Dzień pamięci o męczeństwie duchowieństwa polskiego w czasie II wojny światowej

Święta Katarzyna ze Sieny
,,W imię Jezusa Chrystusa.

Najdroższa Matko w Chrystusie Jezusie i Siostro w świętej pamięci naszej błogosławionej Matce Katarzynie. Ja, niegodny grzesznik Barduccius, polecam się Waszym modlitwom, jak dziecię bezradne i sierota opuszczona przez śmierć tak czcigodnej Matki. Otrzymałem Wasz list, przeczytałem go ze wzruszeniem sam, jak również moim zasmuconym Matkom, które za tak wielką Waszą miłość składają Wam serdeczne dzięki. Bardzo się także polecają waszym modlitwom i proszą, byście nimi objęły Przeora i wszystkie Siostry, by były ochotne w wypełnianiu tego, co się Bogu podoba tak w stosunku do siebie samych, jak i do Was. Ponieważ zaś, jako umiłowana i wierna córka, pragniecie dowiedzieć się o śmierci naszej Matki, czuję się w obowiązku spełnić Wasze pragnienie. A chociaż nie czuję się zbyt zdolny, by o tym opowiedzieć, napiszę, co moje słabe oczy widziały, co nieokrzesane zmysły mojej duszy mogły pojąć.

Ta więc błogosławiona Dziewica i Matka tysięcy dusz, około święta Obrzezania Pańskiego poczęła doznawać jakichś dolegliwości tak na duszy, jak i na ciele, tak że była zmuszona zmienić cały swój sposób życia. Przyjmowanie pokarmu służące podtrzymaniu życia stało się dla niej wielką udręką, tak że tylko z wielką trudnością można było skłonić ją do jedzenia. A jeśli coś wzięła do ust, to właściwie tego nie połykała, a potem wypluwała. Nie mogła przyjąć nawet kropli wody. Budziło się 22w niej gwałtowne pragnienie i taka gorączka w gardle, że zdawała się zionąć ogniem. Mimo to wyglądała na zdrową, była jak zwykle energiczna i rześka. Taką postrzegaliśmy do niedzieli Sześćdziesiątnicy. Pod wieczór tego dnia zaczęły się pojawiać wyraźne symptomy choroby. W nocy z poniedziałku na wtorek, w godzinie nieszporów, kiedy pisałem jej list, miała tak silny atak choroby, żeśmy zaczęli ją opłakiwać, jakby już martwą.

Przez długi przeciąg czasu nie widzieliśmy w niej żadnego znaku życia. Po jakimś jednak czasie wstała na nogi i zdawała się być inną niż ta, która leżała.

Od tej pory zaczęły się pojawiać codziennie co raz to nowe fizyczne dolegliwości. Gdy jednak nastał Wielki Post, mimo choroby, poczęła Katarzyna oddawać się intensywnej modlitwie.

Dla nas graniczyło to z cudem ze względu na częstość jej pokornych westchnień i gorzkich jęków, jakie dobywały się z jej piersi. Uwierz mi, że jej modlitwy były wypowiadane z takim przejęciem, iż jedna godzina takiej modlitwy bardziej wycieńczała jej słabe ciało, niż miałoby to miejsce, gdyby ktoś inny spędził bez przestanku dwa dni na modlitwie. Każdego rana po Komunii św. wpadała w taki stan, że każdy, kto by ją zobaczył, uznałby ją za martwą. Zanosiliśmy ją wtedy do łóżka. Po jednej lub dwu godzinach szliśmy do kościoła św. Piotra na odległość dużej mili. Tam oddawała się modlitwie aż do nieszporów.

Wracała potem do domu tak zmęczona, że robiła wrażenie martwej.

Te jej praktyki trwały do trzeciej niedzieli Wielkiego Postu, kiedy jej wyczerpane ciało dało się pokonać niezliczonym atakom postępującej choroby, a także udrękom duchowym, których źródłem było rozważanie grzechów, jakich według swego mniemania dopuściła się wobec Boga, a także niebezpieczeństw coraz bardziej poważnych, w jakie uwikłał się Kościół święty. To ją szczególnie męczyło, i wewnątrz, i na zewnątrz. W tym stanie trwała przez osiem tygodni. Nie mogła unieść głowy, pełna nieznośnych bólów „od stopy aż do wierzchu głowy” (Jon 2, 7).

