Abp Viganò: Uwolnienie przez Benedykta XVI starożytnej Mszy sprawiło, że wielu kapłanów odkryło bezcenne skarby prawdziwej liturgii, z których byli zupełnie nieświadomi...

Wywiad Paix Liturgique z abp Carlo Maria Viganò

1 (Monsignor, dlaczego po Vaticanum II kwestia liturgiczna jest tak paląca?)

Kwestia liturgiczna ma ogromne znaczenie, ponieważ ta święta funkcja streszcza doktrynę, moralność, duchowość i dyscyplinę ciała kościelnego, które ją wykonuje. Tak więc, tak jak katolicka Msza jest doskonałym i spójnym wyrazem katolickiego magisterium, tak liturgia reformowana jest wyrazem soborowych odchyleń, w rzeczywistości ujawnia i potwierdza bez dwuznaczności i werbalności tekstów Vaticanum II, swoją heterodoksyjną istotę. Można powiedzieć, używając pewnego porównania, że przez żyły Mszy trydenckiej płynie zdrowa krew Ewangelii, podczas gdy przez żyły nowego obrządku płynie skażona krew herezji i ducha świata.

2 - (Czy "papież Franciszek", który mało interesuje się liturgią, nie podnosi prawdziwego pytania, gdy mówi, że dwie formy liturgiczne, stara i nowa, odpowiadają dwóm eklezjologiom)?

To jest dokładnie to, co właśnie stwierdziłem i co potępili przede mną kardynałowie Ottaviani i Bacci w swojej Krótkiej Krytyce, biskup Lefebvre w swoich licznych interwencjach, a także inni biskupi i liturgiści. To, co nazwałeś " dwiema formami liturgicznymi" tego samego obrządku, jest w rzeczywistości dwoma obrządkami, jednym w pełni katolickim i drugim, który przemilcza prawdy katolickie i insynuuje błędy protestanckie i modernistyczne. W tym względzie Bergoglio ma całkowitą rację: ci, którzy przyjmują Vaticanum II i jego heretyckie osiągnięcia, nie mogą znaleźć tych błędów wyrażonych w tradycyjnej liturgii, która w całej swej jasności w wyznaniu wiary stanowi potępienie i zaprzeczenie mens, które zrodziło Novus Ordo.

3 -Dokumenty ofensywy przeciwko tradycyjnemu obrządkowi następowały jeden po drugim w ostatnim roku z Traditionis custodes, Responsa CCD, Listem Apostolskim Desiderio desideravi; czy możemy przyjąć, że próba się nie powiodła i starożytna liturgia nie zginie)?

Pierwszym oszustwem, w które nie wolno nam wpaść, jest wywrotowe wykorzystanie aktów władzy i magisterium. W tym przypadku mamy dokumenty, które nie zostały ogłoszone, aby utwierdzić braci w wierze, ale aby ich od niej odwieść, w rażącej sprzeczności z Motu Proprio Summorum Pontificum Benedykta XVI, który zamiast tego uznał pełne prawo do liturgii trydenckiej. Po drugie, nieumiarkowanie autorytarnego tyrana trawionego nienawiścią do Kościoła Chrystusowego otwiera oczy nawet najbardziej umiarkowanym, pokazując im, że całe soborowe nadużycie opiera się na niechęci do prawd wyrażanych przez Mszę trydencką, podczas gdy w oficjalnej narracji reforma liturgiczna miała na celu jedynie uczynienie ich bardziej użytecznymi dla wiernych poprzez ich przetłumaczenie.

4 -(Sposób stosowania Traditionis custodes jest bardzo różny w zależności od kraju i od biskupa. Niektórzy zatwierdzili dokument papieża, ale tak naprawdę nic nie zmienili. Czy nie ma poczucia, zwłaszcza we Włoszech, że ktokolwiek zastąpi Franciszka, nie będzie w stanie utrzymać tej represyjnej linii)?

