MODLITWA W OGRÓJCU
Nikt nie wierzy naprawdę w to, że owej nocy, w Getsemani pociłem się krwawym potem i niewielu wierzy, iż cierpiałem dużo bardziej niż podczas ukrzyżowania. Było to boleśniejsze, gdyż dowiedziałem się jasno, że grzechy wszystkich ludzi staną się Moimi i że będę musiał odpowiedzieć za każdego z was. Ja, niewinny, musiałem odpowiedzieć przed Ojcem tak, jakbym naprawdę winien był nieprawości. Bracia Moi, Ja, czysty, musiałem odpowiadać tak, jakbym był splamiony wszystkimi waszymi nieczystościami; jakbym obraził Boga, który was stworzył po to, abyście byli narzędziami wielkości stworzenia, nie zaś po to, byście wypaczali daną wam naturę, którą mieliście stopniowo wynosić do takiego poziomu czystości, jaką posiadam Ja, wasz Stwórca.
Dlatego stałem się jak złodziej, zabójca, cudzołożnik, kłamca, świętokradca, bluźnierca i buntownik przeciwko Ojcu, którego przecież miłuję odwiecznie. Stąd właśnie wziął się Mój krwawy pot: z konfliktu między Moją Miłością do Ojca, a Jego wolą. Pozostałem jednak posłuszny do końca i z Miłości do wszystkich, okryłem się hańbą, by wykonać wolę Ojca i wybawić was od wiecznego potępienia.
Pomyśl, jaką potworną agonię przeżyłem owej nocy i uwierz Mi, że nikt nie mógł przynieść Mi ulgi w tym cierpieniu, zbyt dobrze bowiem widziałem, z jakim okrucieństwem każdy z was przysparza Mi bólu w chwili śmierci, którą miałem ponieść dla waszego Odkupienia.
Chciałbym, abyście dowiedzieli się jeszcze raz, jak bardzo umiłowałem wszystkich ludzi w owej godzinie opuszczenia i niewypowiedzianego smutku...
Catalina Rivas – MĘKA PAŃSKA

JEZUS USTANAWIA EUCHARYSTIĘ
Pragnienie, aby dusze z całą czystością przyjmowały Mnie w Sakramencie Miłości, skłoniło Mnie do obmycia nóg Apostołom. Była to też zapowiedź Sakramentu Pojednania. W nim dusze, które miały nieszczęście popaść w grzechy, mogą obmyć się i odzyskać utraconą biel.
Obmywając im nogi, chciałem pokazać Moim sługom powołanym do zadań apostolskich, że powinni z pokorą i łagodnością traktować grzeszników oraz wszystkie dusze, które zostały im powierzone.
Przepasałem się prześcieradłem, aby pokazać, że dla sukcesu w pracy nad duszami, potrzebne są umartwienia i wyrzeczenia. Chciałem, aby Moi Apostołowie nauczyli się miłości wzajemnej oraz tego, w jaki sposób mają obmywać winy zauważone u bliźniego, zakrywając je i wybaczając zawsze, bez wyjawiania cudzych ułomności. Woda, którą wylałem na ich stopy, była symbolem gorliwości o zbawienie dusz, która przepełniała Moje Serce.
Czułem nieskończoną Miłość do ludzi i nie chciałem, aby pozostali sierotami. Chciałem żyć wśród was aż po wieki wieków, okazywać wam Moją Miłość, być waszym tchnieniem, życiem, podporą - wszystkim! Widziałem wszystkie dusze, które w ciągu wieków miały przyjmować Moje Ciało i Moją Krew, a także cudowne skutki, jakie ten pokarm miał wywołać u wielu...
Liczne były dusze, w których Moja Najświętsza Krew miała zrodzić czystość i dziewictwo. W innych, miała rozpalić miłość i żarliwość. Wielu męczenników Miłości widziałem wtedy przed Moimi oczyma i w Sercu! Widziałem wielką liczbę dusz, które popełniły wiele ciężkich grzechów i osłabione przez namiętności przyszły do Mnie odnowić siły za pomocą Chleba Eucharystycznego dającego moc duszy!
Jakże chciałbym dać poznać uczucia Mego Serca wszystkim duszom! Pragnę, aby poznały Miłość, jaką miałem dla nich, gdy w Wieczerniku ustanawiałem Eucharystię. Nikt nie może do końca zgłębić uczuć Mego Serca w owych chwilach, miłości, radości, tkliwości...
Olbrzymia była też gorycz, która zawładnęła Moim Sercem.
Czy jesteś dobrym gruntem do zbudowania na nim wspaniałej budowli? Tak i nie... Tak, dzięki darom, jakich udzieliłem ci, gdy przyszłaś na świat. Nie, z powodu użytku, jaki z nich uczyniłaś. Czy myślisz, że twój grunt jest odpowiedni dla budowli, którą Ja wznoszę?
