadnicze drogi myślenia i życia: jedna jest katolicka i stanowi Tradycję otrzymaną od Boga za pośrednictwem Adama, Mojżesza i Jezusa Chrystusa, druga jest gnostycka i kabalistyczna, żywi się powszechnym błędem narodów, pogaństwem i apostazją, najpierw w judaizmie,(talmudycznym) a potem w samym chrześcijaństwie.” Pierwszym z tych wielkich systemów myśli i życia jest zatem Wiara katolicka (razem ze swym przedchrześcijańskim okresem), a drugim jest Gnoza. Pierwsza jest jedyną prawdziwą Wiarą i Religią. Druga, w takim zakresie , w jakim tworzy spójne ciało doktryn rozpowszechnianych, w takim zakresie w jakim, w końcowej analizie, jest ateistyczna i jest co do istoty sprzeciwem wobec jedynej prawdziwej Religii, może zostać opisana jako Anty-Religia, czy też jako Anty-Religia par excellence. Jak definiujemy Gnozę? Słowo ‘gnoza’ pochodzi z greki i oznacza ‘wiedzę’. Jak zobaczymy wiedza ta jest rozumiana jako forma tajemnego poznania skierowanego na samoubóstwienie człowieka. Gnoza, odwieczny przeciwnik Wiary katolickiej, po raz pierwszy ukazała się między ludźmi w wydarzeniu zwanym jako Grzech pierworodny. (…) Grzech pierworodny był zawsze rozumiany i nauczany przez Świętą Matkę Kościół jako rzeczywiste wydarzenie, w którym uczestniczyła pierwsza ludzka para – Adam i Ewa. Był to grzech pychy i nieposłuszeństwa Bogu, spowodowany zwiedzeniem przez Diabła w postaci węża: czyn, który jako popełniony przez przedstawicieli całości ludzkości, sprowadził nieszczęście nie tylko na nich samych, lecz także na całą ludzkość. Wydarzenie to stanowi jednocześnie paradygmat Gnozy. Po pierwsze, widzimy że Gnoza jest oparta na negacji Bożego Objawienia, negacji Słowa Bożego, to jest, że następstwem spożycia zakazanego owocu będzie śmierć. Z tego powodu może zostać określona jako heretycka, nawet jeśli nie jest heretycka w typowym i formalnym znaczeniu zaprzeczenia dogmatowi Wiary (…)
1) Teologia gnostycka Cechą główną gnostyckiej teologii jest monizm. Powód ku temu jest prosty: jeśli człowiek może stać się Bogiem poprzez swoje własne wysiłki, człowiek musi mieć udział w Boskiej naturze: człowiek i Bóg muszą posiadać jedną naturę, zróżnicowaną jedynie w zakresie stopnia i doskonałości owej natury. Teologia gnostycka jest monistyczna. Teologia katolicka jest, w przeciwieństwie do niej, dualistyczna, naucza że człowiek i Bóg posiadają dwie różne natury: naturę ludzką i naturę boską. Te dwie natury różnią się nie tylko co do istoty stopniem doskonałości, lecz że występuje tu różnica ontologiczna. Zobaczymy teraz że główna cecha Gnozy, to jest monizm, posiada inną cechę – immanencję – albowiem jeśli człowiek i Bóg posiadają tę samą naturę, jeśli nie różnią się co do natury, to Bóg musi być wobec człowieka immamentny. W przeciwieństwie do powyższego, katolicka filozofia i teologia nauczają że Bóg jest transcendentny wobec człowieka i zaprawdę wobec całego wszechświata: filozofia głosi że jest On absolutnie ponad i poza kosmosem, absolutnie od niego niezależny. Teologia naucza tego samego na podstawie dogmatu wyznawanego w Credo, że Bóg jest Stworzycielem i Sędzią świata: On, który stworzył świat poprzez doskonale wolny akt woli, jest również jego Panem i Sędzią, pozostaje z konieczności całkowicie od niego niezależny. Inną cechą charakterystyczną teologii gnostyckiej jest zmienność Boga. Wedle Gnozy człowiek staje się Bogiem, zatem w pewnym sensie sam Bóg znajduje się w procesie stawania się, który oznacza że jest pewien ruch i zmienność w Bogu. Z drugiej strony, katolicka filozofia i teologia nauczają że w Bogu nie ma ani zmienności, ani ruchu, ani zmiany, gdyż Bóg jest Bytem, pełnią bytu, Czystym Aktem, w którym wszystko się urzeczywistnia. W konsekwencji zatem widzimy trzy błędy gnostyckiej teologii: wyrażony już w Księdze Rodzaju monizm w opozycji do dualizmu, absolutna immanencja w przeciwieństwie do transcendencji, zmienność w opozycji do niezmienności Boga, Czystego Aktu. Obserwujemy w kwestii drugiego z wymienionych punktów, że doktryna absolutnej immanencji Boga jest logicznie nie do utrzymania. Dzieje się tak, gdyż idea Boga, pogłębiona przez refleksję teologiczną, jest koncepcją Istoty z konieczności transcendentną wobec świata. Jeżeli zaprzeczymy transcendencji Boga, utrzymując że jest On immanentny wobec świata, w konsekwencji zaprzeczamy Jego istnieniu. Powyższe jest prawdziwe w stosunku do pozostałych błędów teologicznych Gnozy: monizmu między Bogiem a człowiekiem oraz zmienności Boga.
