Pobudka rozróżnia czynności, podobne na zewnątrz, i nadaje im rozmaitą wartość. Przedstawił to Pan Jezus w podobieństwie siejby, która jednym przyniosła owoc trzydziestokrotny, innym siedmdziesięciokrotny, innym wreszcie stokrotny, — Apostoł zaś Paweł w podobieństwie budowy, twierdząc, że wszyscy budujemy na fundamencie wiary, lecz jedni kładą złoto, srebro i kamienie drogie, inni drwa, siano i słomę, które w dzień Pański goreć będą (3)
Poznajesz stąd znaczenie pobudki (4). Ona jest podwaliną każdej cnoty; a jako dom wspierają słupy, słupy zaś opierają się na swoich podstawach: tak nasze życie duchowne opiera się na cnotach, cnoty zaś opierają się na pobudce (5). Ona nadaje czynnościom naszym nadprzyrodzoną wartość, bo je wyjmuje z pod panowania żądz i miłości własnej, a poddaje królestwu łaski Bożej.
Ona pomnaża nasze zasługi, cokolwiek bowiem czynimy w stanie łaski i z dobrej pobudki, staje się zasługującem na żywot wieczny, choćby to był czyn bardzo drobny; im zaś doskonalsza pobudka, tern większa zasługa. Słusznie tedy przyrównano pobudkę do steru, iż jako ster kieruje okrętem , by wpłynął do portu: tak pobudka czynności ludzkie zwraca do Boga i do przystani niebieskiej.
O jakże wielka stąd dla nas pociecha, iż Bóg nie mierzy darów naszych według zewnętrznych rozmiarów, lecz według wewnętrznej pobudki.