Kościół nie jest społeczeństwem rządzonym przez absolutnego monarchę, wolnego od jakiejkolwiek wyższej władzy, która może narzucić swój kaprys swoim poddanym. Głową Kościoła jest Chrystus, a Chrystus jest jego jedynym prawdziwym Królem i Panem, którego Papież Rzymski jest Wikariuszem, tak jak jest Następcą Księcia Apostołów. Nadużywanie zastępczej władzy Chrystusa i odchodzenie od sukcesji przez proponowanie heterodoksyjnych doktryn lub narzucanie norm, które do nich nawiązują, zrywa tę wewnętrzną więź z Chrystusem Głową i z Kościołem, Mistycznym Ciałem. W istocie, zastępcza władza papieża cieszy się wszystkimi prerogatywami absolutnej, natychmiastowej i bezpośredniej władzy nad Kościołem tylko w takim stopniu, w jakim odpowiada jego głównemu celowi, którym jest salus animarum, w ślad za Tradycją i w wierności naszemu Panu. Co więcej, przy wykonywaniu tej władzy papież korzysta ze szczególnych łask państwa zawsze w ściśle określonych granicach tego celu, podczas gdy nie mają one żadnego skutku, gdy działa on przeciwko Chrystusowi i przeciwko Kościołowi. Dlatego też wściekłe próby Bergoglio, jakkolwiek gwałtowne i destrukcyjne, są skazane na nieubłagane rozbicie i z pewnością zostaną uznane za nieważne.

5 -(Jakiej rady udzieliłbyś strapionym świeckim ludziom w tej sytuacji?)

Świeccy są żywymi członkami Ciała Mistycznego i jako tacy mają pierwotne prawo domagać się, aby ich widzialna władza działała i stanowiła prawo zgodnie z mandatem, który otrzymała od Chrystusa. Kiedy ta ziemska władza, za przyzwoleniem Opatrzności, działa i ustanawia prawo wbrew woli Chrystusa, wierni muszą przede wszystkim zrozumieć, że ta próba jest środkiem dozwolonym przez Opatrzność, aby otworzyć ich oczy po dziesięcioleciach wypaczeń i hipokryzji, którymi zostali przytłoczeni, a do których wielu przylgnęło w dobrej wierze właśnie dlatego, że byli posłuszni Hierarchii i nie byli świadomi popełnionego na nich oszustwa. Kiedy to sobie uświadomią, zdadzą sobie sprawę ze skarbu, z którego zostali oszukani przez tych, którzy powinni byli go strzec i przekazać przyszłym pokoleniom, a nie ukrywać go po zdewaluowaniu i zastąpieniu marną podróbką. Wtedy będą błagać Majestat Boga, aby skrócił czas próby i udzielił Kościołowi Najwyższego Pasterza, który jest posłuszny Chrystusowi, który do Niego należy, który Go kocha i doskonale czci.

6 -(Księża diecezjalni wydają się być celem i głównymi ofiarami rzymskich środków przeciwko tradycyjnej liturgii: jaką radę dałbyś im?)

W dekadach poprzedzających Sobór przywódcy kościelni byli świadomi rosnącego zagrożenia, jakie stwarzała uwodzicielska działalność modernistycznych infiltratorów. Pius XII musiał więc scentralizować władzę, ale jego decyzja - zrozumiała zresztą - miała wpływ na wpojenie duchowieństwu, że władza w Kościele jest mimo wszystko niepodważalna, podczas gdy doktryna uczy nas, że bezkrytyczne przyjęcie jakiegokolwiek rozkazu jest służalczością, a nie prawdziwym posłuszeństwem. Na podstawie tego podejścia, którego doświadczyli biskupi i księża w czasie Vaticanum II, spiskowcy zamachu stanu wykorzystali właśnie to posłuszeństwo, aby narzucić to, co do tej pory było nie do pomyślenia. Jednocześnie indoktrynacyjna praca okresu posoborowego i bezwzględna czystka nielicznych dysydentów dokonała reszty. W kolejnych dekadach narracja o okropnościach "starej mszy" stała się jedyną oficjalną wersją nauczaną w papieskich seminariach i na uniwersytetach.

Obecna sytuacja pozwala nam spojrzeć na wydarzenia posoborowe z większym obiektywizmem, choćby dlatego, że skutki "soborowej wiosny" są widoczne jak na dłoni, począwszy od kryzysu powołań świeckich i zakonnych, a skończywszy na gwałtownym spadku frekwencji wiernych w sakramentach. Uwolnienie przez Benedykta XVI starożytnej Mszy sprawiło, że wielu kapłanów odkryło bezcenne skarby prawdziwej liturgii, z których byli zupełnie nieświadomi, a w tej Mszy odkryli na nowo ofiarniczy wymiar swojego kapłaństwa, który czyni celebransa alter Christus i przemienia go w sposób intymny. Ci, którzy doświadczyli tego "cudu" Łaski, nie chcą się go już wyrzec. Dlatego zapraszam wszystkich moich współbraci do odprawienia Mszy św. o św. Piusie V i do tego, by Chrystus Kapłan i Ofiara działał w ich kapłańskiej duszy i nadawał solidnie nadprzyrodzony sens ich posłudze.

