ŚWIĘTA WERONIKA.

ŚWIĘTA WERONIKA
Mamy tu do czynienia ze świętą bardzo tajemniczą, a zarazem wszechobecną. Ani Rzym, ani martyrologium (katalog męczenników), ani rejestr świętych nigdy oficjalnie jej nie uznały, jakkolwiek jest obecna we wszystkich kościołach: VI stacja Drogi Krzyżowej przedstawia przecież Weronikę ocierającą chustą twarz Chrystusa.
Możemy dyskutować w nieskończoność, czy imię Weronika stanowi deformację imienia Berenika, czy też jest to słowo hybryda powstałe z łac. verus „prawdziwy" i gr. eicón „wizerunek". Ludowa pobożność rozpowszechniła kult tej świętej, a chusta, którą się posłużyła przy otarciu twarzy Chrystusa, jest ponoć przechowywana w Rzymie. Historia Weroniki przepoiła do tego stopnia kulturę europejską, że słowo „weronika" weszło na przykład do języka torreadorów jako określenie pozycji, w której torreador udaje, jakby ocierał tkaniną pysk byka. W botanice niektóre rośliny, których Liście sprawiają wrażenie, jakby zachowały odbicie twarzy, też zostały nazwane „weronikami".
Tradycja głosi, że Weronika poślubiła Zacheusza, zwierzchnika celników z Jerycha, u którego Chrystus spędził wieczór. Oboje małżonkowie przyjęli wiarę chrześcijańską, a Zacheusz zmienił swoje imię na Amadour. Później wyruszyli głosić Ewangelię w Galii. Weronika dotarła do regionu Quercy, zaś jej małżonek Został eremitą na terenie zwanym odtąd Rocamadour, które w okresie średniowiecza stało się ważnym centrum pielgrzymkowym.

Mistrz Świętej Weroniki
(1405-1440)
Chusta świętej Weroniki
Stara Pinakoteka, Monachium