2) Wiedza gnostycka W przedmiocie tego typu poznania, poprzez które Gnoza rości sobie prawo do ubóstwienia człowieka, możemy poczynić następujące uwagi: i) Wiedza, której dotyczy cytat z Księgi Rodzaju jest dwojakiego rodzaju: pierwszym jest poznanie jak dojść do ubóstwienia, wiedza o środkach do celów: to jest wiedza o szczególnej praktyce. Drugim rodzajem wiedzy jest cel postawiony przed Adamem i Ewą, to jest, Poznanie Dobra i Zła. ii) (w obu wypadkach) wiedza ta jest czysto naturalna, iii) jest ona oderwana od woli: nie jest nakierowana na wykonanie woli lub inne działanie, iv) jest poszukiwana dla przyjemności, przede wszystkim przyjemności zmysłowej: “drzewo było dobre do jedzenia, rozkoszne dla oczu, zaś wiedza z niego jest pożądana.” v) jest tajemna: nie jest dostępna dla każdego, ale ukryta, naprawdę rozmyślnie ukryta przez Boga, jak twierdzą, z uwagi na właściwe Mu, możliwe do podważenia, powody. Porównajmy ową wiedzę zaoferowaną przez Diabła naszym pierwszym rodzicom z wiedzą o Bogu ofiarowaną człowiekowi przez Religię katolicką: i) Wiedza o Bogu ofiarowana człowiekowi przez Religię katolicką również jest dwojakiego rodzaju: pierwszym jest Wiara jako taka, która stanowi środek do osiągnięcia ostatecznego celu człowieka w Niebie. Drugi rodzaj to Wizja uszczęśliwiająca, która tworzy ten ostateczny koniec. Wiedza o Bogu w obu wypadkach jest wiedzą o Trójcy Przenajświętszej, wiedzą, która, z uwagi na powyższe, nieskończenie przewyższa tą zaoferowaną Adamowi i Ewie. ii) Wiedza owa ma charakter nadprzyrodzony: oświecenie rozumu odpowiednio przez środki Łaski i Chwały, podczas gdy, jak już powiedzieliśmy, wiedza zaproponowana Adamowi i Ewie pochodzi z porządku czysto naturalnego. iii) Ponadto, wiedza o Bogu jest ukierunkowana na wykonywanie woli w dobrych uczynkach: aby czynić wszystko i prowadzić całe życie z miłości do Boga podczas tego ziemskiego wygnania, a na jego końcu znaleźć odpoczynek i rozkosz w Bogu, w Niebie. iv) Przyjemność nie jest przyczyną poszukiwania tej wiedzy, lecz jest następstwem czynienia zgodnie z tą wiedzą poprzez cnotliwe życie. v) Wreszcie, wiedza o Bogu w tym życiu, to jest Wiara, nie jest tajemna ani ukryta przez Boga, lecz została objawiona człowiekowi z poleceniem głoszenia jej całemu światu.
