Ciąg dalszy opisu Bł. A.K. Emmerich, dotyczący Domku w Nazarecie:

„Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie.
Miałam widzenie o Zwiastowaniu Najświętszej Maryi Pannie w dzień święta kościelnego. Widziałam świętą Dziewicę krótko po Jej ślubie w domku w Nazarecie. Józefa nie było w domu. Udał się wtedy z dwoma bydlętami jucznymi w drogę do Tyberiady po swe narzędzia. Za to Anna była w domu oraz jej służebna i jeszcze dwie dziewice, które razem z Maryją były w świątyni. W domu Anna urządziła wszystko na nowo.
Przed wieczorem modliły się wszystkie, stojąc przy okrągłym stołku, potem jadły ziółka. Anna krzątała się jeszcze długo w domu, zaś święta Dziewica weszła po kilku stopniach do swej izdebki. Tutaj włożyła na Siebie długą, wełnianą, białą suknię z pasem, a na głowę włożyła białawo-żółty welon. Potem weszła służebna, zapaliwszy kilkuramienną lampę, znowu się oddaliła. Maryja, odsunąwszy od ściany niski, złożony stolik, postawiła go na środek izdebki. Stolik ten miał półokrągłą płytę, zwieszającą się przed dwiema nogami. Jedna z tych nóg składała się z dwóch części, jedną połowę wysunąć było można aż pod okrągłą część płyty tak, że stolik stał na trzech nogach. Maryja nakryła stolik najpierw czerwonym, a potem białym, przezroczystym obrusem z frędzlami u dołu, z haftowaną ozdobą na środku, zwieszającym się po tej stronie stolika, która nie była okrągła. Okrągła strona stolika pokryta była białym obrusem. Gdy stolik był uszykowany, położyła Maryja przed nim małą, okrągłą poduszeczkę, a oparłszy obie ręce na stoliku, przyklękła. Plecami zwróciła się ku łożu, drzwi komórki znajdowały się po Jej prawej stronie. Na podłodze rozpostarty był dywan. Maryja, spuściwszy welon przed twarz, złożyła ręce przed piersią. Widziałam Ją długo w tej postawie modlącą się bardzo żarliwie.
Modliła się o zbawienie i o Króla obiecanego, i ażeby i Jej modlitwa też pewien udział miała w Jego posłannictwie. Klęczała długo jakby w zachwyceniu, z obliczem ku niebu wzniesionym; potem, skłoniwszy głowę ku ziemi, modliła się.
Po chwili spojrzała ku prawej stronie i spostrzegła jaśniejącego młodzieńca z rozpuszczonymi, żółtymi włosami. Był to Archanioł Gabriel. Nogami nie dotykał ziemi. W ukośnej linii zstąpił z góry w pełni światła i blasku do Maryi. Cała izdebka pełna była światłości, wobec której nikło światło lampy. Anioł począł z Nią rozmawiać, obie ręce przed piersiami z lekka od siebie rozchylając.
Widziałam, że słowa w kształcie złotych głosek wychodziły z ust jego. Maryja odpowiadała, nie podnosząc wzroku. I znowu mówił Anioł, a Maryja, jakby na rozkaz Anioła, uchyliwszy nieco welonu, spojrzała na niego i rzekła: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego". Teraz widziałam Ją w głębokim zachwyceniu. Stropu izdebki już nie widziałam. Obłok światła był nad domem, a świetlana droga aż do otwartych niebios. W źródle tej światłości widziałam obraz Trójcy Przenajświętszej. Wyglądał jak trójgraniaste światło, a w nim widziałam to, o czym myślałam: Ojca, Syna, Ducha świętego.
Gdy Maryja wyrzekła: „Niech mi się stanie według słowa Twego", widziałam postać Ducha Św. z twarzą ludzką i otoczonego blaskiem jakby skrzydłami. Z piersi i rąk widziałam trzy strugi światła w prawy bok Świętej Dziewicy wnikające, a pod Jej sercem w jedno spływające. W tej chwili Maryja na wskroś była oświecona i jakby przejrzysta; zdawało się jakoby nieprzezroczystość pierzchała jak noc przed tym wylewem tego światła.
Podczas gdy Anioł, a razem z nim promienie światła znowu znikały, widziałam, jak przez smugę światła, ciągnącą się za nim do nieba, liczne zamknięte białe róże o zielonych listkach spadały na Maryję, która całkiem w sobie zatopiona, wcielonego Syna Bożego oglądała w Sobie jako małą, ludzką postać świetlaną z wszystkimi rozwiniętymi członkami, nawet paluszkami. Było to około północy, kiedy tę tajemnicę widziałam.
Po pewnym czasie weszła Anna i inne niewiasty; lecz widząc Maryję w zachwyceniu, znowu wyszły z izdebki. Teraz Święta Dziewica powstała, poszła do ołtarzyka przy ścianie, wysunąwszy wizerunek Dzieciątka w pieluszkach, modliła się przed nim, stojąc pod lampą. Dopiero nad ranem udała się na spoczynek. Liczyła nieco więcej aniżeli czternaście lat.
Anna miała łaskę wewnętrznej współwiedzy. Maryja wiedziała, że poczęła Zbawiciela, owszem Jej wnętrze było przed Nią odkryte, tak więc już wtedy wiedziała, że Królestwo Jej Syna będzie nadprzyrodzonym, a dom Jakuba Kościołem, zjednoczeniem odrodzonej ludzkości. Wiedziała, że Zbawiciel będzie Królem Swego ludu, że uczyni lud czystym i da mu zwycięstwo, że jednak dla zbawienia ludzkości cierpieć będzie i umrze.
Pokazano mi też, dlaczego Zbawiciel przez dziewięć miesięcy w łonie Matki chciał pozostawać i jako Dziecię się narodzić, a nie w postaci doskonałej, jak Adam wystąpić, ani też przyjąć rajskiej piękności Adama. Wcielony Syn Boży chciał na nowo uświęcić poczęcie i narodzenie, przez upadek grzechowy tak bardzo skażone. Maryja stała się Jego Matką. Nie przyszedł wcześniej, ponieważ Maryja była pierwszą i jedyną niewiastą Niepokalanie Poczętą. Jezus żył trzydzieści trzy lata i trzy razy po sześć tygodni.
Myślałam sobie jeszcze: „Tu w Nazarecie jest inaczej niż w Jerozolimie, gdzie niewiastom nie wolno do Świątyni wchodzić. Tutaj, w tym Kościele w Nazarecie, Dziewica sama jest Świątynią, a w Niej Święte Świętych”.

