„Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy", co prawda dot. to syna marnotrawnego ale kiedy myślimy o Panu Jezusie, który podzielił się z nami Domem Swojego Ojca, wciąż przenika myśl... tak często zapomina się o Bogu Ojcu...
Czy potrafię odkryć w biblijnych opisach również macierzyńskie rysy Boga?
Czy pozwalam, aby słowo Boże napominało mnie i zmusiło do zastanowienia?
Czy przyjmuję słowo Boże nie tylko jako pouczenie czy pocieszenie, ale również jako napomnienie, które staje się punktem wyjścia w drodze do sakramentu pokuty?

We wspólnotach pierwotnego Kościoła powszechna była praktyka napomnienia braterskiego: "Jeśli twój brat ma coś przeciw tobie, uczynił coś złego, to idź i napomnij go sam w cztery oczy, a pozyskasz twojego brata".
Czy potrafię napomnieć ale również i przyjąć napomnienie?
"Tak więc w imieniu Chrystusa - przekonywał Paweł uczniów w Koryncie - spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!"

"Królestwo należy do dzieci" ale dzieci, Dzieci Boże nie mogą zapominać, że nie są dziećmi bezpańskimi... mają swojego Ojca, Ojca w Niebie, Ojca Miłosiernego "gotowego obdarowywać i przebaczać - niezależnie od naszej odpowiedzi, On ogarnia swą Miłością Miłosierną tych, którzy żyją na ziemi bez ojca i tych, którzy tęsknią za prawdziwym ojcem, tych, którzy utracili swoje człowieczeństwo i godność oraz tych, którzy walczą o miłość wszystkich". Warto to bardzo mocno wyryć sobie i w sercu i w pamięci, nie zapominając, że: "Ja i Ojciec jedno jesteśmy".

***

D O M
Z okien dobrze mu patrzy
Na wszystkie świata strony
U drzwi miedziana klamka
I w niebo wmodlony komin

Jest w nim wiele spokoju
Twarde są jego ściany
W stronę letniego wieczoru
Przyjazne mrugają firany

On arką z bukowego lasu
która zieloną płynie łąką
A w oknie pokojowe kwiaty
Są dla nas oliwną gałazką

Ten dom rękami przodków
od fundamentów zbudowany
Nie straszne mu zawieruchy
Do dziś ma mocne ściany

Z okien dobrze mu patrzy
Na wszystkie świata strony
Od gościńca gość nadchodzi
Niech będzie ten dom pochwalony!
/Adam Ziemianin/

dom, do którego zawsze pragnie się wracać jest szczęściem niepodobnym do innych...

Dobrze Ojcze Michale, że Ojciec jest już u siebie