W konsekwencji zatem widzimy, że wiedza gnostycka jest niczym więcej niż mglistym cieniem, zwodniczym erzacem prawdziwej wiedzy o Bogu: jej przedmiotem nie jest Trójca Przenajświętsza, jej charakter nie jest nadprzyrodzony, jest ona oderwana od dobrych uczynków, pożądana dla przyjemności oraz fałszywie przedstawiana jako Prawdziwe Dobro.
3) Gnostycka moralność. Zbadajmy na koniec moralność gnostycką ukazaną w cytacie z Księgi Rodzaju, porównując ją do katolickiej teologii moralnej. i) Określiliśmy Gnozę jako system samo-ubóstwienia. Jako taki znajduje się ona w opozycji do chrześcijaństwa, które uczy że przebóstwienie człowieka pochodzi wyłącznie od Boga. ii) Pierwszy z rodzajów ubóstwienia polega na przemianie człowieka w boga poprzez utratę jego tożsamości, drugi na jego udziale w Bogu z zachowaniem tożsamości. iii) W pierwszym człowiek czyni siebie bogiem: bez Boga, w miejsce Boga oraz na przekór Bogu (św. Maksym Wyznawca w odniesieniu go grzechu pierworodnego). W drugim człowiek zostaje przebóstwiony poprzez uniżenie się przed Bogiem. iv) Pierwsze przychodzi poprzez naturalne wysiłki, drugie – poprzez nadprzyrodzoną łaskę Bożą. v) Pierwsze jest formą samostanowienia, drugie jest ustanowione przez Boga. vi) Pierwsze ma początek w wiedzy naturalnej i, jak w przypadku każdej takiej wiedzy, jest kierowane i podporządkowane podmiotowi i absorbowane w nim. Drugie pochodzi od wiedzy nadprzyrodzonej, której podmiot musi się poddać, poświęcając swój rozum Prawdzie absolutnej. vii) Jak już powiedzieliśmy, gnostycki rodzaj wiedzy jest oderwany od dobrych uczynków. Katolicki rodzaj wiedzy jest z istoty na nie ukierunkowany. viii) Pierwszy jest motywowany przyjemnością, drugi miłością. ix) Pierwszy jest dostępny tylko dla elit, drugi – dla wszystkich ludzi. Podsumowując, pierwszy cechuje pycha i egoizm, drugi – pokora i poświęcenie. W skrócie, można powiedzieć że Gnoza jest Egoizmem podniesionym do rangi religii. Gnoza pozwala człowiekowi na bycie w pewnym sensie jak Bóg, to jest w wykonywaniu swojej wolnej woli w taki sposób jak tylko pragnie, jednak za cenę wiecznego szczęścia. Z drugiej strony, Wiara katolicka pozwala człowiekowi by stał się jak Bóg, wykonując swoją wolną wolę w harmonii z porządkiem ustanowionym przez Boga: porządkiem obiektywnej Prawdy i Dobra, w celu poznania i umiłowania Boga tu na ziemi i następnie – w Raju. W Ogrodzie Edenu są dwa drzewa: Drzewo poznania Dobra i Zła oraz Drzewo Życia. Aby spożywać z pierwszego drzewa konieczna jest pycha, by spożywać z drugiego – poświęcenie. Pierwsze przedstawia Gnozę – odwieczną rywalkę Wiary katolickiej, drugie przedstawia Wiarę: albowiem drugie jest Drzewem Krzyża, którego owocami są wszystkie Boże łaski i błogosławieństwa tu na ziemi i wieczna szczęśliwość Nieba. Jednakże, aby je uzyskać, konieczne jest przejście przez cierpienie i ofiarę, przyjęcie krzyża i niesienie go za Naszym Błogosławionym Panem, któremu niech będzie Cześć i Chwała na wszystkie wieki wieków. Amen. rorate-caeli.blogspot.com
Jeśli zatem stoimy twarzą w twarz z Nową Religią, nasze następne pytanie powinno brzmieć: jaka jest jej natura? Przed zbadaniem powyższego w mętnym świetle Gnozy, zapytajmy czy jest to po prostu nowa forma protestantyzmu, humanizmu czy ateizmu. Z pewnością wiara katolicka w postaci dziś głoszonej zawiera pewne podobieństwo do każdego z tych systemów. Sugerujemy jednak że owo podobieństwo nie wywodzi się z zasady właściwej poszczególnym wymienionym systemom, lecz raczej z zasady, która wszystkie te systemy łączy, to jest z subiektywizmu. Subiektywizm, według szeregu współczesnych uczonych takich jak Romano Amerio czy Paul Hacker, stanowi faktycznie istotną zasadę teologii Marcina Lutra, jak również (antychrześcijańskiego) humanizmu i ateizmu – w formie antropocentryzmu. A jednak musimy przyznać że zasada subiektywizmu jest jeszcze bardziej wyraźnie zaznaczona w Gnozie niż w tych trzech systemach. Albowiem, jak już powiedzieliśmy, Gnoza jest niczym innym niż egoizmem podniesionym do rangi religii.
