Miłość i odpowiedzialność-Karol Wojtyła ( Bł. Jan Paweł II )
Analiza słowa „używać”
Osoba jako podmiot i przedmiot działania
Świat, w którym żyjemy, składa się z wielu przedmiotów. Wyraz "przedmiot" oznacza w tym
wypadku mniej więcej tyle, co "byt". Nie jest to właściwe znaczenie tego wyrazu, właściwie
bowiem "przedmiot" oznacza to, co znajduje się w stosunku do jakiegoś "podmiotu".
Podmiot to również byt, byt, który w jakiś sposób istnieje i działa. Można więc z kolei
powiedzieć, że świat, w którym żyjemy, składa się z wielu podmiotów. O podmiotach
wypadałoby nawet mówić wcześniej niż o przedmiotach. Jeśli tutaj porządek ów został
odwrócony, to stało się tak w tym celu, aby od pierwszych słów zaakcentować w tej książce
obiektywizm, a wraz z nim realizm. Kiedy bowiem zaczynamy od podmiotu, a w szczególności
od tego podmiotu, którym jest człowiek, wówczas łatwo potraktować wszystko inne, co
znajduje się poza podmiotem, czyli cały świat przedmiotów, w sposób tylko podmiotowy,
subiektywny, tzn. o tyle, o ile świat ów dochodzi do świadomości podmiotu, w niej żyje i w
niej się osadza. Trzeba więc od początku jasno zdać sobie sprawą z tego, że każdy podmiot
jest równocześnie przedmiotowym bytem, że jest przedmiotowym czymś lub kimś
2
.
Człowiek jest przedmiotowo "kimś" - i to go wyodrębnia wśród reszty bytów widzialnego
świata, które przedmiotowo są zawsze tylko "czymś". To proste, elementarne rozróżnienie
kryje w sobie głęboką przepaść, jaka dzieli świat osób od świata rzeczy. Przedmiotowy świat,
do którego należymy, składa się z osób i rzeczy. Za rzecz przywykliśmy uważać byt, który nie
tylko jest pozbawiony rozumu, ale ponadto jeszcze jest pozbawiony życia; rzecz to przedmiot
martwy. Zawahamy się, gdy przyjdzie nam nazwać rzeczą zwierzę czy nawet roślinę.
Niemniej jednak nikt nie mówi z przekonaniem o osobie zwierzęcej. Mówi się natomiast o
osobnikach zwierzęcych, uważając je po prostu za jednostki danego gatunku zwierzęcego. I
takie określenie nam wystarcza. Nie wystarcza natomiast wyrażać się o człowieku jako o
osobniku gatunku Homo sapiens. Wyraz "osoba" został ukuty w tym celu, aby zaznaczyć, iż
człowiek nie pozwala się bez reszty sprowadzić do tego, co się mieści w pojęciu "jednostka.
I. OSOBA A POPĘD
Osoba jako podmiot i przedmiot działania
Świat, w którym żyjemy, składa się z wielu przedmiotów. Wyraz "przedmiot" oznacza w tym wypadku mniej więcej tyle, co "byt". Nie jest to właściwe znaczenie tego wyrazu, właściwie bowiem "przedmiot" oznacza to, co znajduje się w stosunku do jakiegoś "podmiotu". Podmiot to również byt, byt, który w jakiś sposób istnieje i działa. Można więc z kolei powiedzieć, że świat, w którym żyjemy, składa się z wielu podmiotów. O podmiotach wypadałoby nawet mówić wcześniej niż o przedmiotach. Jeśli tutaj porządek ów został odwrócony, to stało się tak w tym celu, aby od pierwszych słów zaakcentować w tej książce obiektywizm, a wraz z nim realizm. Kiedy bowiem zaczynamy od podmiotu, a w szczególności od tego podmiotu, którym jest człowiek, wówczas łatwo potraktować wszystko inne, co znajduje się poza podmiotem, czyli cały świat przedmiotów, w sposób tylko podmiotowy, subiektywny, tzn. o tyle, o ile świat ów dochodzi do świadomości podmiotu, w niej żyje i w niej się osadza. Trzeba więc od początku jasno zdać sobie sprawą z tego, że każdy podmiot jest równocześnie przedmiotowym bytem, że jest przedmiotowym czymś lub kimś4 .
Człowiek jest przedmiotowo "kimś" - i to go wyodrębnia wśród reszty bytów widzialnego świata, które przedmiotowo są zawsze tylko "czymś". To proste, elementarne rozróżnienie kryje w sobie głęboką przepaść, jaka dzieli świat osób od świata rzeczy. Przedmiotowy świat, do którego należymy, składa się z osób i rzeczy. Za rzecz przywykliśmy uważać byt, który nie tylko jest pozbawiony rozumu, ale ponadto jeszcze jest pozbawiony życia; rzecz to przedmiot martwy. Zawahamy się, gdy przyjdzie nam nazwać rzeczą zwierzę czy nawet roślinę. Niemniej jednak nikt nie mówi z przekonaniem o osobie zwierzęcej. Mówi się natomiast o osobnikach zwierzęcych, uważając je po prostu za jednostki danego gatunku zwierzęcego. I takie określenie nam wystarcza. Nie wystarcza natomiast wyrażać się o człowieku jako o osobniku gatunku Homo sapiens. Wyraz "osoba" został ukuty w tym celu, aby zaznaczyć, iż człowiek nie pozwala się bez reszty sprowadzić do tego, co się mieści w pojęciu "jednostka gatunku", ale ma w sobie coś więcej, jakąś szczególną pełnię i doskonałość bytowania, dla uwydatnienia której trzeba koniecznie użyć słowa "osoba".
Najbliższą i najwłaściwszą tego racją jest fakt, że człowiek posiada rozum, że jest bytem rozumnym, czego nie sposób stwierdzić o żadnym innym bycie widzialnego świata, u żadnego bowiem nie natrafiamy na ślady myślenia pojęciowego. Stąd też poszła owa znana definicja Boecjusza, wedle której osoba to po prostu tyle, co jednostka natury rozumnej (individua substantia rationalis naturae). To wyróżnia osobę w całym świecie przedmiotowych bytów, to stanowi o jej odrębności.
Ten fakt, że osoba jest jednostką natury rozumnej - czyli jednostką, do której natury należy rozum - sprawia, że osoba jest równocześnie wśród całego świata bytów jedynym w swoim rodzaju podmiotem, podmiotem zupełnie różnym od tych, jakimi są np. zwierzęta - byty pod względem swego cielesnego ustroju stosunkowo najbardziej podobne do człowieka - zwłaszcza niektóre z nich. Wyrażając się nieco obrazowo, trzeba powiedzieć, że osoba jako podmiot różni się od najdoskonalszych nawet zwierząt swoim wnętrzemoraz swoistym życiem, które w nim się koncentruje, czyli życiem wewnętrznym. U zwierząt nie można o nim mówić, jakkolwiek wewnątrz ich organizmu zachodzą podobne jak u człowieka procesy bio-fizjologiczne związane z podobnym - mniej lub bardziej - do ludzkiego ustrojem. Na podłożu tego ustroju rozwija się w nich - znów mniej lub bardziej - bogate życie zmysłowe, którego funkcje wykraczają daleko poza elementarną, roślinną wegetację, a przypominają czasem aż do złudzenia typowe funkcje życia ludzkiego: poznanie oraz pożądanie lub nieco szerzej nazywając tę drugą funkcję - dążenie.
U człowieka poznanie i pożądanie przybierają charakter duchowy i dlatego przyczyniają się do ukształtowania prawdziwego życia wewnętrznego, co u zwierząt nie zachodzi. Życie wewnętrzne to życie duchowe. Koncentruje się ono wokół prawdy i dobra. Wchodzi w nie zaś całe mnóstwo problemów, z których najbardziej centralne wydają się te dwa: jaka jest ostateczna przyczyna wszystkiego oraz jak być dobrym i posiąść pełnię dobra. Pierwszy z tych centralnych problemów życia wewnętrznego człowieka angażuje bardziej poznanie, drugi zaś - pożądanie czy raczej dążenie. Obie te funkcje wydają się zresztą czymś więcej niż funkcjami, są raczej jakimiś naturalnymi orientacjami całego człowieka-bytu. Jest rzeczą znamienną, że właśnie przez swoje wnętrze i życie wewnętrzne człowiek nie tylko jest osobą, ale równocześnie najbardziej poprzez nie tkwi w świecie przedmiotowym, w świecie "zewnętrznym", tkwi w nim w sposób dla siebie właściwy i znamienny. Osoba jest to taki byt przedmiotowy, który jako określony podmiot najściślej, kontaktuje się całym światem (zewnętrznym) i najgruntowniej w nim tkwi właśnie przez swoje wnętrze i życie wewnętrzne. Kontaktuje się w ten sposób - trzeba dodać - nie tylko ze światem widzialnym, ale również niewidzialnym, a przede wszystkim z Bogiem. I to jest dalszy symptom odrębności osoby w widzialnym świecie.
Kontakt osoby z obiektywnym światem, z rzeczywistością, jest nie tylko "przyrodniczy", fizyczny, jak to ma miejsce u wszystkich innych tworów przyrody, ani też zmysłowy, tak jak u zwierząt. Osoba ludzka jako wyraźnie określony podmiot nawiązuje kontakt z resztą bytów właśnie przez swoje wnętrze, a cały kontakt "przyrodniczy", który przysługuje jej również - posiada bowiem ciało i nawet poniekąd "jest ciałem" - oraz kontakt zmysłowy, na podobieństwo zwierząt, nie stanowią charakterystycznych dla niej dróg łączności ze światem. Łączność osoby ludzkiej ze światem zaczyna się wprawdzie na gruncie "przyrodniczym" i zmysłowym, ale kształtuje się w sposób człowiekowi właściwy dopiero w orbicie życia wewnętrznego. Tutaj też zarysowuje się moment znamienny dla osoby: człowiek nie tylko przejmuje treści docierające doń z zewnętrznego świata i reaguje na nie w sposób spontaniczny czy nawet wręcz mechaniczny, ale w całym swoim stosunku do tego świata, do rzeczywistości, usiłuje zaznaczyć siebie, swoje "ja" - i musi tak postępować, gdyż natura jego bytu tego się domaga. Człowiek ma z gruntu inną naturę niż zwierzęta. Zawiera się w niej władza samostanowienia opartego na refleksji i przejawiającego się w tym, że człowiek działając wybiera to, co chce uczynić5 . Władza ta nazywa się wolną wolą.
Dzięki temu, że człowiek - osoba - posiada wolną wolę, jest też panem siebie samego, o czym mówi łaciński zwrot stwierdzający, że osoba jest sui iuris. W ścisłym powiązaniu z tym charakterystycznym rysem osoby pozostaje druga jej znamienna właściwość. Łacina filozofów ujmowała ją w stwierdzeniu, że osoba jest alteri incommunicabilis - nieprzekazywalna, nieodstępna. Nie chodzi w tym przypadku o zaznaczenie, że osoba jest zawsze jakimś bytem jedynym i niepowtarzalnym, to bowiem można twierdzić również o każdym innym bycie: o zwierzęciu, roślinie czy kamieniu. Owa nieprzekazywalność czy też nieodstępność osoby jest najściślej związana z jej wnętrzem, ze samostanowieniem, z wolna wolą. Nikt inny nie może za mnie chcieć. Nikt nie może podstawić swojego aktu woli za mój. Zdarza się, że ktoś czasem bardzo chce, ażebym ja chciał tego, czego on chce. Wówczas najlepiej uwydatnia się owa nieprzekraczalna granica pomiędzy nim a mną, o której stanowi właśnie wolna wola. Ja mogą nie chcieć tego, czego on chce, abym ja chciał - i właśnie w tym jestem incommunicabilis. Jestem i powinienem być samodzielny w swoich poczynaniach. Na tym założeniu opiera się całe współżycie ludzkie; prawda o wychowaniu i o kulturze do niego się sprowadza.
Człowiek, bowiem nie tylko jest podmiotem działania, ale bywa również jego przedmiotem. Co krok zdarzają się takie czyny, które mają za przedmiot drugiego człowieka. W ramach tematu tej książki, którym jest moralność seksualna, o takich właśnie czynach wciąż będzie mowa. W obcowaniu osób różnej płci, a zwłaszcza we współżyciu seksualnym, wciąż kobieta jest przedmiotem jakiegoś działania mężczyzny, a mężczyzna przedmiotem działania kobiety. Dlatego też naprzód wypadało bodaj pokrótce zdać sobie sprawą z tego, kim jest ten, kto działa - podmiot, oraz ten, do kogo działanie się zwraca - przedmiot działania. Wiadomo już, że jest on osobą - zarówno podmiot, jak i przedmiot działania. Trzeba teraz dobrze rozważyć zasady, do których musi się stosować działanie człowieka, gdy jego przedmiotem jest druga osoba ludzka6 .
Pierwsze znaczenie słowa "używać"
W tym właśnie celu musimy gruntownie zanalizować słowo "używać". Oznacza ono pewną obiektywną postać działania. Używać to tyle, co posługiwać się jakimś przedmiotem działania jako środkiem do celu, do tego mianowicie, do którego dąży działający podmiot. Celem jest zawsze to, ze względu na co działamy. Cel też sugeruje istnienie środków (środkami nazywamy te przedmioty, na których ześrodkowuje się nasze działanie ze względu na cel, jaki zamierzamy osiągnąć). Z natury rzeczy środek jest więc podporządkowany celowi, a równocześnie jest on też w pewnym stopniu podporządkowany temu, kto działa. Nie może być inaczej, skoro ten, kto działa, posługuje się środkami do swego celu - samo wyrażenie sugeruje podrzędny i jakby "służebny" stosunek środka względem podmiotu działającego: środek służy i celowi, i podmiotowi.
Otóż zdaje się nie podlegać wątpliwości, że w takim stosunku do człowieka-osoby mogą i powinny pozostawać różnorodne rzeczy, jestestwa, będące tylko osobnikami, czyli jednostkami w swoim gatunku. Człowiek w swej różnorodnej działalności posługuje się całym światem stworzonym, wykorzystuje jego zasoby dla tych celów, które sam sobie stawia, bo tylko on je rozumie. Tego rodzaju ustosunkowanie się człowieka do przyrody martwej, której bogactwa tak wiele znaczą dla życia ekonomicznego, czy też do przyrody żywej, której energię i wartości człowiek przyswaja sobie, nie budzi zasadniczo wątpliwości. Wymaga się od rozumnej istoty ludzkiej jedynie tego, ażeby nie niszczyła i nie marnotrawiła tych dóbr naturalnych aby używała ich z takim umiarem, który człowiekowi samemu nie utrudni rozwoju osobowego, a społeczeństwom ludzkim zapewni sprawiedliwe i zgodne współistnienie. W szczególności, gdy chodzi o stosunek do zwierząt, istot obdarzonych czuciem, wrażliwych na ból, żąda się od człowieka, aby używanie tych istot nigdy nie było połączone z udręką czy torturą fizyczną7 .
Są to wszystko zasady proste i łatwo zrozumiale dla każdego normalnego człowieka. Problem zaczyna się wówczas, gdy chodzi o odniesienie do innego człowieka, do drugiej osoby ludzkiej. Czy wolno traktować tę osobę jako środek do celu i używać jej w takim charakterze? Problem postawiony w tym pytaniu posiada bardzo szeroki zasięg, rozciąga się na wiele dziedzin życia i współżycia ludzkiego. Weźmy dla przykładu takie wypadki, jak organizacja pracy w jakiejś fabryce czy stosunek dowódcy do żołnierza w armii, czy choćby stosunek rodziców do dziecka w rodzinie. Czy pracodawca nie posługuje się robotnikiem, a więc osobą ludzką, dla osiągnięcia tych celów, które sam sobie wybrał? Czy dowódca nie posługuje się podwładnymi żołnierzami dla przeprowadzenia pewnych, przez siebie zamierzonych i czasem sobie tylko wiadomych celów bojowych? Czy rodzice, którzy sami tylko rozumieją te cele, dla których wychowują swoje dzieci, nie traktują tych dzieci poniekąd jako środków do celu, skoro one same celów tych nie rozumieją ani też do nich świadomie nie dążą? A przecież zarówno robotnik, jak i żołnierz są dorosłymi ludźmi i pełnowartościowymi osobami, a dziecku - nawet jeszcze nienarodzonemu - nie sposób odmówić osobowości w najbardziej obiektywnym znaczeniu ontologicznym, chociaż prawdą jest, że wiele cech stanowiących o tej osobowości w znaczeniu psychologicznym i etycznym ma ono dopiero stopniowo nabyć.
Ten sam problem zarysuje się, w miarą jak zagłębimy się w analizę całego wzajemnego odniesienia kobieta-mężczyzna, które jest kanwą rozważań w zakresie etyki seksualnej8 . Będziemy ten problem odkrywać w różnych niejako warstwach naszej analizy. Czy kobieta nie stanowi dla mężczyzny we współżyciu seksualnym czegoś w rodzaju środka, który służy do osiągnięcia różnorodnych jego celów, tych właśnie, których realizacji szuka on we współżyciu seksualnym? Czy - podobnie - dla kobiety mężczyzna nie stanowi środka do osiągnięcia jej własnych celów?
Poprzestańmy na razie na postawieniu pytań, w których zawiera się bardzo istotny problem etyczny. Nie psychologiczny przede wszystkim, ale właśnie etyczny9 . Osoba bowiem nie powinna być dla drugiej osoby li tylko środkiem do celu10 . Jest to wykluczone z uwagi na samą naturę osoby, z uwagi na to, czym każda osoba po prostu jest. Jest ona przecież podmiotem myślącym i zdolnym do samostanowienia - te dwie przede wszystkim właściwości odnajdujemy we wnętrzu osoby. Wobec tego zaś każda osoba z natury swej jest zdolna do tego, aby sama określała swe cele. Gdy ktoś inny traktuje ją wyłącznie jako środek do celu, wówczas osoba zostaje pogwałcona w tym, co należy do samej jej istoty, a równocześnie stanowi jej naturalne uprawnienie. Rzecz jasna, że trzeba wymagać od osoby jako od jednostki myślącej, ażeby te cele były prawdziwie dobre, dążenie bowiem do celów złych jest przeciwne rozumnej naturze osoby11 . Tym się tłumaczy również sens wychowania, zarówno wychowywania dzieci, jak też w ogóle wzajemnego wychowywania się ludzi; chodzi właśnie o szukanie celów prawdziwych, czyli prawdziwych dóbr jako celów działania, oraz o znajdowanie i pokazywanie dróg do ich realizacji.
Ale w tej działalności wychowawczej, zwłaszcza gdy chodzi o wychowanie małych dzieci, nie wolno nigdy traktować osoby jako środka do celu. Zasada ta ma zasięg jak najbardziej powszechny; nikt nie może posługiwać się osobą jako środkiem do celu: ani żaden człowiek, ani nawet Bóg-Stwórca12 . Właśnie, że strony Boga jest to najzupełniej wykluczone, gdyż On, dając osobie naturę rozumną i wolną, przez samo to już zdecydował, że będzie ona sama sobie określała cele działania, a nie służyła jako narządzie cudzym celom. Skoro więc Bóg zamierza człowieka do jakichś celów skierować, to przede wszystkim daje mu te cele poznać, tak aby człowiek mógł je uczynić swoimi i samodzielnie do nich dążyć. W tym leży m.in. najgłębsza logika objawienia: Bóg daje człowiekowi poznać cel nadprzyrodzony, ale decyzja dążenia do tego celu, jego wybór, jest pozostawiony wolności człowieka. Dlatego też Bóg nie zbawia człowieka wbrew jego woli.
Ta elementarna prawda: osoba nie może być środkiem działania w odróżnieniu od wszystkich innych przedmiotów działania, które nie są osobami - jest więc wykładnikiem naturalnego porządku moralnego. Dzięki niej porządek ten nabiera właściwości personalistycznych: porządek natury, w ramach której mieszczą się również byty osobowe, musi posiadać takie właściwości. Może nie od rzeczy będzie dodać w tym miejscu, że przy końcu w. XVIII I. Kant sformułował tę elementarną zasadę porządku moralnego w następującym imperatywie: "Postępuj tak, aby osoba nigdy nie była tylko środkiem twego działania, ale zawsze celem". W świetle poprzednich wywodów zasada ta nie tyle winna być sformułowana w brzmieniu nadanym jej przez Kanta, ile raczej w brzmieniu następującym: "Ilekroć w twoim postępowaniu osoba jest przedmiotem działania, tylekroć pamiętaj, że nie możesz jej traktować tylko jako środka do celu, jako narzędzia, ale liczyć się z tym, że ona sama ma lub bodaj powinna mieć swój cel". Zasada ta w takim sformułowaniu stoi u podstaw wszelkiej właściwie pojętej wolności człowieka, a zwłaszcza wolności sumienia13 .
Miłość jako przeciwieństwo "używania"
Całe poprzednie rozważanie na temat pierwszego znaczenia słowa "używać" daje nam tylko rozwiązanie negatywne w problemie właściwego stosunku do osoby; nie może ona być ani wyłącznie, ani przede wszystkim przedmiotem używania z tej racji, że rola ślepego narzędzia czy też środka do celu zamierzonego przez inny podmiot sprzeciwia się jej naturze.
Gdy z kolei szukamy pozytywnego rozwiązania tego samego problemu, wówczas zarysowuje się - ale jakby w pierwszym tylko rzucie - miłość, jako jedyne wyraźne przeciwieństwo używania osoby w roli środka do celu czy narzędzia własnego działania. Wiadomo bowiem, że można dążyć do tego, ażeby druga osoba chciała tego samego dobra, którego ja chcę. Rzecz jasna, iż ten mój cel musi ona poznać i uznać za dobro, musi go uczynić również swoim celem. Wówczas pomiędzy mną a ową osobą rodzi się szczególna więź: więź wspólnego dobra i wspólnego celu, który nas łączy. Ta szczególna więź nie ogranicza się do tego tylko, że razem dążymy do wspólnego dobra, ale jednoczy "od wewnątrz" osoby działające - i wówczas stanowi ona istotny rdzeń wszelkiej miłości. W każdym razie żadna miłość między osobami nie da się pomyśleć bez jakiegoś wspólnego dobra, które je łączy14 . To właśnie dobro jest równocześnie celem, jaki obie te osoby wybierają. Świadomie wspólne wybieranie celu przez różne osoby sprawia, że stają one względem siebie na równi, a przez to samo wyklucza, aby któraś z nich podporządkowywała sobie inną. Obie natomiast (chociaż osób związanych wspólnym celem może być więcej niż dwie) są niejako równomiernie i równorzędnie podporządkowane owemu dobru, które stanowi wspólny cel. Kiedy patrzymy na człowieka, wówczas dostrzegamy u niego elementarną potrzebę dobra, naturalny pęd i dążność do niego; to jeszcze nie świadczy o zdolności miłowania. U zwierząt obserwujemy przejawy instynktu idące w analogicznym kierunku. Ale sam instynkt nie stanowi jeszcze o zdolności miłowania. W ludziach natomiast tkwi taka zdolność związana z wolną wolą. O zdolności miłowania stanowi to, że człowiek gotów jest świadomie szukać dobra z innymi lub podporządkować się temu dobru ze względu na innych lub innym ze względu to dobro. Miłość jest wyłącznym udziałem osób.
Miłość we wzajemnych stosunkach, pomiędzy ludźmi nie jest czymś gotowym. Jest ona naprzód zasadą czy też ideą, do której ludzie muszą niejako podciągnąć swe postępowanie, jeżeli chcą - czego chcieć powinni - uwolnić je od nastawienia użytkowego, czyli konsumpcyjnego (łac. consumere - zużywać) względem innych osób. Wróćmy na chwilę do przykładów wysuniętych poprzednio. W układzie pracodawca-pracownik tkwi poważne niebezpieczeństwo traktowania tego drugiego tylko jako środka; dowodzą tego różne wadliwe organizacje pracy. Jeśli jednak pracodawca i pracownik ułożą całe swoje współżycie tak, że będzie w nim wyraźnie widać wspólne dobro, któremu obaj służą, wówczas niebezpieczeństwo traktowania osoby poniżej tego, czym ona naprawdę jest, zmniejszy się i zbliży niejako do zera. Miłość bowiem będzie stopniowo wypierać w postępowaniu obu zainteresowanych stron nastawienie czysto użytkowe czy też konsumpcyjne wzglądem osoby pracownika. W przykładzie tym wiele uproszczono, pozostawiając sam tylko istotny rdzeń zagadnienia. Podobnie będzie w przykładzie drugim, gdzie chodzi o stosunek dowódcy do żołnierza. Gdy leczy ich obu pewna zasadnicza postawa miłości (nie chodzi oczywiście o samo uczucie miłości) wywołana obustronnym szukaniem tego wspólnego dobra, jakim w danym wypadku jest obrona czy bezpieczeństwo ojczyzny, to po prostu dlatego, że obaj pragną tego samego; nie można mówić tylko o posługiwaniu się osobą żołnierza jako ślepym narzędziem czy środkiem do celu.
Całe to rozważanie15 trzeba z kolei przenieść do układu kobieta-mężczyzna, który stanowi kanwę etyki seksualnej. Również w tym układzie - i owszem, w nim szczególnie - tylko miłość może wykluczyć używanie jednej osoby przez drugą. Miłość, jak powiedziano, jest uwarunkowana przez wspólny stosunek osób do tego samego dobra, które one wybierają jako cel i któremu się podporządkowują. Małżeństwo jest jednym z najważniejszych terenów realizacji tej zasady. W małżeństwie bowiem łączą się dwie osoby, kobieta i mężczyzna, w taki sposób, że stają się poniekąd "jednym ciałem" (używając słów Księgi Rodzaju), czyli jakby jednym wspólnym podmiotem życia seksualnego. W jaki sposób zapewnić osobie, żeby nie stała się wówczas dla drugiej - kobieta dla mężczyzny, mężczyzna dla kobiety - li tylko środkiem do celu, czyli przedmiotem używanym do osiągnięcia własnego tylko celu? Ażeby wykluczyć tę możliwość, oboje muszą mieć wówczas wspólny cel. Tym celem, gdy chodzi o małżeństwo, jest prokreacja, potomstwo, rodzina, a równocześnie cała, wciąż wzrastająca dojrzałość współżycia dwojga osób we wszystkich dziedzinach, które niesie wraz z sobą wspólnota małżeńska.
Cała ta obiektywna celowość małżeństwa zasadniczo stwarza możliwość miłości i zasadniczo wyklucza możliwość traktowania osoby jako środka do celu i jako przedmiotu użycia. Ażeby jednak ta pierwsza możliwość mogła być w ramach obiektywnej celowości małżeństwa realizowana, trzeba przemyśleć bardziej szczegółowo samą zasadę wykluczającą możliwość traktowania osoby przez inną osobę jako przedmiotu użycia w całym kontekście seksualnym. Samo tylko określenie obiektywnej celowości małżeństwa problemu tego jeszcze nie rozwiązuje do końca.
Wydaje się bowiem, że dziedzina seksualna nastręcza szczególnie wiele okazji do traktowania osoby - nawet mimowiednie16 - jako przedmiotu użycia. Trzeba przy tym liczyć się z faktem, że całkowita problematyka moralności seksualnej jest szersza niż problematyka samej moralności małżeńskiej i obejmuje wiele spraw z dziedziny współżycia czy nawet wręcz współ-istnienia mężczyzn i kobiet. Otóż w ramach tego współżycia czy współistnienia wszyscy muszą stale z całą sumiennością i z całym poczuciem odpowiedzialności zabiegać o to podstawowe dobro każdego i wszystkich zarazem, jakim jest po prostu "człowieczeństwo" czy też - inaczej się wyrażając - wartość osoby ludzkiej. Jeżeli ów podstawowy układ kobieta-mężczyzna potraktujemy możliwie najszerzej, nie tylko w granicach małżeństwa, to miłość, o którą w tym układzie chodzi, utożsamia się z jakąś szczególną gotowością podporządkowania się temu dobru, jakie przy całej odmienności płci stanowi "człowieczeństwo", a ściślej jeszcze - wartość osoby. Podporządkowanie to obowiązuje zresztą jak najbardziej w samym małżeństwie, a obiektywne cele tej instytucji mogą być zrealizowane tylko na tej najszerszej zasadzie, jaka wynika z uznania wartości osoby w całym rozbudowanym kontekście seksualnym. Kontekst ów stwarza zupełnie specyficzną problematykę moralności - w nauce zaś specyficzną problematykę etyczną - gdy chodzi zarówno o małżeństwo, jak i o wiele innych form współżycia lub po prostu współistnienia osób odmiennej płci.