Nieraz mówiła: „To są cierpienia cielesne, a jednak nie natural23 ne. Widać, że Bóg dał pozwolenie demonom, by moje ciało zadręczały, jak im się spodoba”. Było na zewnątrz widoczne, że tak jest. Znosiła cierpienia niesamowite, tak że gdybym chciał słowami wyrazić jej cierpliwość, uważam, że dopuściłbym się niegodziwości wobec tego, co nie da się wysłowić. Powiem tyle, że ilekroć doznała jakiegoś nowego ataku choroby, wznosiła zaraz serce i oczy do Boga i mówiła: „Dziękuję Ci, wieczny Oblubieńcze, że codziennie na nowo udzielasz mi, Twojej nędznej i niegodnej służebnicy, tylu i tak wielkich łask”.

I tak gasło jej ciało aż do niedzieli przed Wniebowstąpieniem.

Doszło do tego, że wyglądało ono tak, jak zwykło się malować ciała zmarłych. Z wyjątkiem jednak twarzy, która miała wyraz anielski, tchnący rozmodleniem. Reszta zaś ciała to były kości pokryte cienką skórą. Uwolniono ją od paska, nie mogła jednak przekręcić się na drugi bok. Kiedy nadeszła noc przed wspomnianą niedzielą, na dwie godziny przed świtem nastąpiło wyraźne pogorszenie, i było widoczne, że zbliża się koniec. Zwołano całą rodzinę. Katarzyna ze szczególną pokorą i pobożnością wyraziła gestem, że pragnie otrzymać absolucję.

Co też się stało. Odtąd nie wykazywała żadnego ruchu, jedynie z jej ust dobywało się ustawiczne, żałosne, ciche wzdychanie.

Uznano za właściwe, by udzielić jej ostatniego namaszczenia.

Spełnił tę posługę nasz opat z klasztoru św. Antymiusza.

Tymczasem Katarzyna była ciągle nieprzytomna.

Po namaszczeniu całkiem się zmieniła. Twarzą i rękami zaczęła dawać różne znaki, jakby dla okazania, że doznaje straszliwych ataków ze strony demonów. I w tej morderczej walce trwała przez półtorej godziny. W połowie tego czasu przebytym w milczeniu, poczęła mówić: „Zgrzeszyłam, Panie, zmiłuj się nade mną”. Myślę, że powtórzyła to ze sześćdziesiąt razy. Za każdym razem wyciągała prawą rękę i spuszczając ją potem, uderzała łóżko. Zmieniła później słowa i bez ruchu ręką tyleż razy powtórzyła: „Święty Boże, zmiłuj się nade mną”.

Potem zaczęła wypowiadać różnorakie formuły aktów cnót i tak trwało to do końca wspomnianego czasu. Potem nagle zmieniła 24się na twarzy, z mrocznej stała się anielska. Załzawione oczy i zaćmione stały się spokojne i pojawił się w nich uśmiech. Nie można było wątpić, że wydostała się jakby z jakiejś głębiny i wróciła do siebie. Uciszyło to nasz ból, jej synów i córek otaczających ją. Możecie to sobie wyobrazić.