Moja rada dla tych księży to opór i okazanie stanowczości w obliczu serii nadużyć, które trwają już zdecydowanie zbyt długo. Pomogłoby im to zrozumieć, że nie jest możliwe postawienie na tym samym poziomie Mszy Apostolskiej i tej wymyślonej przez Bugniniego, ponieważ w tej pierwszej Prawda jest jednoznacznie potwierdzona, aby oddać chwałę Bogu i zbawić dusze, podczas gdy w tej drugiej Prawda jest nieuczciwie ukrywana i często wypierana, aby zadowolić ducha świata i pozostawić dusze w błędzie i grzechu. Rozumiejąc to, nie powstaje nawet wybór między tymi dwoma obrządkami, gdyż rozum i wiara ożywione miłością pokazują nam, która z nich jest zgodny z wolą Bożą, a która nie jest do niej dostosowana. Dusza zakochana w Panu nie toleruje żadnych kompromisów i jest gotowa oddać swoje życie, aby pozostać wierną boskiemu Oblubieńcowi.

7 - (Czy niektórzy uważają, że powinniśmy wykorzystać ten kryzys, aby poprosić przyszłego papieża, aby nie wracał do Summorum Pontificum, ale dał pełną wolność tradycyjnej liturgii? Czy jest to możliwe).

Liturgia tradycyjna cieszy się już pełną wolnością "de iure" i pełnią praw, na mocy swej czcigodnej starożytności, bulli Quo primum św. Piusa V i ratyfikacji ciała kościelnego od dwóch tysięcy lat. To, że z tej wolności się nie korzysta, wynika z "roztropności" ministrów Bożych, którzy byli bezkrytycznie posłuszni każdej decyzji władzy kościelnej, grzesząc serwilizmem, zamiast posłuszeństwa Bogu, który jest źródłem i ostatecznym kresem tej władzy. Z pewnością zostanie też de facto przywrócona pełna wolność dla tradycyjnej liturgii, ale wraz z tym przywróceniem konieczne będzie odrzucenie nowego obrządku, który w sposób dobitny pokazał, że jest źródłem doktrynalnego, moralnego i liturgicznego rozpasania Ludu Bożego. Przyjdzie czas, kiedy nieporozumienia i błędy Soboru zostaną potępione, a wraz z nimi jego kultowy wyraz.

8 - (Co według Ciebie jest głównym mankamentem nowej Mszy?)

Myślę, że należy wspomnieć o trzech krytycznych wadach, które można wyprowadzić z jednego problemu rozumienia liturgii katolickiej.

Pierwszą wadą nowego rytu jest to, że został on opracowany z cynicznym chłodem biurokraty, podczas gdy liturgia jest harmonijnym korpusem, który przez wieki rozwijał się organicznie, dostosowując swój system odpornościowy - by tak rzec - do walki z wirusami każdej epoki. Przekonanie, że można "przywrócić pierwotną prostotę" dorosłego ciała poprzez zmuszenie go do powrotu do niemowlęctwa, jest działaniem nienaturalnym, ujawniającym złośliwe intencje tych, którzy poszli tą drogą z wyłącznym zamiarem uczynienia Kościoła bardziej podatnym na ataki wroga. A ci, którzy uknuli to oszustwo, dobrze wiedzieli, że mogą przekazać swoje błędy tylko poprzez wyeliminowanie tej Mszy, która jako jedyna potępia i odrzuca je każdym gestem, każdą ceremonią, każdym słowem. Nie ma dobrych intencji w tych, którzy zrodzili to liturgiczne monstrum, zaprojektowanego jako szablon, z którego można dać wolną rękę najbardziej aberracyjnym i świętokradczym odchyleniom.

Drugą wadą jest oszustwo, z jakim Novus Ordo zostało przedstawione i narzucone Kościołowi: że jest to tylko tłumaczenie Starego Rytu. W Sacrosanctum Concilium Ojcowie Soboru zezwolili na tłumaczenie na język wernakularny czytań i części dydaktycznych Mszy Świętej, nakazując pozostawienie nienaruszonego Kanonu, po łacinie i pod głosem. Consilium ad exsequendam przygotowało dla nas coś innego, obrzęd, który wydaje się być niewolniczo skopiowany z "Cranmer's Book of Common Prayer" z 1549 roku i który doskonale odpowiada ideologicznemu podejściu jego redaktorów.