… I jeszcze inny fragment dotyczący Domku Nazaretańskiego po powrocie Świętej Rodziny z Egiptu…

„Dom w Nazarecie podzielony był na trzy oddzielne pomieszczenia. Mieszkanie Matki Bożej było największe i najprzyjemniejsze. Tu się zbierali Jezus, Maryja i Józef na modlitwę; w innym czasie widziałam ich rzadko razem. Przy modlitwie stali, mając ręce złożone na piersiach w kształcie krzyża i zdawało się, że głośno się modlą. Często modlili się przy świetle lampy, mającej kilka knotów, albo przy świetle świecznika, przytwierdzonego do ściany. Zwykle przebywali osobno w swoich mieszkaniach. Józef uprawiał w swej przegrodzie ciesielstwo. Wycinał i strugał drążki i deski, heblował większe kawały drzewa, nieraz dźwigał belki do obrobienia, przy czym pomagał mu Jezus. Maryja zaś była przeważnie zajęta szyciem lub jakąś robotą na drutach; pracę tę wykonywała siedząc, mając nogi na krzyż złożone, a obok Siebie mały koszyczek. Każdy spał w swoim pomieszczeniu, a za łoże i pościel służył im koc, który rano w kłębek zwijano.
Jezus był rodzicom we wszystkim posłuszny, również przy każdej sposobności, nawet na ulicy, uprzejmy, pomocny i usłużny dla każdego. Pomagał Swemu Opiekunowi w pracy, albo spędzał czas na modlitwie i rozmyślaniu. Był wzorem wszystkich dzieci w Nazarecie. Wszystkie Go kochały i bały się Go obrazić. Nieraz rodzice napominali swe dzieci, które się z Nim bawiły, za psoty i błędy, słowami: „Co powie na to Syn Józefa, gdy Mu to opowiem? Jak się tym zasmuci?" Nieraz nawet oskarżali spokojnie swe dzieci przed Jezusem w Jego obecności i prosili Go, by napominał je, aby tego lub owego złego nie czyniły. Jezus przyjmował to z dziecięcą swobodą i z miłością zachęcał dzieci, by dobrze postępowały; a nawet modląc się z nimi, prosił Ojca Niebieskiego o pomoc i łaskę, by się poprawiły i zachęcał je do umartwiania i wyznawania błędów”.