Leżała teraz wsparta na Matce Aleksji. Potem przy jej pomocy usiadła prosto. Umieściliśmy przed jej oczyma tablice z relikwiami świętych i różnymi malunkami. Ona skierowała oczy na znajdujący się tam wizerunek krzyża. Poczęła go adorować, wypowiadając głębokie słowa o dobroci Bożej, wyznawała także swoją grzeszność. Mówiła: „Moja wina, Trójco wiekuista, że Cię, nieszczęśnica, tyle razy obraziłam swoim niedbalstwem, niewdzięcznością, nieposłuszeństwem, ignorancją i wielu innymi brakami. O ja biedna! Nie zachowywałam Twoich przykazań tak ogólnie, jak i pojedynczych, jakie mi dałeś w swojej dobroci. O ja nieszczęśliwa! – mówiąc to uderzała się w piersi wyznając przy tym swoją winę. – Nie zachowałam Twojego przykazania, w którym nakazałeś, by Ciebie zawsze szukać, Ciebie czcić, pracować na rzecz bliźniego. Przeciwnie, uciekałam od pracy, która była konieczna. Czy nie nakazałeś mi, mój Boże, by wyzbyć się całkiem troski o siebie, a troszczyć się jedynie o chwałę i sławę Twojego imienia w zbawianiu dusz i radować się tym jedynym pokarmem, pochodzącym ze stołu Najświętszego Krzyża? Ja zaś szukałam własnego zadowolenia.

Ty mnie ciągle zapraszałeś, by się z Tobą łączyć przez słodkie, miłosne i gorące pragnienia w pokornych i ciągłych modlitwach, zanoszonych ze łzami o zbawienie całego świata, o reformę Kościoła świętego, obiecując, że dzięki nim udzielisz Oblubienicy Twojej nowego blasku, ja zaś biedna nie byłam posłuszna Twojemu pragnieniu, ale spałam w łożu niedbalstwa.

O ja nieszczęśliwa! Postawiłeś mnie, by kierować duszami, przysyłając mi tych umiłowanych synów, by ich kochać szczególną miłością i prowadzić do Ciebie po drogach życia, ja zaś byłam dla nich jedynie zwierciadłem słabości ludzkiej. Nie okazywałam należnej troski wobec nich, nie przychodziłam im 25z pomocą przez stałą i pokorną modlitwę przed Twoim obliczem, ani nie dawałam im przykładu dobrego życia, ani użytecznych pouczeń. O ja biedna! Z jak małą czcią przyjmowałam Twoje niezliczone dary i łaski słodkich cierpień i krzyży, jakie zechciałeś nagromadzić w tym moim kruchym ciele, ani też nie umiałam ich znosić z tak gorącym pragnieniem i żarliwą miłością, czego przykład dał ten, z którym razem te cierpienia i krzyże mi dałeś. Biada mi! Miłości moja, Ty dla wielkiej Twojej dobroci wybrałeś mnie sobie na Oblubienicę i to już od mojego dzieciństwa, ja zaś nie byłam Tobie wierna, bo nie nosiłam Ciebie w ustawicznej pamięci, ani Twoich ogromnych dobrodziejstw; nie tkwiłam umysłem w ich rozpamiętywaniu, a swej woli nie użyłam, by Ciebie ze wszystkich sił wyłącznie umiłować”.

Tymi i podobnymi słowami oskarżała się owa czysta gołębica, myślę, że bardziej dla przykładu dla nas niż z własnej potrzeby. Zwróciła się potem do kapłana prosząc: „Udzielcie mi rozgrzeszenia dla miłości Chrystusa ukrzyżowanego z tych wszystkich grzechów, jakie wyznałam w obliczu Boga i ze wszystkich innych, których nie pamiętam”. Prosiła po tym jeszcze raz o absolucję od winy i kary, powołując się na udzieloną jej łaskę od papieży Grzegorza i Urbana. Wyraziła też pragnienie przyjęcia Krwi Chrystusa. Stało się temu zadość.

Potem utkwiła oczy w wizerunku ukrzyżowanego Chrystusa i jęła Go znów adorować i wypowiadać jakieś tajemnicze słowa, których z powodu moich grzechów nie byłem godny pojąć.

Zresztą także ze względu na ból, jakiego doznawałem i ucisk w piersiach, jakiego ona doznawała, co utrudniało jej mówienie.

Staraliśmy się ją usłyszeć po dwu stojących z obu stron, przybliżając uszy do jej ust. Wtedy to zwróciła się do niektórych ze swych synów, którzy nie byli obecni, kiedy miała pamiętną przemowę przed niewielu dniami do całej swojej duchowej rodziny, ukazując nam drogę zbawienia i doskonałości i każdemu z osobna podając wskazówki, co by chciała, żeby uczynił po jej śmierci. Podobnie teraz zwróciła się do tych, których tam 26wtedy nie było, a od wszystkich prosiła pokornie o przebaczenie za niewystarczającą, jak jej się wydawało, troskę o nasze zbawienie. Skierowała wtedy parę słów do Lucjusza i kogoś drugiego, a także do mnie, biedaka. Potem zaraz oddała się modlitwie.

