Św. Antoni żył w rozkwicie Średniowiecza, czyli złotych czasach dla Kościoła Łacińskiego i Europy. Prawie wszyscy byli rzymskimi katolikami, Papież cieszył się taką czcią i chwałą, jak nigdy, królowie i inni monarchowie padali przed nim na kolana, jako przed zastępcą Chrystusa Pana na ziemi. Może wyjątkiem był Cesarz Rzymski, który uzurpował sobie papieskie prawa do mianowania biskupów. Ustanawiano trybunały inkwizycyjne, Żydzi zamykali się w gettach, przez co był w większości od nich spokój, w zakonach praktykowano prawdziwe uświęcanie się i umartwianie po przez takie praktyki, jak samobiczowanie, spanie na gołej posadzce, twarde posty. Każdy wówczas wiedział, że Chrystus jest Królem i Panem wszystkiego, także rządów ziemskich i świeckie ustawodawstwo należy dostosować do Dekalogu i prawa kościelnego. Do Saracenów też był właściwy stosunek: handlowano z półświatkiem arabskim, ale jak półksiężycowy za bardzo zaczął wymachiwać mieczem, to spotykał się z ciosem templariuszowskiego topora. Nie patyczkowano się, działano od razu. Życie było prawdziwe, nie wysztucznione i przygnębiające, jak teraz przez nowoczesną technologię i idiotyczne ograniczenia tworzone przez masoński rozrost biurokratyczny.