Drugie znaczenie słowa "używać"
Aby ogarnąć całość tej problematyki, należy rozważyć jeszcze drugie znaczenie, w jakim dość często występuje słowo "używać". Myśleniu naszemu oraz aktom woli, a więc temu, co stanowi o obiektywnej strukturze ludzkiego działania, towarzyszą różnorodne momenty czy też stany emocjonalno-afektywne. Wyprzedzają one samo działanie, idą z nim w parze lub wreszcie odzywają się w świadomości człowieka wówczas, gdy działanie już się zakończyło17 . Same te momenty czy stany emocjonalno-afektywne są jakby osobnym wątkiem, który w całą obiektywną strukturę ludzkich czynów wplata się i wdziera z wielką czasem mocą i natarczywością. Sam czyn obiektywny byłby nieraz czymś bladym i prawie niezauważalnym dla świadomości człowieka, gdyby nie uwydatniły go i nie zarysowały ostro w tej świadomości różnorodnie zabarwione przeżycia emocjonalno-afektywne (czyli wzruszeniowo-uczuciowe). Co więcej, owe wzruszeniowe i uczuciowe momenty czy też stany wywierają zwykle jakiś wpływ na to, co stanowi o obiektywnej strukturze czynów ludzkich.
Na razie nie analizujemy tego problemu szczegółowo, w toku bowiem całej książki niejednokrotnie trzeba będzie do niego powracać. W tym miejscu natomiast trzeba skierować uwagę na jedną tylko sprawę: są momenty i stany emocjonalno-afektywne, które tak wiele znaczą w całym życiu wewnętrznym człowieka, zabarwione są z reguły w sposób dodatni lub ujemny, tak jakby zawierały w sobie dodatni lub ujemny ładunek wewnętrzny. Ładunkiem dodatnim jest przyjemność, ujemnym zaś - przykrość. Przyjemność występuje w różnych postaciach czy odcieniach - w zależności od tego, z jakimi przeżyciami emocjonalno-afektywnymi się wiąże - bądź więc jako zmysłowe nasycenie, bądź też jako uczuciowe zadowolenie lub jako głęboka, gruntowna radość. Przykrość także zależy od charakteru wywołujących ją przeżyć emocjonalno-afektywnych i występuje w różnych postaciach, odmianach czy odcieniach; jako przykrość zmysłowa czy uczuciowe niezadowolenie lub też jako głęboki smutek
Należy tutaj zwrócić uwagą na szczególne bogactwo, różnorodność oraz intensywność owych momentów i stanów emocjonalno-afektywnych pojawiające się wówczas, gdy przedmiotem działania jest osoba drugiej płci. Zabarwiają one wtedy to działanie w swoisty sposób i nadają mu jakąś wyjątkową wyrazistość. Dotyczy to zwłaszcza niektórych działań, najbardziej związanych ze wzajemnym obcowaniem osób różnej płci oraz z samym współżyciem seksualnym kobiety i mężczyzny. I dlatego właśnie w obrębie tych działań szczególnie ostro zarysowuje się drugie znaczenie słowa "używać". Używać to znaczy przeżywać przyjemność, tę przyjemność, która w różnych odcieniach łączy się z działaniem oraz z przedmiotem działania. Wiadomo, że we wzajemnym obcowaniu kobiety i mężczyzny oraz w ich współżyciu seksualnym tym przedmiotem działania jest zawsze osoba. Ona też staje się właściwym źródłem różnorodnie zabarwionej przyjemności czy nawet wręcz rozkoszy.
Fakt, że właśnie osoba jest dla osoby źródłem przeżyć o szczególnym ładunku emocjonalno-afektywnym, jest łatwo zrozumiały. Przecież to człowiek musi być dla człowieka równorzędnym przedmiotem - "partnerem" działania; owa równorzędność podmiotu i przedmiotu działania stanowi szczególną podstawę do przeżyć emocjonalno-afektywnych oraz związanych z nimi ładunków dodatnich lub też ujemnych w formie przyjemności lub przykrości. Nie należy także przypuszczać, że wchodzi tu w grę jakaś przyjemność czysto i wyłącznie zmysłowa. Przypuszczenie takie równałoby się pomniejszaniu samej naturalnej wielkości kontaktu, który w każdym przypadku zachowuje swój między-osobowy, ludzki charakter. Nawet czysto "cielesna" miłość z uwagi na naturę biorących w niej udział partnerów nie przestaje być takim faktem tego rodzaju. Z tej też racji nie można właściwie porównywać życia seksualnego zwierząt i ludzi, choć rzecz jasna, iż u zwierząt ono również istnieje i stanowi podstawę prokreacji, a zatem utrzymania i przedłużania gatunku. U zwierząt jednak istnieje na poziomie natury oraz związanego z nią instynktu, u ludzi natomiast na poziomie osoby i moralności. Moralność seksualna wynika nie tylko stąd, że osoby mają świadomość celowości życia seksualnego, ale również stąd, że mają świadomość, iż są osobami. Z nią też łączy się cały moralny problem używania jako przeciwieństwa miłowania.
Zarysowano ten problem uprzednio, gdy chodzi pierwsze znaczenie słowa "używać". Znaczenie drugie tego słowa jest równie ważne dla moralności. Człowiek bowiem właśnie dzięki temu, że ma rozum, może w działaniu swoim nie tylko wyraźnie odróżnić przyjemność lub przykrość, ale może je ponadto niejako oddzielić i traktować jako odrębny cel działania. Wtedy czyny jego kształtują się pod kątem samej przyjemności, którą pragnie zdobyć, lub też wyłącznie pod kątem przykrości, której pragnie uniknąć. Skoro czyny związane z osobą drugiej płci ukształtują się wyłącznie lub choćby przede wszystkim pod tym kątem, wówczas osoba ta stanie się w szczególny sposób tylko środkiem do celu - drugie znaczenie słowa "używać" stanowi, jak widzimy, jakiś szczególny przypadek znaczenia pierwszego. Przypadek ten jest jednak bardzo częsty i w postępowaniu człowieka-osoby łatwo może zachodzić. Nie zachodzi on natomiast w życiu seksualnym zwierząt, które przebiega wyłącznie na poziomie natury i instynktu i dlatego zmierza wyłącznie do tego celu, jakiem służy popęd seksualny, tj. w kierunku prokreacji, utrzymania gatunku. Na tym poziomie przyjemność seksualna - oczywiście czysto zwierzęca - nie może stanowiąc osobnego celu. Inaczej jest u człowieka. Tu widać jasno, jak osobowość i rozumność rodzi moralność. Moralność ta jest w tym wypadku podmiotowo i przedmiotowo personalistyczna; przedmiotowo, chodzi bowiem o właściwe odniesienie do osoby w kontekście przyjemności seksualnej.
Osoba (odmiennej płci) nie może być dla innej osoby tylko środkiem do celu, jaki stanowi owa przyjemność czy wręcz rozkosz seksualna. Przekonanie, że człowiek jest osobą, prowadzi do przyjęcia postulatu, aby użycie podporządkować miłości. Nie tylko "używać" w znaczeniu pierwszym, szerszym i obiektywnym, ale także w znaczeniu drugim, węższym i subiektywnym raczej, przeżywanie przyjemności jest bowiem z natury swojej czymś subiektywnym: może być wewnętrznie uporządkowane i dociągnięte do poziomu osób tylko przez miłość. Tylko "miłowanie" wyklucza "używanie" również w tym drugim znaczeniu. I dlatego też etyka, jeśli ma spełnić swe właściwe zadanie w dziedzinie moralności seksualnej, musi w całym bogactwie i różnorodności działań, a chyba takie przeżyć ludzkich związanych z tą dziedziną, precyzyjnie odróżniać to, co jest owym "miłowaniem" osoby, od tego, co nim nie jest, ale stanowi tylko jej "używanie", choć nawet zasłania się pozorem miłości i jej imieniem stara się legitymować. Dla jeszcze gruntowniejszego wniknięcia w tę sprawę na gruncie etyki jako systemu naukowego (który zresztą znajduje swe potwierdzenie w odpowiadającej mu moralności) potrzebna jest z kolei krytyka tzw. utylitaryzmu.
Krytyka utylitaryzmu18
Na tle dotychczasowych rozważań zarysowuje się krytyka utylitaryzmu zarówno jako pewnej teoretycznej koncepcji w etyce, jak też jako praktycznego programu postępowania. Do krytyki tej wypadnie często w książce niniejszej powracać, utylitaryzm bowiem jest znamienną właściwością mentalności oraz postawy życiowej współczesnego człowieka. Trudno zresztą przypisywać tę mentalność i tę postawę tylko człowiekowi nowożytnemu - utylitaryzm stanowi przecież jakby odwieczne łożysko, którym ma skłonność płynąć życie jednostek i zbiorowości ludzkich - niemniej w epoce nowożytnej jest to utylitaryzm uświadomiony, sformułowany pod względem swych filozoficznych założeń i naukowo sprecyzowany.
Sama nazwa wiąże się z łacińskim czasownikiem uti (używać, korzystać) oraz przymiotnikiem utilis (użyteczny). Zgodnie z takim źródłosłowem utylitaryzm akcentuje w całym działaniu człowieka użyteczność. Użyteczne jest to, co przynosi przyjemność, a wyklucza przykrość, przyjemność bowiem stanowi istotny symptom szczęścia człowieka. Być szczęśliwym to wedle założeń utylitaryzmu tyle, co żyć przyjemnie. Wiadomo, że przyjemność sama przybiera różne postacie i odcienie. Nie trzeba jednak na to zwracać zbyt wielkiej uwagi, ażeby afirmować jedne przyjemności jako duchowe czy wyższe, a inne - np. zmysłowe, cielesne, materialne - upośledzać. Dla utylitarysty ważna jest przyjemność jako taka, jego bowiem spojrzenie na człowieka nie odkrywa w tym człowieku wyraźnej złożoności, materii i ducha, jako dwóch współczynników tworzących jeden byt osobowy, który całą swą specyfikę zawdzięcza właśnie duchowej duszy. Dla utylitarysty człowiek jest podmiotem obdarzonym zdolnością myślenia oraz wrażliwością. Wrażliwość czyni go żądnym przyjemności, a każe mu odsuwać przykrość. Zdolność myślenia zaś, czyli rozum, jest człowiekowi dana po to, ażeby kierował swym działaniem w sposób, który zapewni mu możliwe maksimum przyjemności przy możliwym minimum przykrości. Zasadę maksymalizacji przyjemności przy równoczesnej minimalizacji przykrości uważa utylitarysta za naczelną normę moralności ludzkiej, dodając, że powinna ona być stosowana nie tylko jednostkowo, egoistycznie, ale i zbiorowo, społecznie. W ostatecznym więc swym sformułowaniu zasada użyteczności (principium utilitatis) głosi maksimum przyjemności dla jak największej liczby ludności, oczywiście, przy równoczesnym minimum przykrości dla tejże liczby.
Na pierwszy rzut oka zasada ta wygląda i słusznie, i ponętnie, trudno nawet wyobrazić sobie, ażeby ludzie mogli postępować inaczej, aby mogli chcieć znajdować w życiu jednostkowym i zbiorowym więcej przykrości niż przyjemności. Jednakże nieco gruntowniejsza analiza musi odsłonić słabość i powierzchowność tego sposobu myślenia i tej zasady normowania ludzkich czynów. Istotny błąd leży w uznaniu samej przyjemności za jedyne lub największe dobro, któremu wszystko inne w działaniu człowieka i społeczeństwa ludzkiego winno być podporządkowane. Tymczasem przyjemność sama nie jest dobrem jedynym, nie jest też właściwym celem działania człowieka, jak to będziemy jeszcze mieli sposobność stwierdzenia w dalszym ciągu pracy. Przyjemność z istoty swojej jest czymś ubocznym, przypadłościowym, czymś, co może pojawić się przy sposobności działania. Z natury rzeczy więc organizowanie tegoż działania pod kątem samej przyjemności jako wyłącznego lub najwyższego celu kłóci się z właściwą budową ludzkich czynów. Mogę chcieć lub też czynić coś takiego, z czym łączy się przyjemność, mogę też nie chcieć lub nie czynić czegoś takiego, z czym związana jest przykrość. Mogę nawet tego chcieć lub nie chcieć, czynić lub nie czynić ze względu na tę przyjemność czy też przykrość. To wszystko prawda. Ale nie wolno mi tej przyjemności traktować (przez kontrast do przykrości) jako jedynej normy działania, tym bardziej jako zasady, na podstawie której orzekam i wyrokuję, co w czynach moich lub też jakiejś innej osoby jest moralnie dobre, a co złe. Wiadomo przecież, że niejednokrotnie to, co jest prawdziwie dobre, to, co mi nakazuje moralność i sumienie, łączy się właśnie z pewną przykrością, a domaga się rezygnacji z jakiejś przyjemności. Ta przykrość zresztą, tak jak i przyjemność, z której w danym wypadku rezygnuję, nie jest czymś ostatecznym dla mojego rozumnego postępowania. Poza tym nie jest ona czymś z góry w całej pełni oznaczalnym. Przyjemność i przykrość łączy się zawsze z konkretnym czynem, nie sposób jej przeto z góry określić, a tym bardziej zaplanować czy nawet - jak chcą utylitaryści - obliczyć. Przyjemność jest wszakże czymś poniekąd nieuchwytnym.
Można by wskazywać na wiele trudności i nieporozumień, jakie kryje w sobie utylitaryzm zarówno w teorii, jak i w praktyce. Pominiemy jednakże wszystkie inne, ażeby zwrócić szczególną uwagę na jedno tylko, na to mianowicie, na co zwrócił też uwagę taki zdecydowany przeciwnik utylitaryzmu, jakim był I. Kant. Wspomniano już powyżej jego nazwisko w związku z imperatywem moralnym. Kant żąda w nim, aby osoba nigdy nie była środkiem do celu, lecz zawsze tylko celem w naszym postępowaniu. Gadanie to odkrywa jedną z najsłabszych stron utylitaryzmu: jeżeli jedynym nieodzownym dobrem i celem człowieka jest przyjemność, jeżeli ona też stanowi całą podstawę normy moralnej w ludzkim postępowaniu, to silą rzeczy wszystko w tym postępowaniu musi być traktowane jako środek do tego dobra i celu. A więc i osoba ludzka, i to zarówno moja własna, jak też jakakolwiek inna, każda, musi występować w tej roli. Skoro przyjmuję założenia utylitaryzmu, muszę patrzeć na siebie samego jako na podmiot, który chce mieć jak najwięcej doznań i przeżyć o dodatnim ładunku emocjonalno-afektywnym, a równocześnie jako na przedmiot, którym można się posłużyć do wywołania tych doznań i przeżyć. Na każdą zaś inną osobę poza mną muszę w rezultacie również patrzeć pod tym samym kątem widzenia: o ile jest ona środkiem do osiągnięcia maksimum przyjemności.
W tej formie mentalność oraz postawa utylitarystyczna muszą zaciążyć nad różnymi dziedzinami życia i współżycia ludzkiego, w szczególnej jednak mierze zdają się zagrażać właśnie dziedzinie seksualnej. Istotne niebezpieczeństwo polega na tym, że przy założeniach utylitarystycznych nie widać, w jaki sposób współżycie i obcowanie osób różnej płci może być stawiane na płaszczyźnie prawdziwej miłości, a więc wyzwalane przez miłość i od używania osoby (zarówno w drugim, jak i w pierwszym znaczeniu słowa "używać"), i od traktowania jej jako środka do celu. Utylitaryzm wydaje się programem konsekwentnego egoizmu bez żadnych możliwości przejścia do autentycznego altruizmu. Jakkolwiek bowiem w deklaracjach przedstawicieli tego systemu spotykamy się z zasadą: maksimum przyjemności ("szczęścia") dla jak największej liczby osób, to jednak zasada ta zawiera dogłębną sprzeczność wewnętrzną. Przyjemność bowiem z samej swojej istoty jest dobrem tylko aktualnym i tylko danego podmiotu, nie jest dobrem ponad-podmiotowym, transsubiektywnym. Jak długo więc to dobro jest uznawane za całkowitą podstawę normy moralnej, tak długo nie może być mowy o jakimś wychodzeniu poza to, co jest tylko dla mnie dobre.
Możemy to uzupełnić tylko jakąś fikcją, pozorem altruizmu. Jeżeli bowiem przy założeniu, że przyjemność jest jedynym dobrem, ja staram się o maksimum przyjemności również dla kogoś drugiego - nie tylko dla siebie samego, co byłoby już wyraźnym egoizmem - bo wówczas ja tę przyjemność drugiej osoby oceniam jedynie poprzez moją własną przyjemność; przynosi mi przyjemność to, że ktoś drugi doznaje przyjemności. Jeśli jednak to przestanie mi przynosić przyjemność lub jeżeli to nie wyniknie z mojego "rachunku szczęścia" (termin, którym bardzo często posługują się utylitaryści), to wtedy owa przyjemność drugiej osoby przestaje być dla mnie czymś wiążącym, czymś dobrym, może się wręcz stać czymś złym. Będę więc wówczas - zgodnie z założeniami utylitaryzmu - dążyć do usunięcia owej przyjemności cudzej dlatego, że nie łączy się z nią żadna moja własna przyjemność, a co najwyżej przyjemność cudza będzie mi wówczas obojętna i nie będę też o nią zabiegać. Widać dość przejrzyście, jak przy założeniach utylitaryzmu nastawienie subiektywne w rozumieniu dobra (dobro - przyjemność) prowadzi prostą drogą do - może nawet nie programowego - egoizmu. Jedyne wyjście z tego nieuchronnego egoizmu istnieje tylko poprzez uznanie poza dobrem czysto subiektywnym, tj. poza przyjemnością, dobra obiektywnego, które może również jednoczyć osoby - i wówczas nabiera cech dobra wspólnego. To wspólne dobro obiektywne jest fundamentem miłości, a osoby razem wybierając to wspólne dobro równocześnie mu się podporządkowują. Dzięki temu łączą się z sobą prawdziwym, obiektywnym węzłem miłości, który pozwala im wyzwalać się od subiektywizmu oraz ukrytego w nim nieodzownie egoizmu19 . Miłość jest zjednoczeniem osób.
Takiemu ujęciu konsekwentny utylitaryzm może (i musi) przeciwstawić tylko jakąś harmonizację egoizmów, i to w dodatku wątpliwą, gdyż, jak widzieliśmy, z egoizmu - według jego założeń - nie ma wyjścia. Czy można różne egoizmy zharmonizować? Czy np. można zharmonizować w dziedzinie seksualnej egoizm kobiety i mężczyzny? Z pewnością można to czynić wedle zasady "maksimum przyjemności dla każdej z obojga osób", ale realizacja tej zasady mimo wszystko nie wyprowadzi nas nigdy z egoizmów. Egoizmy pozostaną w tej harmonizacji nadal egoizmami, z tym tylko, że te dwa egoizmy, kobiecy i męski, będą dla siebie wzajemnie przydatne i wzajemnie korzystne. Z chwilą, kiedy owa przydatność i korzyść wzajemna się kończą, nie pozostaje już nic z całej tej harmonii. Miłość nie jest wtedy niczym w osobach i niczym pomiędzy nimi, nie jest obiektywną rzeczywistością, brak bowiem tego obiektywnego dobra, które o niej stanowi. "Miłość" w tym ujęciu jest zespoleniem egoizmów, które tak tylko są zestawione, że nie ujawniają się wzajemnie dla siebie jako coś przykrego, przeciwnego obustronnej przyjemności. Miłość więc z samej istoty takiego ujęcia jest pozorem, który należy pieczołowicie pielęgnować, ażeby nie odsłoniło się to, co pod nim naprawdę się kryje: egoizm, i to egoizm najbardziej zachłanny, wykorzystujący dla siebie, dla własnego "maksimum przyjemności", drugą osobę. A osoba wtedy jest i pozostaje tylko środkiem do celu, jak to słusznie zauważył Kant w swej krytyce utylitaryzmu.
Tak tedy na miejsce miłości, która jako rzeczywistość obecna w różnych osobach, np. w konkretnym mężczyźnie x oraz w konkretnej kobiecie y, pozwala im wyjść z postawy obustronnego i wzajemnego używania siebie jako środków do subiektywnego celu, utylitaryzm wprowadza w ich wzajemny stosunek taki paradoksalny układ: każda z osób, zarówno y, jak i x, nastawia się zasadniczo na zabezpieczenie własnego egoizmu, a równocześnie godzi się na to, aby służyć egoizmowi drugiej osoby dlatego, że to jej daje okazję do zaspokojenia własnego egoizmu, ale też o tyle tylko, o ile daje tę okazję. Ten paradoksalny układ stosunków pomiędzy y a x, który jest nie tylko układem możliwym, ale który przy realizowaniu mentalności oraz postawy utylitarystycznej musi zachodzić w rzeczywistości, dowodzi, że istotnie osoba spada tutaj do roli środka, narzędzia, i to nie tylko osoba własna. Zawiera się w tym jakaś logicznie nieodzowna i przejmująca konieczność: muszę traktować siebie samego jako środek i narzędzie, skoro w ten sposób traktuję drugiego ze względu na siebie. Jest to jak gdyby odwrotność przykazania miłości.
Przykazanie miłości a norma personalistyczna
Sformułowane w Ewangelii przykazanie domaga się od człowieka miłości do innych ludzi, bliźnich, w pełnym zaś swoim brzmieniu domaga się miłości do osób. Bóg bowiem, którego przykazanie miłości wymienia na pierwszym miejscu, jest najdoskonalszym Bytem osobowym. Cały świat osób stworzonych czerpie swą odrębność i naturalną nadrzędność w stosunku do świata rzeczy (nie-osób) ze szczególniejszego podobieństwa do Boga. Przykazanie sformułowane w Ewangelii, domagając się miłości w stosunku do osób, pozostaje pośrednio w opozycji do zasady utylitaryzmu, ta bowiem - jak wykazano w poprzedniej analizie - nie jest zdolna zapewnić miłości w odniesieniu człowieka do człowieka, osoby do osoby. Opozycja pomiędzy przykazaniem ewangelicznym a zasadą utylitaryzmu jest pośrednia o tyle, że przykazanie miłości nie formułuje samej zasady, na podstawie której urzeczywistnianie tej miłości w stosunkach między osobami jest możliwe. Przykazanie Chrystusa leży jednakże jakby na innym poziomie niż zasada utylitaryzmu, jest normą innego stopnia. Nie dotyczy ono bezpośrednio tej samej rzeczy: przykazanie mówi o miłości względem osób, a zasada utylitaryzmu wskazuje na przyjemność jako podstawę nie tylko działania, ale także normowania działań ludzkich. Stwierdziliśmy jednak w krytyce utylitaryzmu, że wychodząc z tej podstawy normowania, jaką kierunek ten przyjmuje, nie zdołamy nigdy dojść do miłości. Zawsze bowiem na drodze do niej stanie sama zasada "używania", czyli traktowania osoby jako środka do celu, i to jeszcze do celu, którym jest przyjemność - maksymalizacja przyjemności.
Opozycja pomiędzy zasadą utylitaryzmu a przykazaniem miłości wynika więc stąd, że na gruncie tej zasady przykazanie miłości traci po prostu sens. Z zasadą utylitaryzmu łączy się oczywiście pewna aksjologia; przyjemność jest według niej jedyną albo najwyższą wartością. Tego jednakże możemy nawet w tej chwili dalej już nie analizować. Jasne się staje natomiast, że jeśli przykazanie miłości i miłość, która jest przedmiotem tego przykazania, mają posiadać sens, to musimy je oprzeć na innej zasadzie niż zasada utylitaryzmu, na innej aksjologii i na innej normie zasadniczej. Będzie to w danym przypadku zasada i norma personalistyczna. Norma ta jako zasada o treści negatywnej stwierdza, że osoba jest takim dobrem, z którym nie godzi się używanie, które nie może być traktowane jako przedmiot użycia i w tej formie jako środek do celu. W parze z tym idzie treść pozytywna normy personalistycznej: osoba jest takim dobrem, że właściwe i pełnowartościowe odniesienie do niej stanowi tylko miłość. I tę właśnie pozytywną treść normy personalistycznej eksponuje przykazanie miłości.
Czy wobec tego można powiedzieć, że przykazanie miłości jest normą personalistyczną? Ściśle biorąc, przykazanie miłości tylko opiera się na normie personalistycznej jako na zasadzie zawierającej treść negatywną i pozytywną, a zatem - w ścisłym tego słowa znaczeniu - normą personalistyczną nie jest, wyrasta z niej tylko jako z zasady (normy zasadniczej) stanowiącej właściwy grunt dla przykazania miłości, tak jak zasada utylitaryzmu gruntu tego nie stanowi. Owego gruntu dla przykazania miłości należy też szukać w innej aksjologii, w innym systemie wartości niż system utylitaryzmu - musi to być właśnie aksjologia personalistyczna, w ramach której wartość osoby jest zawsze wyższa niż wartość przyjemności, (dlatego też osoba nie może jej być podporządkowywana, nie może stanowić środka do celu, którym jest przyjemność). O ile więc ściśle biorąc, przykazanie miłości nie utożsamia się z normą personalistyczną, ale tylko ją zakłada, podobnie jak personalistyczną aksjologię, to natomiast biorąc szerzej, można powiedzieć, że przykazanie miłości jest normą personalistyczną. Ściśle biorąc, przykazanie mówi: "Miłuj osoby", a norma personalistyczna jako zasada mówi: "Osoba jest takim bytem, że właściwe i pełnowartościowe odniesienie do niej stanowi miłość". Norma personalistyczna jest, jak widać, uzasadnieniem przykazania Ewangelii. Gdy więc bierzemy przykazanie wraz z tym uzasadnieniem, wówczas możemy powiedzieć, iż jest ono normą personalistyczną.
Norma ta jako przykazanie określa i zaleca pewien sposób odniesienia do Boga i ludzi, pewną względem nich postawę. Ten sposób odniesienia, ta postawa są zgodne z tym, czym osoba jest, z wartością, jaką reprezentuje, i stąd są godziwe. Godziwość przewyższa samą tylko użyteczność (którą jedynie dostrzega zasada utylitaryzmu), chociaż jej nie przekreśla, tylko podporządkowuje: wszystko, co jest godziwie użyteczne w stosunku do osoby, zawiera się w zasięgu przykazania miłości.
Określając i zalecając pewien sposób odniesienia do istot, które są osobami, pewną postawę względem nich, norma personalistyczna jako przykazanie miłości zakłada nie tylko godziwość takiego odniesienia i takiej postawy, ale także jej sprawiedliwość. Sprawiedliwe jest bowiem zawsze to, co się komuś słusznie należy. Osobie należy się słusznie, aby była traktowana jako przedmiot miłości, nie zaś jako przedmiot użycia. W pewnym sensie można więc powiedzieć, że miłość jest wymaganiem sprawiedliwości, tak jak używanie osoby w roli środka byłoby tej sprawiedliwości przeciwne. Istotnie porządek sprawiedliwości jest bardziej podstawowy niż porządek miłości - i w pewnej mierze nawet go zawiera - o tyle, o ile miłość może być wymaganiem sprawiedliwości. Na pewno przecież kochać człowieka lub Boga, miłować osobę, jest czymś sprawiedliwym. Równocześnie jednak miłość - o ile wziąć pod uwagę samą jej istotę - jest czymś poza sprawiedliwością i ponad nią; inna jest po prostu istota miłości, a inna sprawiedliwości. Sprawiedliwość dotyczy rzeczy (dóbr materialnych czy też moralnych, np. dobrego imienia) ze względu na osoby, osób więc dotyczy raczej pośrednio, miłość natomiast dotyczy osób wprost i bezpośrednio; zawiera się w jej istocie afirmacja wartości osoby jako takiej. I jeśli słusznie możemy powiedzieć, że ten, kto miłuje osobę, jest przez to względem niej sprawiedliwy, to już nie będzie prawdą stwierdzenie, że miłość osoby polega na tym, aby być względem niej tylko sprawiedliwym. W dalszym ciągu książki postaramy się są osobno szerzej przeanalizować, na czym polega miłość osoby. Jak dotąd, wydobyliśmy jedno, to mianowicie, że miłość osoby musi polegać na afirmowaniu jej ponad-rzeczowej i ponad-konsumpcyjnej (ponad-użytkowej) wartości. Kto miłuje, ten będzie się starał to uwydatniać w całym postępowaniu. I nie ulega wątpliwości, że przez to będzie też dla osoby jako takiej sprawiedliwy20 .
Ten aspekt zagadnienia, to stykanie się na gruncie normy personalistycznej miłości ze sprawiedliwością jest bardzo ważne dla całokształtu naszych dociekań, które mają za przedmiot moralność seksualną. Właśnie tutaj podstawowym zadaniem jest wypracowanie pojęcia miłości sprawiedliwej dla osoby, czyli miłości gotowej zawsze oddać każdemu człowiekowi to, co mu się słusznie należy z tej racji, że jest osobą. W kontekście seksualnym bowiem to, co bywa określane jako "miłość", bardzo łatwo może być aż niesprawiedliwe dla osoby. Dzieje się zaś tak nie dlatego, że w kształtowaniu się owej miłości pomiędzy osobami różnej płci bierze szczególny udział zmysłowość i uczuciowość (co także osobno zanalizujemy), ale raczej dlatego, że częściowo mimowiednie, a częściowo może wręcz świadomie dopuszcza się dla miłości w jej kontekście seksualnym interpretację opartą na zasadzie utylitarystycznej.