Następnie, jeśli Nowa Religia ma być zaliczona do form Gnozy, jest jasne że nie tylko musi charakteryzować się subiektywizmem, lecz również podzielać pewną liczbę cech tego ostatniego systemu. Patrząc z bliska na Nową Religię w świetle Gnozy, możemy zobaczyć, że cechami, jakie dzieli z Gnozą, jest po pierwsze i przede wszystkim kluczowa zasada, którą jest samo-ubóstwienie człowieka, następnie zaś centralne miejsce przeznaczone wiedzy i zmysłowości, potrójny monizm, wreszcie zasada ewolucji. Przed próbą pokazania powyższego w szczegółach, poczynimy krótkie spostrzeżenie historyczne, że zepsuta Kabała podlegała dalszemu rozwojowi w okresie po powstaniu chrześcijaństwa i później, w wiekach średnich, który kulminował w pracy Moszè de Leon. Wkracza ona do świata chrześcijańskiego wraz z Ramonem Lullem, opatem Joachimem z Fiore oraz Pico della Mirandolą, w świecie zaś nowożytnym wraz z Leibnizem, Spinozą, Fichtem, Schellingiem, Heglem, a wreszcie z jezuickim apostatą Teilhardem de Chardin.
1) Samo-ubóstwienie człowieka Teza ta objawia się w Nowej Religii na przykład w tezie, że człowiek jest ‘jedynym stworzeniem chcianym dla niego samego’ (Gaudium et Spes, stwierdzenie, które kard. Schoenborn opisuje jako klucz do zrozumienia Nowego katechizmu, którego był głównym redaktorem) czy że człowiek (przynajmniej w małżeństwie) ma być kochany miłością z ‘całkowitym oddaniem siebie’ (Familiaris Consortio). Wskazujemy że samo-ubóstwienie, o którym mowa, nie jest już uznawane za proces, który należy przeprowadzić, lecz za akt już dokonany. Samo-ubóstwienie człowieka najbardziej ogólnie może zostać określone jako idolatria antropocentryczma lub jako pochłaniająca wszystko troska o dobre samopoczucie człowieka, jego przyjemność i wrażliwość. Powyższe tworzy nowy dławiący humanizm, w którym Bóg został odrzucony a na Jego miejscu postawiono człowieka. Ów nowy humanizm zaprawdę otrzymuje w ustach duchowieństwa, a nawet hierarchii, status faktycznego dogmatu. Wyraża się on w nadużyciach liturgicznych podczas celebracji Świętych Tajemnic(używając słów papieża Benedykta XVI) ‘jak gdyby Bóg nie istniał’. (Komunia na rękę ... dopow.)
2) Wiedza Rodzaj wiedzy szerzonej przez Kościół współczesny przypomina Gnozę jeśli chodzi o uzyskiwanie wiedzy o Bogu przez doświadczenie. Doświadczenie to może przyjmować formę duchowego spotkania z Naszym Panem Jezusem Chrystusem, jak ma to miejsce w ruchu charyzmatycznym, który wywodzi się z protestanckiej tradycji emocjonalnej. Alternatywnie może przyjąć ono formę sakramentalnego spotkania ze ‘Zmartwychwstałym’, które jest uznawane za samą istotę Mszę świętej. Różnica między tym rodzajem wiedzy a tradycyjną wiedzą gnostyków jest taka że nie posiada ona już charakteru tajemnego. Ważnym aspektem owej wiedzy o Bogu jest przyjemność lub radość, przypominająca przyjemną naturę wiedzy gnostyckiej. Faktycznie, mówiąc ogólnie, ruch charyzmatyczny i Kościół modernistyczny (pod wpływem tego ruchu) kładą znaczący nacisk na radość. Naprawdę postrzegają oni życie chrześcijańskie w takim świetle i uważają je za trudne do przetrwania i zrozumienia przy braku radości. Owa duchowa radość jest wyrażana w sposób odświętny w manifestacjach nowoczesnej muzyki kościelnej, naładowanej zawartością emocjonalną, porywającym tonem i melodiami, pozostającymi w ostrym kontraście z uroczystym i trzeźwym charakterem chorału gregoriańskiego oraz śpiewów starożytnych rytów wschodnich, a także ich głębią radości duchowej, pozostającej w porządku i harmonii, które wnoszą w cierpienia ludzkiego serca oraz jego niewysłowioną tęsknotą za niebiańską ojczyzną.
