z rozmyślań nadwiślańskich, z cyklu: o sprawach ważnych z dystansem.
jak umrę to zapewne bracia pochowają mnie wedle swego zamysłu. (na szczęście mój jęzor będzie zimny i sztywny).
pewnie będą fioletowe plastikowe ornaty (na szczęście będę miał zamknięte oczy).
śpiewając Salve Regina będą piać jak koguty o poranku. (na szczęście wieko trumny będzie już szczelnie zamknięte).
i powiedzą nudne kazanie o mnie… w jakich klasztorach przebywał, jakie studia ukończył, jakie funkcje w zakonie pełnił, może miał jakieś cnoty ale nic o wadach, bo nie wypada. (dlatego wcześniej sam przygotuję homilię na swój pogrzeb - oby tylko nikt z nudów nie położył się obok mnie).
ale gdybym mógł wybrać sobie jak ma wyglądać moja mogiła, to byłby to jedynie prosty drewniany krzyż, z jednym, jedynym słowem na nim umieszczonym.
nadzieja.
więcej nie trzeba.
i uprzedzając, braci mam naprawdę świetnych i zapewne również są wśród nich święci albo do świętości podążający… ale jestem realistą, będzie plastikowy kicz i pianie kogutów.
no chyba, że dożyję czasów, gdzie na powrót będziemy oddychać pięknem i wrócą do klasztorów próby śpiewu.