Interpretacja taka sama poniekąd wdziera się do tej miłości, wykorzystując naturalne ciążenie zmysłowo-uczuciowych czynników w niej zawartych w stronę przyjemności. Od przeżywania przyjemności łatwo przejść nie tylko do jej szukania czy wręcz szukania jej dla niej samej, lecz i do uznawania jej za nadrzędną wartość i właściwą podstawę normy. I na tym polega sama istota tych wypaczeń, jakie zachodzą w miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną.
Ponieważ więc dziedzina seksualna tak łatwo bywa kojarzona z pojęciem "miłość", a równocześnie jest ona terenem ustawicznego ścierania się dwóch zasadniczo różnych sposobów wartościowania i dwóch zasadniczo też różnych sposobów normowania: personalistycznego i utylitarystycznego, trzeba przeto dla przejrzystości całej sprawy wyraźnie stwierdzić, że ta miłość, która jest treścią przykazania w Ewangelii, łączy się tylko z normą personalistyczną, a nie z utylitarystyczną. Dlatego też w obrębie normy personalistycznej trzeba szukać właściwych rozwiązań dla moralności seksualnej, jeśli mają to być rozwiązania chrześcijańskie. Muszą się one opierać na przykazaniu miłości. Jakkolwiek bowiem przykazanie miłości w jego pełnym brzmieniu ewangelicznym realizuje człowiek w całej pełni przez nadprzyrodzoną miłość do Boga i bliźnich, to jednak miłość ta nie pozostaje w sprzeczności z normą personalistyczną ani też nie realizuje się w oderwaniu od niej.
Warto może przy końcu tych rozważań przypomnieć rozróżnienie św. Augustyna pomiędzy uti a frui. Św. Augustyn w ten sposób odróżnił dwie postawy: jedną, która zmierza do samej przyjemności bez względu na przedmiot - to właśnie uti, drugą, która znajduje radość w pełnowartościowym odniesieniu do przedmiotu właśnie dzięki temu, że odniesienie owo jest takie, jakiego domaga się natura tego przedmiotu, i tę nazwał frui. Przykazanie miłości wskazuje drogę do owego frui również we wzajemnym obcowaniu osób różnej płci tak w małżeństwie, jak i poza nim.
II. OSOBA A MIŁOŚĆ
Słowo "miłość"
Słowo "miłość" nie jest jednoznaczne. W książce tej świadomie zawężamy zakres znaczenia tego słowa, chodzi nam, bowiem o miłość pomiędzy dwiema osobami, które różnią się pod względem płci. Wiadomo jednak, że i w takim zawężeniu słowo "miłość" posiada jeszcze różne znaczenia i nie można myśleć o jakimś jednoznacznym jego używaniu. Potrzeba szczegółowej analizy, aby ujawnić w pewnej bodaj mierze całe bogactwo rzeczywistości, która bywa oznaczana słowem "miłość". Jest to rzeczywistość złożona i wieloaspektowa Przyjmiemy za punkt wyjścia, że miłość jest zawsze jakimś wzajemnym odniesieniem osób. To z kolei oparte jest znów na pewnym stosunku do dobra. Każda z osób pozostaje w takim stosunku i obie razem również w nim pozostają. To jest punkt wyjścia dla pierwszej części naszej analizy miłości, dla analizy metafizycznej. Chodzi w niej również o ogólną charakterystykę miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną. Aby jej dokonać, musimy wyróżnić te zasadnicze elementy, które się w niej zawierają, zarówno elementy treściowe związane ze stosunkiem od dobra, jak i elementy strukturalne związane ze wzajemnym odniesieniem osób. Elementy te zawierają się we wszelkiej miłości. Tak, więc np. we wszelkiej miłości zawiera się upodobanie czy życzliwość. Miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną Jest jedną z konkretyzacji miłości w ogóle, w której owe wspólne elementy miłości zawierają się w sposób specyficzny. Dlatego analiza ta została nazwana metafizyczną - słowo "miłość" posiada najwyraźniej sens analogiczny.
Analiza metafizyczna otworzy nam z kolei drogę do analizy psychologicznej. Miłość kobiety i mężczyzny kształtuje się głęboko w psychice dwojga osób i jest związana ze szczególną żywotnością seksualną człowieka. Właściwie, więc potrzebna jest analiza psycho - fizjologiczna czy też bio - psychologiczna. Momenty, bio -fizjologiczne zostaną omówione w rozdziale ostatnim ("Seksuologia a etyka"). Miłość ludzka, miłość osób, nie sprowadza się nich ani też z nimi się nie utożsamia. Gdyby tak było, nie byłaby miłością, chyba tylko w jakimś znaczeniu najszerszym, tak jak mówimy o amor naturalis albo też o miłości kosmicznej, widząc tę ostatnią we wszystkich dążeniach celowych zachodzących w przyrodzie.
Miłość mężczyzny i kobiety jest wzajemnym stosunkiem osób i posiada charakter osobowy. Z tym wiąże się najściślej jej głębokie znaczenie etyczne, w tym znaczeniu - etycznym - stanowi ona treść największego przykazania Ewangelii. I do tego też znaczenia musi się wreszcie zwrócić i nasza analiza. Przedmiotem jej będzie wówczas miłość jako cnota, i to największa z cnót, ogarniająca sobą poniekąd całą ich resztę i podnosząca wszystkie na swój własny poziom, odciskająca na nich swój własny profil.
Taka trójczłonowa analiza tego, co łączy kobietę i mężczyznę, jest nieodzowna, ażeby wśród tej wielości znaczenia, jakie kojarzą się ze słowem "miłość", wydobyć stopniowo to znaczenie, o które nam właściwie chodzi.
Miłość jako upodobanie
Pierwszym elementem w ogólnej analizie miłości jest element upodobania. Miłość - jak powiedziano - oznacza wzajemny stosunek dwojga ludzi, i kobiety i mężczyzny, oparty znów na jakimś stosunku do dobra. Ów stosunek do dobra rozpoczyna się właśnie upodobaniem. Podobać się znaczy mniej więcej tyle, co przedstawiać się jako pewne dobro. Kobieta łatwo może znaleźć się w polu widzenia mężczyzny jako swoiste dobro, a on również jako dobro może znaleźć się w jej polu widzenia. Ta obustronna łatwość upodobania w sobie jest owocem popędu seksualnego, rozumianego jako właściwość i siła natury ludzkiej, ale siła działającą w osobach i domagająca się postawienia na poziomie osób. Upodobanie zwrócone do osoby drugiej płci stwarza tę siłę natury, jaką jest popęd, na poziomie życia osoby.
Upodobanie jest, bowiem najściślej związane z poznaniem, i to, z poznaniem umysłowym, jakkolwiek przedmiot poznania - kobieta czy też mężczyzna - jest konkretny i jako taki podpada pod zmysły. Upodobanie opiera, się na wrażeniu, ale wrażenie samo jeszcze o nim nie stanowi. W upodobaniu, bowiem odkrywamy już pewne zaangażowanie poznawcze podmiotu pod adresem przedmiotu, kobiety wobec mężczyzny i na odwrót. Sama wiedza, choćby najgruntowniejsza, i samo myślenie na temat danej osoby nie jest jeszcze upodobaniom, gdyż to kształtuje się często niezależnie od gruntownej wiedzy o osobie i bez długiego myślenia na jej temat. Upodobanie nie posiada struktury czysto poznawczej. Trzeba natomiast uznać, że w owym zaangażowaniu poznawczym, które ma charakter upodobania, biorą udział czynniki nie tylko, poza - rozumowe, ale też poza-poznawcze, mianowicie uczucia i wola.
Upodobanie to nie tylko myślenie o jakiejś osobie jako o dobru, upodobanie to zaangażowanie myślenia w stosunku do tej osoby jako do pewnego dobra, zaangażowanie takie zaś może być w ostateczności y spowodowane tylko przez wolę. Tak, więc w owym "podobaniu się" zawarty jest już jakiś pierwiastek "chcę", chociaż jest on jeszcze bardzo pośredni, w wyniku, czego upodobanie ma charakter przede wszystkim poznawczy. Jest to jakby poznanie angażujące wolę, angażujące zaś, dlatego, że przez nią zaangażowane. Upodobanie trudno wytłumaczyć nie przyjmując wzajemnego przenikania się rozumu i woli. Sfera uczuć, która odgrywa w upodobaniu wielką rolę, będzie przedmiotem wnikliwszej nieco analizy w następnej części tego rozdziału. Już teraz jednak wypada powiedzieć, że uczucia obecne są przy narodzinach miłości właśnie przez to, że pomagają w kształtowaniu się upodobania mężczyzny względem kobiety, a jej w stosunku do niego. Cała sfera uczuciowa człowieka nie jest z natury nastawiona na poznawanie, ale raczej na doznawanie. Naturalne nastawienie tej sfery wyraża się w reakcji wzruszeniowo, (czyli emocjonalnie) afektywnej na dobro: Reakcja taka musi posiadać wielkie znaczenie dla upodobania, w którym osoba, np. staje w polu widzenia drugiej osoby, y, właśnie jako dobro.
Uczuciowość to zdolność reagowania na dobro określonej jakości, zdolność wzruszania się w zetknięciu z nim (w analizie psychologicznej przyjmijmy bardziej szczegółowe znaczenia uczuciowości, przeciwstawiając ją zmysłowości). Ta jakość dobra, na które zdolny jest w szczególnej mierze reagować konkretny mężczyzna czy też konkretna kobieta, zależy w pewnej mierze od różnych czynników wrodzonych i odziedziczonych, z kolei zaś od różnych czynników nabytych w wyniku takich czy innych wpływów, a także w wyniku świadomego wysiłku danej osoby, w wyniku jej pracy nad sobą. I właśnie stąd się bierze treściowe zabarwienie życia uczuciowego, które dochodzi do głosu w poszczególnych reakcjach wzruszeniowo-afektywnych, posiada zaś wielkie znaczenie dla upodobania. Od niego w dużej mierze zależy, w jakim kierunku pójdzie to upodobanie, do jakiej osoby się zwróci oraz na czym w tej osobie przede wszystkim się skoncentruje.
Każda, bowiem osoba ludzka jest dobrem nad wyraz złożonym i poniekąd niejednolitym. Zarówno mężczyzna, jak i kobieta jest z natury bytem cielesno - duchowym. Takim jest też i dobrem. Jako takie staje w polu widzenia drugiej osoby i jako takie staje się przedmiotem upodobania. Jeżeli więc upodobanie będziemy rozpatrywać niejako na kliszy świadomości podmiotu, który je żywi względem drugiej osoby, to nie gwałcąc i nie naruszając w niczym zasadniczej jednolitości tego upodobania, musimy odkryć w nim przeżycia różnych wartości. Wszystkie te wartości przeżywane przez osobę, która żywi upodobanie względem drugiej osoby, pochodzą od tej ostatniej. Podmiot upodobania y znajduje je w x. Właśnie dzięki temu x stoi w jego polu widzenia jako dobro, które wzbudziło upodobanie.
A przecież pomimo tego upodobanie nie równa się tylko pewnej sumie przeżyć zrodzonych w kontakcie osoby y z osobą y. Wszystkie te przeżycia pojawiają się przy sposobności upodobania w świadomości osoby będącej jego podmiotem. Upodobanie jednak to coś więcej niż ów stan świadomości przeżywającej takie lub inne wartości. Ma ono za przedmiot osobę i płynie też z całej osoby. Taki stosunek do osoby to nic innego jak miłość, choć dopiero w swoim zarodku. Upodobanie należy do istoty miłości i poniekąd już jest miłością, jakkolwiek miłość nie jest tylko upodobaniem. To właśnie wyrażali myśliciele średniowieczni mówiąc amor complacentiae; upodobanie jest nie tylko jednym z elementów miłości, jakby jej częścią, ale jest jednym z aspektów istotnych całej miłości. Stosując zasadę analogii, możemy już o samym upodobaniu mówić: miłość. Stąd amor complacentiae. Przeżycie zaś różnorodnych wartości, które pozwala się przy tym niejako odczytać w świadomości, jest dla upodobania o tyle symptomatyczne, że stawia na nim jakby jeden główny akcent czy też nawet ich wiele. Tak, więc w upodobaniu y do osoby x zaznacza się najmocniej ta lub inna wartość, którą y znajduje w x i na którą szczególnie mocno reaguje.
Wartość, na którą reaguje y (rzecz jasna, iż można tak samo mówić o upodobaniu x względem y), zależy jednak nie tylko od tego, że istotnie znajduje się ona w x, że x ją posiada, ale również od tego, że y właśnie na nią jest szczególnie uwrażliwiony, szczególnie skłonny do tego, aby tę wartość dostrzec i przeżyć. Posiada to duże znaczenie zwłaszcza w miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną. Jakkolwiek, bowiem przedmiotem upodobania jest w takiej miłości zawsze osoba, to jednak nie ulega wątpliwości, że w różny sposób można sobie upodobać osobę. Kiedy np. jakiś konkretny y jest zdolny do tego, aby reagować tylko lub bodaj przede wszystkim na wartości zmysłowo-seksualne, wówczas całe jego upodobanie względem x, a pośrednio i cała miłość do niej, musi się ukształtować inaczej niż wówczas, gdy y jest bardziej zdolny do żywej reakcji na wartości duchowe czy moralne drugiej osoby, np. na jej inteligencję, zalety charakteru.
Reakcja wzruszeniowo-afektywna bierze wydatny udział w upodobaniu i wyciska na nim swoiste piętno. Uczucia same z siebie nie mają mocy poznawczej, mają natomiast moc nastawiania i orientowania aktów poznawczych, to właśnie najwyraźniej zaznacza się w upodobaniu. Ale też właśnie to stwarza pewną wewnętrzną trudność, jeśli chodzi o dziedzinę osobowo-seksualną.
Trudność ta tkwi w stosunku przeżycia do prawdy. Uczucia, bowiem pojawiają się w sposób spontaniczny - stąd też upodobanie do jakiejś osoby wyrasta nieraz nagle i nieoczekiwanie - ale reakcja ta jest właściwie "ślepa". Naturalna działalność uczuć nie zmierza do ujęcia prawdy o przedmiocie. Prawda jest w człowieku funkcją i zadaniem rozumu. A jakkolwiek byli tacy myśliciele (Pascal i Scheler), którzy mocno akcentowali osobną logikę uczuć (Iogique du coeur), to jednak reakcje wzruszeniowo - afektywne równie dobrze mogą pomagać w upodobaniu prawdziwego dobra, jak i przeszkadzać. A to jest sprawa niesłychanie ważna dla wartości każdego upodobania. Wartość upodobania leży przecież w tym, że dobro, do którego ono się zwraca, naprawdę jest tym dobrem, o jakie chodzi. Tak, więc i w upodobaniu, pomiędzy y a x prawda o wartości osoby, ku której druga osoba żywi upodobanie, jest czymś podstawowym i decydującym. I właśnie tutaj reakcje wzruszeniowo-afektywne przyczyniają się nieraz do skrzywienia czy też zafałszowania upodobania, kiedy poprzez nie dostrzega się w danej osobie wartości, których w niej naprawdę nie ma. Może to być bardzo niebezpieczne dla miłości. Kiedy bowiem reakcja uczuciowa minie - a do jej natury należy właśnie fluktuacja - wówczas podmiot, który cały swój stosunek do danej osoby oparł na tej reakcji, a nie na prawdzie o osobie, zostaje niejako w próżni, pozbawiony tego dobra, o którym mniemał, że je znalazł. A z takiej próżni i ze związanego z nią poczucia zawodu rodzi się nieraz reakcja uczuciowa o przeciwnym zabarwieniu: miłość czysto uczuciowa często przechodzi w również uczuciową nienawiść do tej samej osoby.
Dlatego właśnie już w upodobaniu - a nawet w nim najbardziej tak - ważny, jest moment prawdy o osobie, do której to upodobanie się zwraca. Trzeba zaś liczyć się z tym, że istnieje tendencja zrodzona z całej dynamiki życia uczuciowego, która skłania, ażeby ten moment prawdy odwracać od przedmiotu upodobania, od osoby, a zwracać właśnie ku podmiotowi, ściślej zaś - ku samym uczuciom. Wówczas nie myśli się o tym, czy osoba naprawdę posiada te wartości, które się w niej z upodobaniem dostrzega, ale przede wszystkim o tym, czy uczucie, jakie się pod jej adresem zrodziło, jest prawdziwym uczuciem. Tu tkwi jedno przynajmniej ze źródeł jakże częstego w miłości subiektywizmu (wrócimy jeszcze do tego w swoim czasie).
Miłość w przekonaniu ludzi sprowadza się przede wszystkim do prawdy uczuć. Jakkolwiek nie sposób temu całkowicie zaprzeczyć, wynika to, bowiem choćby z samej analizy upodobania, to jednak ze względu na wartość zarówno upodobania, jak i całej miłości trzeba się domagać, ażeby prawda o osobie, która jest przedmiotem upodobania, grała w tym upodobaniu rolę przynajmniej nie mniejszą niż sama tylko prawda uczuć. Na odpowiednim scaleniu tych prawd polega właściwa kultura upodobania, jeden z elementów prawdziwie wychowanej i prawdziwie dobrej miłości.
Upodobanie wiąże się bardzo ściśle z przeżyciem wartości. Osoba drugiej płci może dostarczyć wielu przeżyć różnorodnej wartości. Wszystkie one odgrywają jakąś rolę w całym upodobaniu, które - jak już powiedziano - znajduje swój główny akcent dzięki którejś z tych wartości, dzięki wartości najmocniej przeżytej. Skoro już mowa o prawdzie w upodobaniu (a pośrednio o prawdzie w miłości), trzeba koniecznie starać się o to, ażeby upodobanie to nigdy nie ograniczało się do wartości częściowych, do czegoś, co tkwi tylko w osobie, a nią samą nie jest. Chodzi o to, ażeby żywić upodobanie po prostu do osoby, to znaczy, ażeby przeżywając różne wartości, które w niej tkwią, zawsze przezywać wraz z nimi w akcie upodobania wartość samej, osoby - to, że ona sama jest wartością, a nie tylko zasługuje na upodobanie ze względu na takie czy inne wartości - w niej zawarte. W tej chwili nie można jeszcze wskazać, dlaczego moment ten jest w upodobaniu tak bardzo ważny, okaże się to przede wszystkim w ustępie poświęconym etycznej analizie miłości. W każdym razie upodobanie, które pośród różnorodnych wartości zawartych w osobie umie żywo uchwycić nade wszystko samą wartość osoby, posiada wartość pełnej prawdy; dobrem, do którego ono się zwraca, jest właśnie osoba, a nie co innego. Osoba zaś jako byt - a więc i jako dobro - różni się od wszystkiego, co nie jest osobą.
"Podobać się" znaczy przedstawiać się jako Pewne dobro, więcej: jako to dobro, którym się jest (należy to dodać w imię prawdy jakże ważnej w strukturze upodobania). Przedmiot upodobania, który występuje w polu widzenia podmiotu jako dobro, przedstawia mu się równocześnie jako piękno. Jest to bardzo, ważne dla upodobania, na którym opiera się miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną. Wiadomo, że istnieje osobne, szerokie zagadnienie: problem piękności kobiecej i piękności męskiej. Przeżycie piękności idzie w parze z przeżyciem wartości tak, jakby w każdej z nich zawierała się jeszcze "dodatkowa" wartość estetyczna. "Urok", "wdzięk", "czar" - te i tym podobne słowa służą do określenia tego ważnego momentu miłości osób. Człowiek jest piękny i może się jako piękny "objawić" drugiemu człowiekowi. Kobieta jest na swój sposób piękna i może przez to swoje piękno stanąć w polu widzenia mężczyzny. Mężczyzna jest znów na swój sposób piękny, a przez to swoje piękno może stanąć yw polu widzenia kobiety. Piękno znajduje dla siebie miejsce właśnie w upodobaniu.
Nie pora tutaj, aby wnikać w analizę całej piękności człowieka. Wypada natomiast przypomnieć, że człowiek jest osobą, bytem, o którego naturze stanowi "wnętrze". Prócz piękna, zatem zewnętrznego trzeba umieć odkrywać również piękno wewnętrzne człowieka i w nim sobie także podobać, a może nawet w nim umieć podobać sobie przede wszystkim. Prawda ta w jakiś szczególny sposób jest ważna dla miłości pomiędzy mężczyzną a kobietą, gdyż miłość ta jest, a w każdym razie powinna być, miłością osób. Upodobanie, na którym ta miłość się opiera, nie może rodzić się tylko z widzialnego i zmysłowego piękna, ale powinno uwzględniać całkowicie i dogłębnie piękno osoby.
Miłość jako pożądanie
Na tej samej zasadzie, na której określiliśmy uprzednio upodobanie, możemy z kolei mówić o pożądaniu jako o jednym z aspektów miłości. Tłumaczy je znów łaciński wyraz amor concupiscentiae, który wskazuje nie tyIe na to, że pożądanie stanowi jeden z elementów miłości, ile na to, że miłość zawiera się również w pożądaniu. Należy ono do istoty miłości, podobnie jak upodobanie, i czasem ujawnia się w niej najmocniej. Mieli, więc gruntowną rację ci myśliciele średniowieczni, którzy mówili o miłości pożądania (amor concupiscentiae), podobnie jak mówili o miłości upodobania (amor complacentiae). Pożądanie należy również do samej istoty tej miłości, jaka nawiązuje się pomiędzy kobietą a mężczyzną. Płynie to stąd, że osoba ludzka jest bytem ograniczonym i niewystarczającym sobie, a przeto - najobiektywniej mówiąc - potrzebuje innych bytów. Stwierdzenie ograniczoności oraz niewystarczalności bytu ludzkiego stanowi punkt wyjścia dla zrozumienia stosunku tego bytu do Boga. Człowiek potrzebuje Boga, tak jak każde inne stworzenie, po prostu na to, aby żyć.
W tej chwili jednakże chodzi o coś innego. Człowiek, osoba ludzka, jest kobietą lub mężczyzną. Płeć,jest także pewnym ograniczeniem, jednostronnością. Mężczyzna potrzebuje wiec kobiety niejako dla: uzupełnienia swojego bytu, ona podobnie potrzebuje mężczyzny. Ta obiektywna, ontyczna potrzeba daje o sobie znać za pośrednictwem popędu seksualnego. Na podłożu tego popędu wyrasta miłość osoby do osoby, x do y. Miłość ta jest miłością pożądania, wypływa, bowiem z potrzeby, a zmierza do znalezienia, dobra, którego brak. Takim dobrem jest kobieta dla mężczyzny a mężczyzna dla kobiety. Ich miłość obiektywnie biorąc jest, więc miłością pożądania. Zachodzi jednak głęboka różnica pomiędzy miłością pożądania (amor concupiscentiae) a samym pożądaniem (concupiscentia), zwłaszcza zmysłowym. Pożądanie zakłada odczucie zmysłowe; jakiegoś braku, które to przykre odczucie mogłoby zostać usunięte za pośrednictwem określone o dobra. W ten sposób np. mężczyzna może pożądać kobiety y osoba występuje wówczas jako środek do zaspokojenia pożądania, podobnie jak pokarm służy do zaspokajania głodu (porównanie to mocno kuleje). Niemniej to, co się, kryje w wyrazie pożądanie nie sugeruje odniesienie o charakterze użytkowym, w danym wypadku przedmiotem takiego odniesienia byłaby osoba drugiej płci. O tym właśnie mówił Chrystus, (Mt 5,28): "Kto by patrzył na niewiastę, aby jej pożądał, już ją scudzołożył w sercu swoim". Zdanie to bardzo wiele wyjaśnia, gdy chodzi o istotę miłości i moralności seksualnej. Problem ten pełniej zarysuje się w analizie zmysłowości.
Miłość pożądania nie, sprowadza się więc do tych samych pożądań. W miłości tej krystalizuje się - tylko obiektywna potrzeba bytu skierowana do drugiego bytu, który jest dla pierwszego dobrem i przedmiotem dążenia. W świadomości tej osoby, która jest podmiotem takiego dążenia, miłość pożądania nie zaznacza się jednak bynajmniej jako samo pożądanie. Miłość ta zaznacza się tylko jako pragnienie dobra dla siebie: "Chcę ciebie, bo ty jesteś dobrem dla mnie". Przedmiot miłości pożądania jest dobrem dla podmiotu: kobieta dla mężczyzny, mężczyzna dla kobiety. I dlatego też miłość jest przeżywana jako pragnienie osoby, a nie, jako samo pożądanie, concupiscentia. Pożądanie idzie w parze z tym pragnieniem, ale raczej utrzymuje się jakby w jego cieniu. Podmiot miłujący ma świadomość jego obecności, wie, że ono jest niejako do jego dyspozycji, ale jeśli pracuje nad swoją miłością do drugiej osoby, nie pozwala samemu pożądaniu przeważyć, nie dopuszcza, aby ono zmajoryzowało to wszystko, co ponad nim zawiera się w jego miłości. Jeśli bowiem nawet nie rozumie, to jednak czuje, że taka przewaga pożądania zniekształciłaby w pewien sposób miłość, odebrałaby ją obojgu. Jakkolwiek miłość pożądania nie utożsamia się z samymi pożądaniami zmysłowymi, to jednak stanowi ona ten aspekt miłości, w którym zwłaszcza, gdy chodzi o relację mężczyzna-kobieta - najłatwiej mogą się osadzać postawy zbliżone do utylitarystycznych. Miłość pożądania zakłada, bowiem - jak stwierdzono - realną potrzebę, dzięki której (używając słów dopiero, co zastosowanych) "ty jesteś dobrem dla mnie": Dobro, które służy zaspokojeniu potrzeby, jest w jakiś sposób pożyteczne czy nawet użyteczne. Co innego jednak być użytecznym czy tym bardziej pożytecznym, a co innego stanowić przedmiot użycia. Można, więc tylko stwierdzić, że poprzez ten swój aspekt, który uwydatnia się w miłości pożądania, miłość najbardziej przybliża się do dziedziny użyteczności, przenikając ją jednak swoją własną istotą. Dlatego prawdziwa miłość pożądania nie przechodzi nigdy w postawę utylitarystyczną, zawsze, bowiem (nawet w pożądaniu) wyrasta z zasady personalistycznej. Dodajmy, że i w miłości Boga, którego człowiek może pragnąć i pragnie jako dobra dla siebie, dochodzi do głosu amor concupiscentiae. Tak też jest - jeśli zastosujemy analogię daleką, choć wymowną - również w miłości między osobami y - x. Problem ich relacji właśnie na tym odcinku wymaga szczególnej precyzji, ażeby w samych pożądaniach zmysłowych nie widzieć jeszcze pełnego ekwiwalentu miłości pożądania. A po drugie, by nie uważać, iż w miłości pożądania wyczerpuje się całkowicie istota tej miłość, do jakiej człowiek jest zdolny względem człowieka (tym bardziej względem Boga).
Miłość jako życzliwość
Wypada w tym miejscu podkreślić, że miłość jest najpełniejszą realizacją tych możliwości, które tkwią w człowieku. Potencjalność (od łacińskiego potentia - możliwość, możność, władza) właściwa osobie najpełniej aktualizuje się przez miłość (słowo "aktualizuje się" od łacińskiego actus - czyn, doskonałość). Osoba znajduje w miłości największą pełnię swego bytowania, obiektywnego istnienia. Miłość jest to takie działanie, taki akt, który najpełniej rozwija istnienie osoby Musi to być oczywiście - miłość prawdziwa. Co to znaczy: miłość prawdziwa? To znaczy taka, w której realizuje się prawdziwa istota miłości, która zwraca się do prawdziwego (nie pozornego tylko) dobra, i ty w sposób prawdziwy, czyli taki, jaki odpowiada jego naturze. Należy to zastosować również do miłości pomiędzy mężczyzną a kobietą. I w tej również dziedzinie miłość prawdziwa doskonali byt osoby i rozwija jej istnienie. Miłość fałszywa natomiast wywołuje skutki wręcz przeciwne. Miłość fałszywa to taka, która albo zwraca się do pozornego dobra, albo - co najczęściej - zwraca się do jakiegoś dobra prawdziwego, ale w sposób nieodpowiadający jego naturze, sprzeczny z nią. Taką też bywa niejednokrotnie miłość pomiędzy mężczyzną a kobietą, bądź w swych założeniach, bądź - nawet pomimo dobrych (pozornie) założenia - w swych poszczególnych przejawach, w swej realizacji. Miłość fałszywa zaś jest złą miłością.