Niestety, jest zbyt nędzny! Nie zawiodły jednak Moje obliczenia, pomimo wszystkich przeszkód istniejących w tobie, gdyż potrafię wybierać to, co ubogie, do spełnienia Moich zamierzeń. W Mojej mądrości i Miłości nigdy się nie mylę. Buduję aktywnie nawet wtedy, gdy tego nie dostrzegasz. Twoje pragnienie poznania tego, co czynię, służy do pokazania ci, że potrafisz i poznajesz tylko wtedy, gdy Ja tego chcę... Teraz jest czas na pracę. Nie proś Mnie o nic, jest bowiem ktoś, kto zawsze o tobie myśli.
Chciałbym opowiedzieć Moim duszom o goryczy, o straszliwym bólu, który napełniał Moje Serce owej nocy. Choć wielka była Moja radość z tego, że stałem się towarzyszem ludzi po wszystkie wieki oraz Bożym pokarmem dla ich dusz i z tego, że widziałem, jak będą Mi składać hołd uwielbienia, miłości i wynagrodzenia, ogromny też był Mój smutek. Wywołały go wszystkie dusze, które miały opuścić Mnie obecnego w Tabernakulum i zwątpić w Moją obecność w Eucharystii.
Ileż serc nieczystych, zbrukanych i całkowicie zdeprawowanych Mnie przyjmie? W jakiż wyrok potępienia dla wielu dusz przekształcą się Moje sprofanowane Ciało i Krew ! Nie możesz wyobrazić sobie, co przeżywałem, widząc wszystkie świętokradztwa, obelgi i straszne zniewagi skierowane przeciwko Mnie... Godziny, które miałem spędzić sam w Tabernakulach... Niekończące się noce... Iluż ludzi odrzuci Moje pełne miłości wołanie...
Z miłości do dusz, pozostaję więźniem Eucharystii, abyście ze swoimi cierpieniami i brzemionami przychodzili po ukojenie do najbardziej miłującego z serc, najlepszego ojca, najwierniejszego przyjaciela. Miłość, która płonie dla dobra ludzi, nie jest jednak odwzajemniana.
Zamieszkałem pośród grzeszników, aby być ich zbawieniem i życiem, ich lekarzem i lekarstwem. Oni jednak, w swej zbłąkanej naturze oddalają się ode Mnie, ubliżają Mi i Mną gardzą.
Biedni grzesznicy, dzieci Moje! Nie odchodźcie ode Mnie, czekam na was dzień i noc w Tabernakulum. Nie będę wam wypominał waszych występków, rzucał w twarz waszych grzechów. Wiecie, co zrobię? Obmyję was Krwią z Moich ran. Nie lękajcie się, przyjdźcie do Mnie. Nie wiecie, jak gorąco was kocham!
Dlaczego wy, umiłowane dusze, jesteście letnie i obojętne na Moją Miłość? Wiem, że was pochłaniają sprawy waszych rodzin, domów i świata, który nieustannie was wzywa. Dlaczego jednak nie szukacie paru chwil, by okazać Mi miłość i wdzięczność? Nie pozwólcie zawładnąć sobą tylu niepotrzebnym zajęciom i znajdźcie czas na odwiedzenie Więźnia Miłości. Czy nie szukacie sposobności, aby odwiedzić lekarza, gdy jesteście chorzy? Przyjdźcie zatem do Tego, który może przywrócić wam siły i zdrowie duszy... W ten sposób dacie jałmużnę miłości Boskiemu Żebrakowi, który was wzywa, pragnie waszej obecności i jej oczekuje.
Słowa te wywołają w duszach ludzkich realne skutki. Wnikną do rodzin, szkół, domów zakonnych, szpitali, więzień, a wiele dusz poświęci się Mojej Miłości. Największy ból sprawiają Mi niektóre dusze kapłańskie i zakonne.
W momencie ustanowienia Eucharystii, ujrzałem wszystkie wybrane dusze, które będą się posilać Moim Ciałem i Krwią. Widziałem skutki, jakie w nich wywoła ten pokarm. Dla niektórych, Ciało Moje będzie umocnieniem w ich słabości; dla innych - płomieniem, który strawi ich ułomność, rozpalając w nich ogień miłości. Dusze te, zgromadzone przede Mną, stworzą wspaniały ogród, w którym każda wyda inne kwiaty, wszystkie jednak będą Mnie orzeźwiały swoim zapachem... Moje Ciało będzie dla was życiodajnym słońcem. Do jednych zbliżę się, aby Mnie pocieszyli, w innych się ukryję, w jeszcze innych znajdę wytchnienie. O, gdybyście wiedziały, najukochańsze dusze, jak łatwo jest pocieszyć samego Boga, dać Mu schronienie i odpoczynek!
