Kardynał Heenan o feministycznej rewolucji nowej Mszy
z interwencji na Synodzie Biskupów w Rzymie, październik 1967 na podstawie testowej tzw. Missa normativa Bugniniego, która została następnie przekuta w NOM w wersji 1969, tł. za: A Bitter Trial, opr. A. Reid
“(…) W naszej ojczyźnie nie tylko kobiety i dzieci, lecz również ojcowie rodzin i młodzi mężczyźni chodzą regularnie na Mszę. Jeśli damy im ten rodzaj ceremonii jaki wczoraj oglądaliśmy w Kaplicy Sykstyńskiej, wkrótce zostaniemy ze zgromadzeniem złożonym głównie z kobiet i dzieci. Nasz lud kocha Mszę, lecz jest głównie przywiązany do Mszy recytowanej bez śpiewu Psalmów i innych muzycznych ozdobników. (…) Oto kilka punktów, które jedynie z powodu ograniczeń czasowych – albowiem na komentarze przeznaczono zaledwie pięć minut – muszę ująć na tyle skrótowo, że zabrzmią szorstko:
1. Prawo modlitwy (lex orandi) jest prawem wiary. Jeśli we Mszy większy nacisk zostanie położony na czytania z Biblii niż na Modlitwę Eucharystyczną wiara tak duchowieństwa, jak i ludu, zostanie osłabiona.
2. Istnieje dziś większa niż kiedykolwiek potrzeba podkreślania Rzeczywistej Obecności Naszego Pana w Najświętszym Sakramencie. Nie należy wprowadzać we Mszy żadnej zmiany, która mogłaby się jawić jako rzucająca wątpliwość na tę doktrynę.
3. Wielu biskupów na tym synodzie mówiło o potrzebie przyjścia na pomoc wiernym, którzy są coraz bardziej zaniepokojeni i zakłopotani z powodu zbyt częstych zmian we Mszy. Muszę zatem zapytać jaki stosunek zajmie Consilium (tj. komisja liturgiczna Bugniniego – przyp. wł.) wobec tych ostrzeżeń pochodzących od pasterzy Kościoła? (zostały oczywiście zignorowane, także Krótka analiza krytyczna – przyp. wł.) (…)
4. (…) Byłoby wielką pomocą gdyby Consilium powiedziało całemu Kościołowi w jaki sposób może zostać zachowany język łaciński. Jeśli Kościół ma prawdziwie pozostać Kościołem Katolickim, istotne jest by zachował uniwersalny język. (…)”
Już po wprowadzeniu rewolucji liturgicznej dopasowywano do niej prawo kanoniczne. I tak w kanonie 230 § 2 (Świeccy mogą być czasowo wyznaczeni do pełnienia funkcji lektora w czynnościach liturgicznych, podobnie wszyscy świeccy mogą wykonywać funkcje komentatora, kantora lub inne, zgodnie z przepisami prawa) Kodeksu Jana Pawła II z 1983 roku przewidziano możliwość pełnienia różnych funkcji liturgicznych, w tym "ministrantek" przez kobiety, lekceważąc, jak to rewolucjoniści mieli w zwyczaju, wcześniejszą tradycję liturgiczną Kościoła