Zła, a w każdym razie niepełna, byłaby też miłość kobiety i mężczyzny, gdyby nie wychodziła poza pożądanie. Ale i sama miłość pożądania nie wyczerpuje w całej pełni istoty miłości pomiędzy osobami. Nie wystarcza tylko pragnąć osoby jako dobra dla siebie, trzeba ponadto przede wszystkim - pragnąć również jej dobra. Ten na wskroś altruistyczny zwrot woli i uczuć zwie się w języku św. Tomasza amor benevoleniae lub krótko benevolentia, czemu w naszym języku, nie dość dokładnie zresztą, odpowiada pojęcie życzliwości. Miłość osoby do osoby musi być życzliwa, inaczej nie będzie prawdziwa. Więcej - nie będzie w ogóle miłością, będzie tylko egoizmem. W naturze miłości nie tylko nie zachodzi przeciwieństwo, ale nawet istnieje łączność pomiędzy pożądaniem a życzliwością. Powiedzmy, że y chce x jako dobra dla siebie. W takim razie jednak musi chcieć, ażeby y była dobrem, bez tego, bowiem nie może być dobrem dla niego. W ten sposób zaznacza się łączność pomiędzy pożądaniem a życzliwością.
Sama jednakże życzliwość nie polega na takiej konfiguracji chceń: y chce, aby x była dobrem, i to jak najpełniejszym, ażeby z kolei tym bardziej była dobrem dla niego. Życzliwość odrywa się od wszelkiej interesowności, której pierwiastki w miłości pożądania wydatnie jeszcze tkwią. Życzliwość to tyle, co bezinteresowność w miłości: "Nie pragnę ciebie jako dobra", ale: "Pragnę twego dobra", "Pragnę tego, co jest dobrem dla ciebie" - osoba życzliwa pragnie tego bez żadnej myśli o sobie, bez żadnego względu na siebie. Dlatego miłość życzliwa, amor benevolentiae, jest miłością w znaczeniu bardziej bezwzględnym niż miłość pożądania. Jest miłością jak najbardziej czystą. Przez życzliwość przybliżamy się najbardziej do tego, co stanowi "czystą istotę" miłości. Taka też miłość najbardziej doskonali swój podmiot, najpełniej rozwija zarówno jego istnienie, jak i istnienie tej osoby, do której się zwraca.
Miłość mężczyzny do kobiety oraz jej do niego nie może nie być miłością pożądania, winna zaś iść ku temu, aby coraz bardziej być pełną życzliwością, benevolentia. Winna do tego zmierzać w każdym stanie i w każdym przejawie ich współistnienia oraz obcowania. W szczególnej mierze jednak winna zmierzać do tego w małżeństwie, tam gdzie skądinąd najwyraźniej się zaznacza nie tylko miłość pożądania, ale również najwyraźniej dochodzi do głosu samo pożądanie. W tym leży swoiste bogactwo miłości małżeńskiej, ale tkwi w tym także jej swoista trudność. Nie trzeba tego taić ani ukrywać. Prawdziwa miłość życzliwości może bowiem iść w parze z miłością pożądania, a nawet z samym pożądaniem, byleby to ostatnie nie zmajoryzowało wszystkiego innego, co zawiera się w miłości mężczyzny i kobiety, lub nie stało się jej wyłączną treścią i sensem.
Problem wzajemności
Należy obecnie przejść do problemu wzajemności. Każe on spojrzeć na miłość mężczyzny i kobiety nie tyle jako na miłość x do y oraz y do x, ile raczej jako na coś, co istnieje pomiędzy nimi. Wzajemność związana jest ściśle z miłością "pomiędzy" mężczyzną a kobietą. Warto zwrócić uwagę na ten przysłówek. Sugeruje on, że miłość nie jest tylko czymś w kobiecie i czymś w mężczyźnie - w takim razie, bowiem byłyby właściwie dwie miłości - ale jest czymś łącznym i jednym. Liczebnie i psychologicznie biorąc, są dwie miłości, ale te dwa odrębne fakty psychologiczne zespalają się i tworzą jedną obiektywną całość - poniekąd jedyny byt, w którym zaangażowane są dwie osoby.
W związku z tym pozostaje stosunek "ja" do "my". Każda osoba jest jakimś "ja", jedynym i niepowtarzalnym. Owo "ja" posiada swoje wnętrze, a dzięki niemu jest jakby małym światem, który w istnieniu zależy od Boga, a równocześnie jest samodzielny w sobie właściwych granicach. Droga od jednego do drugiego "ja" prowadzi tedy poprzez wolną wolę, poprzez jej zaangażowanie. Droga ta może jednak prowadzić tylko w jednym kierunku, np. od x do y. Wtedy miłość do osoby jest jednostronna. Posiada ona wprawdzie swój wyraźny i autentyczny profil psychologiczny, ale nie posiada tej obiektywnej pełni, jaką daje jej wzajemność. Nazywa się ją wtedy miłością nieodwzajemnioną, wiadomo zaś, że miłość nieodwzajemniona łączy się z przykrością, z cierpieniem. Miłość taka utrzymuje się nieraz nawet bardzo długo w swym podmiocie, w osobie, która ją przeżywa, ale dzieje się to mocą jakby wewnętrznego uporu, co jednak raczej zniekształca miłość i odbiera jej właściwy charakter. Miłość nieodwzajemniona skazana jest naprzód na wegetację w swoim podmiocie, a później na stopniowe konanie. Nieraz nawet konając sprawia, że wraz z nią obumiera również sama zdolność miłowania. Nie zawsze jednak dochodzi do tej skrajności.
W każdym razie widać dość jasno, że miłość z natury swojej nie jest czymś jednostronnym, ale czymś obustronnym, czymś "pomiędzy"' osobami, czymś społecznym. Jej pełny byt jest właśnie między - osobowy, a nie jednostkowy. Jest ona ściśle związana z siłą łączenia i jednoczenia, a przeciwna z natury jej dzieleniu i izolowaniu. Do pełni miłości trzeba, ażeby droga od x do y spotkała się z drogą od y do x. Miłość obustronna stwarza najbliższą podstawę do tego, aby z dwóch "ja" powstało jedno "my". W tym tkwi jej naturalna dynamika. Aby zaistniało "my", nie wystarczy sama tylko miłość obustronna, bo są w niej mimo wszystko jeszcze dwa "ja", chociaż w pełni już predysponowane do tego, aby stać się jednym "my". O zaistnieniu tego "my" w miłości decyduje właśnie wzajemność. Wzajemność ujawnia, że miłość dojrzała, że stała się czymś "pomiędzy" osobami, że utworzyła jakąś wspólnotę, a w tym realizuje się jej pełna natura. Wzajemność do niej właśnie należy.
Rzuca to nowe światło na cały problem. Stwierdziliśmy uprzednio, że do natury miłości należy zarówno upodobanie oraz pragnienie (pożądanie), jak i życzliwość. Miłość pożądania i miłość życzliwości różnią się od siebie, nie na tyle jednak, aby musiały się wzajemnie wykluczać y może pragnąć x jako dobra dla siebie, a równocześnie też pragnąć dobra dla x, i to nawet bez względu na to, że x jest dla niego dobrem. Tłumaczy się to w nowy sposób w świetle prawdy o wzajemności. Kiedy mianowicie y pragnie miłości ze strony x jako odpowiedzi na swoją miłość, pragnie więc drugiej osoby przede wszystkim jako współtwórcy miłości, nie zaś jako przedmiotu pożądania. "Interesowność" miłości leżałaby, więc tylko w tym, że szuka ona odpowiedzi, a tą odpowiedzią jest miłość wzajemna. Ponieważ jednak wzajemność należy do natury miłości, stanowi o jej między - osobowym profilu, trudno mówić o "interesowności". Pragnienie wzajemności nie wyklucza bezinteresownego charakteru miłości. Owszem, miłość wzajemna może być gruntownie bezinteresowna, jakkolwiek to, co stanowi treść miłości pożądania pomiędzy kobietą a mężczyzną, znajduje w niej pełne zaspokojenie. Wzajemność jednak niesie z sobą jakby syntezę miłości pożądania oraz miłości życzliwej. Miłość pożądania daje y sobie znać zwłaszcza wówczas, gdy jedna z osób zaczyna być zazdrosna "o drugą", gdy lęka się jej niewierności.
Jest to problem osobny, jakże ważny w całej miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną, jakże ważny w małżeństwie. Warto tu przypomnieć to, co na temat wzajemności powiedział już Arystoteles w swoim traktacie o przyjaźni (Etyka Nikomachejska ks. VIII i IX). Zdaniem Arystotelesa wzajemność może być różna, a decyduje o tym charakter dobra, na którym opiera się wzajemność, a wraz z nią i cała przyjaźń. Jeśli jest to dobro prawdziwe (dobro godziwe), wzajemność jest czymś głębokim, dojrzałym i poniekąd niewzruszalnym. Gdy natomiast o wzajemności stanowi tylko korzyść, użytek (dobro użyteczne) lub przyjemność, wówczas jest ona czymś płytkim i niestałym. Istotnie, jakkolwiek wzajemność jest zawsze czymś "pomiędzy" osobami, to jednak w zasadniczej mierze zależy ona od tego, co wnoszą w nią obie osoby. Stąd też pochodzi to, że każda z osób, zarówno y, jak i y, traktuje wzajemność w miłości nie jako coś, ponad-osobowego, ale jako coś na wskroś osobistego.
Otóż - nawiązujemy do myśli Arystotelesa - jeśli tym, co wnoszą obie osoby w miłość wzajemną, jest ich miłość osobista, ale miłość o pełnej wartości etycznej, miłość-cnota, to sama wzajemność nabiera cech gruntownej stałości, pewności. Tym się tłumaczy owo zaufanie do drugiej osoby, które uwalnia od podejrzenia i od zazdrości - zaufanie, które tak bardzo stanowi o tym, że miłość jest prawdziwym dobrem dwojga ludzi. To, że można na drugim człowieku polegać, myśleć o nim jako o przyjacielu, który nie zawiedzie, jest dla tego, kto kocha, źródłem pokoju i radości. Pokój i radość to owoce miłości bardzo blisko związane z samą jej istotą.
Jeżeli natomiast tym, co wnoszą obie osoby w miłość wzajemną, jest tylko lub przede wszystkim pożądanie, nastawione na to, aby użyć, aby szukać przyjemności, to i sama wzajemność nie posiada tych cech, o których w tej chwili mowa. Nie można mieć zaufania do drugiego człowieka, skoro się wie lub bodaj czuje, że jest on nastawiony tylko na użycie oraz na przyjemność jako na jedyny cel. Nie można również mieć tego zaufania, skoro samemu jest się na to przede wszystkim nastawionym. W tym miejscu "mści się" niejako owa szczególna właściwość miłości, mocą, której tworzy ona wspólnotę między-osobową. Wystarczy, aby jedna z osób wniosła nastawienie utylitarne, a już problem "miłości wzajemnej" rodzi wiele podejrzeń i zazdrości. Podejrzenia i odruchy zazdrości płyną, co prawda często ze słabości człowieka. Ludzie, którzy w swą miłość nawet przy całej słabości wnoszą jednak prawdziwą dobrą wolę, są to ci, którzy wzajemność starają się oprzeć na "dobru godziwym" - na cnocie, może jeszcze niedoskonałej, niemniej - rzeczywistej. Życie wspólne daje im stałą sposobność sprawdzania swej dobrej woli i dopełniania jej przez cnotę. Życie wspólne staje się jakby szkołą doskonałości.
Inaczej jednak, gdy obie osoby, lub bodaj jedna z nich, wnoszą w "miłość wzajemną" tylko nastawienie konsumpcyjne. Kobieta i mężczyzna mogą sobie wzajemnie dostarczyć przyjemności natury seksualnej, mogą być wzajem dla siebie źródłem różnorodnych korzyści. Jednakże sama przyjemność i rozkosz zmysłowa nie jest dobrem zespalającym i jednoczącym ludzi na dłuższą metę, jak to niezwykle trafnie ustalił Arystoteles. Kobieta i mężczyzna - jeżeli o ich "wzajemnej miłości" stanowi sama tylko przyjemność lub korzyść - będą zespoleni z sobą tak długo, jak długo będą dla siebie wzajemnie źródłem tej przyjemności lub korzyści, jak długo będą jej sobie wzajem dostarczać. Z chwilę, kiedy to się skończy, skończy się też właściwa racja "miłości", pryśnie złudzenie wzajemności. Nie może być, bowiem prawdziwej wzajemności opartej tylko na pożądaniu lub na postawie konsumpcyjnej. Postawa taka nie szuka, bowiem właściwego sobie wyrazu w postaci miłości wzajemnej, ale szuka tylko zaspokojenia, nasycenia. Jest ona w gruncie rzeczy tylko i wyłącznie egoizmem, a wzajemność musi zakładać u obu osób altruizm. Nie może powstać prawdziwa wzajemność z dwóch egoizmów, może z nich powstać tylko chwilowy lub, co najwyżej okresowy pozór wzajemności.
Wynikają stad dwa wnioski, jeden o znaczeniu raczej teoretycznym, drugi - bardziej praktycznym. Wniosek pierwszy: w świetle rozważań na temat wzajemności widać, jak bardzo potrzebna nam jest analiza miłości nie tylko pod kątem psychologicznym, ale przede wszystkim pod kątem etycznym. Wniosek drugi, praktyczny: należy zawsze dobrze "sprawdzić" miłość, zanim się ją wzajemnie oświadczy, a zwłaszcza zanim się ją uzna za swe powołanie i zacznie na niej budować życie. Sprawdzić trzeba mianowicie to, co jest "w" każdej z osób współtworzących tę miłość, a w konsekwencji też to, co jest "pomiędzy" nimi: Trzeba ustalić; na czym opiera się wzajemność i czy nie jest to tylko pozór wzajemności. Miłość, bowiem może przetrwać tylko jako jedność, w której zaznacza się dojrzałe "my", a nie przetrwa jako zestawienie dwu egoizmów, w którego osnowie zaznaczają się dwa "ja". Miłość ma strukturę międzyosobowej wspólnoty29 .
Od sympatii do przyjaźni
Trzeba nam z kolei spojrzeć na zagadnienie ludzkiej miłości w innym jeszcze aspekcie. Jakkolwiek spojrzenie to mocno już nawiązuje do analizy psychologicznej, to jednak umieścimy je jeszcze w ramach tej pierwszej części rozdziału, w której zajmujemy się ogólną analizą miłości. Słowo "sympatia" jest pochodzenia greckiego, składa się z przedrostka syn (wraz z kimś) oraz rdzenia pathein (doznawać). Dosłownie, więc sympatia oznacza tyle, co "współ-doznawanie". Znaczenie wyrazu wskazuje na dwa momenty, które zawierają się w sympatii, a to na moment pewnej wspólności czy też wspólnoty, wyrażonej przedrostkiem, oraz na moment pewnej bierności ("doznawać"), wyrażonej rdzeniem. Z tej racji sympatia oznacza przede wszystkim to, co "się dzieje" pomiędzy ludźmi w dziedzinie ich uczuć - to, przez co przeżycia emocjonalno-afektywne łączą ludzi. Trzeba przy tym wyraźnie zaakcentować, że to dzieje się" z nimi, a nie - że jest ich dziełem, owocem aktów woli. Sympatia jest raczej przejawem, doznawania niż działania: ludzie ulegają jej w sposób nieraz dla siebie niezrozumiały, a wola zostaje wciągnięta w orbitę wzruszeń i uczuć, które zbliżają człowieka do człowieka bez względu na to, czy jeden z nich świadomie wybrał drugiego jako przedmiot miłości. Sympatia to miłość czysto uczuciowa, w której decyzja woli i wybór nie odgrywają jeszcze właściwej roli. Wola, co najwyżej przyzwala na fakt sympatii oraz na jej kierunek.
Jakkolwiek etymologicznie sympatia zdaje się, mówić o miłości uczuciowej "pomiędzy" osobami, to jednak często myśli się i mówi o sympatii "do" jakiejś osoby. Kiedy osoba jakaś jest mi sympatyczna, wówczas w moim polu odczuwania znajduje się ona jako "przedmiot", któremu towarzyszy pozytywny wydźwięk uczuciowy, a wydźwięk ten oznacza równocześnie jakieś "plus" dla samej osoby. Owo "plus" rodzi się wraz z sympatią i wraz z nią też może obumrzeć, zależy ono, bowiem właśnie od uczuciowego nastawienia do tej osoby, która jest przedmiotem sympatii. Inna rzecz w tym, że owo na sympatii tylko oparte "plus" osoby może się zmienić stopniowo w gruntowne przekonanie o jej wartości. W granicach samej sympatii przeżycie wartości przedmiotu wydaje się jednak czymś raczej pośrednim: x przeżywa wartość y za pośrednictwem swojej sympatii, dzięki niej, bowiem y nabiera wartości dla x. Zawiera się w tym odcień subiektywizmu, który wraz z wysuniętą na początku biernością składa się na pewną słabość sympatii. Słabość sympatii leży w tym, że bierze ona w posiadanie uczucie i wolę człowieka często niezależne od obiektywnej wartości osoby, do której się zwraca. Wartość uczucia zastępuje poniekąd wartość osoby (przedmiotu sympatii).
Słabość sympatii płynie, jak widać, -z niedostatecznej jej obiektywności. W parze z tym jednak idzie wielka subiektywna siła sympatii, która też nadaje ludzkim miłościom ich subiektywną wyrazistość. Samo rozumowe uznanie wartości drugiej osoby, choćby najrzetelniejsze, nie stanowi jeszcze miłości (tak jak nie stanowi też upodobania, o czym była mowa na początku tego rozdziału). Dopiero sympatia ma tę moc, że przybliża ludzi do siebie, w sposób dla nich odczuwalny, w sposób doświadczalny. Miłość zaś jest doświadczeniem, a nie dedukcją tylko. Sympatia stawia jedną osobę w kręgu drugiej jako kogoś bliskiego, sprawia, że, czuje się "poniekąd całą jego osobowość, że żyje się w jego kręgu, odnajdując go równocześnie, co krok w swoim własnym. Właśnie dla tego sympatia jest dla ludzi doświadczalnym i sprawdzalnym przejawem miłości, (o który tak bardzo chodzi pomiędzy kobietą a mężczyzną). Dzięki niej czują ani swoją wzajemną miłość, a bez niej gubią ją niejako i pozostają w jakiejś - znów odczuwalnej - próżni. Dlatego też wydaje się im zwykle, że w momencie; w którym urywa się sympatia, kończy się także miłość. -A jednak sympatia nie jest bynajmniej całą małością, tak jak wzruszenie i uczucie nie jest całym życiem wewnętrznym osoby ludzkiej, jest tylko jednym z jego elementów. Elementem głębszym i daleko bardziej zasadniczym jest wola, ona też jest władzą powołaną do tego, aby kształtować miłość w człowieku i pomiędzy ludźmi. Stwierdzenie to jest ważne z tego względu, że miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną nie może pozostawać na poziomie samej sympatii, ale musi się stawać przyjaźnią. W przyjaźni, bowiem - inaczej niż w samej sympatii - rozstrzygający jest udział woli. Ja chcę dobra dla ciebie, tak jak chcę go dla siebie samego, dla mojego własnego "ja". Tym wzorem można by ująć treść i strukturę przyjaźni. Występuje w nim, jak widać, benevolentia, czyli życzliwość (ja chcę dobra dla ciebie), oraz znamienne "zdwojenie" podmiotu, zdwojenie "ja": moje "ja" i twoje "ja" stanowi moralną jedność, jednakowo życzliwie, bowiem odnosi się wola do obu. Siłą faktu, więc twoje "ja" staje się niejako moim, żyje w moim "ja", tak jak ono samo w sobie. Tym tłumaczy się samo słowo "przyjaźń". Zawarte w niej zdwojenie "ja" uwydatnia momenty osobowego zjednoczenia, które przyjaźń niesie wraz z sobą.
Zjednoczenie to jest inne niż w sympatii. Tamto opiera się wyłącznie na wzruszeniu oraz uczuciu, a wola tylko przyzwala. W przyjaźni natomiast wola sama się angażuje. I dlatego przyjaźń bierze istotnie w posiadanie całego człowieka, jest ona jego dziełem, zawiera w sobie wyraźny wybór osoby, drugiego "ja", do którego się zwraca, podczas gdy to wszystko w granicach sympatii jeszcze się nie dokonało. I na tym polega właśnie obiektywna siła przyjaźń. Ta ostatnia potrzebuje jednakże uwydatnienia w podmiocie, jakby subiektywnego akcentu. I tego znów dostarcza sympatia. Sama ona jeszcze nie jest przyjaźnią, stwarza jednakże warunki do tego, ażeby przyjaźń pomiędzy dwiema osobami mogła zaistnieć, a skoro już zaistnieje, ażeby mogła posiadać swoją podmiotową wyrazistość, swój klimat i swoją temperaturę uczuciową. Samo, bowiem obustronne i wzajemne "chcę dobra dla ciebie", chociaż stanowi rdzeń przyjaźni, pozostaje jednak jakby zawieszone w próżni, gdy pozbawi się je tej temperatury uczuciowej, której właśnie dostarcza sympatia. Nie sposób owego "chcę dobra dla ciebie" zastąpić samym, uczuciem, niemniej w oderwaniu od uczucia wydaje się ono zimne i niekomunikatywne.
Z punktu widzenia wychowania miłości zarysowuje się tutaj przejrzysty postulat: trzeba sympatię przekształcić w przyjaźń, a przyjaźń dopełniać sympatią. Postulat ten, jak widać, idzie w dwóch kierunkach. W samej sympatii brak jeszcze aktu życzliwości, bez której nie może też być prawdziwej miłości. Jakkolwiek, więc sympatia może się już wydawać życzliwością (i owszem, czymś więcej niż życzliwością), to jednak tkwi w tym pewna dawka złudzenia. Zwróciliśmy już uwagę w analizie upodobania na ów subiektywistyczny rys uczucia, na to mianowicie, że uczucie wykazuje tendencję do "odwracania prawdy" od przedmiotu, a zwracania jej jak najbardziej ku sobie. Skutkiem tej tendencji jest także to, że sympatię oraz samą miłość uczuciową bierze się już za przyjaźń z tego względu, że miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną nie może pozostawać na poziomie samej sympatii, ale musi się stawać przyjaźnią. W przyjaźni, bowiem - inaczej niż w samej sympatii - rozstrzygający jest udział woli. Ja chcę dobra dla ciebie, tak jak chcę go dla siebie samego, dla mojego własnego "ja". Tym wzorem można by ująć treść i strukturę przyjaźni. Występuje w nim, jak widać, benevolentia, czyli życzliwość (ja chcę dobra dla ciebie), oraz znamienne "zdwojenie" podmiotu, zdwojenie "ja": moje "ja" i twoje "ja" stanowi moralną jedność, jednakowo życzliwie, bowiem odnosi się wola do obu. Siłą faktu, więc twoje "ja" staje się niejako moim, żyje w moim "ja", tak jak ono samo w sobie. Tym tłumaczy się samo słowo "przyjaźń". Zawarte w niej zdwojenie "ja" uwydatnia momenty osobowego zjednoczenia, które przyjaźń niesie wraz z sobą.
Zjednoczenie to jest inne niż w sympatii. Tamto opiera się wyłącznie na wzruszeniu oraz uczuciu, a wola tylko przyzwala. W przyjaźni natomiast wola sama się angażuje. I dlatego przyjaźń bierze istotnie w posiadanie całego człowieka, jest ona jego dziełem, zawiera w sobie wyraźny wybór osoby, drugiego "ja", do którego się zwraca, podczas gdy to wszystko w granicach sympatii jeszcze się nie dokonało. I na tym polega właśnie obiektywna siła przyjaźni. Ta ostatnia potrzebuje jednakże uwydatniania w podmiocie, jakby subiektywnego akcentu. I tego znów dostarcza sympatia. Sama ona jeszcze nie jest przyjaźnią, stwarza jednakże warunki do tego, ażeby przyjaźń pomiędzy dwiema osobami mogła zaistnieć, a skoro już zaistnieje, ażeby mogła posiadać swoją podmiotową wyrazistość, swój klimat i swoją temperaturę uczuciową. Samo, bowiem obustronne i wzajemne "chcę dobra dla ciebie", chociaż stanowi rdzeń przyjaźni, pozostaje jednak jakby zawieszane w próżni, gdy pozbawi się je tej temperatury uczuciowej, której właśnie dostarcza sympatia. Nie, sposób owego "chcę dobra dla ciebie" zastąpić samym uczuciem, niemniej w oderwaniu o uczucia wydaje się ono zimne i niekomunikatywne.
Z punktu widzenia wychowania miłości zarysowuje się tutaj przejrzysty postulat: trzeba sympatię przekształcić w przyjaźń, a przyjaźń dopełniać sympatią. Postulat ten, jak widać, idzie w dwóch kierunkach. W samej sympatii brak jeszcze aktu życzliwości, bez której nie może też być prawdziwej miłości. Jakkolwiek, więc sympatia może się już wydawać życzliwością (i owszem, czymś więcej niż życzliwością), to jednak tkwi w tym pewna dawka złudzenia. Zwróciliśmy już uwagę w analizie upodobania na ów subiektywistyczny rys uczucia, na to mianowicie, że uczucie wykazuje tendencję do "odwracania prawdy" od przedmiotu, a zwracania jej jak najbardziej ku sobie. Skutkiem tej tendencji jest także to, że sympatię oraz samą miłość uczuciową bierze się już za przyjaźń, a nawet za coś więcej niż przyjaźń. I dlatego też na niej samej opiera się często takie fakty jak małżeństwo, które obiektywnie biorąc mogą być oparte tylko na przyjaźni. Przyjaźń zaś, jak stwierdzono, polega na dojrzałym zaangażowaniu się woli w stosunku, do drugiej osoby pod kątem jej dobra. Istnieje, przeto problem dojrzewania sympatii w przyjaźń, a proces ten wymaga - normalnie biorąc refleksji i czasu. Chodzi mianowicie o to, ażeby wartość samego uczucia, na którym opiera się przede wszystkim stosunek do osoby oraz do jej wartości w granicach samej sympatii, dopełnić obiektywnym poznaniem wartości tejże osoby i przekonaniem o niej. Tylko na tym, bowiem może się oprzeć wola w swoim czynnym zaangażowaniu. Uczucia same mogą zaangażować wolę, ale tylko w sposób bierny i raczej powierzchowny, z pewną dozą subiektywizmu. Tymczasem przyjaźń domaga się rzetelnego zaangażowania woli z możliwie obiektywnym pokryciem.
Z drugiej strony jednakże istnieje problem dopełnienia przyjaźni sympatią; bez niej, bowiem przyjaźń pozostałaby zimna i niekomunikatywna. Ten ostatni proces jest możliwy, sympatia bowiem nie tylko rodzi się w człowieku w sposób spontaniczny i utrzymuje w drodze irracjonalnej, ale nawet zrodzona w taki sposób wykazuje jakieś ciążenie w kierunku przyjaźni, jakąś dążność do stawania się nią. Jest to prosta konsekwencja struktury osobowego wnętrza człowieka, w którym pełnej wartości nabiera dopiero to, co posiada pełne pokrycie w przekonaniu i wolnej woli. Samo wrażenie ani też na nim jedynie oparte uczucie tego pokrycia nie zastąpi. I dlatego też w parze z sympatią pomiędzy osobami (x - y) otwiera się z reguły możliwość przyjaźni oraz bodaj skromny jej zaczątek. Sympatia jednak bywa często od razu wyrazista, przyjaźń natomiast zrazu blada i wątła. Chodzi teraz o to, ażeby korzystając z sytuacji uczuciowej wytworzonej przez sympatię, kształtować wzajemną przyjaźń, nadając przez to sympatii samej znaczenie gruntowne i obiektywne. Błąd popełniany bardzo często w ludzkiej miłości, zwłaszcza, gdy chodzi o miłość pomiędzy x a y, polega na tym, że nie kształtując z niej świadomie przyjaźni, pozostawia się ją niejako na poziomie sympatii. Następstwem tego błędu jest także przeświadczenie, iż z chwilą, kiedy urywa się sympatia, kończy się także miłość. Jest to przeświadczenie dla ludzkiej miłości bardzo niebezpieczne, a błąd ten jest jedną z zasadniczych luk w wychowaniu miłości.
Miłość nie może żadną miarą polegać na samym "zużywaniu" sympatii czy też na samym "wyżywaniu się" w niej, (czemu w stosunkach pomiędzy mężczyzną a kobietą towarzyszy często "wyżycie się" seksualne). Miłość natomiast polega na gruntownym przetwarzaniu sympatii w przyjaźń. Jest ona, bowiem z istoty swojej, czymś twórczym i konstruktywnym, a nie czymś konsumpcyjnym tylko. Sympatia jest zawsze tylko jakimś sygnałem, ale nie jest stanowczo wykończonym faktem, który posiadałby całkowity ciężar gatunkowy osób. Musi się ona dopiero niejako dopracować dna w człowieku, dopracować się gruntu w przyjaźni, tak jak znów, z drugiej strony przyjaźń musi być dopełnić klimatem i temperaturą sympatii. Są to dwa procesy, które winny się wzajemnie przenikać, nie przeszkadzając sobie. Na tym właśnie polega "sztuka" wychowania miłości, właściwa ars amandi. Sztuce tej bardzo sprzeciwia się taki sposób, postępowania, w którym sympatia (wyrazista zwłaszcza w stosunku mężczyzna-kobieta, gdzie łączy się z nią mocny pociąg zmysłowo-cielesny) posłania potrzebą tworzenia przyjaźni oraz uniemożliwia ją w praktyce. Zdaje się, że w tym tkwi częsta przyczyna różnych katastrof i niepowodzeń, na które narażona jest ludzka miłość.
