DZIEŃ XIII.
Chór panowań.
Chrystus nad wszelkie księstwa,
panowania. Efez. I, 21.

1. Przystępujemy do rozważania drugiej,
pośredniej Hierarchii. Św. Dyonizy upomina
nas, abyśmy oczyma niebiańskiemi poglądali
na tę Hierarchię, a zwłaszcza na ten pierwszy
chór, noszący nazwę Państw lub Panowań.
Błagajmy przeto o światło duchowe do serca,
dla godnego rozważania zastępów anielskich.
Zkąd pochodzi nazwa tego chóru? Jakie jest
znamię wyróżniające jego aniołów? Nazwa
jest: wielka gorliwość, jaką pałają te duchy,
aby panowanie Boże, Jego królestwo coraz
więcej się rozszerzało zachowało w śwetno-
ści, w powodzeniu kwitło; jest to znamię, o
które i nam Pan Jezus co dzień modlić się za-
lecił, gdy wyrzekł w modlitwie Pańskiej:
„Ojcze nasz... przyjdź królestwo Twoje”. Anio-
łow tych pożera owa żarliwość, aby Bóg
wszędzie panował; słusznie zatem powiada
św. Dyonizy, aby i oni panowali.
O Panie i Boże! jakże oziębłe, nieczułe
me serce... Królestwo Twoje nic mnie nie
obchodzi... Czyliż mam pozostać w tej oboję-
tności? Św. Grzegorz wielki powiada: „Biada
duszy, co nie dostrzega w sobie tych darów,
któremi Bóg uposażył anioły; ale biada je-
szcze większa, jeśli się widzi ogołoconą z owych
darów i cnót, a jednako takowe nie błaga,
nie jęczy.” Daj mi o Panie, głos synogarlicy,
duszy świętej, aby o takowe jęczeć nie po-
przestał. Aniołowie chóru Panowania, wypro-
ście mi żarliwość świętą.
2. Gdzież pragnie ów chór Panowań, aby
panowanie Boże się rozszerzyło? Alboż to
Bóg bez tego pragnienia nie jest Panem nie-
ba i ziemi, wszechświata? Jest bez wątpienia
Panem wszystkiego, nikt Mu tego panowania
nie odejmie, nie umniejszy. Z tem wszystkiem,
Bóg chce, aby i aniołowie i ludzie takiem
pragnieniem się zajmowali. Jako bowiem wierni
słudzy, dworzanie króla ziemskiego są ci, któ-
rzy najwięcej pragną, aby jego państwo było
świetne, rozszerzało się; tak i Panowania
przejęte są tą świętążarliwością dlaswojego
Pana i Boga.
Panowanie i królestwo Boże na niebiosach
pięknie kwitnie, najzdobniej się rozwija i niema
obawy, aby tam jakie zagrażało mu niebez-
pieczeństwo; idzie tu głównie o naszą ziemię,
o biedne serca nasze, aby w nich Bóg zapa-
nował. Komużbyśmy mieli oddać serce, gdy-
byśmy je Bogu nie oddali?...
O Królu chwały! zapanuj w duszach na-
szych! O Aniołowie, święty Chórze Panowania,
wyproście nam żarliwość, jaką Wy gorejecie,
abyśmy, Was naśladując, gotowi byli raczej
życie stracić, niż zezwolić, aby królestwo Boże
choć w jednej duszy rozproszone być miało.
O potężny nieba i ziemi Władco, Boże! panuj
i rządź, niech wszystko stworzenie zgina przed
Tobą kolano, Tobie służy, Ciebie uznaje za
swego Stwórcę i Pana!
3. Panowania przez swoją gorliwość o chwa-
łę Bożą są szczególniej aniołami apostolstwa,
misyi. Cel bowiem apostolstwa jest, aby kró-
lestwo Boże coraz więcej się rozszerzało, aby
chwała Boża coraz więcej się pomnażała.
Pojął dobrze tę prawdę św. Ignacy Lojola,
założyciel zgromadzenia, które najwięcej mi-
syonarzy wydało i wydaje i dlatego za de-
wizę, za godło swym synom i dla swego
działania położył: „na większą chwałę Bożą”.
Lecz apostolstwo nie jest zadaniem jednego
tylko zakonu lub zgromadzenia; każdy czło-
wiek, w wielkiem lub małem swem kółku
jest, być winien apostołęm; każdy do roz-
krzewiania wiary, cnoty, chwały Bożej do-
rzucić winien choć drobny kwiatuszek; i ma-
tka, co na swem łonie, przy sercu piastuje
dziecię, i młodzian i dziewica. Matka, wpa-
jając w serce dziecięcia miłość Bożą, młodzian
mężną wiarą, dziewica skromnością. Kto nie
może innych przynieść kwiatów,ten niech się
modli, niech wykonywa cnotę, niech postawa,
mowa będzie skromna, aby widzieli inni
i chwalili Ojca na niebiosach.
O Panie i Boże! Czemże się przyłożyłem
co chwały imienia Twego? Albo raczej, ja-
każ niedola moja, ileż to razy znieważyłem
majestat Twój i przyniosłem uszczerbek chwale
Twojej przez moje zgorszenia?

PRZYKŁAD

(Z Brewiarza patronów polskich).

Między patronami dla polskiej i szwedzkiej
ziemi, liczne znajdujemy przykłady o anio-
łach, i tak:
Św. Salomea, Leszka V.. i Grzymisławy
córka, Bolesława Wstydliwego siostra, lubo
poślubiona Kolomanowi, królowi węgierskiemu,
przecież, za jego zezwoleniem, nawet w mał-
żeństwie, czysta dziewica, kiedy w klasztorze
Zawichostskim żywot doczesny kończyła, wi-
działy siostry zakonne i inne osoby jej pię-
kną duszę, jakby jasna, śliczna gwiazda,
z ust wychodząca; w tejże samej chwili wi-
dziano zastępy aniołów, słyszano ich przecu-
dne, niebiańskie pienia.
Kunegundy św., Beli, króla węgierskiego
córki, a Bolesława wstydliwego małżonki, któ-
ra również w czystości panieńskiej w małżeń-
stwie żyła, widziano przy skonie duszę w śnie-
żnej bieli, wstępującą wprost w niebiosa, chó-
rami aniołów okoloną.
Św. Jozafat z rąk anioła otrzymał znaczną
jałmużnę, której użył na wsparcie nieszczęśli-
wej, pełnej cnoty wdowy. Inną też razą, kie-
dy w klasztorze Żyrowickim, gdzie był prze-
łożonym, brakło żywności, znaczne zapasy
cudownym otrzymał sposobem.
Św. Ansgary miał sobie przez anioła wska-
zane powołanie duchowne.
Św. Sygfryd, stosownie do ukazania się
anioła i napomnienia z jego strony, zbudo-
wał kościół.
Westchnienie do aniołów.
Aniele Boży, coś sprawił, iż w piecu Ba-
bilońskim ogień trzech młodzieńców nie palił,
(Dan. III.), spraw Twą przyczyną, aby nas
nie strawił ognień złych namiętności.
W. Wstawiajcie się za nami i t. d.
O. Aby Król aniołów przyjął nas i t. d.
Modlitwa jak dnia pierwszego.