O, gdybyś wiedziała z jaką pokorą i szacunkiem prosiła i otrzymywała błogosławieństwo wielokrotnie od swojej bolejącej matki. Mogę tu tylko powiedzieć, że była to dla niej gorzka pociecha. Był to także obraz najsubtelniejszych uczuć: widzieć matkę, która się poleca swojej błogosławionej córce i która prosi ją o szczególną łaskę od Boga, by w tej smutnej chwili nie była dla niej źródłem żadnej przykrości. Nie odrywało to jednak świętej Dziewicy od rozmodlenia. Przy zbliżającym się końcu modliła się specjalnie za Kościół katolicki, za który, jak sama mówiła, oddała swe życie. Modliła się także za papieża Urbana VI, o którym świadczyła, że jest prawdziwym papieżem i prosiła swoich synów, by gotowi byli za tę prawdę oddać życie. Także z wielką żarliwością modliła się za wszystkich swoich umiłowanych synów i córki, których w sposób szczególny Pan polecił jej miłości. Używała przy tym wielu słów, jakimi posługiwał się nasz Zbawiciel, kiedy swoich uczniów polecił Ojcu. A z takim przejęciem to czyniła, że nie tylko nasze serca, lecz same kamienie słysząc to by skruszyły się. Na koniec znakiem krzyża nas wszystkich pobłogosławiła i trwała w rozmodleniu aż do upragnionego końca. W tym czasie mówiła: „Ty, Panie, wzywasz mnie i ja idę do Ciebie. Idę nie dzięki moim zasługom, lecz wyłącznie dzięki Twojemu miłosierdziu. O to miłosierdzie błagam Cię mocą Twojej Krwi”. Potem wielokrotnie powtarzała: „Krew, Krew”. Na koniec wzorem Zbawiciela rzekła: „Ojcze, w ręce Twoje oddaję duszę i ducha mego”. I tak słodko, z twarzą anielsko promieniejącą, skłoniwszy głowę, oddała ducha.

Zgon jej miał miejsce w niedzielę o godzinie szóstej. Zachowaliśmy jej ciało niepogrzebane aż do wtorku czasu komplety.

Nie wydawało ono przykrej woni, właściwej ciałom zmarłych, przeciwnie, tchnęło miłym zapachem, a ramiona, 27szyja i nogi były ruchome, jak za życia. I tak było przez te całe trzy dni. Tłumy ludzi nawiedzały jej ciało, a szczęśliwym się czuł każdy, kto mógł jej ciała dotknąć. Wiele wtedy Bóg dokonał cudów, które, by nie przedłużać, pominę. Jej grób z pobożnością nawiedzają wierni, na równi jak ciała świętych znajdujące się w Rzymie. Wielu łask udzielił Bóg w imię błogosławionej Oblubienicy. Nie wątpię, że usłyszymy jeszcze o wielu innych i większych. Nic więcej nie dodam. Polecam się Przeorowi i wszystkim Siostrom, ponieważ obecnie jak najbardziej potrzebna mi jest pomoc modlitewna. Niech Bóg ma Was w swojej opiece i da wzrastać w swojej łasce(1).,,

Życie pod duchowe dyktando

,,,,Co też się stało. Odtąd nie wykazywała żadnego ruchu, jedynie z jej ust dobywało się ustawiczne, żałosne, ciche wzdychanie.

Uznano za właściwe, by udzielić jej ostatniego namaszczenia.

Spełnił tę posługę nasz opat z klasztoru św. Antymiusza.

Tymczasem Katarzyna była ciągle nieprzytomna.