W tym całym problemie kryje się jakaś niezborność dwóch profilów miłości: profil obiektywny nie pokrywa się dokładnie z profilem subiektywnym. Sympatia, w której ten profil subiektywny miłości jest wyraziście zarysowany, nie jest jeszcze przyjaźnią, w której dopiero dojrzewa jej profil obiektywny. Równocześnie zaś miłość sama musi być czymś subiektywnym, musi przecież tkwić w podmiotach, w dwóch podmiotach osobowych, x i y, w nich się ukształtować i wyrażać. Nie należy jednakże tej subiektywnej miłości mieszać z subiektywizmem. Miłość jest zawsze czymś subiektywnym, tkwi, bowiem w podmiotach, równocześnie jednak winna być wolna od subiektywizmu. Powinna ona w podmiocie, w osobie, być czymś obiektywnym, mieć swój obiektywny profil, nie subiektywny tylko. Właśnie, dlatego nie może być tylko sympatią, ale musi być przyjaźnią. Dojrzałość przyjaźni pomiędzy x a y sprawdzić można m.in. przez to, czy towarzyszy, jej sympatia, ale bardziej jeszcze przez to, czy nie jest ona bez reszty zależą od sympatii (od samych momentów wzruszeniowych oraz nastrojów afektywnych), ale tezy również poza nimi posiada swój wyraźny obiektywny byt w osobie i między osobami. Wtedy dopiero można na niej budować małżeństwo oraz wspólne życie dwojga ludzi.
Dlatego też wydaje się, że ważną rolę w rozwoju miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną maże odegrać koleżeństwo. Koleżeństwo różni się zarówno od sympatii, jak i od przyjaźni. Od sympatii różni się tym, że nie sięga przede wszystkim do sfery wzruszeniowo-afektywnej człowieka, ale opiera się na podstawach obiektywnych, takich jak wspólna praca, wspólne zadania, wspólne zainteresowania. Od przyjaźni zaś różni się koleżeństwo tym, że nie dochodzi w nim jeszcze do głosu owo "chcę twego dobra", tak jakby chodziło o moje własne "ja". Tak, więc charakterystyczny dla koleżeństwa jest moment wspólnoty spowodowany przez pewne czynniki obiektywne. Ludzie chodzą do tej samej klasy, pracują w tym samym laboratorium naukowym, służą w tej samej kompanii, interesują się tą samą dziedziną (np. filatelistyką) - i to czyni ich kolegami. Koleżeństwo może się zrodzić również pomiędzy y a x, i to zarówno niezależnie od sympatii uczuciowej, jak też na jej tle. To drugie zestawienie wydaje się bardzo pożyteczne, może, bowiem dopomóc w rozwoju czystej sympatii w prawdziwą przyjaźń. Chodzi o to, że koleżeństwo wprowadza pomiędzy dwoje ludzi, kobietę i mężczyznę, jakąś wspólnotę obiektywną, podczas gdy sympatia łączy ich tylko w sposób subiektywny. Dzięki koleżeństwu, więc może się zarysować ten obiektywny profil miłości, bez którego jest ona zawsze czymś niepełnym. Same uczucia są, jak wykazuje doświadczenie, raczej zmienne, nie mogą, więc trwale i wyłącznie stanowić o stosunku człowieka do człowieka. Trzeba koniecznie znaleźć środki, za pomocą, których uczucia nie tylko trafią do woli, ale co więcej - spowodują tę jedność woli (unum velle), dzięki której dwa "ja" stają się jednym; "my". Jedność taka zawiera się właśnie w przyjaźni. Przyjaźń, wzajemna posiada charakter między-osobowy, wyrażony w owym "my". W koleżeństwie to "my" już także się zawiera, jakkolwiek brak mu jeszcze tej spoistości i głębi, jaka jest udziałem przyjaźni. Wszak koleżeństwo może łączyć z sobą wiele osób, przyjaźń raczej tylko ich niewielką liczbę. Społeczny rys koleżeństwa uwydatnia się w tym, że ludzie nizin związani tworzą zwykle pewne środowisko. I dlatego też koleżeństwo może być jeszcze tak bardzo ważne dla kształtowania się wzajemnej miłości pomiędzy x a y, jeśli ich miłość ma dojrzewać do małżeństwa i stać się kamieniem węgielnym nowej rodziny. Ludzie zdolni do życia w środowisku, zdolni do jego tworzenia chyba dobrze są przygotowani do tego, aby społeczności rodzimej nadać również charakter spoistego środowiska, w którym panuje dobra atmosfera współżycia.
Miłość oblubieńcza
Analiza ogólna miłości ma charakter przede wszystkim metafizyczny, jakkolwiek, co krok nawiązujemy w niej do momentów psychologicznych czy też etycznych. Te różne aspekty miłości przenikają się wzajemnie, tak, że niepodobna wchodzić w jeden z nich nie potrącając o drugi lub trzeci. W analizie dotychczasowej staraliśmy się uchwycić to, co należy do istoty każdej miłości, a w sposób specyficzny realizuje się w miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną. Jeśli chodzi o miłość w podmiocie indywidualnym, to kształtuje się ona poprzez upodobanie, pożądanie i życzliwość. Jednakże miłość znajduje pełny swój byt nie w podmiocie indywidualnym tylko, ale w relacji między-podmiotowej, między-osobowej. Stąd problem przyjaźni, który tutaj został przeanalizowany w łączności z sympatią, a także związany z przyjaźnią problem wzajemności. Przechodzenie od "ja" do "my" jest dla miłości nie mniej istotne, jak wychodzenie z własnego "ja" wyrażające się poprzez upodobanie, miłość pożądania i życzliwości. Miłość - zwłaszcza ta, która interesuje nas w niniejszej książce - jest nie tylko dążeniem, ale daleko bardziej jeszcze spotykaniem się, jednoczeniem osób. Rzecz jasna, iż to spotykanie się i jednoczenie osób dokonuje się na podstawie upodobania, miłości pożądania i życzliwości w miarę ich narastania w podmiotach indywidualnych. Aspekt indywidualnej miłości nie przestaje zachodzić w aspekcie między-osobowym, owszem, pierwszy z nich warunkuje drugi. W rezultacie miłość jest zawsze jakąś między-osobową syntezą i synchronizacją upodobań, pożądań i życzliwości. Miłość oblubieńcza jest czymś innym jeszcze niż wszystkie dotąd przeanalizowane aspekty czy formy miłości. Polega ona na oddaniu swojej własnej osoby. Istotą miłości oblubieńczej jest oddanie siebie, swojego "ja". Stanowi to coś innego i zarazem coś więcej niż upodobanie, pożądanie, a nawet niż życzliwość. Te wszystkie formy wychodzenia w kierunku drugiej osoby pod kątem dobra nie sięgają tak daleko jak miłość oblubieńcza. Czymś więcej jest "dać siebie" aniżeli tylko "chcieć dobra", choćby nawet przez to drugie "ja" stawało się jakby moim własnym, jak w przyjaźni. Miłość oblubieńcza jest czymś innym i czymś więcej niż wszystkie przeanalizowane dotąd for my miłości zarówno od strony indywidualnego podmiotu, od strony osoby, która kocha, jak i od strony łączności, między-osobowej, którą miłość wytwarza. Kiedy miłość oblubieńcza wejdzie w tę relację między-osobową, wówczas powstaje coś innego niż przyjaźń, mianowicie wzajemne oddanie się osób.
Problem ten wymaga gruntowniejszego przemyślenia. Przede wszystkim nasuwa się pytanie: czy osoba może siebie oddać innej osobie? Stwierdzono przecież, że każda osoba z istoty swej jest nieprzekazywalna - alteri incommunicabilis. Jest, więc nie tylko panią samej siebie (sui iuris), ale także nie może siebie odstąpić czy oddać. Takiemu oddaniu siebie samej sprzeciwia się natura osoby. Rzeczywiście: w porządku natury nie można mówić o oddaniu osoby innej osobie, zwłaszcza, jeśli to oddanie rozumiemy w znaczeniu fizycznym. To, co osobowe, wyrasta ponad jakąkolwiek formę oddania, a z drugiej strony przywłaszczenia sobie w sensie fizycznym. Osoba jako taka nie może być cudzą własnością, tak jak rzecz. W konsekwencji wykluczone jest też traktowanie osoby jako przedmiotu użycia, co już zostało szczegółowiej przeanalizowane. To jednak, co nie jest możliwe i prawidłowe w porządku natury ani w znaczeniu fizycznym, może dokonywać się w porządku miłości i w znaczeniu moralnym. W takim znaczeniu jednak osoba może siebie dać czy też oddać innej, i to zarówno osobie ludzkiej, jak i Bogu, a przez takie oddanie kształtuje się szczególna postać miłości, którą określamy jako miłość oblubieńczą30 . Świadczy to też o szczególnej dynamice osoby, o szczególnych prawach rządzących jej istnieniem i rozwojem. Dał temu wyraz Chrystus w owym zdaniu, które zdaje się zawierać głęboki paradoks: "Kto by chciał ocalić duszę swoją, ten ją straci, a kto by utracił duszę swoją dla mnie, ten ją znajdzie" (Mt 10,39).
Istotnie, w problemie miłości oblubieńczej zawiera się jakiś głęboki paradoks, nie werbalny tylko, ale na wskroś realny; słowa Ewangelii wskazują na szczególną rzeczywistość i zawierają prawdę, która realizuje się w życiu osoby. Oto z racji swej natury każda osoba jest kimś nie-przekazywalnym, nie-odstępnym. W porządku natury jest ona nastawiona na doskonalenie się, na osiąganie coraz większej pełni własnego bytu, który przecież jest zawsze jakimś konkretnym "ja". Stwierdziliśmy już, że owo doskonalenie się przychodzi poprzez miłość i wraz z miłością. Najpełniejsza, a zarazem jakby najradykalniejsza forma miłości leży też w tym, aby właśnie siebie dać, aby to swoje nieprzekazywalne i nieodstępne "ja" uczynić czyjąś własnością. Paradoks jest w tym wypadku podwójny i idzie w dwóch kierunkach: po pierwsze - że można tak wyjść z własnego "ja", a po drugie - że się przy tym owego "ja" bynajmniej nie niszczy i nie dewaluuje, ale wręcz przeciwnie, rozwija się je i bogaci w znaczeniu oczywiście ponad-fizycznym, w znaczeniu moralnym. Ewangelia akcentuje to bardzo wyraziście i zdecydowanie: "straci - znajdzie", "ocalić - stracić". Odkrywamy w niej, jak widać, nie tylko samą normę personalistyczną, ale również bardzo szczegółowe i śmiałe wskazania, które tę normę rozbudowują w różnych kierunkach. Świat osób posiada swe własne prawa egzystencji i prawa rozwoju.
Oddanie siebie jako forma miłości kształtuje się we wnętrzu osoby na podstawie dojrzałego widzenia wartości oraz gotowości woli zdolnej do zaangażowania się w taki właśnie sposób. W każdym razie miłość oblubieńcza nie może być czymś fragmentarycznym ani też przypadkowym. w życiu wewnętrznym osoby. Stanowi ona zawsze jakąś szczególną krystalizację całego ludzkiego "ja", skoro mocą tej miłości jest ono zdecydowane tak właśnie sobą zadysponować. W oddaniu siebie_ musimy odnaleźć szczególny dowód posiadania siebie Jeśli chodzi o poszczególne realizacje tej formy miłości, to zdaje się, że mogą one być bardzo różne.
Już nie mówiąc o oddaniu matki dla dziecka, czyż nie możemy odnaleźć oddania siebie, swojego "ja", np. w stosunku lekarza do chorego czy nauczyciela, który z całym poświęceniem oddaje się urobieniu swego ucznia, czy też duszpasterza, który z podobnym poświęceniem oddaje się duszy powierzonej jego trosce? W podobny sposób mogą oddać siebie wielcy działacze społeczni czy apostołowie wielu ludziom, często osobiście nieznanym, którym służą służąc społeczeństwu. Stwierdzić w każdym z wymienionych przypadków czy też w podobnych, o ile zachodzi autentyczna miłość oddania, nie jest rzeczą łatwą. We wszystkich, bowiem może działać po prostu rzetelna życzliwość i przyjaźń dla ludzi. Do tego np., aby "z całym oddaniem" spełniać powołanie lekarza, nauczyciela czy duszpasterza, wystarczy po prostu "chcieć dobra" dla tych, względem których się je spełnia. A nawet, jeśli owa postawa nabiera cech pełnego oddania się i w tej formie weryfikuje się jako miłość, to w każdym razie trudno byłoby zastosować do niej nazwę miłości oblubieńczej.
Pojęcie miłości oblubieńczej łączy się ż oddaniem osoby indywidualnej drugiej wybranej osobie. I dlatego o miłości oblubieńczej mówimy w pewnych wypadkach, gdy chodzi o określenie stosunku pomiędzy człowiekiem a Bogiem, co zostanie omówione osobno w rozdziale IV. Istnieją także jak najgłębsze podstawy do tego, aby mówić o miłości oblubieńczej w związku z małżeństwem. Miłość osób, mężczyzny i kobiety, prowadzi w małżeństwie do wzajemnego oddania się. Od strony osoby indywidualnej jest to wyraźne oddanie się drugiej osobie, w relacji zaś między-osobowej - oddanie wzajemne. Tego oddania się, o którym tutaj mowa, nie należy całkowicie utożsamiać (a w konsekwencji przez to mieszać) z "oddaniem się" w znaczeniu psychologicznym tylko, czyli z przeżyciem oddania, ani też tym bardziej z "oddaniem się" w znaczeniu tylko fizycznym. Jeśli chodzi o pierwsze z tych znaczeń, to tylko kobieta, a w każdym razie przede wszystkim kobieta, przeżywa swój udział w małżeństwie jako "oddanie się"; mężczyzna przeżywa go inaczej, tak, że psychologicznie biorąc następuje jakaś korelacja "oddania się" i posiadania". Jednakże psychologiczny punkt widzenia nie jest tutaj wystarczający. Ujmując, bowiem problem do końca obiektywnie, a więc ontologicznie, musi w tej relacji zachodzić równocześnie wzajemne oddanie się ze strony mężczyzny, które - jakkolwiek inaczej przeżyte niż u kobiety musi być jednak realnym oddaniem się drugiej osobie. W przeciwnym, bowiem razie zachodzi niebezpieczeństwo potraktowania tej drugiej osoby, kobiety, jako przedmiotu, i to nawet przedmiotu użycia. Jeśli zatem małżeństwo ma odpowiadać wymogom normy personalistycznej, musi się w nim realizować oddanie wzajemne, wzajemna miłość oblubieńcza. Spotykają się w nim na zasadzie wzajemności dwa oddania, męskie i kobiece, które psychologicznie mają różną postać, ale ontologicznie jednak zachodzą i "składają się" na dojrzały całokształt wzajemnego oddania. Wyłania się stąd szczególne zdanie dla mężczyzny, który w "zdobywanie" czy "posiadanie" musi wprowadzić właściwą postawę i treść, a jest nią również oddanie siebie.
Tym bardziej oczywiście owo oddanie się, o którym mowa w przypadku małżeństwa czy nawet w ogóle w odniesieniu x do y, nie może mieć znaczenia li tylko seksualnego. Oddanie tylko seksualne w relacji wzajemnej osób bez pełnego pokrycia w oddaniu osoby musi prowadzić do tych form utylitaryzmu, które możliwie gruntownie staraliśmy się przeanalizować w rozdziale I. Trzeba na to zwrócić uwagę, gdyż istnieje mniej lub bardziej wyraźna tendencja do rozumienia owego "oddania się" w relacji y - x w sposób albo czysto seksualny, albo też seksualno-psychologiczny. Tymczasem koniecznie potrzebne jest tutaj zrozumienie personalistyczne. I dlatego z całym profilem tej moralności, w której centralną rolę spełnia przykazanie miłości, godzi się jak najbardziej sprowadzenie małżeństwa do miłości oblubieńczej, a raczej - ujmując problem wychowawczo - wyprowadzenie go z tej formy miłości. Stąd też wyłaniają się te konsekwencje, do których wrócimy jeszcze w rozdziale IV, w uzasadnieniu monogamii. Oddanie się kobiety mężczyźnie w taki sposób, jak to zachodzi w małżeństwie, wyklucza - moralnie biorąc - równoczesne oddanie się jego lub jej innym osobom w taki sam sposób. Moment seksualny odgrywa w kształtowaniu się miłości oblubieńczej szczególną rolę. Współżycie seksualne sprawia, że zacieśnia się ona do jednej pary osób, choć równocześnie zyskuje na specyficznej intensywności. W takim też tylko zacieśnieniu może się ta miłość tym pełniej otworzyć ku nowym osobom, które z natury są owocem miłości małżeńskiej mężczyzny i kobiety.
Pojęcie miłości oblubieńczej posiada kluczowe znaczenie dla ustalenia norm całej moralności seksualnej. Istnieje z pewnością jakiś bardzo szczególny związek pomiędzy sexus a osobą w porządku obiektywnym, któremu w porządku świadomości odpowiada szczególne poczucie prawa osobistej własności swego "ja". Problem ten będzie jeszcze osobno przeanalizowany w rozdziale III (część druga: Metafizyka wstydu). W konsekwencji nie może być mowy o oddaniu seksualnym, które nie posiadałoby znaczenia oddania osoby i nie wchodziło w jakiś sposób w orbitę tych wymagań, które mamy prawo stawiać miłości oblubieńczej. Wymagania te płyną z normy personalistycznej. Sama zaś miłość oblubieńcza, jakkolwiek z istoty swojej różni się od wszystkich form miłości uprzednio przeanalizowanych, to jednak nie może się kształtować w oderwaniu ad nich. Zwłaszcza zaś jest nieodzowne, aby wiązała się ona bardzo ściśle z życzliwością oraz z przyjaźnią. Bez takiego powiązania może się znaleźć w bardzo niebezpiecznej próżni, a osoby w nią zaangażowane poczują się bezradne wobec faktów wewnętrznych i zewnętrznych, którym nieopatrznie pozwoliły w sobie i między sobą zaistnieć.
Wrażenie i wzruszenie31
W analizie tej trzeba rozpocząć od tego, co stanowi jakby "cząstkę elementarną" życia psychicznego człowieka, tj. od wrażenia oraz związanego z nim wzruszenia. Wrażeniem nazywamy powszechnie treść reakcji zmysłów na podniety przedmiotowe. Zmysły są najściślej związane z ustrojem ludzkiego organizmu, chociaż nie utożsamiają się z nim. Nie sposób, więc sprowadzić np. zmysłu wzroku do takiego układu w anatomii człowieka: receptor zewnętrzny - nerwy oczne - odpowiednie centra w mózgu. W zmyśle, wzroku jest coś ponadto, jakaś specyficzna właściwość psychiczna i władza, której nie posiadają wymienione organa, ani wszystkie razem, ani też każdy z osobna. Ta właściwość psychiczna należy do dziedziny poznania. Zmysłem wzroku, podobnie jak każdym innym zmysłem, poznajemy określone przedmioty lub lepiej się wyrażając: poznajemy w określony sposób przedmioty. Chodzi o przedmioty materialne, te tylko, bowiem podpadają pod zmysły. Mówi się nieraz, że przedmiotem właściwym zmysłów są tzw. jakości zmysłowe.
Wrażenia są najściślej związane z tą specyficzną właściwością i władzą zmysłów, jaką jest poznawanie. Zmysły reagują na odpowiadające im przedmioty za pomocą wrażeń. Przedmiot zostaje odbity czy też odzwierciedlony, zmysły chwytają i zatrzymują w sobie jego obraz. Wrażenie zakłada bezpośredni kontakt zmysłu z danym przedmiotem - jak długo on istnieje, tak długo też trwa doświadczenie bezpośrednie we właściwym znaczeniu tego słowa.
Mimo że to bezpośrednie doświadczenie się kończy, zmysły nadal zatrzymują obraz przedmiotu, z tym tylko, że wrażenie stopniowo zostaje zastąpione przez wyobrażenie. W związku z tym mówi się również o zmysłach wewnętrznych. Zmysły zewnętrzne to te, które nawiązują bezpośredni kontakt z przedmiotem wówczas, gdy staje on wobec nich. Zmysły wewnętrzne to te, które podtrzymują ów kontakt wtedy, gdy przedmiot nie znajduje się już w bezpośrednim zasięgu zmysłów zewnętrznych.
Wrażenie zawiera, więc w sobie zawsze obraz przedmiotu, a jest to obraz konkretny i szczegółowy. Odbijają się w nim wszystkie cechy "tego właśnie" przedmiotu, oczywiście w miarę jak wrażenie samo jest dokładne. Wrażenie, bowiem może być też niedokładne; wówczas chwytamy w nim pewne cechy charakterystyczne, te, które pomagają rozumowi ogólnie zakwalifikować przedmiot, a nie chwytamy wielu cech bardziej indywidualnych. Wiadomo jednak, że można poddać przedmiot materialny wnikliwszej obserwacji, wówczas i te ostatnie cechy wystąpią i utrwalą się w poznaniu zmysłowym.
Człowiek odbiera ogromną liczbę wrażeń. Receptory zmysłowe pracują bez przerwy, a cały system nerwowy męczy się przy tym i wyczerpuje tak, że potrzeba mu wytchnienia i regeneracji, podobnie jak innym częściom składowym organizmu ludzkiego. Na skutek tej wielkiej liczby wrażeń nie wszystkie one zapisują się tak samo na kliszy ludzkiej świadomości. Niektóre zapisują się lepiej i trwalej, inne gorzej i bardziej przelotnie. Odbicie zmysłowe łączy się często z pewnym czuciem lub też odczuciem. Kiedy ktoś mówi, że jakaś rzecz czy osoba "zrobiła na nim wrażenie", to chce przez to wyrazić, że wraz z odbiciem pewnej treści zmysłowej doznał odczuwalnego poruszenia i dzięki temu wrażenie mocno narzuciło się jego świadomości. Tutaj już przechodzimy do sfery wzruszeń.
Wzruszenia, czyli z łacińska "emocje", są czymś odrębnym, różnym od wrażeń. Wzruszenie to także reakcja zmysłów na jakiś przedmiot jednakże treść tej reakcji różni się od treści wrażeniowej. W treści wrażenia zostaje odbity obraz przedmiotu, we wzruszeniu natomiast przeżywamy jakąś jego wartość. Trzeba się, bowiem liczyć z faktem, że różne przedmioty, z którymi spotykamy się w naszym bezpośrednim zmysłowym doświadczeniu, narzucają się nam nie tylko swoją treścią, ale również swoją wartością. Wrażenie to reakcja na treść wzruszenie reakcja na wartość. Wzruszenie samo jest zmysłowe, co więcej - ma ono nawet swój współczynnik cielesny, jednakże wartość, która je wywołuje, bynajmniej nie musi być tylko materialna. Wiadomo doskonale, że wzruszenia bywają wywoływane również przez wartości niematerialne, duchowe. Inna rzecz, iż wartość taka musi być jakoś "zmaterializowana", aby mogła wywołać wzruszenie. Trzeba tę wartość dostrzec, usłyszeć, wyobrazić sobie czy przypomnieć - a wzruszenie powstaje. Posiada ono wówczas większą głębię. Kiedy przedmiotem jego jest wartość materialna, wzruszenie jest płytsze, bardziej powierzchowne. Kiedy natomiast przedmiotem wzruszenia jest wartość ponad-materialna, duchowa, wówczas sięga ono głębiej w psychikę człowieka. Jest to rzecz zrozumiała: wszak większy udział w jego powstaniu musiał mieć - bezpośrednio lub pośrednio - duch ludzki i jego władze. Czymś innym jeszcze jest siła wzruszenia. Może być, więc wzruszenie płytkie a mocne, może też być w swej treści głębokie, ale słabe. Zdolność doznawania głębokich i równocześnie mocnych wzruszeń zdaje się stanowić jakiś szczególnie ważki czynnik życia wewnętrznego.
Kiedy wrażenie łączy się ze wzruszeniem, wówczas przedmiot jednego i drugiego tym wyraźniej wciska się w świadomość człowieka i zarysowuje się w niej. Zarysowuje się, bowiem wtedy w świadomości nie tylko obraz, ale także wartość przedmiotu, a świadomość poznawcza w związku z tym nabiera jakby barwy emocjonalnej. Powstaje intensywniejsze przeżycie, dzięki któremu sam przedmiot staje się dla podmiotu czymś bardziej ważnym. Ma to wszystko wielkie znaczenie, również, gdy chodzi o nawiązanie kontaktu pomiędzy osobami różnej płci. Wiadomo, jak wiele np. znaczy w tej dziedzinie tzw. pierwsze wrażenie. Wiadomo, ile treści kryje się w prostym zdaniu: "Zrobiła na nim wrażenie" lub też: "Zrobił na niej wrażenie". Jeśli jednak miłość ludzka zaczyna się od wrażenia, jeżeli wszystko w niej w jakiś sposób na tym wrażeniu musi się oprzeć (nawet jej treść duchowa), to właśnie dzięki temu, że w parze z wrażeniem idzie wzruszenie, które pozwala przeżyć drugą osobę jako wartość - jeszcze inaczej: które pozwala się dwom osobom, kobiecie i mężczyźnie, przeżywać wzajemnie jako wartość. Dlatego też w dalszej analizie psychologicznej miłości musimy się stale odwoływać do wartości.
Analiza zmysłowości
W zetknięciu bezpośrednim kobiety i mężczyzny zachodzi zawsze u obu osób jakieś doświadczenie zmysłowe. Każda z nich jest "ciałem", dlatego podpada pod zmysły drugiej, wywołując jakieś wrażenie. W parze z tym wrażeniem niejednokrotnie idzie też jakieś wzruszenie. Pochodzi to stąd, że kobieta dla mężczyzny, a mężczyzna dla kobiety reprezentuje z natury pewną wartość. Wartość ta łatwo kojarzy się z wrażeniem odbieranym przez zmysły, którego źródłem jest osoba drugiej płci. Ta łatwość kojarzenia wartości z wrażeniem, w rezultacie, więc łatwość powstawania, wzruszeń w zetknięciu wzajemnym osób różnej płci, pozostaje w związku z popędem seksualnym jako z naturalną właściwością i energią ludzkiego bytu.
Wzruszenie tego typu kojarzy się z wrażeniem odbieranym przez zmysły, jest, więc i ono w jakiś sposób zmysłowe, z czego jednakże bynajmniej nie wynika, że i sama wartość, na którą reagujemy takim wzruszeniem, również jest tylko zmysłowa, że tkwi w samym ciele drugiej osoby czy też z nim się utożsamia. Wspomniano już poprzednio, że wzruszenia stanowią szeroki teren infiltracji życia duchowego, nieraz wzruszamy się, więc również wartościami duchowymi. W danym wypadku jednak, gdy chodzi o bezpośrednie zetknięcie kobiety i mężczyzny, trzeba się, liczyć z tym, że we wrażeniu naprzód zarysuje się ta treść, która bezpośrednio też podpada zmysłom. Powstaje, więc jakiś obraz "zewnętrzny" drugiej osoby. Czy obraz ten jest tylko odzwierciedleniem "ciała"? Nie, jest on jakimś odzwierciedleniem "człowieka", człowieka drugiej płci. Na taką treść wrażenia wskazuje wszak pojęcie umysłowe, które wraz z nim pojawia się w świadomości. Ale nie ono przyczynia się do wyrazistości wrażenia, nie ono sprawia, że ta czy inna x "robi wrażenie" na tym czy innym y lub też - na odwrót - on na niej. Każda z tych osób "robi wrażenie" na drugiej dzięki tym wartościom, które wraz z poznaniem "człowieka drugiej płci" bywają przeżywane przez poznającego. Wartości są przedmiotem wzruszenia, one to właśnie, kojarząc się z wrażeniem przyczyniają się do jego wyrazistości w podmiocie odbierającym.
