Królewskość Najświętszego Serca Jezusa
Najświętsze Serce to, Jezus, który nas kocha i ukazuje nam Swoje Serce jako symbol miłości. Miłość jest jednocześnie zasadą, głównym środkiem i ostatecznym celem królewskości Chrystusa, a co za tym idzie i królewskości Najświętszego Serca. Czymże jest bowiem dzieło Odkupienia, jeżeli nie dziełem najwyższej miłości, szaleństwem miłości? Tak Bóg umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał, aby go zbawił (13,16-17). „A Jezus wiedząc, że przyszła Jego godzina... umiłowawszy swoich... do końca ich umiłował” (J 13,1). Św. Paweł mówi nam zawsze o Synu Bożym, który nas umiłował i wydał się nas na śmierć (Ga 2,20). Św. Jan wyraził to w sposób porywający mówiąc, że Bóg Nowego Testamentu jest Bogu Miłości (1J 5,8), podczas gdy przed narodzeniem Jezusa królowie i narody służyły Bogu z bojaźnią i drżeniem 4 2,8 nn.). Wszystkie cnoty są niczym w Jego obliczu, jeżeli nie łączą się z królową cnót - miłością (1 Kor 13). Całe prawo streszcza się w dwóch przykazaniach miłości Boga i bliźniego (Mt 22,37 nn.). Ośrodkiem życia chrześcijańskiego jest Eucharystia, sakrament najwyższej miłości, zjednoczenie Stwórcy ze stworzeniem w najgłębszej przyjaźni! (16,57). Czyż pierwszy list św. Jana nie jest wspaniałym wezwaniem do miłości (zob. szczególnie 1 J. 3), wezwaniem, które św. Paweł streszcza w słowach: „Miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa” (Rz 13,10)?
Miłość, największa z trzech cnót teologicznych, rozwinie się w całej pełni w największym zjednoczeniu z Bogiem Miłości, które nastąpi w przyszłym życiu, zjednoczeniu, jakiego ludzie nie mogli przewidzieć, ani pojąć nie mogą. Zresztą szczęście niebieskie będzie tylko ukoronowaniem w nas dzieła łaski, która czyni nas uczestnikami Boskiej natury (2 P 1,4), będącej miłością. „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14,23). A więc zjednoczenie z Bogiem - to miłość.
