Człowiek wierzący „cierpi dla sprawiedliwości”, gdy w zamian za swoją wierność Bogu doświadcza upokorzeń, obrzucany jest obelgami, wyśmiewany w swoim środowisku, doznaje niezrozumienia nawet od najbliższych. Gdy naraża się na sprzeciw, niepopularność i inne przykre konsekwencje. (…) Męczeństwo jest zawsze wielką i radykalną próbą dla człowieka. Najwyższą próbą człowieczeństwa, próbą godności człowieka w obliczu samego Boga.

***

Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani do dawania świadectwa Chrystusowi.

***

Chrystus nie obiecuje łatwego życia tym, którzy Go naśladują. Zapowiada raczej, że idąc za Ewangelią, będą musieli stać się znakiem sprzeciwu.”

/JPII - Bydgoszcz, 7.06.1999 r./

Ci, którzy wprowadzają pokój — wspaniała kategoria ludzi, których Jezus ogłasza błogosławionymi. To upodobanie Pana dla tych, którzy starają się o pokój w rodzinie, w społeczeństwie, w sferze zawodowej i w sferze politycznej, zarówno na płaszczyźnie kraju, jak też między narodami, jest zdumiewająco aktualne. Wasza tęsknota za bardziej sprawiedliwym i solidarnym społeczeństwem jest słuszna — winniście zawsze tego pragnąć; nie przyłączajcie się jednak do tych, którzy twierdzą, że niesprawiedliwość społeczną można usunąć tylko drogą nienawiści klasowej, stosowania przemocy czy innych niechrześcijańskich środków. Jedynym środkiem mogącym zapewnić prowadzącą do budowy nowego, lepszego świata przemianę struktur jest nawrócenie serca. „Ten, kto ufa w przemoc i sądzi, że dzięki temu zapanuje większa sprawiedliwość, pada ofiarą śmiertelnej iluzji. Przemoc zrodzi przemoc i zdegraduje człowieka. Urąga ona godności ludzkiej w osobie poszkodowanych i poniża tę samą godność tych, którzy się nią posługują” (Instrukcja o niektórych aspektach „teologu wyzwolenia” XI, 7). „Jedynie uciekając się do zdolności etycznych osoby i do konieczności ciągłego nawrócenia wewnętrznego osiągnie się przemiany społeczne, które rzeczywiście będą służyły człowiekowi” (Puebla, IV, 3, 3, 3).”

/JPII - spotkanie z młodzieżą -Peru, Lima, 2 luty 1985/