Prowadząc w tym świetle analizę tzw. zmysłowości, trzeba potwierdzić, że jest to coś więcej niż zwyczajna reakcja zmysłów na przedmiot, na osobę drugiej płci. Zmysłowość nie polega na tym, że y zmysłowo spostrzega x czy też ona jego. Zmysłowość polega zawsze na przeżyciu określonej wartości, która wiąże się z tym spostrzeżeniem, zmysłowym. Chodzi mianowicie o wartość seksualną, związaną przede wszystkim z ciałem osoby drugiej płci (nie mówimy w tej chwili o zboczeniach, w ramach, których owa wartość seksualna może się łączyć z ciałem osoby tej samej płci czy nawet nie-osoby, lecz jakiegoś zwierzęcia lub rzeczy martwej). Mówi się wówczas zwykle krótko tak: "Y działa na moje zmysły". To działanie na zmysły wiąże się tylko ubocznie z przeżyciem piękna ciała, z doznaniem estetycznym. Istotny natomiast dla zmysłowości jest inny moment. Oto w poruszeniu samej zmysłowości "ciało" bywa przeżywane jako "możliwy przedmiot użycia". Zmysłowość sama z siebie ma orientację konsumpcyjną, orientacja ta idzie, więc przede wszystkim i bezpośrednio w kierunku "ciała", osoby dotyczy tylko pośrednio, bezpośrednio zaś raczej ją omija. Nawet z samą pięknością ciała ma ona, jak powiedziano, tylko uboczny związek. Piękność, bowiem jest zasadniczo przedmiotem poznania kontemplacyjnego, a przeżycie wartości estetycznych nie ma charakteru używania, wywołuje natomiast radość, którą św. Augustyn określał słowem frui. Zmysłowość, więc właściwie przeszkadza przeżyciu piękna, nawet piękna cielesnego, zmysłowego, wprowadza bowiem konsumpcyjne odniesienie do przedmiotu: "ciało" jest wówczas przeżywane jako możliwy obiekt użycia.
Takie nastawienie zmysłowości jest spontaniczne, odruchowe. W tej formie nie jest ono jednak przede wszystkim czymś moralnie złym, ale, jest przede wszystkim czymś naturalnym. Aby to uzasadnić, musimy zdać sobie sprawę ze związków, jakie zachodzą pomiędzy reakcjami zmysłów a seksualną żywotnością ciała ludzkiego. Zadaniem biologa, fizjologa czy lekarza jest dokładniej naświetlić to zagadnienie. Wiadomo, że każdy człowiek rodzi się już jako istota przynależna do którejś płci. Właściwą dojrzałość płciową uzyskuje jednak dopiero stopniowo, dzieje się to na ogół w drugim dziesięcioleciu jego życia. Wraz z dojrzałością seksualną rozwija się także cała seksualna żywotność organizmu. Wchodzi w nią wiele procesów wegetatywnych, takich jak np. działalność odnośnych hormonów, owulacja u kobiet, spermatogeneza w organizmie męskim. Procesy te dokonują się w organizmie i pozostają poza zasięgiem aktualnej świadomości, co nie znaczy jednak, aby człowiek nie mógł poznać ich natury i przebiegu z mniejszą lub większą dokładnością.
Sama zmysłowość nie utożsamia się bynajmniej z seksualną żywotnością ciała kobiety czy mężczyzny, która sama w sobie posiada charakter tylko wegetatywny, a jeszcze niezmysłowy. Dlatego też spotykamy się również, z przejawami zmysłowości zabarwionymi seksualnie u dzieci, których organizm nie jest jeszcze seksualnie dojrzały. Jakkolwiek różni się ona od samej żywotności seksualnej ciała ludzkiego, to jednak trzeba ją ujmować w związku z tą żywotnością, w związku z całym wegetatywnym witalizmem seksualnym. Popęd seksualny wyraża się w tej żywotności w taki sposób, że organizm posiadający właściwości męskie "potrzebuje" organizmu posiadającego właściwości żeńskie, aby w połączeniu z nim osiągnąć właściwy skutek - ten skutek, w którym żywotność seksualna ciała znajduje swe naturalne uwieńczenie. Żywotność seksualna, bowiem z natury jest nastawiona na rozrodczość, a druga płeć służy temu celowi. Nastawienie takie nie jest samo w sobie konsumpcyjne, natura nie ma za cel samego użycia. Jest to, więc tylko nastawienie naturalne, w którym dochodzi do głosu obiektywna potrzeba bytu. Ta naturalna orientacja, która tkwi w samych wegetatywnych procesach seksualnych, udziela się zmysłom. Stąd też zmysłowość posiada przede wszystkim nastawienie pożądawcze: osoba drugiej płci jest ujmowana jako przedmiot pożądania właśnie ze względu na wartość seksualną, która kojarzy się bezpośrednio z samym ciałem, w nim, bowiem zmysły odnajdują przede wszystkim to, co stanowi o odrębności, o "inności" płciowej. Wartość ta dociera do świadomości poprzez wrażenie wówczas, gdy wrażeniu temu towarzyszy wzruszenie odczuwalne nie tylko psychicznie, ale i cieleśnie. Zmysłowość łączy się z poruszeniami ciała, zwłaszcza w jego tzw. sferach erogennych. To dowód jej bliskiego powiązania z wewnętrzną żywotnością seksualną całego organizmu. Ciało, bowiem wyposażone we właściwości męskie potrzebuje ciała wyposażonego we właściwości żeńskie dla tych obiektywnych celów, którym służy popęd seksualny. Nastawienie zmysłowości byłoby naturalne ż jako takie wystarczyłoby całkowicie w życiu seksualnym, gdyby, po pierwsze, reakcje seksualne u człowieka były nieomylnie regulowane instynktem, a po drugie - gdyby przedmiot tych reakcji należący do drugiej płci nie domagał się innego odniesienia niż to, jakie jest istotne dla samej zmysłowości.
Tymczasem osoba ludzka, jak wiemy, nie może być przedmiotem użycia. Ciało zaś jest jej częścią integralną, nie podobna go, przeto oderwać od całości osoby, zarówno wartość ciała, jak i wartość płci wyrażona w ciele opiera się na wartości osoby. W tym układzie obiektywnym reakcja zmysłowości, w której ciało i sexus występują jako przedmiot możliwego użycia, grozi zdewaluowaniem osoby. Przeżywać w ten sposób ciało osoby znaczy to dopuszczać do jej "używania", i dlatego reakcja sumienia na poruszenia zmysłowości jest czymś łatwo zrozumiałym. Albo, bowiem próbuje się sztucznie oderwać od osoby ciało i sexus, aby pozostać przy nich jako przy "możliwym przedmiocie użycia", albo też wartościuje się osobę wyłącznie ze względu na ciało i sexus, jako przedmiot użycia. I jedno, i drugie jest z gruntu przeciwne wartości samej osoby. Dodajmy, że u człowieka nie może być mowy o "czystej" zmysłowości, jak u zwierząt, ani też o nieomylnym regulowaniu jej reakcji przez instynkt. Dlatego też to, co jest bez reszty naturalne u zwierząt; stoi poniżej natury u człowieka. Sama treść reakcji zmysłowości, w której zawiera się przeżycie ciała i płci jako "możliwego przedmiotu użycia", wskazuje na to, że zmysłowość nie jest u człowieka "czysta", ale w pewien sposób przetworzona pod kątem wartości. Czysta, naturalna zmysłowość kierowana w swych reakcjach instynktem nie posiada nastawienia na samo użycie w oderwaniu od celu życia seksualnego, zmysłowość natomiast u człowieka posiada takie nastawienie.
Dlatego też zmysłowość sama nie jest miłością, a bardzo łatwo stać się może jej przeciwieństwem. Równocześnie jednak trzeba uznać, iż w zestawieniu kobieta mężczyzna zmysłowość jako naturalna reakcja na osobę drugiej płci jest jakimś tworzywem miłości małżeńskiej, miłości oblubieńczej. Sama z siebie jednak stanowczo nie spełnia tej roli. Nastawienie na wartość seksualną; związaną z "ciałem" jako przedmiotem użycia, domaga się bezwzględnie integracji: musi być włączone w całkowite i dojrzałe odniesienie do osoby, bez tego stanowczo nie jest miłością. Przez zmysłowość przepływa wprawdzie jakby nurt miłości pożądania, jeśli jednak nie dopełni się ona innymi, szlachetniejszymi pierwiastkami miłości (była o nich mowa w pierwszej części tego rozdziału), lecz pozostanie samym pożądaniem, wówczas z całą pewnością nie jest miłością. Zmysłowość musi, więc być otwarta dla innych, szlachetniejszych pierwiastków miłości.
Sama z siebie, bowiem zmysłowość jest zupełnie ślepa na osobę, a zorientowana tylko w stronę wartości seksualnej związanej z "ciałem". Dlatego też wykazuje ona znamienną niestałość, zwraca się wszędzie tam, gdzie znajduje tę wartość, gdzie pojawi się "możliwy przedmiot użycia". Różne zmysły sygnalizują jego obecność, każdy w jakiś inny sposób, w inny sposób np. zmysł dotyku, w inny sposób zmysły wyższe, zmysł wzroku czy słuchu. Ale nie tylko zmysły zewnętrzne służą zmysłowości; służą jej również zmysły wewnętrzne, takie jak wyobraźnia czy pamięć. Za pośrednictwem każdego z nich można nawiązać kontakt z "ciałem" nawet osoby fizycznie nieobecnej, przeżywając wartość tego ciała o tyle, o ile stanowi ono "możliwy przedmiot użycia". To jest symptomatyczne dla zmysłowości. Ów moment symptomatyczny dołącza się nawet wówczas, gdy ciało drugiej osoby bynajmniej nie bywa traktowane jako przedmiot użycia, może np. wystąpić wówczas, gdy jest ono przedmiotem jakichś badań, studiów czy też przedmiotem sztuki. Zmysłowość dołącza się wówczas bardzo często jakby "z boku": czasem usiłuje wciągnąć całe odniesienie do ciała i do osoby w swą orbitę, a czasem tylko wywołuje w świadomości znamienny refleks; dowodzi on, że dane odniesienie do ciała i do osoby "mogłoby" być wciągnięte w orbitę zmysłowości, która czeka jakby tuż za progiem.
To wszystko nie świadczy jednak bynajmniej o tym, że sama pobudliwość zmysłowa, jako wrodzona i naturalna właściwość konkretnej osoby, jest czymś już moralnie złym. Bujna pobudliwość jest tylko bogatym - choć trudnym - tworzywem jej życia osobowego. Musi się ona tym bardziej i tym dojrzalej otworzyć w stronę tego, co stanowi o miłości osobowej. Żywiołowa pobudliwość zmysłowa (byle nie chorobliwa) może się wówczas stać czynnikiem, który warunkuje tym pełniejszą i tym bardziej żarliwą miłość. Miłość ta będzie oczywiście owocem sublimacji.
Wypada tutaj wspomnieć bodaj w paru słowach o tzw. sex-appealu. To anglosaskie słowo nie oznacza bynajmniej tego samego, co "popęd seksualny". Mówi ono tylko o pobudliwości zmysłowej i o zmysłowości. Używa się go wówczas, gdy chodzi o określenie zdolności do wywołania zmysłowych podnieceń czy też gotowości do ich przeżywania. Funkcja płci zostaje w sex-appealu zacieśniana do sfery zmysłów i zmysłowości. Chodzi o przeżycie wartości seksualnej związanej z "ciałem" właśnie jako "możliwym przedmiotem użycia" - potencjalnym lub aktualnym. Na tym wyczerpuje się punkt widzenia sex-appealu. Głosi on wartość ciała i płci jako samodzielną czy samowystarczalną, a przez to odcina drogę do integracji tej wartości w pełną i dojrzałą miłość osobową. W takim ujęciu staje się sex-appeal wykładnikiem miłości zdezintegrowanej, która nosi na sobie tylko znamiona zmysłowości.
Uczuciowość i miłość uczuciowa
Od zmysłowości należy wyraźnie odróżnić uczuciowość. Powiedziano już poprzednio, że w parze z wrażeniem zwykło chodzić wzruszenie, przeżycie emocjonalne. Jakkolwiek wrażenie jest zmysłowe, to jednak wzruszenie może zwracać się do wartości niematerialnej związanej z przedmiotem wrażenia. Bezpośredni kontakt mężczyzny i kobiety niesie z sobą zawsze jakieś wrażenie, z którym w parze może iść wzruszenie. Kiedy wzruszenie to ma za przedmiot wartość seksualną związaną z samym "ciałem" jako "możliwym przedmiotem użycia", wówczas jest ono przejawem zmysłowości. Jednakże wartość seksualna będąca przedmiotem wzruszenia bynajmniej nie musi być związana z samym "ciałem" jako "możliwym przedmiotem użycia". Może ona być związana z całym "człowiekiem drugiej płci". Wówczas przedmiotem przeżycia emocjonalnego dla kobiety będzie wartość "męskości", a dla mężczyzny wartość "kobiecości". Pierwsza może się kojarzyć np. z wrażeniem "siły", druga z wrażeniem "wdzięku", obie zaś łączą się z całym człowiekiem drugiej płci, a nie tylko z jego "ciałem". Otóż uczuciowością tutaj należałoby nazwać tę szczególną wrażliwość (nie pobudliwość) na wartość seksualną związaną z całym, człowiekiem drugiej płci", na "kobiecość", na "męskość".
Wrażliwość ta jest źródłem miłości uczuciowej. Różni się ona bardzo od zmysłowości, nie tyle w swojej podstawie, ile w swojej wewnętrznej treści. Podstawą, bowiem tak jednej, jak i drugiej jest ta sama intuicja zmysłowa. Treścią wrażenia jest cały "człowiek drugiej płci", cała "kobieta", cały "mężczyzna". Dla zmysłowości w tej całościowej treści wrażeniowej od razu uwydatnia się i poniekąd odcina od reszty - "ciało". Uczuciowość natomiast zatrzymuje się przy całym człowieku drugiej płci. Wartość seksualna pozostaje, przeto związana z całym człowiekiem; a nie ogranicza się tylko do jego "ciała". W związku z tym też nie zarysowuje się w uczuciowości owo nastawienie na użycie, które jest tak bardzo znamienne dla zmysłowości. Uczuciowość nie jest konsumpcyjna. Dlatego też mogą w niej dojść do głosu momenty kontemplacyjne związane z pięknem, z przeżyciem wartości, estetycznych. Uczuciowość męska jest przenikniona jakimś przejęciem i podziwem w stosunku do, kobiecości", uczuciowość kobieca - podobnym przejęciem i podziwem w stosunku do "męskości". Nie odzywa się przy tym w granicach samej uczuciowości żadna chęć użycia.
Uczuciowość wydaje się wolna od pożądania w tym znaczeniu, w jakim pożądania tego pełna jest zmysłowość. W przeżyciu emocjonalnym natomiast odzywa się inne pragnienie i inna potrzeba dochodzi da głosu. Jest to pragnienie bliskości i zbliżenia, a równocześnie wyłączności czy intymności, jakiegoś "sam na sam", jednocześnie zaś jakiegoś "wciąż razem". Miłość uczuciowa trzyma dwoje ludzi blisko siebie, każe im nawet jeśli fizycznie są od siebie daleko - poruszać się wciąż intencjonalnie w swoim kręgu. Miłość ta obejmuje pamięć i wyobraźnię, a równocześnie udziela się woli. Nie pobudza jej, ale raczej wciąga w swą orbitę przez specyficzny nastrój, który ogarnia wolę wywierając na nią swoisty urok. Człowiek porusza się w tym nastroju i w ten sposób utrzymuje się wewnętrznie wciąż w pobliżu osoby, z którą wiąże go uczuciowa miłość. Kiedy kobieta i mężczyzna, złączeni taką miłością, są blisko siebie, wówczas szukają zewnętrznych środków wyrazu dla tego, co ich łączy. Są to owe różnorodne przejawy czułości, które wyrażają się w spojrzeniach, słowach, gestach, wzajemnym zbliżeniu i zespoleniu obu postaci świadomie nie używam w tym miejscu słowa "zbliżenie ciał", uczuciowość bowiem sama z siebie wydaje się obojgu, zwłaszcza kobiecie, czymś nie-cielesnym, Istotnie nie wykazuje ona takiego nastawienia na ciało jak zmysłowość. Dlatego też tak często utożsamia się miłość uczuciową z miłością duchową.
Rzecz jasna, że to obustronne zbliżenie jako wyraz wzajemnej czułości, chociaż płynie bezpośrednio z samego uczucia, bardzo łatwo może przesunąć się na teren zmysłowości. Nie będzie to od razu zmysłowość jawna, z ostro zarysowanym nastawieniem na użycie cielesne, ale zmysłowość ukryta i utajona w uczuciowości. Zdaje się, że pod tym względem zachodzi na ogół znamienna różnica pomiędzy kobietą a mężczyzną. Uznaje się dość powszechnie, że kobieta jest "z natury" bardziej uczuciowa, mężczyzna zaś bardziej zmysłowy. Wskazaliśmy już uprzednio ów rys, który jest symptomatyczny dla zmysłowości (przeżycie wartości seksualnej związanej z "ciałem" jako "możliwym przedmiotem użycia").
Otóż rys ten szybciej się budzi u mężczyzny, szybciej się krystalizuje w jego świadomości i postawie. Sama struktura psychiki i osobowości męskiej jest taka, że szybciej zostaje przymuszona niejako do ujawnienia i zobiektywizowania tego, co się kryje w miłości do osoby drugiej płci. Łączy się to z ową raczej aktywną rolą mężczyzny w tej miłości, a rzutuje też na jego odpowiedzialność. U kobiety natomiast zmysłowość jakby taiła się i ukrywała w uczuciowości. I dlatego "z natury" jest ona bardziej skłonna do uznania jeszcze za przejaw miłości uczuciowej tego, w czym mężczyzna już uświadamia sobie wyraźnie działanie zmysłowości oraz chęci użycia. Istnieje, zatem, jak widać, pewna rozbieżność psychologiczna w zakresie udziału mężczyzny i kobiety w miłości. Kobieta wydaje się bardziej bierna, chociaż w inny sposób jest bardziej aktywna. W każdym razie jej rola i odpowiedzialność będzie inna niż rola i odpowiedzialność mężczyzny.
Powróćmy jeszcze na chwilę do początku naszych rozważań na temat uczuciowości i miłości uczuciowej. Związane z wrażeniem przeżycie emocjonalne ma za przedmiot wartość seksualną związaną z całym "człowiekiem drugiej płci", a przeżycie to samo w sobie wolne jest od nastawienia na użycie. Dzięki temu, że cały uczuciowy stosunek mężczyzny do kobiety, ześrodkowany na jej "kobiecości", czy też uczuciowy stosunek kobiety do mężczyzny, ześrodkowany na jego "męskości", wolny jest od orientacji konsumpcyjnej, mogą wokół tej centralnej wartości, która jest przedmiotem przeżycia uczuciowego, dokonywać się pewne zmienne procesy. Oto w polu widzenia osoby zaangażowanej uczuciowo wobec drugiej osoby wartość przedmiotu jej miłości rozrasta się ogromnie, zwykle niewspółmiernie do prawdziwej jego wartości. Miłość uczuciowa ma wpływ na wyobraźnię i pamięć, a żyje równocześnie pod ich wpływem. Tym się chyba tłumaczy fakt, że w przedmiot swej miłości "wkłada" się różne wartości - wartości, których on sam w sobie nie musi koniecznie posiadać. Są to wartości idealne, nie realne. Żyją one w świadomości osoby zaangażowanej uczuciowo, a często też dzieje się tak, że miłość uczuciowa wydobywa je z ukrycia w podświadomości i stawia w polu świadomości. Uczucie jest płodne wewnątrz podmiotu: ponieważ podmiot chciałby, pragnąłby i marzy, ażeby te różne wartości znalazły się w tej osobie, która jest przedmiotem jego miłości, przeto uczucie wywołuje je wszystkie i obdarza nimi tę osobę, do której się zwraca, ażeby w ten sposób zaangażowanie emocjonalne było tym pełniejsze.
Dobrze jest znane to zjawisko, idealizacji osoby będącej przedmiotem miłości. Jest ono charakterystyczne zwłaszcza dla miłości młodzieńczej. Ideał jest w niej silniejszy niż prawdziwy żywy człowiek, a ten ostatni stanowi często tylko okazję do tego, ażeby dokonał się w świadomości emocjonalnej podmiotu istny wybuch tych wartości, do których w drugiej osobie podmiot ten lgnie całą duszą. Nie chodzi o to, czy są to naprawdę wartości owej konkretnej osoby, do której zwróciła się uczuciowa miłość podmiotu. Osoba ta, bowiem, jak powiedziano, mniej jest przedmiotem, a bardziej okazją do miłości uczuciowej. Uczuciowość jest subiektywna i karmi się - i to czasem aż do przesady - tymi, przede wszystkim wartościami, które sam podmiot nosi w sobie, do których lgnie świadomie i podświadomie. I tym też jeszcze uczuciowość różni się od zmysłowości, ta, bowiem jest na swój sposób obiektywna: karmi się wartością seksualną związaną z "ciałem" osoby będącej przedmiotem pożądania, lecz oczywiście jest to obiektywność pożądania, a nie obiektywność miłości.
Niemniej w zauważonym przed chwilą znamiennym rysie ludzkiej uczuciowości zdaje się tkwić główne źródło słabości całej miłości uczuciowej. Miłość ta wykazuje taką znamienną ambiwalencję: z jednej strony szuka bliskości osoby umiłowanej, szuka zbliżenia i wyrazów czułości, z drugiej zaś znajduje się właściwie w oddaleniu od niej, nie żyje, bowiem jej prawdziwą wartością, ale żyje niejako na jej konto tymi wartościami, do których sam podmiot lgnie jako do swego ideału. I dlatego sama miłość uczuciowa bardzo często bywa przyczyną rozczarowań. Rozczarowaniem dla niej może być - zwłaszcza, gdy chodzi o kobietę to, że z biegiem czasu uczucie mężczyzny okazuje się tylko jakby zasłoną dla pożądania czy nawet wręcz dla wyraźnej woli użycia. Rozczarowaniem może być zarówno dla kobiety, jak i dla mężczyzny to, że wartości przypisywane osobie ukochanej okazują się fikcją. Rozdźwięk między ideałem a rzeczywistością sprawia nieraz, że miłość uczuciowa nie tylko wygasa, ale wręcz przeobraża się w uczuciową nienawiść. Ta znów jakby z zasady (czy "z natury") nie dostrzega wartości, które w drugiej osobie naprawdę są. Tak, więc nie wiadomo, czy owa wewnętrzna płodność uczucia oraz związany z nią pęd do idealizacji przedmiotu miłości jest siłą, czy też raczej słabością miłości uczuciowej. Wiadomo jednak z pewnością, że i ona sama - jako forma wzajemnego odniesienia kobiety i mężczyzny - nie może wystarczyć. I ona potrzebuje integracji, tak jak pożądanie zmysłowe. Jeżeli "miłość" pozostanie samą zmysłowością, samym sex-appealem, to zupełnie nie będzie sobą, ale tylko używaniem osoby przez osobę, ewentualnie używaniem wzajemnym. Kiedy zaś pozostanie samą uczuciowością, wówczas miłość również nie będzie jeszcze miłością w dojrzałym znaczeniu tego słowa. Obie osoby pozostaną, bowiem mimo wszystko jakoś oddzielone od siebie, chociaż może się zdawać, że są tak blisko siebie, bo tak szukają zbliżenia. Uczucie samo choruje na subiektywizm, tak że dojrzały obiektywny profil miłości musi na jego podłożu dopiero kształtować się i dojrzewać z innych źródeł - samo uczucie go nie stworzy. Pozostawione sobie może i ono okazać się czymś tylko "konsumpcyjnym". Ale o tym jeszcze w rozdziale III.
Teraz zaś trzeba się odwołać do owych sił, które zdolne są ukształtować obiektywny profil miłości. Są to siły ducha ludzkiego, dzięki nim dokonuje się integracja miłości.
Problem integracji miłości
Psychologicznie rzecz biorąc, miłość można pojmować jako pewną sytuację. Jest to z jednej strony sytuacja wewnętrzna, istniejąca w konkretnym podmiocie, w jakiejś osobie, a równocześnie sytuacja pomiędzy dwiema osobami, pomiędzy kobietą a mężczyzną. W każdym razie zarówno od wewnątrz, jak i z zewnątrz jest to sytuacja konkretna, a tym samym jedyna i niepowtarzalna. Zewnętrzna konkretność i jedyność tej sytuacji, którą nazywamy miłością, jest najściślej związana z jej stroną wewnętrzną, z tym, co tkwi w obu osobach jakby w aktorach dramatu własnej miłości. Miłość jest na pewno dramatem w tym znaczeniu, że zawsze jest jakimś dzianiem się i zarazem działaniem, a to przecież oznacza greckie słowo drao, skąd "dramat". Otóż dramatis personae, y i x, odnajdują wątek tego dramatu w sobie, odnajdują miłość zawsze jako jedyną w swym rodzaju sytuację psychologiczną, która jest bardzo ważną i absorbującą sprawą ich wnętrz. Wiadomo, że osoba to wśród rozlicznych przedmiotów widzialnego świata ów niezwykły przedmiot, który jest obdarzony swoistym "wnętrzem" i zdolny do życia wewnętrznego.
Psychologia, która z nazwy jest nauką o duszy, stara się odsłonić strukturę i osnowę życia wewnętrznego człowieka. W swych dociekaniach musi ona stwierdzić, że najbardziej znamienny dla tego życia jest moment prawdy oraz moment wolności. Prawda łączy się bezpośrednio z dziedziną poznania. Poznanie ludzkie nie polega tylko na odzwierciedlaniu czy też "odbijaniu" przedmiotów, ale jest najściślej związane z przeżywaniem prawdy lub fałszu. Ono właśnie stanowi najbardziej wewnętrzny i najbardziej zarazem istotny nerw ludzkiego poznawania. Gdyby poznawanie polegało tylko na "odbijaniu" przedmiotów, można by podejrzewać, iż jest ono natury materialnej32 . Jednakże przeżycie prawdy czy fałszu leży całkowicie poza granicami tego, co zdolna jest dać z siebie materia. Prawda warunkuje wolność, o, tyle bowiem tylko człowiek może zachować wolność w stosunku do różnorodnych przedmiotów, które narzucają mu się w działaniu jako dobre i godne pożądania, o ile jest zdolny dobra te ujmować w świetle prawdy i tak kształtować swój samodzielny stosunek do nich.
Bez tej zdolności byłby człowiek skazany na determinację: owe dobra brałyby go w posiadanie i decydowały bez reszty o charakterze jego czynów i całym kierunku jego działalności. Zdolność poznawania prawdy umożliwia człowiekowi auto - determinację, czyli samodzielne stanowienie o charakterze i kierunku własnych czynów, na czym właśnie polega wolność.
Przeprowadzona dotychczas analiza psychologiczna miłości pomiędzy osobami różnej płci wykazała, że miłość ta rodzi się na podłożu popędu seksualnego. Ma to swoje bezpośrednie konsekwencje w przeżyciu, które - jak stwierdziliśmy - ześrodkowuje się u każdej z osób, zarówno u kobiety, jak i u mężczyzny, wokół wartości seksualnej. Wartość ta wiąże się z "człowiekiem drugiej płci". Kiedy wiąże się przede wszystkim z "ciałem" tego człowieka i wykazuje znamienną orientację na używanie, wówczas w przeżyciu dominuje pożądanie zmysłowe. Kiedy natomiast wartość seksualna, jako treść przeżycia nie nawiązuje przede wszystkim do "ciała", wówczas dominanta przeżycia przenosi się w stronę uczuciowości - pożądanie nie wysuwa się na pierwszy plan. Istnieje ogromnie dużo możliwych postaci przeżycia w zależności od tego, jakie odniesienie do wartości seksualnej przeważa. Każda taka postać jest ściśle indywidualna, jest bowiem własnością konkretnej osoby i kształtuje się w konkretnym "wnętrzu", a także w konkretnych warunkach zewnętrznych. W zależności od tego, jakie energie psychiczne dochodzą przede wszystkim do głosu, otrzymujemy bądź bujne zaangażowanie uczuciowe, bądź też namiętne pożądanie.
Cała ta gra wewnętrznych sił odzwierciedla się w świadomości. Znamiennym rysem miłości seksualnej jest jej wielka intensywność, świadczy to pośrednio o sile popędu seksualnego oraz o jego wolności w życiu ludzkim. Ta intensywna koncentracja sił witalnych i psychicznych absorbuje mocno świadomość, tak mocno, że inne przeżycia w porównaniu z miłością seksualną nieraz zdają się blednąć i tracić swój ciężar gatunkowy. Wystarczy przyjrzeć się ludziom, którymi owładnęła ta miłość, ażeby się o tym przekonać. Wciąż potwierdza się platońska myśl o potędze Erosa. Jeśli miłość seksualną można pojąć jako pewną sytuację wewnątrz osoby, to jest to sytuacja psychologicznie wyrazista i atrakcyjna. Człowiek odnajduje w niej koncentrację takich energii, o których istnieniu w sobie przed tym przeżyciem nie wiedział. Dlatego też przeżycie to jest dlań połączone z przyjemnością, z radością istnienia, życia i działania, nawet jeśli skądinąd wciska się w nie przykrość, smutek czy przygnębienie.
Tak zarysowuje się miłość w swym profilu subiektywnym, właśnie w tym profilu stanowi ona zawsze jakąś konkretną sytuację wnętrza ludzkiego - jedyną i niepowtarzalną. Równocześnie dąży ona do integracji zarówno "w" osobie, jak i "między" osobami. Słowo łacińskie integer znaczy "cały", integracja, zatem oznacza scalanie, dążność do całości i całkowitości. Proces integracji miłości opiera się na pierwiastku duchowym w człowieku: na wolności i prawdzie.