Trzecią wadą jest celowe zastąpienie głównego przedmiotu kultu - Trójcy Świętej - zgromadzeniem zebranym wraz z celebransem, które stało się punktem podparcia, wokół którego obraca się cała liturgia, punktem odniesienia dla świętej akcji. Wizja kapłana jako "przewodniczącego zgromadzenia", utrata świętości na rzecz improwizacji, zastąpienie ołtarza ofiarnego stołem konwentualnym to konsekwencje błędu doktrynalnego przeczącego istocie Mszy Świętej, w której ofiara Chrystusa na krzyżu jest składana bezkrwawo Ojcu.

Obrządek zrodzony z kłamstw i oszustw, wymyślony przez modernistycznego masona, narzucony siłą poprzez zniesienie dwutysiącletniego obrządku, nie zasługuje nawet na analizę we wszystkich jego krytycznych aspektach: należy go po prostu uchylić.

9 - (Dlaczego "papież jest tak wrogo nastawiony do amerykańskiego episkopatu?)

Bardziej niż amerykański episkopat, Bergoglio jest szczególnie wrogo nastawiony do amerykańskich wiernych. Wynika to z mentalności tego narodu, która jest zasadniczo liberalna, ale w której - właśnie z powodu współistnienia różnych i heterogenicznych religii i kultur - udziela się również głosu konserwatystom i tradycjonalistom, którzy w rzeczywistości stanowią liczebnie istotny, żarliwy i zaangażowany komponent. Amerykańskie parafie, ruchy, grupy tradycyjne pokazują, jak bardzo liturgia trydencka i integralna doktryna katolicka są na nowo odkrywane i doceniane przez wiernych, podczas gdy kościoły, w których odprawiany jest obrządek montiniano, nieubłaganie tracą wiernych, powołania i - czego nie należy lekceważyć - fundusze.

Sama możliwość, że można iść na mszę trydencką "bezkarnie", bez żadnego społecznego piętna, jest dla Bergoglio niesłychana i nie do przyjęcia, ponieważ dowody na sukces tzw. "opcji tradycyjnej" obalają dekady postępowych zapowiedzi i autocenzury. Widok tysięcy wiernych, młodych ludzi, rodzin z potomstwem zgromadzonych na starej mszy i konsekwentnie przeżywających swój chrzest - podczas gdy z drugiej strony skandale finansowe i seksualne kleru i samozwańczych polityków katolickich pustoszą kościoły i tracą konsensus w społeczeństwie obywatelskim - stanowi ową irytującą "grupę kontrolną", która w medycynie wykazuje nieskuteczność terapii właśnie dlatego, że ci, którzy jej nie przeszli, cieszą się dobrym zdrowiem. Tak więc, podobnie jak szczepienie eksperymentalną surowicą genetyczną musi być narzucone wszystkim, aby nie było widać, że negatywne skutki i zgony dotyczą tylko zaszczepionych, tak samo w sferze liturgicznej nie może być wspólnoty, która wykazuje porażkę tej masowej inokulacji modernizmu, jaką był Vaticanum II.

Powitanie i otwartość niektórych amerykańskich biskupów wobec tradycyjnej wspólnoty oraz ich interwencja na rzecz spójności katolików zaangażowanych w politykę doprowadza Bergoglio do furii, prowadząc go do impulsywnych zachowań i nieumiarkowanych reakcji, które ujawniają jego złą wiarę i całkowitą fałszywość jego apeli o parrhesia, miłosierdzie i inkluzywność. Z drugiej strony, po dekadach ekumenicznych apeli o "szukanie tego, co łączy, a nie tego, co dzieli" i o "budowanie mostów, a nie murów", wydaje mi się, że zarzuty nowo mianowanego kard. Roche - odznaczony "Purpurowym Sercem"" za wierność satrapie - w określaniu tradycyjnych katolików jako "protestantów" ujawniają podstawową hipokryzję, bo podczas gdy protestanci mają otwarte kościoły i nawet przyznaje się im communicatio in sacris"" w obecności prałatów i kardynałów, tradycyjni katolicy są traktowani przez modernistów jako ekskomunikowani vitandi". Wydaje mi się jasne, że ocena intelektualnej nieuczciwości zwolenników ostatnich restrykcji w sprawach liturgicznych - wszystkich emisariuszy Bergoglio - jest nieubłaganie negatywna, choćby z ludzkiego, że tak powiem, aspektu: nie są to ludzie szczerzy, nie są też skłonni do zrozumienia racji swojego rozmówcy. Demonstrują bezwzględny autorytaryzm, zadufany w sobie formalizm, zamiłowanie do symulacji i kłamstw, które nie mogą być przesłanką żadnego sprawiedliwego rozwiązania.