3) Zmysłowość Spójrzmy znów na cytat z Księgi Rodzaju: ‘drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, jest ono rozkoszą dla oczu i owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy’. Zdanie to opisuje pierwsze kroki pożądania po stronie Ewy i nie odnosi się jedynie do przyjemnej wiedzy, lecz również, na wyższym poziomie ogólności, do przyjemności zmysłowych. Ponadto, owo pierwotne spotkanie między Niewiastą a Diabłem tradycyjnie jest pojmowane jako symbol nieczystości, do której owo spotkanie prowadziło. Zmysłowość i nieczystość zaprawdę stały się typowymi cechami Gnozy w ciągu następujących tysiącleci. Jak już zauważyliśmy w naszej książce: ‘Rodzina podczas ataku’ wystąpił współczesny zwrot w kluczowej doktrynie Kościoła o miłości: od ponadnaturalnej miłości – caritas do naturalnej miłości zmysłowej – do czułości, radości, sentymentalności i zmysłowości. W rezultacie, zwłaszcza w odniesieniu do etyki małżeńskiej, próbowaliśmy wyjaśnić – w ostatniej edycji książki – jak nauczanie Kościoła obecnie przedstawia istotę małżeństwa jako ‘absolutyzację miłości zmysłowej’. Podczas Synodu biskupów na temat rodziny znacząca ilość hierarchów aprobowała pożycie pozamałżeńskie i związki przeciwne naturze. W następującej [po Synodzie] papieskiej adhortacji Amoris Laetitia, zauważamy, nawet w tytule, zaabsorbowanie radością, zaś w samym tekście (§298 i przypis 329) – krok w stronę rozluźnienia absolutnego zakazu ze strony Naszego Pana i potępienia cudzołóstwa, na rzecz miłości zmysłowej. Tuż po opublikowaniu tego dokumentu, podczas Światowych Dni Młodzieży Polsce były rozpowszechniane broszury Papieskiej Rady do spraw Rodziny, przepełnione obscenicznością i satanizmem. W skrócie, duch zmysłowości wtargnął do umysłu współczesnych ludzi Kościoła, przypominając najgorsze ekscesy kataryzmu.
4) Potrójny monizm a) Monizm ontologiczny Monizm ontologiczny w analizowanym wypadku polega na tezie że Bóg i człowiek posiadają tę samą naturę. Teza ta, jak ukazaliśmy powyżej, pociąga za sobą samo-ubóstwienie człowieka poprzez jego własne wysiłki. Zauważamy tę formę monizmu w dzisiejszym Kościele (niektórych ludzi w kościele dopow.) w przemilczaniu doktryny łaski, która jest jedynym środkiem połączenia świata przyrodzonego i nadprzyrodzonego. O łasce już się nie wspomina, zaś uwagę skupia w zastępstwie na zmąconej miłości jako kluczu do nieba. Jednym z konkretnych przykładów jest pogląd że Nasz Pan Jezus Chrystus poprzez swoje Wcielenie, rozumiane jako akt odkupienia, zjednoczył się z każdym człowiekiem. Innym przykładem jest zapatrywanie, że istnieją środki uświęcenia poza Świętym Kościołem rzymskim i katolickim. b) Monizm moralny Monizm moralny w dzisiejszym Kościele (niektórych ludzi w kościele dopow.) polega na podejściu że każdy, dowolny akt jest moralnie dobry. Podejście to uwidacznia się w przemilczaniu kwestii grzechu (przede wszystkim grzechu śmiertelnego) oraz piekła. Wiernych nie naucza się już by szli do Spowiedzi, zwłaszcza jeśli popełnili grzech śmiertelny, ani by powstrzymywali się od przyjmowania Komunii świętej w takim stanie. Szczególnie przemilczanym grzechem jest nieczystość. Powyższe odpowiada szczególnej skłonności gnostyckiej do zmysłowości i libertynizmu. To samo podejście (że każdy akt jest moralnie dobry) jest widoczne w powiązanym podejściu że wszyscy ludzie będą zbawieni, albowiem Bóg jest ‘Miłością’ bądź, gdyż jest nieskończenie miłosierny (aż do wyłączenia jego nieskończonej świętości i sprawiedliwości).