Sam Bóg miłuje was nieskończoną Miłością. Wyswobodziwszy was z niewoli grzechu, zasiał w was niezrównaną łaskę powołania i w niepojęty sposób wprowadził was do ogrodu swoich radości. Sam Bóg, wasz Odkupiciel, stał się waszym Oblubieńcem. Karmi was Swoim najczystszym Ciałem i poi Swoją Krwią. We Mnie znajdziecie odpoczynek i szczęście.
Ach, córeczko! Dlaczego tak wiele dusz, obdarowanych Moimi dobrami i względami, staje się przyczyną smutku dla Mojego Serca? Czyż nie jestem zawsze taki sam? Czyżbym zmienił się w Mojej relacji do was? Nie! Nie zmienię się nigdy i na wieki wieków będę was miłował ze szczególnym upodobaniem i czułością.
Wiem, że jesteście pełni ułomności, nie odwracam jednak od was Mego najtkliwszego spojrzenia i czekam na was z niecierpliwością, nie tylko po to, aby ulżyć wam w trudach, ale także, aby napełnić was Moimi łaskami. Jeśli proszę was o miłość - nie odmawiajcie Mi jej, gdyż łatwo jest kochać Tego, który jest samą Miłością. Gdy proszę was o coś drogiego waszej naturze, daję wam równocześnie łaskę i moc, abyście umieli Mnie pocieszyć. Pozwólcie Mi wejść do waszych dusz, a jeśli nie ma w nich nic godnego Mojej Osoby, powiedzcie Mi z pokorą i ufnością: „Panie, widzisz owoce, które wydaje to drzewo; przyjdź i powiedz, co mam czynić, aby od dziś wydawało takie, jakich Ty oczekujesz”
Jeśli dusza powie to z prawdziwą chęcią okazania Mi swojej miłości, odpowiem: „Duszo umiłowana, pozwól, że Ja sam będę przyczyniał się do wzrostu twojej miłości...”
Wiesz, jakie owoce otrzymasz? Zwycięstwo nad własnym charakterem wynagrodzi Mi zniewagi, zadośćuczyni za winy. Jeśli nie będziesz przejmowała się doświadczeniami i przyjmiesz je z radością, sprawisz, że dusze zaślepione pychą, staną się pokorne i poproszą o przebaczenie. Uczynię to w twojej duszy, jeśli nie będziesz stawiać Mi przeszkód. Ogród zakwitnie szybko, gdy przyniesiesz Memu Sercu wielką pociechę.
Wszystko to widziałem przed Mymi oczyma, gdy ustanowiłem Eucharystię i zapłonąłem pragnieniem nakarmienia dusz. Nie zamierzałem pozostać na ziemi po to, by żyć z istotami doskonałymi, ale by podtrzymywać siły słabych i dostarczać pokarmu Moim dzieciom... Aby pomagać im wzrastać, umacniać ich dusze, przynosić ulgę w ich trudnościach i radować się ich dobrymi pragnieniami.
Wśród Moich wybranych są jednak dusze, które przysparzają Mi strapienia. Czy wszystkie wytrwają? Oto krzyk bólu, wyrywający się z Mojego Serca; oto jęk, który chciałbym dać posłyszeć duszom.
Miłość Przedwieczna poszukuje dusz, które na nowo wyrażą stare, znane już prawdy. Nieskończona Miłość pragnie wznieść pośród ludzi trybunał - nie sprawiedliwości, ale samego Miłosierdzia. Dlatego tak wiele Bożych orędzi pojawia się na świecie. Ten, kto je rozumie, raduje się z ich oddziaływania, sam z nich korzysta i sprawia, że inni także odnoszą dzięki nim korzyści. Kto ich nie rozumie, pozostaje niewolnikiem ducha, który uśmierca i potępia. Ci ostatni usłyszą Słowo Mego potępienia, gdyż próbują udaremniać Dzieło Boże i zamieniają się we współpracowników Złego.
Jakiemu podstępowi ulegają Moje dzieci w swoim myśleniu, gdy krytykują, ukrywają lub powstrzymują to, co pochodzi nie od istot stworzonych, ale od samego Stwórcy? Objawiłem Moją mądrość tym, których nazwałem prostaczkami, jednakże zakryłem ją przed pyszałkami..
Duszo, pozwól, abym Cię napełnił [Moją mądrością]; bądź zastawką Mego Serca, nie brak bowiem takich, którzy chcą postawić tamę Mojej Miłości...
Catalina Rivas – MĘKA PAŃSKA