Trzydzieści lat temu stałem jako turysta na kalkuckiej ulicy, patrząc na ludzi, którzy w upale ciągnęli biegiem riksze z siedzącymi w nich innymi ludźmi. Iluś spośród tysięcy rikszarzy codziennie umierało z przepracowania w tym koszmarnym upale na zawał serca. Krępowałem się wsiąść do ludzkiej rikszy, bo nie pasowało to do mojego obrazu świata. Widziałem też ciągnące się kilometrami wzdłuż wielu ulic slamsy sklecone z kawałków blachy i tektury, w których żyły całe rodziny. Najwięcej było wśród nich wychudzonych i brudnych dzieci. Widziałem je, jak grzebały w dużych górach śmieci. Kalkuta to również całe dzielnice zamożnych domów i drapaczy chmur. Czytałem właśnie, stojąc na kalkuckiej ulicy, gazetę informującą, że Indie wysłały w Kosmos pierwszego swojego satelitę, gdy koło mnie przeczołgał się mężczyzna o bezwładnych nogach. Pamiętam pytanie, które wtedy samo się narzuciło: „Po co latają w Kosmos, skoro nie potrafią okazać serca ludziom tutaj, na Ziemi? Dlaczego tyle jest w świecie …Więcej