c) Monizm logiczny Monizm logiczny utrzymuje że Prawda współistnieje z Fałszem. Przyjąwszy, że tradycyjne doktryny są prawdziwe, zaś modernistyczne fałszywe, widzimy że monizm logiczny zajął łono dzisiejszego świętego Kościoła katolickiego (ludzi w kociele) : jeden proboszcz wyznaje doktrynę o piekle, limbusie, czyśccu, zaś inny im zaprzecza, albo, jak widzieliśmy podczas Synodu biskupów na temat rodziny, jeden biskup podtrzymuje katolicką doktrynę o małżeństwie, cudzołóstwie, rozwodzie i Komunii świętej, zaś inny jej zaprzecza. Monizm logiczny nie tylko rozpowszechnia się w dzisiejszym Kościele, lecz ponadto stanowi oficjalne stanowisko współczesnych hierarchów, którzy uznają obie wizje za ważne i katolickie. Niektórzy członkowie hierarchii podejmują faktyczne próby harmonizacji obu wizji, postrzegając jedną jako ‘kontynuację’ drugiej. Oczywiście jednak oba stanowiska w rzeczywistości się wzajemnie wykluczają i jest oczywiście niemożliwym bycie świadkiem jak Prawda staje się Fałszem, bez względu na to ile będziemy na to czekać. Monizm logiczny zakłada pogardę dla prawdy obiektywnej. Pogarda owa, w przypadku Wiary, jest powszechną dziś pogardą wobec nadprzyrodzonej, niezmiennej Prawdy, która jest dogmatem. Co do dogmatu możemy odpowiedzieć w sposób następujący: i) istnieje rzeczywistość obiektywna; ii) Bóg jest ową rzeczywistością obiektywną w znaczeniu absolutnym i definitywnym; iii) Wiara jest wiedzą o takiej rzeczywistości; iv) Wiara nie daje doskonałej wiedzy o Bogu, albowiem jedynie Bóg może posiadać doskonałą wiedzę o sobie; v) Wiara jednakowoż daje pewną wiedzę o Bogu: bardziej pewną niż świadectwo zmysłów; vi) Kościół posiada Boskie umocowanie do nauczania o tej rzeczywistości, tych realiach, tych prawdach w celu zbawienia człowieka: zbawienia każdego człowieka na ziemi; vii) Z wykonywaniem powyższego mandatu jest związana nieomylność; viii) Prawdy, których naucza w ten sposób Kościół są zatem nieomylne i są znane jako ‘dogmaty’. Ten kto zaprzecza dogmatowi, stawia się poza Kościołem i przestaje być katolikiem.
