ks. Janusz Mastalski
Ignacy Krasicki napisał kiedyś bajkę:
„Pies szczekał na złodzieja, całą noc się trudził,
Obili go nazajutrz, że pana obudził.
Spał smaczno drugiej nocy, złodziej nie czekał.
Ten dom skradł; psa obili za to, że nie szczekał”.
Szukanie winy poza sobą oraz obłudne wmawianie sobie i innym, że problem tkwi nie w tym, co rzeczywiste, leży u podstaw obłudy. Stanisław Jerzy Lec, wspaniały polski aforysta, pisał: „Łatwiej przyznać nagrodę niż rację”. Otóż o takiej obłudzie i zapatrzeniu w siebie mówi w ewangelii Jezus Chrystus. Piętnując zachowanie faryzeuszy pokazuje, że człowiek obłudny nie może innym służyć. Staje się wręcz toksyczny i niebezpieczny. Spróbujmy więc przyglądnąć się bliżej obłudzie. Czym ona w rzeczywistości jest?
Jezus mówił o faryzeuszach: „mówią, ale sami nie czynią” (Mt 23). Obłuda przejawia się nade wszystko w dwulicowości, czyli rozbieżności pomiędzy tym, co człowiek mówi, a tym, co robi. Iluż jest takich chrześcijan, którzy gorszą się postępowaniem …Więcej