Wolność wraz z prawdą, prawda wraz z wolnością stanowią o tym duchowym piętnie, które wyciska się na różnych przejawach życia i działania ludzkiego. Wchodzą one niejako w najgłębsze zakamarki ludzkich czynów i ludzkich przeżyć, wypełniają je taką treścią; jakiej żadnych śladów nie spotykamy w życiu zwierzęcym. Właśnie tym treściom zawdzięcza też swoją właściwą konsystencję miłość pomiędzy osobami różnej płci. Jakkolwiek tak mocno i tak wyraźnie opiera się ona na ciele i zmysłach, to jednak nie ciało i nie zmysły same tworzą jej właściwą osnowę oraz właściwy profil. Miłość jest zawsze jakąś sprawą wnętrza i sprawą ducha; w miarę jak przestaje być sprawą wnętrza i sprawą ducha, przestaje też być miłością. To, co pozostaje z niej w samych zmysłach oraz w samym seksualnym witalizmie ciała ludzkiego, nie stanowi jej właściwej istoty. Wola jest niejako tą ostatnią instancją w osobie, bez udziału, której żadne przeżycie nie ma pełnej osobowej wartości, nie posiada całkowitego ciężaru gatunkowego osoby. Ów ciężar gatunkowy osoby wiąże się ściśle z wolnością, a wolność jest właściwością woli. Zwłaszcza zaś miłość "potrzebuje" wolności, zaangażowanie wolności stanowi poniekąd jej psychologiczną istotę. To, co nie płynie z wolności, co nie nosi znamion wolnego zaangażowania, ale ma piętno determinacji i przymusu, nie może być uznane za miłość, nie ma w sobie jej istoty. I dlatego w procesie integracji psychicznej, jaki rozgrywa się wraz z miłością seksualną we wnętrzu osoby, chodzi nie tylko o zaangażowanie woli, ale o pełnowartościowe zaangażowanie wolności - chodzi o to, ażeby wola angażowała się w sposób najpełniejszy, najbardziej dla siebie właściwy.
Tylko opierając się na prawdzie, możliwe jest prawdziwie wolne zaangażowanie woli. Przeżycie wolności idzie w parze z przeżyciem prawdy33 . Każda sytuacja wewnętrzna ma swoją psychologiczną prawdziwość: pożądanie zmysłowe swoją, zaangażowanie uczuciowe - też swoją.
Jest to prawdziwość subiektywna: naprawdę pożąda, znajduje bowiem w swoim życiu wewnętrznym wyraźne czucie o zabarwieniu pożądawczym zwrócone właśnie do niej, powstałe pod tym wrażeniem, jakie ona na nim wywarła, podobnie np. jest naprawdę uczuciowo zaangażowana w stosunku do y, znajduje bowiem w swoim życiu wewnętrznym takie wzruszenia i taką gotowość do wzruszeń, takie pragnienie bliskości i oparcia się na nim, zrodzone pod wrażeniem jego męskiej siły, że musi tę swoją sytuację wewnętrzną uznać za miłość. Biorąc rzecz w profilu subiektywnym, mamy w obu wypadkach do czynienia z prawdziwą miłością.
A jednak miłość wymaga jeszcze prawdy obiektywnej. Tylko dzięki niej, tylko na jej zasadzie może się dokonywać integracja miłości. Dopóki rozważamy ją tylko w świetle jej prawdziwości subiektywnej, nie posiadamy jeszcze pełnego jej obrazu i niczego też nie możemy orzekać o jej obiektywnej wartości. Ta ostatnia zaś mimo wszystko jest najważniejsza. Do niej to właśnie mamy dotrzeć z kolei w drodze analizy etycznej miłości.
Przeżycie a cnota
Istnieje w etyce współczesnej znamienna tendencja, którą określamy mianem sytuacjonizmu. Pozostaje ona w ścisłym związku m.in. z egzystencjalizmem w filozofii34 . Egzystencja ludzka składa się - według: tych poglądów - z wielu sytuacji, które same z siebie stanowią już jakby normę działania. Trzeba je przyjąć i przeżyć w całej ich zawartości nie oglądając się na nic takiego, co znajduje się poza tą konkretną sytuacją. To, co jest "poza sytuacją", przez to samo, że jest poza nią, nie pozwala się w niej umieścić i do niej zastosować; życie ludzkie nie przyjmuje żadnych ogólnych i abstrakcyjnych norm, które znajdują się "poza sytuacją", są one zbyt sztywne i esencjalne, podczas gdy życie jest zawsze na wskroś konkretne i egzystencjalne. Gdyby powyższe założenia zastosować do naszego problemu, wówczas miłość kobiety i mężczyzny jako swoisty fragment ich egzystencji (czy też współegzystencji) składałaby się z wielu sytuacji, które same już stanowiłyby o jej wartości. Te sytuacje psychologiczne byłyby czymś ostatecznym, jeśli chodzi o strukturę miłości seksualnej oraz o jej treść. Każda sytuacja w rozwoju owej miłości byłaby równocześnie normą, poza którą nie sposób szukać czegoś więcej i czegoś głębiej. Stanowisko takie głosi prymat przeżycia nad cnotą.
Równocześnie jednak stanowisko powyższe kryje w sobie błędną koncepcję wolności. Powiedziano już poprzednio, że wolność, woli jest możliwa tylko na podstawie prawdy ujętej, w poznaniu. Z tym ściśle wiąże się powinność. Człowiek, bowiem powinien wybierać dobro prawdziwe. Właśnie powinność najpełniej ujawnia wolność woli ludzkiej. Wola "powinna" iść za dobrem prawdziwym, ale owo "powinna" tłumaczy się tym, że "może" za nim również nie iść - dlatego właśnie powinna iść, że może nie iść. Sytuacjonizm i egzystencjalizm, który odrzuca powinność uzasadnioną obiektywnie rzekomo w imię wolności, przez to samo właśnie odcina się od realnie pojętej wolności woli, w każdym razie od tego, co tę wolność najpełniej uwydatnia. Wolność woli ludzkiej, bowiem najpełniej uwydatnia się w moralności przez powinność. Powinność zaś wyrasta zawsze w zetknięciu woli z jakąś normą. Stąd też i pełnej integracji ludzkiej miłości nie sposób szukać na terenie samej psychologii, ale trzeba jej szukać w etyce.
Jeśli chodzi o miłość w relacji: kobieta-mężczyzna, to trzeba się zgodzić na dwa znaczenia tego słowa: miłość można pojmować jako pewną sytuację o znaczeniu psychologicznym, ale równocześnie ma ona znaczenie etyczne, jest więc związana z normą. Norma, o którą chodzi w danym wypadku, to norma personalistyczna; jej wyrazem jest przykazanie miłości. Sytuacjonizm, który nie przyjmuje żadnej normy, popada w zwyczajny psychologizm w pojmowaniu miłości. Miłość bowiem w znaczeniu psychologicznym musi być w człowieku podporządkowana miłości w znaczeniu etycznym, bez tego nie ma mowy o właściwej integracji. W rezultacie więc nie ma mowy o psychologicznej pełni miłości bez osiągnięcia pełni etycznej. Zarówno gdy patrzymy na miłość jako na konkretną sytuację, jak też gdy rozumiemy przez nią cały ciąg, wiele takich sytuacji - każda z nich i wszystkie one razem o tyle są psychologicznie dojrzałe i "całkowite", o ile w każdej z osobna i we wszystkim razem miłość posiada swą etyczną wartość. Innymi słowy: miłość jako przeżycie należy podporządkować miłości jako cnocie, i to tak dalece, że bez miłości jako cnoty nie może być pełni przeżycia miłości.
Z kolei więc wypadnie nam spojrzeć na miłość w relacji: kobieta-mężczyzna jako na cnotę. Trzeba tutaj od razu zaznaczyć, że etyka chrześcijańska oparta na Ewangelii zna miłość jako cnotę nadprzyrodzoną, cnotę boską. Utrzymując się na gruncie tego poglądu, spróbujmy w dalszym ciągu przeanalizować przede wszystkim ludzki sposób przejawiania się, a także kształtowania tej cnoty w relacji: kobieta-mężczyzna. Każda bowiem cnota nadprzyrodzona zakorzenia się w naturze i przybiera jakiś ludzki kształt dzięki działaniom człowieka, a równocześnie wyraża się i potwierdza w tych jego działaniach, tak w czynach wewnętrznych, jak i w zewnętrznych. Możemy przeto badać ją i analizować jako ludzką sprawę, ujawniając od tej strony jej wartość moralną. W ten sposób właśnie zamierzamy teraz spojrzeć na miłość mężczyzny i kobiety. Fakt, że jest inna cnotą, że powinna nią być, niech będzie możliwie gruntownie osadzony w tym wszystkim, co ukazała już przedtem metafizyczna i psychologiczna analiza miłości. Nawiążemy teraz do różnych elementów jednej i drugiej. W szczególny jednak sposób będziemy się starali pamiętać, że miłość między kobietą a mężczyzną może przybierać tę postać, która została określona jako "oblubieńcza", skoro prowadzi do małżeństwa. Biorąc to wszystko pod uwagę, postaramy się zbadać, w jaki sposób miłość ta ma zrealizować się jako cnota.. Trudno to ukazać w całości - bowiem cnota miłości jako rzeczywistość duchowa jest czymś nie-oglądowym spróbujmy przeto uchwycić te elementy, które są najistotniejsze, a równocześnie najwyraźniej zarysowują się w doświadczeniu. Pierwszym z nich i najbardziej podstawowym wydaje się afirmacja wartości osoby.
Afirmacja wartości osoby
Przykazanie miłości to, jak powiedziano, norma personalistyczna. Wychodzimy w niej od bytu osoby, aby z kolei uznać jej szczególną wartość. Świat bytów jest światem przedmiotów; rozróżniamy wśród nich osoby i rzeczy. Osoba różni się od rzeczy strukturą i doskonałością. Do struktury osoby należy "wnętrze", w którym odnajdujemy pierwiastki życia duchowego, co zmusza nas do uznania duchowej natury duszy ludzkiej. Wobec tego osoba posiada właściwą sobie doskonałość duchową. Doskonałość ta decyduje o jej wartości. Nie sposób traktować osoby na równi z rzeczą (czy bodaj na równi z osobnikiem zwierzęcym), skoro posiada ona doskonałość duchową, skoro poniekąd jest duchem (ucieleśnionym), a nie tylko "ciałem", choćby nawet wspaniale ożywionym. Pomiędzy psychiką zwierzęcą a duchowością człowieka istnieje ogromna odległość, przepaść nie do przebycia.
Wartość samej osoby należy wyraźnie odróżnić od różnych wartości, które tkwią w osobie35 . Są to wartości wrodzone lub nabyte, a łączą się z całą złożoną strukturą bytu ludzkiego. Wartości te, jak widzieliśmy, dochodzą do głosu w miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną; wskazała na to jej analiza psychologiczna. Miłość kobiety i mężczyzny opiera się na wrażeniu, z którym w parze idzie wzruszenie, a jego przedmiotem jest zawsze wartość. W danym wypadku chodzi o wartość seksualną, miłość kobiety i mężczyzny wyrasta bowiem na podłożu popędu seksualnego. Wartość seksualna wiąże się bądź z "całym człowiekiem drugiej płci", bądź też w szczególnej mierze zwraca się do jego "ciała", jako do, możliwego przedmiotu użycia". Wartość osoby różni się od wartości seksualnej bez względu na to, czy ta ostatnia nawiązuje do zmysłowości, czy też do uczuciowości człowieka. Wartość osoby związana jest z całym bytem osoby, a nie z płcią, płeć zaś jest tylko właściwością bytu.
Dzięki temu każda osoba drugiej płci posiada przede wszystkim wartość jako osoba, a później dopiero posiada jakąś wartość seksualną. Psychologicznie biorąc miłość kobiety i mężczyzny oznacza takie przeżycie, które ześrodkowuje się wokół reakcji na wartość seksualną. W polu widzenia tego przeżycia osoba zarysowuje się przede wszystkim jako "człowiek drugiej płci", jeśli nawet nie uwydatnimy przede wszystkim tej reakcji, która ma za przedmiot "ciało jako możliwy obiekt użycia". Równocześnie rozum wie, że ten "człowiek drugiej płci" jest osobą. Wiedza ta ma charakter umysłowy, pojęciowy - osoba jako taka nie jest treścią wrażenia, tak jak treścią samego wrażenia nie jest byt jako taki. Ponieważ więc "osoba" nie jest treścią samego wrażenia, ale tylko przedmiotem wiedzy pojęciowej, przeto również reakcja na wartość osoby nie może być czymś tak bezpośrednim jak reakcja na wartość seksualną związaną z "ciałem" tej konkretnej osoby lub też - szerzej biorąc tym całościowym zjawiskiem, jakie stanowi "człowiek drugiej płci" (kobieta lub mężczyzna). Inaczej działa na sferę emocjonalną w człowieku to, co jest wprost zawarte we wrażeniu, a inaczej to, co odkrywa w nim pośrednio umysł. Niemniej ta prawda, że "człowiek drugiej płci" jest osobą, jest kimś, różnym od jakiejkolwiek rzeczy, tkwi również w świadomości, i ona to właśnie wywołuje potrzebę integracji miłości seksualnej, domaga się, by cała zmysłowo-uczuciowa reakcja na "człowieka drugiej płci" była niejako podciągnięta do tej prawdy, że człowiek ten jest osobą.
Tak tedy w każdej sytuacji, w której przeżywamy wartość seksualną jakiejś osoby, miłość domaga się integracji, czyli włączenia tej wartości w wartość osoby, owszem: podporządkowania jej względem wartości osoby. I w tym właśnie wyraża się podstawowy rys etyczny miłości: jest ona afirmacją osoby, bez tego zaś nie jest miłością. Jeżeli jest nasycona właściwym odniesieniem do wartości osoby - odniesienie takie nazwaliśmy tutaj afirmacją - to miłość, jest w całej pełni sobą, jest miłością integralną. Kiedy natomiast "miłość" nie jest przeniknięta ową afirmacją wartości osoby, wówczas jest jakąś miłością zdezintegrowaną, a właściwie nie jest miłością, chociaż odnośne reakcje czy też przeżycia mogą mieć jak najbardziej "miłosny" (erotyczny) charakter.
Odnosi się to w szczególnej mierze do miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną. Miłość w pełnym tego słowa znaczeniu jest cnotą, a nie tylko uczuciem ani też tym bardziej tylko podnieceniem zmysłów. Cnota ta tworzy się w woli i dysponuje zasobami jej duchowej potencjalności, czyli stanowi autentyczne zaangażowanie wolności osoby-podmiotu płynące z prawdy o osobie-przedmiocie. Miłość jako cnota żyje w woli nastawieniem na wartość osoby, ona więc jest źródłem tej afirmacji osoby, która przenika wszystkie reakcje, przeżycia i całe w ogóle postępowanie.
Miłość, która jest cnotą, nawiązuje do miłości uczuciowej oraz do tej, która zawiera się w pożądaniu zmysłowym. Nie chodzi bowiem w porządku etycznym bynajmniej o to, aby zatrzeć lub pominąć wartość seksualną, na którą reagują zmysły i uczucie. Chodzi tylko o to; ażeby wartość tę mocno związać z wartością osoby, skoro miłość zwraca się nie do samego "ciała" ani też nawet nie do samego "człowieka drugiej płci", ale właśnie do osoby. Co więcej - tylko przez zwrot do osoby miłość jest miłością. Nie jest miłością przez zwrot do samego "ciała" osoby, tu bowiem wyraźnie uwydatnia się chęć używania, która zasadniczo jest miłości przeciwna. Nie jest też jeszcze miłość sobą przez sam zwrot uczuciowy w stronę człowieka drugiej płci. Wiadomo przecież, że to uczucie - oparte tak mocno na wrażeniu i odczuciu kobiecości" czy też "męskości" - może się z czasem jakby wyczerpać w świadomości emocjonalnej tak mężczyzny, jak i kobiety, jeżeli nie jest mocno związane z afirmacją osoby, tej mianowicie, której mężczyzna zawdzięcza przeżycie "kobiecości", czy też tej, której kobieta zawdzięcza przeżycie "męskości"36 .
Uczuciowość seksualna porusza się wciąż wśród wielu takich przeżyć, wśród wrażeń odbieranych od wielu osób. Podobnie też zmysłowość porusza się wśród wielu "ciał", w obecności, których budzi się odczucie "przedmiotu możliwego użycia". Właśnie dlatego miłość nie może opierać się na samej zmysłowości ani nawet na samej uczuciowości. I jedna, i druga bowiem w jakiś sposób rozmija się z osobą, nie dopuszcza lub bodaj nie doprowadza do jej zaafirmowania. Dzieje się tak mimo tego, że miłość uczuciowa zdaje się tak bardzo przybliżać do człowieka i tak bardzo też przybliżać człowieka. A przecież i ona - przybliżając "człowieka" - może łatwo rozmijać się z "osobą". Wypadnie jeszcze wrócić do tego i w tym rozdziale, i w rozdziale III. Obserwacja życia nasuwa bowiem myśl, że miłość uczuciowa zapala się, zwłaszcza u ludzi o pewnym pokroju psychiki, niejako od samego zjawiska "człowiek", jeśli jest ono nasycone odpowiednim ładunkiem "kobiecości" lub "męskości", ale sama z siebie miłość ta nie posiada takiej dojrzałej spoistości wewnętrznej, jakiej domaga się pełna prawda o osobie będącej właściwym przedmiotem miłości. Afirmacja wartości osoby, w której znajduje odzwierciedlenie pełna prawda o przedmiocie miłości, musi sobie dopiero zyskiwać pozycję wśród tych przeżyć erotycznych, których podmiotem najbliższym jest bądź zmysłowość, bądź też uczuciowość człowieka.
Afirmacja wartości osoby idzie przy tym w dwóch zwłaszcza kierunkach, wyznaczając w ten sposób najogólniej główne tereny moralności seksualnej. Z jednej strony idzie ona w kierunku pewnego opanowania tych przeżyć, których bezpośrednim źródłem jest zmysłowość i uczuciowość człowieka. Problem ten zostanie szczegółowo omówiony w rozdziale III: "Osoba a czystość". Drugi kierunek, w którym rozwija swą działalność afirmacja wartości osoby, jest kierunkiem wyboru zasadniczego życiowego powołania. Powołanie życiowe osoby związane jest bowiem na ogół z udziałem innej osoby czy też innych osób w jej życiu. Jasne jest, że gdy mężczyzna y wybiera kobietę x na towarzyszkę swego życia, wówczas przez to samo określa osobę, która w jego życiu będzie miała największy udział, i wyznacza kierunek swego życiowego powołania. Kierunek ten jak najściślej łączy się z osobą, nie może przeto zarysować się bez afirmacji jej wartości. To znów będzie szczegółowiej opracowane w rozdziale IV, zwłaszcza w drugiej jego części.
Przynależność osoby do osoby
W metafizycznej analizie miłości stwierdzono, że istota jej realizuje się najgłębiej w oddaniu osoby miłującej osobie umiłowanej. Ta forma miłości, którą nazwano miłością oblubieńczą, różni się od innych jej form i przejawów zupełnie swoistym ciężarem gatunkowym. Zdajemy sobie z tego sprawę wówczas, gdy rozumiemy wartość osoby. Wartość osoby, jak powiedziano, pozostaje w najściślejszym związku z bytem osoby. Z natury, czyli z racji tego, jakim jest bytem, osoba jest panem siebie samej (sui iuris) i nie może być odstąpiona innej ani też zastąpiona przez inną w tym, co domaga się udziału jej własnej woli i zaangażowania jej osobowej wolności (alteri incommunicabilis). Otóż miłość wyrywa niejako osobę z tej naturalnej nienaruszalności i nie-odstępności. Miłość bowiem sprawia; że osoba właśnie chce siebie oddać innej - tej, którą kocha. Chce niejako przestać być swoją wyłączną własnością, a stać się własnością tej drugiej. Oznacza to pewną rezygnację z owego sui iuris oraz z owego alteri incommunicabilis. Miłość idzie poprzez taką rezygnację, kieruje się jednak tym głębokim przeświadczeniem, że rezygnacja ta prowadzi nie do pomniejszenia i zubożenia, ale wręcz przeciwnie - do rozszerzenia i wzbogacenia egzystencji osoby. Jest to jakby prawo "ekstazy" - wyjścia z siebie, aby tym pełniej bytować w drugim. W żadnej innej formie miłości prawo to nie realizuje się w sposób tak wyraźny jak w miłości oblubieńczej.
Miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną idzie również w tym kierunku. Zwracaliśmy już kilkakrotnie uwagę na jej szczególną, intensywność w znaczeniu psychologicznym. Intensywność ta tłumaczy się nie tylko biologiczną siłą popędu seksualnego, ale także naturą tej formy miłości, która tutaj dochodzi do głosu. Zarysowujące się tak wyraziście w świadomości przeżycia zmysłowe i uczuciowe stanowią' tylko zewnętrzny wyraz i zewnętrzny również sprawdzian tego, co dokonuje się - a w każdym razie jak najbardziej winno się dokonywać - we wnętrzu osób. Oddanie siebie, swojej własnej osoby, może być pełnowartościowe tylko wówczas, gdy jest udziałem i dziełem woli. Właśnie, bowiem dzięki swej wolnej woli osoba jest panią siebie samej (sui iuris), jest kimś nieodstępnym i nieprzekazywalnym (alteri incommunicabilis). Miłość oblubieńcza, miłość oddania, w szczególnie dogłębny sposób angażuje wolę. Wiadomo, że trzeba tutaj zadysponować całym swoim "ja", trzeba "duszę dać", mówiąc językiem Ewangelii.
W przeciwieństwie, bowiem do tych poglądów, które ujmując cały problem seksualny powierzchownie widzą samo tylko oddanie się cielesne kobiety mężczyźnie jako ostatni krok "miłości" (erotyki), wypada tutaj koniecznie mówić o wzajemnym oddaniu się oraz o wzajemnej przynależności dwojga osób. Nie obustronne używanie seksualne, w którym oddaje swe ciało x w posiadanie y, aby oboje mogli zaznać przy tym maksimum rozkoszy zmysłowej, ale właśnie wzajemne oddanie się i wzajemne przynależenie do siebie osób - oto całkowite i pełne ujęcie natury miłości oblubieńczej, która w tym wypadku znajduje swe dopełnienie w małżeństwie. W ujęciu przeciwnym miłość zostaje z góry przekreślona na rzecz samego użycia (w pierwszym i drugim znaczeniu słowa "używać"). Miłość nie może się wyrażać w samym używaniu, choćby nawet obustronnym i równoczesnym. Wyraża się ona natomiast prawidłowo w zjednoczeniu osób. Owocem zjednoczenia jest ich wzajemna przynależność, której wyrazem (miedzy innymi) jest pełne współżycie seksualne, nazywamy je współżyciem lub obcowaniem małżeńskim, gdyż - jak zobaczymy - tylko w małżeństwie jest ono na swoim miejscu.
Z punktu widzenia etycznego chodzi tutaj przede wszystkim o to, aby nie odwracać naturalnej kolejności faktów ani też, aby żadnego z nich w tej kolejności nie pomijać. Naprzód, więc musi być osiągnięte przez miłość zjednoczenie osób, kobiety i mężczyzny, a dopiero wyrazem takiego dojrzałego zjednoczenia może być współżycie seksualne obojga. Warto w tym miejscu przypomnieć to, co już zostało powiedziane na temat obiektywnego i subiektywnego profilu miłości. Miłość w profilu subiektywnym jest zawsze jakąś sytuacją psychologiczną, przeżyciem wywołanym przez jakąś wartość seksualną i wokół niej skoncentrowanym w podmiocie czy też w dwóch podmiotach obustronnie przeżywających miłość. Miłość w profilu obiektywnym jest faktem między-osobowym, jest, wzajemnością i przyjaźnią opartą na jakiejś wspólnocie w dobru, jest więc zawsze zjednoczeniem dwojga osób, a może się stać ich przynależnością. Na miejsce profilu obiektywnego nie można podstawić dwóch profilów subiektywnych ani też ich sumy - są to dwa zupełnie różne przekroje miłości.
Profil obiektywny jest decydujący. Wypracowuje się on w dwóch podmiotach, oczywiście poprzez całe owo bogactwo przeżyć zmysłowo-uczuciowych, które należą do profilu subiektywnego miłości, ale z nimi się nie utożsamia. Przeżycia zmysłowe mają swoją własną dynamikę pożądawcze związaną z czuciem oraz z seksualną żywotnością ciała. Przeżycia uczuciowe mają też swój własny rytm: zmierzają do stwarzania tego dodatniego nastroju, który ułatwia poczucie bliskości umiłowanej osoby i jakiegoś spontanicznego porozumienia się z nią. Miłość natomiast zmierza do zjednoczenia przez wzajemne ich oddanie się sobie. Jest to fakt o głębokim znaczeniu obiektywnym, wręcz ontologicznym, i dlatego też należy do obiektywnego profilu miłości. Przeżycia zmysłowe i uczuciowe nie utożsamiają się z nim, chociaż tworzą zespół warunków, wśród których fakt ten staje się rzeczywistością. Równocześnie jednak istnieje też problem inny, odwrotny poniekąd: jak utrzymać i jak ugruntować tę wzajemność osób wśród tych wszystkich reakcji i przeżyć zmysłowo-uczuciowych, które same z siebie odznaczają się dużą ruchliwością i zmiennością.
I tutaj znów wyrasta to zagadnienie, które już zostało naświetlone uprzednio: wartość seksualna, która w różnej postaci stanowi jakby ośrodek krystalizacyjny zmysłowo-uczuciowych przeżyć erotycznych, musi być mocno zespolona w świadomości i woli z odniesieniem do wartości osoby, tej osoby, która niejako dostarcza treści tamtych przeżyć. Wówczas dopiero można myśleć o zjednoczeniu osób i o ich przynależności. Bez tego zaś "miłość" ma znaczenie tylko erotyczne, a nie ma znaczenia istotnego, czyli osobowego: prowadzi do zjednoczenia seksualnego, ale bez pokrycia w prawdziwym zjednoczeniu osób. Sytuacja taka ma charakter utylitarny, o wzajemnym stosunku osób stanowi realizacja tego, co mieści się w słowie "używać" (uwzględniając zwłaszcza drugie znaczenie tego słowa). Wówczas x przynależy do y jako przedmiot użycia, a x dając y sposobność użycia stara się sama znaleźć w tym jakąś przyjemność. Nastawienie takie po obu stronach jest z gruntu przeciwne miłości, a o zjednoczeniu osób nie można wówczas mówić. Wręcz przeciwnie - wszystko jest jakby przygotowane do konfliktu obustronnych interesów, czeka tylko na wybuch. Do czasu tylko można ukryć egoizm - egoizm zmysłów czy też egoizm uczuć - w zakamarkach fikcyjnej struktury, którą z całą pozornie dobrą wiarą nazywa się "miłością". Z czasem jednak musi się okazać cała nierzetelność tej budowy. Jest to zaś jedno z największych cierpień, gdy miłość okazuje się nie tym, za co się ją uważało, ale czymś wręcz przeciwnym.
Chodzi o to, ażeby uniknąć takich rozczarowań. Miłość oblubieńcza, która niesie w sobie wewnętrzną potrzebę oddania własnej osoby drugiemu człowiekowi - potrzeba ta krystalizuje się pomiędzy kobietą a mężczyzną również w oddaniu cielesnym i w pełnym współżyciu seksualnym - posiada swoją naturalną wielkość. Miarą tej wielkości jest wartość osoby, która daje siebie, a nie tylko skala rozkoszy zmysłowo-seksualnej, która z tym oddaniem się łączy. Bardzo łatwo tu jednak pomieszać istotę rzeczy z tym, co jest właściwie ubocznym tylko refleksem tej istoty. Jeśli się odbierze tej miłości głębię oddania, gruntowność zaangażowania osobowego, to to, co z niej pozostanie, będzie całkowitym jej zaprzeczeniem i przeciwieństwem. Wszak na przedłużeniu tej linii leży w ostateczności to, co określamy mianem prostytucji. Miłość oblubieńcza polega z jednej strony na oddaniu osoby, z drugiej zaś na przyjęciu tego oddania. W to wplata się "tajemnica" wzajemności: przyjęcie musi być równocześnie oddaniem, oddanie zaś równocześnie przyjęciem. Miłość jest z natury swej wzajemna: ten, kto umie przyjmować, umie też dawać; chodzi oczywiście o taką umiejętność, która jest symptomatyczna dla miłości, istnieje bowiem także umiejętność przyjmowania i umiejętność dawania symptomatyczna dla egoizmu. Otóż tę pierwszą - symptomatyczną dla miłości - umiejętność dawania i przyjmowania posiada taki mężczyzna, którego stosunek do kobiety przeniknięty jest gruntowną afirmacją wartości osoby tej kobiety; posiada tę umiejętność również taka kobieta, której stosunek do mężczyzny przeniknięty jest afirmacją wartości osoby tego mężczyzny. Podstawa taka stwarza najbardziej wewnętrzny klimat oddania - osobowy klimat całej miłości oblubieńczej. Ta rzetelna zdolność afirmacji wartości osoby potrzebna jest obojgu, a potrzebna jest zarówno dlatego, aby oddanie własnej osoby było pełnowartościowe, jak też dlatego, aby przyjęcie tego oddania było takie samo. Tylko ta kobieta zdolna jest do prawdziwego oddania siebie, która ma pełne przekonanie o wartości swej osoby oraz o wartości osoby tego mężczyzny, któremu się oddaje. I ten tylko mężczyzna zdolny jest przyjąć oddanie kobiety w całej pełni, który ma gruntowną świadomość wielkości tego daru - tej zaś nie może posiadać bez afirmacji wartości osoby. Świadomość wartości daru budzi potrzebę wdzięczności i odwzajemnienia, które dorównywałoby wielkości daru. Widać w tym także, jak gruntownie miłość oblubieńcza, miłość wzajemnego oddania, musi zawierać w sobie wewnętrzną strukturę przyjaźni.
