Poniższe cytaty w kontekście: chociaż pieśń powyżej nie jest psalmem, również można ją posłuchać przed modlitwą.

,,W starożytnym monastycyzmie śpiewanie psalmów i modlitwa występowały jako dwie autonomiczne rzeczywistości, choć ze sobą skorelowane. Psalmy w starożytnej wspólnocie monastycznej wykonywane były przez jednego lub najwyżej trzech śpiewających, którzy w tym czasie stali, natomiast reszta słuchała ich na siedząco. Po zakończeniu śpiewu wszyscy podnosili się do modlitwy ciszy, by za chwilę położyć się w wyrazie adoracji na ziemi. Następnie powtórnie wstawali i modlili się, stojąc w ciszy z wyciągniętymi do góry rękoma. Fakt, że modlitwa występowała zawsze po psalmodii lub medytacji, mówi, że chodzi o konkretną odpowiedź człowieka na usłyszane Słowo Boże. Modlitwa staje się dialogiem pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Dokonuje się w ciszy i pozycji stojącej, z rękami wzniesionymi w postawie uwielbienia.
(…)
Anatazy śpiewanie psalmów oddaje słowem rhytmizei. Psalmodia rytmizuje duszę, porządkuje ją, wprawia w ruch utrzymujący ją w duchowym zdrowiu. Rytm daje duszy moc i wytrwałość”

Źródło: Ks. Dominik Chmielewski SDB, Walka duchowa u Ojców Pustyni. Jak skutecznie radzić sobie z pokusami, Zielonka 2019.