"Odpowiadam że Duch Święty jest pocieszycielem i adwokatem, podobnie Syn. Jan mówi, że Syn jest adwokatem: mamy adwokata przed Ojcem Jezusa Chrystusa (1 J 2,1), pocieszycielem - Izajasz 61,1: Duch Pański (...) posłał mnie bym pocieszał tych, którzy opłakują Syjon. Mimo to Syn i Duch Święty, jeśli rozważymy właściwość osób, są z innych względów pocieszycielem i adwokatem: Chrystus jest nazwany adwokatem, gdyż jako człowiek wstawia się za nami u Ojca, Duch zaś Święty sprawia, że składamy prośby. Ponownie, Duch Święty jest nazwany pocieszycielem, gdyż jest formalnie miłością, lecz Syn jest, gdyż jest Słowem. I w dwojaki sposób: z powodu doktryny i dlatego że Syn daje Ducha Świętego, i wznieca miłość w naszych sercach. Dlatego słowo inny nie oznacza różną naturę w Synu i Duchu Świętym, lecz oznacza inny sposób w jaki każdy jest pocieszycielem i adwokatem. (...) Duch jest najdoskonalszym darem, gdyż jest Duchem prawdy. Jest nazwany Duchem by ukazać świetność Jego natury. Określenie bowiem Duch oznacza to co nieodkryte i niewidzialne (...) Również by ukazać jego moc, gdyż porusza nas do dobrego działania i czynienia. Albowiem słowo duch oznacza pewną siłę napędową i dlatego może również oznaczać wiatr. (...) Dodaje: Prawdy, albowiem pochodzi od prawdy i prawdę mówi. Albowiem Duch Święty jest niczym innym jak miłością. Kiedy ktoś jest pobudzany do miłowania rzeczy ziemskich i świata, jest pobudzany przez ducha tego świata. 1 Kor 2,12: A myśmy nie otrzymali ducha tego świata, lecz Ducha, który z Boga jest. Kiedy ktoś jest pobudzany do dzieł ciała, nie jest pobudzany przez Ducha Świętego (...) Lecz Duch ten prowadzi do poznania prawdy, albowiem z prawdy pochodzi, która mówi: Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem (J 14,6). Kiedy formułujemy i rozważamy prawdę powstaje w nas umiłowanie prawdy, tak też w Bogu z poczęcia prawdy, którą jest Syn, pochodzi miłość. I tak jak z niej pochodzi, tak też do jej poznania prowadzi. (...) Dlatego Ambroży mówi że wszelka prawda, bez względu na to kto ją wypowiada, pochodzi od Ducha Świętego. 1 Kor 12,3: nikt nie może powiedzieć: Pan Jezus inaczej jak w Duchu Świętym (...) Przyjmują bowiem Ducha Świętego wierzący, jak mówi, których świat nie jest w stanie przyjąć. (...) Jak mówi Grzegorz (V Moralia 20): Duch Święty rozpala wszystko co napełnia pragnieniem rzeczy niewidzialnych. A ponieważ światowe serca kochają jedynie rzeczy widzialne, świat Go nie przyjmuje, gdyż nie wznosi się do umiłowania tego co niewidzialne. Umysły skupione na rzeczach świeckich, im bardziej rozszerzają się przez swe pragnienia, tym bardziej zamykają głębię swych serc na przyjęcie Go. (...) Ponieważ [Paraklet] jest miłością Boga sprawia, że pogardzamy rzeczami ziemskimi i przylegamy do Boga. I tak odejmuje nam boleść i smutek a udziela radości z rzeczy Boskich: owocem Ducha jest miłość, radość, pokój, etc. (Ga 5,22), Kościół napełnił się pocieszeniem Ducha Świętego (Dz 9,31). (...) Mówi Duch Prawdy, bo Syn jest Prawdą (...) Mówi Duch prawdy w odróżnieniu od ducha kłamstwa. (...) Przede wszystkim nasz Pan pocieszał Apostołów przez obietnicę Ducha Świętego. Ukazuje tu pożytek, który Duch Święty, przychodząc, przyniesie im. I ukazuje trojaki pożytek: jeden po stronie świata, kolejny jeśli chodzi o uczniów i trzeci jeśli chodzi o Chrystusa. Co do świata, albowiem Duch Święty będzie przekonywał świat, co do uczniów, albowiem ich pouczy (...), co do Chrystusa, albowiem Go uwielbi (J 16,14). Co do pierwszego czyni dwie rzeczy. Po pierwsze, wskazuje na pożytek z przyjścia Ducha Świętego dla świata, po drugie go wyjaśnia: o grzechu, gdyż we Mnie nie uwierzyli (...) Przekona świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie. (...) Augustyn wyjaśnia to następująco: kiedy przyjdzie, to jest Duch Święty, przekona, to jest upomni, świat (...) Należy powiedzieć że przekona świat jako ten, który niewidzialnie przeniknie do waszych serc i wleje w nie miłość, tak iż pokona lęk i będą mieli siłę by przekonywać. Albowiem jak powiedziano, dopóki uczniowie