W każdym razie tylko wówczas, kiedy poruszamy się po płaszczyźnie osoby, w orbicie jej istotnej wartości, staje się zrozumiała i przejrzysta cała obiektywna wielkość miłości oblubieńczej, aktu wzajemnego oddania się i przynależności osób - kobiety i mężczyzny. Jak długo natomiast rozważanie na ten temat prowadzimy "z pozycji" same; wartości seksualnej oraz z nią tylko związanej gry uczuć i namiętności, tak długo nie możemy wejść na właściwą orbitę zagadnienia. Wówczas też niepodobna pojąć tych zasad moralności seksualnej, które pozostają w najściślejszym związku z przykazaniem miłości, które jest, jak stwierdzono "normą personalistyczną": zarówno ono samo, jak i wszystkie jego konsekwencje stają się przejrzyste tylko wówczas, gdy poruszamy się na płaszczyźnie osoby, w orbicie jej istotnej wartości.
Wybór i odpowiedzialność
Może nigdzie w całej książce tak jak w tym miejscu nie wydaje się aktualny jej tytuł, który mówi o "miłości i odpowiedzialności". Istnieje w miłości odpowiedzialność - jest to odpowiedzialność za osobę, tę, którą się wciąga w najściślejszą wspólnotę bycia i działania, którą się czyni poniekąd swoją własnością, korzystając z jej oddania. I dlatego istnieje też odpowiedzialność za własną miłość: czy jest ona taka, tak dojrzała i tak gruntowna, że w jej granicach to ogromne zaufanie drugiej osoby, zrodzona z jej miłości nadzieja, że oddając siebie nie traci swej "duszy", ale wręcz przeciwnie, odnajduje tym większą pełnię jej istnienia - czy to wszystko nie dozna zawodu. Odpowiedzialność za miłość sprowadza się, jak widać, do odpowiedzialności za osobę, z niej wypływa i do niej też powraca. Dlatego właśnie jest to odpowiedzialność ogromna. Ale ogrom jej rozumie tylko ten, kto ma gruntowne poczucie wartości osoby. Ten, kto ma tylko zdolność reagowania na wartości seksualne związane z osobą i w niej tkwiące, ale wartości osoby samej nie widzi, ten będzie wciąż mieszał miłość z erotyką, będzie wikłał życie sobie i drugim, zaprzepaszczając w tym wszystkim dla siebie i dla nich właściwy sens miłości oraz istotny jej "smak". Ów "smak" miłości wiąże się bowiem z poczuciem odpowiedzialności za osobę. W poczuciu tym kryje się przecież troska o jej prawdziwe dobro - kwintesencja całego altruizmu, a równocześnie nieomylny znak jakiegoś rozszerzenia własnego "ja", własnej egzystencji, o to "drugie ja" i o tę drugą egzystencję, która jest dla mnie tak bliska, jak moja własna.
Poczucie odpowiedzialności za drugą osobę bywa pełne troski, ale nigdy nie jest samo w sobie przykre czy bolesne. Dochodzi w nim bowiem do głosu nie zacieśnienie czy też zubożenie człowieka, ale właśnie jego wzbogacenie i rozszerzenie. Dlatego też miłość oderwana od poczucia odpowiedzialności za osobę jest zaprzeczeniem samej siebie, jest zawsze i z reguły egoizmem. Im więcej poczucia odpowiedzialności za osobę, tym więcej prawdziwej miłości.
Prawda ta rzuca silne światło na zagadnienie wyboru osoby. Wciąż bowiem liczymy się z tym, że miłość kobiety i mężczyzny naturalną drogą zmierza do wzajemnego oddania się i przynależności osób. Na drodze do tego, co stanowi ostateczną formę miłości, musi leżeć po obu stronach, tj. zarówno u mężczyzny, jak i u kobiety, wybór osoby - tej, ku której zwróci się miłość oblubieńcza i oddanie. Wybór posiada taki sam ciężar gatunkowy, jak to, do czego on prowadzi. Wybiera się wszak osobę, a wraz z nią i oblubieńczą formę miłości - wzajemne oddanie. Wybiera się drugą osobę, ale wybiera się w niej poniekąd drugie "ja", tak jakby się wybierało siebie w drugim i drugiego w sobie. Dlatego właśnie z obu stron musi mieć wybór nie tylko naprawdę osobisty charakter, ale też rzetelne znamię osobowe. Przynależeć do siebie mogą tylko takie osoby (y i x), którym obiektywnie dobrze jest być z sobą. Człowiek bowiem zawsze przede wszystkim jest sobą ("osoba"), aby zaś mógł nie tylko być z drugim, ale co więcej: żyć nim i dla niego, musi w jakiś sposób wciąż odnajdywać siebie w nim, a jego w sobie. Miłość jest niemożliwa dla bytów, które są wzajemnie nieprzeniknione, tylko duchowość i związana z nią "wewnętrzność" osób stwarza warunki wzajemnego przenikania się, tak że mogą one wzajemnie żyć w sobie i wzajemnie też żyć sobą.
W tym miejscu otwiera się bardzo ciekawy i bardzo bogaty problem uboczny, który można by nazwać problemem "psychologii wyboru". Jakie momenty, jakie czynniki psycho-fizjologiczne sprawiają, że dwoje ludzi wzajemnie sobie odpowiada, że jest im dobrze z sobą być i przynależeć do siebie? Czy istnieją w tym wszystkim jakieś reguły i zasady ogólne zaczerpnięte ze struktury psycho-fizjologicznej człowieka? Co wnoszą tutaj momenty somatyczne i konstytucjonalne, co temperament i usposobienie? Są to pytania pasjonujące, zdaje się jednak, że pomimo różnych prób dostarczenia w tej sprawie odpowiedzi o jakimś ogólniejszym zasięgu, pozostaje ona ostatecznie tajemnicą ludzkich indywidualności. Reguł sztywnych nie ma, a filozofia i etyka temu właśnie zawdzięcza swój autorytet nauczycielki życiowej mądrości, że stara się te problemy wyjaśniać o tyle, o ile mogą być wyjaśnione. Nauki szczegółowe, takie jak fizjologia, seksuologia czy medycyna, uczynią dobrze, gdy przejmą się tą samą zasadą, pomagając równocześnie filozofii i etyce w wypełnieniu jej praktycznego zadania.
Przy założeniach tedy zdrowego empiryzmu należy uznać, że wybór osoby drugiej płci, która ma być adresatem miłości oblubieńczej, a równocześnie tą, która tę miłość współ-tworzy dzięki swej wzajemności, musi opierać się w pewnym stopniu na wartości seksualnej. Przecież miłość ta ma mieć swój wydźwięk seksualny, ma stanowić bazę całego współżycia osób różnej płci. Bez obustronnego przeżycia wartości seksualnej nie sposób tego nawet pomyśleć. Wartość seksualna, jak wiadomo, wiąże się nie tylko z wrażeniem "ciała jako możliwego przedmiotu użycia", ale również z całkowitym wrażeniem, jakiego dostarcza "człowiek drugiej płci": kobieta przez swą "kobiecość", mężczyzna przez "męskość". To drugie wrażenie jest ważniejsze, pojawia się też chronologicznie wcześniej; u nie zepsutej, naturalnie zdrowej młodzieży pierwsze przeżycia związane z wartością seksualną odnoszą się do "człowieka drugiej płci", a nie przede wszystkim do "ciała jako możliwego przedmiotu użycia". Jeśli to drugie odzywa się wcześniej i przede wszystkim, mamy już do czynienia z jakimś produktem zepsucia - ten brak naturalnego porządku w reakcji na wartość seksualną utrudni miłość, utrudni przede wszystkim proces wyboru osoby.
Wybór osoby jest bowiem procesem, w którym wartość seksualna nie może odegrać roli motywu jedynego, ani nawet - w ostatecznej analizie tego aktu woli - motywu pierwszorzędnego. Kłóciłoby się to z samym pojęciem "wyboru osoby". Gdyby motywem jedynym czy choćby pierwszorzędnym tego wyboru była sama wartość seksualna, wówczas nie można by mówić o wyborze osoby, ale tylko o wyborze drugiej płci związanej z jakimś "człowiekiem" czy nawet tylko z jakimś "ciałem, które jest możliwym przedmiotem użycia". Widać jasno, że jeśli mamy mówić o wyborze osoby, motywem pierwszorzędnym musi być sama wartość osoby. Pierwszorzędnym - to nie znaczy jedynym. Takie postawienie sprawy byłoby pozbawione cech zdrowego empiryzmu, a ciążyłoby na nim piętno tego aprioryzmu, które cechuje etykę Kanta z jej formalistycznym personalizmem. Chodzi o to, ażeby naprawdę wybrać osobę, a nie wybierać tylko wartości, które są związane z osobą bez uwzględnienia jej samej jako wartości podstawowej. Postąpiłby tak ten y, który wybierałby jakąś x tylko ze względu na wartości seksualne, które w niej znajduje. Wybór taki posiada od razu wyraźne tendencje utylitarne, a przez to stoi poniżej miłości osoby. Wartości seksualne, które y znajduje w x (czy też ona w nim), z całą pewnością motywują wybór, osoba wybierająca musi jednak przy tym mieć pełną świadomość, że wybiera osobę. Jakkolwiek więc wartości seksualne w przedmiocie wyboru mogą zniknąć, ulec zmianie itp., to jednak pozostanie zasadnicza wartość - wartość osoby. Wybór jest wtedy prawdziwym wyborem osoby, kiedy liczy się z tą wartością jako najważniejszą i decydującą. Kiedy więc obserwujemy całkowity proces wybierania kobiety przez mężczyznę lub mężczyzny przez kobietę, wówczas musimy stwierdzić, że kształtuje się on poprzez wartości seksualne jakoś odczute i jakoś przeżyte, niemniej ostatecznie każde z nich wybiera nie tyle osobę ze względu na te wartości, ile wartości te ze względu na osobę.
I tylko wtedy, kiedy ostatecznie tak wybiera, akt wyboru jest wewnętrznie dojrzały i wykończony. Tylko wtedy bowiem dokonała się w nim właściwa integracja przedmiotu: przedmiot wyboru osoba - został ujęty w całej swej prawdzie. Prawda o osobie jako przedmiocie wyboru krystalizuje się właśnie w tym, że sama wartość osoby jest dla wybierającego tą wartością, której podporządkowuje wszystkie inne. Wartości seksualne, które działają na zmysły i na uczucie, zostają ujęte we właściwy sposób. Gdyby stanowiły jedyny czy pierwszorzędny motyw wyboru osoby, wybór ten byłby już sam w sobie niecałkowity i nieprawdziwy, rozmijałby się bowiem z pełną prawdą o swoim przedmiocie, o osobie. Wybór taki musiałby stanowić punkt wyjścia dla miłości zdezintegrowanej, czyli również niecałkowitej i nieprawdziwej.
Miłość prawdziwa, miłość wewnętrznie pełna, to ta, w której. wybieramy osobę dla niej samej, a więc ta, w której mężczyzna wybiera kobietę, a kobieta mężczyznę nie tylko jako "partnera" życia seksualnego, ale jako osobę, której chce oddać życie. Wibrujące w przeżyciach zmysłowych i uczuciowych wartości seksualne towarzyszą tej decyzji, przyczyniają się do jej psychologicznej wyrazistości, ale nie stanowią o jej głębi. Sam "rdzeń" wyboru osoby musi być osobowy, a nie tylko seksualny. Życie sprawdzi wartość wyboru oraz wartość i prawdziwą wielkość miłości.
Sprawdza się ona najbardziej wówczas, gdy samo przeżycie zmysłowo-uczuciowe osłabnie, gdy same wartości seksualne przestaną niejako działać. Wówczas pozostanie tylko wartość osoby i wyjdzie na wierzch wewnętrzna prawda miłości. Jeśli miłość ta była prawdziwym oddaniem i przynależnością osób, wówczas nie tylko ostoi się, ale nawet umocni i ugruntuje. Jeśli zaś była tylko jakąś synchronizacją zmysłowości i emocji, wówczas straci swą rację bytu; a osoby w niej zaangażowane staną nagle w próżni. Trzeba się poważnie liczyć z tym, że każda ludzka miłość musi przejść przez jakąś próbę, i z tym, że wówczas dopiero okaże się jej prawdziwa wartość.
Kiedy wybór osoby jest wewnętrznie dojrzały, kiedy wraz z tym miłość uzyskuje potrzebną dla siebie integrację w życiu wewnętrznym osoby, wówczas nabiera ona nowego charakteru również pod względem psychologicznym, a przede wszystkim pod względem uczuciowym. O ile bowiem nie tylko zmysłowość, ale także sama uczuciowość wykazują swoistą ruchliwość i zmienność - a to wywołuje zawsze pewien bodaj podświadomy niepokój - to miłość wewnętrznie dojrzała uwalnia się przez wybór osoby od tego niepokoju. Uczucie staje się spokojne i pewne, przestaje bowiem krążyć wokół siebie samego i chodzić za sobą, a idzie za swym przedmiotem, za osobą. Czysto subiektywna prawda uczucia ustąpiła miejsca obiektywnej prawdzie osoby, która jest przedmiotem wyboru i miłości. Dzięki temu zaś uczucie samo nabiera jakby nowych właściwości. Staje się proste i jakieś trzeźwe. O ile więc dla czysto uczuciowej miłości znamienna jest owa idealizacja (była o niej mowa w analizie psychologicznej) - uczuciowość niejako sama stwarza różne wartości i wyposaża nimi osobę, do której się zwraca - to dojrzała wewnętrznym aktem wyboru miłość osoby, skupiona na wartości samej osoby, sprawia, że kochamy uczuciowo osobę taką, jaką ona naprawdę jest - nie nasze wyobrażenie o niej, ale prawdziwą osobę. Kochamy ją z jej zaletami i wadami, poniekąd niezależnie od zalet oraz pomimo wad. Wielkość takiej miłości ujawnia się najbardziej wówczas, gdy osoba ta upada, kiedy wychodzą na jaw jej słabości czy nawet grzechy. Człowiek prawdziwie miłujący nie tylko nie odmawia wtedy swej miłości, ale poniekąd bardziej jeszcze miłuje - miłuje, mając świadomość braków i wad i nie aprobując ich bynajmniej. Sama osoba bowiem nigdy nie traci swej istotnej wartości. Uczucie, które idzie za wartością osoby, jest wierne człowiekowi.
Zaangażowanie wolności
Tylko prawda o osobie umożliwia rzeczywiste zaangażowanie wolności w stosunku do tej osoby. Miłość polega na zaangażowaniu wolności, jest ona wszak oddaniem siebie, a oddać siebie to właśnie znaczy: ograniczyć swoją wolność ze względu na drugiego. Ograniczenie wolności własnej byłoby czymś negatywnym i przykrym - miłość sprawia, że jest ono czymś pozytywnym, radosnym i twórczym. Wolność jest dla miłości. Nie użyta, nie wykorzystana przez nią, staje się wolność właśnie czymś negatywnym, daje człowiekowi poczucie pustki i niewypełnienia. Miłość angażuje wolność i napełnia ją tym, do czego z natury lgnie wola, napełnia ją dobrem. Wola dąży do dobra, a wolność jest własnością woli, i dlatego wolność jest dla miłości, przez nią bowiem najbardziej człowiek uczestniczy w dobru. To jest istotny tytuł do jej pierwszeństwa w porządku moralnym, w hierarchii cnót oraz w hierarchii zdrowych tęsknot i pragnień człowieka. Człowiek pragnie miłości bardziej niż wolności - wolność jest środkiem, a miłość celem. Pragnie jednak człowiek miłości prawdziwej, bo tylko opierając się na prawdzie możliwe jest autentyczne zaangażowanie wolności. Wola jest wolna, a równocześnie "musi" szukać dobra, które odpowie jej naturze, jest wolna w szukaniu i wybieraniu, ale nie jest wolna od samej potrzeby szukania i wybierania.
Nie znosi natomiast wola narzucania sobie przedmiotu, jako dobra. Chce sama wybrać i sama zaafirmować, wybór bowiem jest zawsze afirmacją wartości przedmiotu, który się wybiera. Tak mężczyzna, który wybiera kobietę, afirmuje przez to jej wartość - chodzi o to, aby afirmował wartość samej osoby, nie tylko wartość "seksualną". Wartość seksualna zresztą raczej sama się narzuca, wartość osoby natomiast czeka na afirmację i na wybór. I dlatego w woli człowieka, który jeszcze nie uległ samym namiętnościom, ale zachował wewnętrzną świeżość, toczy się zwykle jakaś walka między popędem a wolnością. Popęd usiłuje narzucić swój przedmiot i swój cel, usiłuje stworzyć wewnętrzny fakt dokonany w człowieku. Słowa "popęd" używamy tutaj nie w jego właściwym i pełnym znaczeniu, tak jak ono zostało wyinterpretowane w rozdziale poprzednim, ale w znaczeniu częściowym - chodzi o pewne tylko przejawy popędu seksualnego, dzięki którym wartość seksualna bierze w posiadanie zmysłowość i uczuciowość człowieka i przez to niejako "osacza" wolę. Kiedy wola ulega pociągowi zmysłowemu, wówczas zaczyna pożądać danej osoby. Uczucie odbiera pożądaniu jego charakter cielesny i konsumpcyjny zarazem, a czyni je bardziej pragnieniem "człowieka drugiej płci". Niemniej, jak długo wola ulega temu tylko za czym idą zmysły i do czego lgnie uczucie, tak długo nie dochodzi do głosu to, co jest jej własnym, twórczym udziałem w miłości.
Wola miłuje dopiero wówczas, kiedy człowiek świadomie angażuje swą wolność względem drugiego człowieka jako osoby, której wartość w pełni uznaje i afirmuje. Zaangażowanie takie nie polega przede wszystkim na pożądaniu tego człowieka. Wola jest władzą twórczą, zdolną do tego, aby z siebie dawać dobro, a nie tylko do tego, aby przyswajać sobie dobro już istniejące. Miłość woli wyraża się przede wszystkim w pragnieniu dobra dla osoby umiłowanej. Pragnienie samej osoby dla siebie nie ujawnia jeszcze twórczej potencjalności woli, nie stanowi też miłości w całym pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wola z natury chce dobra, i to dobra bez granic, czyli szczęścia. W dążeniu do niego szuka osoby i pragnie jej dla siebie jako tego konkretnego dobra, które może to szczęście przynieść. Tak x pragnie y, a y pragnie x - i na tym polega... miłość pożądania. Zmysły i uczucia pomagają w tej miłości. Ale miłość w której pomagają zmysły i uczucie, stanowi jakby najbliższą sposobność do tego, by wola, której dążenia z natury idą w kierunku dobra bez granic, czyli szczęścia, zaczęła chcieć tego dobra nie tylko dla swojego własnego podmiotu, ale również dla drugiej osoby, dla tej osoby, która stanowi - opierając się na zmysłach i uczuciu - przedmiot pożądania. I tutaj właśnie zarysowuje się owo napięcie pomiędzy dynamiką popędu a dynamiką własną woli. Popęd sprawia, że wola pożąda i pragnie osoby ze względu na jej wartość seksualną, wola natomiast nie poprzestaje na tym. Jest wolna, czyli zdolna do tego, by pragnąć wszystkiego w relacji do dobra bezwzględnego, dobra bez granic - szczęścia. I tę właśnie zdolność, tę swoją naturalną, szlachetną potencjalność, angażuje w stosunku do tamtej osoby. Pragnie dla niej dobra bezwzględnego, dobra bez granic, szczęścia - i w ten sposób jakby równoważy czy też okupuje wewnętrznie to, czego od owej osoby "drugiej płci", pragnie dla siebie37 . Oczywiście, że mamy tu na myśli jedynie częściowe znaczenie słowa "popęd". Wola bowiem nie tylko walczy z popędem, ale równocześnie podejmuje w ramach miłości oblubieńczej to, co stanowi jego naturalny cel. Popęd bowiem zwrócony jest do istnienia ludzkości, co w konkrecie oznacza zawsze istnienie nowej osoby, dziecka, jako owocu miłości mężczyzny i kobiety w małżeństwie. Wola zwraca się do tego celu i poprzez świadomą jego realizację usiłuje jeszcze rozszerzyć tę twórczą dążność, która jest jej właściwa.
W ten sposób miłość prawdziwa, korzystając z naturalnej dynamiki woli, usiłuje wnieść rys gruntownej bezinteresowności w stosunek kobiety i mężczyzny, aby uwolnić tę miłość od nastawienia na użycie (w pierwszym i drugim znaczeniu słowa "używać"). I na tym też polega to, co tutaj nazwano walką pomiędzy miłością a popędem. Popęd chce przede wszystkim brać, posługiwać się drugą osobą, miłość natomiast chce dawać, tworzyć dobro, uszczęśliwiać. Znów widać, jak bardzo miłość oblubieńcza winna być przeniknięta tym, co stanowi istotę przyjaźni. W pragnieniu dobra "bez granic" dla drugiego "ja" zawarty jest bowiem jakby w zalążku cały twórczy pęd prawdziwej miłości, pęd do tego, aby obdarzać dobrem te osoby, które się kocha, aby je uszczęśliwiać38 .
Jest to jakiś "boski" rys miłości. Istotnie, kiedy y chce dla x dobra "bez granic", wówczas chce dla niej właściwie Boga. On jeden jest obiektywną pełnią dobra i On też tylko może każdego człowieka pełnią taką nasycić. Miłość człowieka przez odniesienie do szczęścia, czyli do pełni dobra, niejako przechodzi najbliżej Boga. Inna rzecz, iż owa "pełnia dobra", a także i "szczęście", nieczęsto bywa rozumiane wyraźnie w ten sposób. "Chcę dla ciebie szczęścia", to znaczy: chcę tego, co ciebie uszczęśliwi, ale nie wchodzę (na razie) w to, co to jest takiego. Tylko ludzie głębokiej wiary mówią sobie całkiem wyraźnie: to jest Bóg. Inni nie dopowiadają tej myśli, jakby pozostawiali ową "pozycję" do wypełnienia osobie umiłowanej: to jest to, czego ty sam (ty sama) chcesz, w czym widzisz dla siebie pełnię dobra. Natomiast cała energia miłości skupia się przede wszystkim na tym, że "ja" tego dla ciebie prawdziwie chcę39 .
Wielka moralna sił prawdziwej miłości leży właśnie w tym pragnieniu szczęścia, czyli prawdziwego dobra, dla drugiej osoby. Dzięki temu miłość zdolna jest odrodzić człowieka - daje mu poczucie wewnętrznego bogactwa, wewnętrznej płodności i twórczości: jestem zdolny chcieć dobra dla drugiej osoby, a więc jestem w ogóle zdolny chcieć dobra. Prawdziwa miłość zmusza mnie do tego, ażebym wierzył we własne siły duchowe. Nawet wówczas, kiedy jestem "zły", miłość prawdziwa - jeśli budzi się we mnie - nakazuje mi szukać dobra prawdziwego ze względu na tę osobę, do której się zwraca. W ten sposób afirmacja wartości drugiej osoby znajduje głęboki rezonans w afirmacji wartości mojej własnej osoby, bo przecież właśnie ze względu na samą wartość seksualną budzi się w danym podmiocie potrzeba pragnienia szczęścia dla drugiego "ja". Kiedy miłość osiąga swe pełne wymiary, wówczas wnosi nie tylko ów rzetelny "klimat" osobowy, ale także jakieś poczucie "absolutu" spotkania z tym, co bezwzględne i ostateczne. Miłość jest istotnie najwyższą wartością moralną. Chodzi jeszcze o umiejętność przeniesienia wymiarów miłości w zwyczajne sprawy życia codziennego. I stąd rodzi się właśnie problem wychowania miłości.
Problem wychowania miłości
Co to znaczy "wychowanie miłości"? Czy miłość w ogóle można wychowywać? Czy nie jest ona czymś od razu gotowym, czymś danym człowiekowi czy też dwojgu ludziom jako pewnego rodzaju przygoda serca? Tak mniemają bardzo często zwłaszcza młodzi, a konsekwencją takiego poglądu musi być bodaj częściowe przekreślenie tego, co tutaj nazwaliśmy integracją miłości. Miłość pozostaje wówczas tylko sytuacją psychologiczną, którą (jakby wbrew jej naturze) podporządkowuje się wymogom obiektywnej moralności. Tymczasem - wręcz przeciwnie - miłość kieruje się normą, czyli zasadą, z której należy wysnuć jak najpełniejszą wartość każdej sytuacji psychologicznej; wówczas dopiero sama ta sytuacja osiągnie właściwą pełnię, stanie się wyrazem dojrzałego zaangażowania osoby. Miłość bowiem nigdy nie jest czymś gotowym, czymś tylko "danym" kobiecie i mężczyźnie, ale zawsze jest równocześnie czymś "zadanym". Tak trzeba na nią patrzeć: miłość poniekąd nigdy nie "jest", ale tylko wciąż "staje się" w zależności od wkładu każdej osoby, od jej gruntownego zaangażowania. Zaangażowanie to opiera się na tym, co jest "dane", dlatego te przeżycia, które mają swe oparcie w zmysłowości i naturalnej uczuciowości kobiety czy mężczyzny, stanowią tylko "tworzywo" miłości. Istnieje tendencja, aby uznać je już za gotową jej postać. Jest to tendencja błędna, kryje się w niej nastawienie konsumpcyjne i utylitarne, które - jak wiadomo - jest przeciwne naturze samej miłości.
Człowiek jest istotą niejako skazaną na twórczość. Twórczość ta obowiązuje również w dziedzinie miłości. Jakże często jesteśmy świadkami tego, że z obiecującego "tworzywa" uczuć i pragnień nie kształtuje się prawdziwa miłość, owszem - często coś wręcz przeciwnego, podczas gdy nieraz ze skromnego "tworzywa" kształtuje się naprawdę wielka miłość. Ale taka wielka miłość może być tylko dziełem osób i - dodajmy w tym miejscu dla całości obrazu - dziełem łaski. Chcemy się w tej książce przyjrzeć owemu dziełu. Będziemy więc patrzeć na miłość przede wszystkim jako na dzieło człowieka, postaramy się przeanalizować główne drogi jego własnych poczynań w tym kierunku. Działanie zaś łaski jest ukryte w tych poczynaniach jako udział niewidzialnego Twórcy, który sam będąc miłością, ma moc kształtowania wszelkiej miłości, również tej, która w naturalnym swym rozwoju opiera się na wartości płci i ciała, byle tylko ludzie chcieli ją świadomie z Nim współ-tworzyć. Nie trzeba się zrażać nawet tym, że dzieje się to nieraz na drogach zawiłych i krętych. Łaska ma moc wyprostowywania dróg ludzkiej miłości.
Aby więc odpowiedzieć na pytania postawione na początku, musimy chyba zwrócić się po prostu raz jeszcze do wszystkich rozważań zawartych w niniejszym rozdziale. Musimy je jeszcze pogłębić w świetle Ewangelii, odczytanej i zrozumianej bardziej całościowo niż tu. Ale i tutaj już widać, że na wychowanie miłości składa się wiele poczynań w największej mierze wewnętrznych, choć mających zewnętrzny swój wyraz, w każdym razie głęboko osobowych. Poczynania te zmierzają do tego, co tutaj nazwano integracją miłości "w" osobie oraz "pomiędzy" osobami. Rozważania na temat miłości w relacji: mężczyzna-kobieta uświadomiły nam jednak wielokrotnie możliwość dezintegracji, jaka się wkrada w ich wzajemne stosunki. I dlatego koniecznie potrzebne jest dla nich uzupełnienie, dzięki któremu jasne się stanie, w jaki sposób miłość mężczyzny i kobiety broni się przed dezintegracją. Temu właśnie ma służyć rozważanie na temat …