Po namaszczeniu całkiem się zmieniła. Twarzą i rękami zaczęła dawać różne znaki, jakby dla okazania, że doznaje straszliwych ataków ze strony demonów. I w tej morderczej walce trwała przez półtorej godziny. W połowie tego czasu przebytym w milczeniu, poczęła mówić: „Zgrzeszyłam, Panie, zmiłuj się nade mną”. Myślę, że powtórzyła to ze sześćdziesiąt razy...,,

W podziękowaniu za cud ocalenia z dworca do sanktuarium św. Józefa szli na kolanach…

To niezwykła opowieść o interwencji św. Józefa, jakiej doświadczyli więźniowie niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau dla mężczyzn w czasie II wojny światowej. To również opowieść o sile wiary, nadziei i miłości wbrew obozowym opresjom.

,,Do obozu w sumie trafiło ok. 200 tys. mężczyzn, w tym 2794 zakonników, diakonów, księży i biskupów katolickich. 1773 duchownych pochodziło z Polski. Niestety, wyzwolenia obozu doczekało tylko 874 z nich.

To właśnie oni, przeczuwając koniec wojny, ale też i nadchodzącą zagładę z rąk hitlerowskich oprawców, podjęli niezwykłą 9-dniową nowennę. Uciekali się, staropolskim obyczajem, do wstawiennictwa słynącego cudami świętego Józefa Kaliskiego i angażując w modlitwę wszystkich, którzy chcieli dołączyć.

Dokładnie 22 kwietnia 1945 r. kapłani razem z innymi więźniami powierzyli swoje życie świętemu Józefowi, do którego z wielką ufnością każdego kolejnego dnia odmawiali nowennę. Wszyscy złożyli przyrzeczenie, że jeśli przeżyją obozową niewolę, będą głosić do końca swoich dni świadectwo wiary i siły modlitwy za wstawiennictwem Opiekuna Jezusa.

W siódmym dniu nowenny, czyli 29 kwietnia, przyszło wyczekiwane ocalenie z rąk żołnierzy alianckich, dokładnie o godzinie 18.00. Z pozostawionej przez hitlerowców dokumentacji dowiedzieliśmy się potem, że zamierzali oni 4 godziny później wymordować wszystkich obozowych jeńców. Tak, aby nie został ślad męczeństwa tych ludzi. Sami oprawcy planowali ucieczkę z Dachau wgłąb Trzeciej Rzeszy.

Jak twierdzili sami więźniowie, zostali oni uratowani dzięki niezwykłej interwencji świętego Józefa, a nikczemne plany nie powiodły się. Wierzyli, że wstawiennictwo świętego Opiekuna, który uratował Jezusa w chwili śmiertelnego zagrożenia, może również dla nich wyprosić u Boga ocalenie. I tak też się stało.

Wzruszająca puenta tej niezwykłej historii jest taka, że rok po ocaleniu – zgodnie z danym Józefowi i sobie przyrzeczeniem – uratowani więźniowie z Dachau przyjechali pociągami z różnych zakątków Europy do Kalisza, gdzie znajduje się sanktuarium św. Józefa.

Jeszcze do niedawna najstarsi mieszkańcy tego miasta opowiadali o pierwszym przyjeździe więźniów. W podziękowaniu za cud ocalenia z dworca do sanktuarium św. Józefa, wszyscy szli na kolanach. A był to spory kawałek drogi…

To było ich osobiste świadectwo siły modlitwy, zwycięstwa dobra nad złem i wielkiego cudu, którego doznali za wstawiennictwem świętego Józefa.

Niezwykłe jest również to, że każdego kolejnego roku, w rocznicę wyzwolenia obozu w Dachau, czyli 29 kwietnia, do sanktuarium przybywali byli więźniowie. A razem z nimi bywał tam krakowski biskup Karol Wojtyła, aby zawierzyć się opiece Józefowi Kaliskiemu.

W tym też miejscu w 1997 roku, już jako Jan Paweł II modlił się przed cudownym wizerunkiem, na którym Józef jest przedstawiony razem z najbliższymi sobie osobami: Maryją i Jezusem. Stąd obraz nazywany jest też często wizerunkiem Świętej Rodziny.,,

Jak św. Józef uratował więźniów z obozu śmierci w Dachau