byli cieleśnie przywiązani do Chrystusa, Duch Święty nie był w nich w taki sposób jak później: zatem nie byli tak odważni jak po Jego przyjściu (...) Ponownie, przekona świat, gdyż napełni serca, które były wcześniej światowe i sprawi że się sami upomną (...) Tak czyni Duch Święty - Ps 50,12: i wlej nowego ducha prawego w me wnętrzności. O czym pouczy? O trzech [rzeczach]. O grzechu jaki popełnili: Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa (Iz 58,1). I to czynili Apostołowie (Ps 18, 5): ich głos się rozchodzi na całą ziemię. Następnie o sprawiedliwości, którą zaniedbali. I to czynili Apostołowie: Nie masz nikogo sprawiedliwego (Rz 3,10). I o sądzie, którym wzgardzili: w ślad za występnym idzie pogarda (Prz 18,3), wzgardziła moimi prawami (Ez 5,6). Wyjaśnia to. Po pierwsze, tym co mówi o grzechu, bo nie uwierzyli we Mnie. (...) Co do sprawiedliwości Apostołów wyjaśnienie jest następujące: o naszej sprawiedliwości, której nie naśladują. Sprawiedliwości, powiadam, nie z prawa lecz z wiary (Rz 3,22): sprawiedliwość Boża przez wiarę Jezusa Chrystusa (...) O sądzie albowiem książę tego świata, to jest diabeł, który jest księciem świata, to jest tego co światowe, nie przez stworzenie, lecz podszepty i naśladowanie: naśladują go ci po jego stronie (Mdr 2,25), jest królem nad wszystkimi synami pychy (Hi 41,34), ten książę zatem został osądzony, to jest wyrzucony, teraz jest sąd tego świata, to jest na rzecz świata, bo książę świata zostaje wyrzucony (J 12,31). Mówi to, wyprzedzając, wymówkę ludzi, którzy tłumaczą swe grzechy, że diabeł ich skusił. Mówi zatem: nie mogą być uwolnieni od odpowiedzialności albowiem diabeł został wyrzucony z serc wiernych przez łaskę i wiarę Chrystusową i przez Ducha Świętego, taki iż nie kusi ich od wewnątrz jak wcześniej, lecz z zewnątrz na ile mu dozwolone. I ci mogą się oprzeć którzy postanawiając przylgnąć do Chrystusa. (...) I tak świat jest przekonywan o tym sądzie, gdyż, nie chcąc stawiać oporu, jest zwyciężany przez diabła, których, choć wypędzony, powraca przez zgodę na grzech; Rz 6,12 - Niechże tedy nie panuje grzech w śmiertelnym ciele waszym. (...) Inne wyjaśnienie (...) Świat jest przekonywany o sądzie ponieważ choć świat wie, że jego książę został potępiony, nie uniknął tego sądu, lecz zostaje osądzony ze swym księciem, gdyż naśladuje go w pysze i bezbożności. Chryzostom inaczej to wyjaśnia: gdy przyjdzie, to jest Duch Święty, przekona to jest skaże świat z powodu grzechu, to jest jakby: Duch Święty będzie świadczył przeciw światu (...) Ukaże że grzeszyli ciężko, gdyż nie uwierzyli we Mnie kiedy ujrzą, że Duch Święty zostanie dany w Me imię wiernym (por. Dz 5,32). O sprawiedliwości, to jest że ją mam, choć świat tak nie uznał (...) O sądzie , gdyż książę tego świata został osądzony, to jest przez Ducha Świętego jest osądzony, to jest wyrzucony z serc wiernych. Wypędzę z kraju... ducha nieczystego (Zach 13,2), otrzymaliśmy nie ducha tego świata lecz Ducha, który jest od Boga (1 Kor 2,12). Przekona świat o sądzie, gdyż niegodziwie osądził, że miał diabła i wyrzucał demony przez Belzebuba: o tym zostanie przekonany, że Duch Święty, którego poślę, potępi diabła i go wypędzi (...) Obiecuje, następnie, że zostaną pouczeni przez przyjście Ducha Świętego, który nauczy ich całej prawdy. Albowiem ponieważ jest z prawdy, do niego należy nauczanie prawdy i czynienie podobnie jak ten, który go posyła. Mówi całej prawy, to jest prawdy wiary, której nauczy poprzez wyniesienie intelektu w tym życiu oraz pełnię w życiu wiecznym, kiedy poznamy tak jak jesteśmy poznawani (...) Lub całej prawdy czyli figur prawa, których rozumienie uczniowie uzyskali przez Ducha Świętego."
(Św. Tomasz z Akwinu - Komentarz do Ewangelii wg św. Jana, cap. XIV, XV, XVI)
"Grzegorz: Paraclitus to Adwokat bądź Pocieszyciel. Adwokat zatem wstawia się u Ojca za grzesznikami, gdy przez swą moc porusza grzesznika by modlił się za siebie. Pocieszyciel usuwa boleść pokutujących i rozpogadza ich nadzieją przebaczenia." (Catena Aurea - Ewangelia św. Jana)