5) Ewolucja Rodzaj ewolucji gnostyckiej jaki znajdujemy w dzisiejszym Kościele (niektórych ludzi w kościele dopow.) znajduje wyraz w stanowisku że Prawdy Wiary mogą się zmieniać w czasie. Jako przykład może służyć zapatrywanie że Kościół był w przyszłości jedyną arką zbawienia, ale już dłużej nie jest. Większość hierarchii i duchowieństwa, nawet jeśli nie utrzymują że tradycyjne i modernistyczne doktryny mogą w jakiś sposób współistnieć, wydają się wierzyć, iż prawdy wiary są zmienne, lub przynajmniej działają lub nauczają jakby tak było. Zauważmy że takie podejście jest możliwe do obrony jedynie wówczas, gdy ‘Prawda’ jest rozważana na równym poziomie z teorią naukową: jako próba wyrażenia w sposób bardziej czytelny nieuchwytneh rzeczywistości. Jeśli prawda jest rozumiana w swym normalnym, obiektywnym znaczeniu, takie podejście stanowi oczywisty nonsens. * Zauważamy że co do elementów gnostyckich w postaci samo-ubóstwienia człowieka, potrójnego monizmu oraz tezy o ewolucji Prawdy – można je wszystkie znaleźć w fałszywym, nie-katolickim ekumenizmie. Przypominamy że ekumenizm posiada dwa znaczenia: katolickie i niekatolickie. Znaczenie katolickie dotyczy inicjatywy nawrócenia wszystkich na jedyną prawdziwą Wiarę. Znaczenie niekatolickie polega na inicjatywie propagowania jakiegoś dobra duchowego czy też moralnego, zwykle niedookreślonego i nieoznaczonego, poprzez spotkania między katolikami i członkami innych wyznań chrześcijańskich lub innych religii. Podejście takie charakteryzuje synkretyzm i jest, jak wyżej powiedziano, typowe dla Gnozy. Niekatolicki ekumenizm poszukuje jedności między jego uczestnikami na bazie tego co ich łączy. Z tego powodu porzuca Łaskę, moralność i Prawdę katolicką w jej integralności. Jednakże, zaniedbując Łaskę, faworyzuje monizm ontologiczny (panteizm), zaniedbując moralność, preferuje monizm moralny (tezę że Dobro i Zło mogą współegzystować), zaniedbując Prawdę, faworyzuje monizm logiczny (tezę że Prawda i Fałsz mogą współistnieć). Ponadto, prowadząc swój ‘dialog’, rozumiany jako niekończące się poszukiwanie prawdy (pozbawione zasady Iam satis est, jak zauważa Romano Amerio), ekumenizm ów wyraża podejście że prawda może się zmieniać w czasie. Wreszcie, nie umieszczając Jednego, Prawdziwego Boga w środku takiego spotkania i centrum świata, z konieczności stawia w powyższym miejscu człowieka. * Podsumujmy. Nowa Religia, wobec której dziś stajemy posiada wystarczająco wiele cech gnozy, by zostać określona jako ‘gnostycka’. Bardziej precyzyjnie może ona zostać określona jako ‘neo-gnostycyzm’, albowiem miano gnostycyzmu zostało nadane owej mieszaninie katolickich i niekatolickich – gnostyckich doktryn, które były wynikiem dezintegracji Wiary wczesnego Kościoła, zanim nie został on ocalony przez świętych i doktorw Kościoła. To co dziś widzimy jest po prostu nową formą tego samego zjawiska. Powróćmy do naszych wstępnych refleksji. Istnieją dwie drogi, przez które człowiek próbuje się ubóstwić: poprzez wiarę katolicką i poprzez gnozę.
Wiara katolicka naucza że człowiek zostaje w życiu ubóstwiony poprzez Naszego Pana Jezusa Chrystusa, to jest, poprzez Łaskę i Sakramenty, przede wszystkim Chrzest i Świętą Eucharystię, nie poprzez magiczne praktyki, lecz poprzez dobre życie. Nie przez branie, lecz przez dawanie, nie poprzez szukanie siebie, lecz szukanie Boga. Nie przez pychę, lecz przez pokorę, nie poprzez siebie samego, lecz przez wyniszczenie siebie. Nie poprzez ewolucję, lecz poprzez postępowanie w moralności, nie przez Drzewo Poznania Dobra i Zła: fałszywą, nieracjonalną, zwodniczą wiedzę, lecz poprzez Drzewo Życia.
Drzewem Życia jest Drzewo Krzyża i jego przedłużenie jakim jest Msza święta. To właśnie Drzewo chroni nas od gorąca tego okrutnego świata w swoim słodkim, pełnym pokoju cieniu. Ono nas będzie karmić swoimi wzniosłymi owocami w wieczystej szczęśliwości nieba, jeśli weźmiemy nasz krzyż i pójdziemy za Naszym Panem, jak nas uczy. Dzieląc Jego cierpienia na tej ziemi by mieć udział w Jego Chwale, w Niebie. Amen. Laudetur Jesus Christus. In Aeternum. Amen. nondraco.wordpress.com