10 -(Waszyngton, Chicago, Arlington, Savannah: dlaczego biskupi tych czterech diecezji wypowiedzieli wojnę tradycyjnej Mszy?).

Te diecezje - z pewnością Waszyngton i Chicago, nie wspominając o San Diego i Newark - są rządzone przez biskupów, którzy należą do magicznego kręgu Bergoglio i lawendowej mafii McCarricka. Ich relacje wzajemnego współudziału, tuszowanie skandali, ich relacje z deep state i Partią Demokratyczną znajdują istotne kompendium w estymie, w jakiej są darzeni przez Bergoglio, który ich promuje i ratyfikuje ich wypowiedzi i katastrofalne działania rządu.

11 - (Czy za tymi wszystkimi pozornie niepowiązanymi decyzjami (Pachamama, wojna z koronką i tradycyjną liturgią, cofanie się w kwestiach moralnych, itd.) widzisz realizację precyzyjnej i spójnej strategii lub planu)?

Jest jasne, że ta wszechogarniająca wojna przeciwko tradycyjnym katolikom obejmuje strategię i taktykę, i że jest częścią planu wyklutego dziesiątki lat temu w celu zniszczenia Kościoła Chrystusowego i zastąpienia go jego ekumenicznym, globalistycznym i apostatycznym odpowiednikiem. Absurdem byłoby sądzić, że działają bez celu i organizacji. Nawet wybór Bergoglio na konklawe w 2013 roku był zaplanowany: nie zapominajmy o mailach między Johnem Podestą a Hillary Clinton o potrzebie promowania "wiosny Kościoła", w której postępowy papież zmieniłby jego doktrynę i moralność, podporządkowując ją ideologii Nowego Porządku Świata. Zaplanowano działania przeciwko Benedyktowi XVI, aby zmusić go do rezygnacji. Przewrotowa praca innowatorów Rady była zaplanowana. Działanie postępowców wiernych Bergoglio na synodach, na spotkaniach dykasterii Kurii, na konsystorzach było przewidziane. Z drugiej strony, za wrogami Chrystusa i Kościoła zawsze czai się szatan, ze swoimi spiskami, oszustwami, kłamstwami.

12 - (Jak widzisz przyszłość Kościoła?)

Myślę, że w krótkiej perspektywie Kościół będzie musiał pogodzić się z katastrofami spowodowanymi przez Bergoglio i jego skorumpowany gang. Szkody tego "pontyfikatu" są nieobliczalne, a do tej pory rozumieją je nawet prości ludzie, którym "sensus fidei" uświadamia absolutną nieprzystawalność obecnej hierarchii do ciała kościelnego. Wyobcowanie, które widzimy w sferze cywilnej między klasą polityczną a obywatelami, jest lustrem coraz głębszego wyobcowania między władzą kościelną a wiernymi.

Na dłuższą metę wierzę jednak, że Kościół znajdzie w tym głębokim kryzysie wiary bodziec do odnowy i oczyszczenia, porzucając raz na zawsze tę wewnętrznie liberalną postawę, która do tej pory łączyła Boga i mamonę, Chrystusa i Beliala, św. Piusa V i Bergoglio. Widzieliśmy zdeformowane i przerażające oblicze nieprzyjaciela, który potrafił przeniknąć nawet do sanctum sanctorum, odwołując się do skłonności do kompromisu, do mierności duchowieństwa, do ludzkiej szacowności i do strachu przed Hierarchią. Mamy przed oczami świętość i pokorę tak wielu dobrych kapłanów, zakonników i wiernych, którzy budzą się z letargu i rozumieją nadchodzącą epokową walkę. Jednocześnie widzimy zepsucie, nieuczciwość, niemoralność i bunt przeciwko Bogu tych, którzy przedstawiają się jako prawdziwi depozytariusze autorytetu Chrystusa, a którzy zamiast tego uzurpują sobie prawo do niego ze złośliwością i wykonują je przemocą. Nawet dziecko rozumie, po której stronie stanąć, kogo słuchać, a od kogo się zdystansować. Dlatego tak aktualne są dziś słowa naszego Pana: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego (Mt 18, 3).

Marco Tosatti/Viganò: hay una guerra sin cuartel contra los católicos tradicionales