Mariano Rampolla del Tindaro /mason loży

Zakon Świątyni Wschodu - niedoszły papież Kościoła Katolickiego

kardynał, sekretarz stanu; b. Polizzi, Sycylia, 17 sierpnia 1843; d. Rzym, 16 grudnia 1913. Szlachetnie urodzony, musiał stawić czoła ojcowskiej wrogości, aby kontynuować studia kapłańskie w Rzymie, otrzymując święcenia kapłańskie w 1866. Po studiach prawniczych został doktorem in utroque jure (1870). Następnie służył w sekretariacie stanu w Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych do 1875 r., kiedy wyjechał do Hiszpanii jako radca w nuncjaturze, gdzie w 1876 r. został charg é d'affaires. Alfonsi. Przedstawiciel Stolicy Apostolskiej musiał spróbować spacyfikować te przeciwstawne partie.

ks. Rampolla został wezwany do Rzymu (1877) przez Piusa IX zostać sekretarzem ds. obrządku wschodniego w Kongregacji Krzewienia Wiary. Wspomagany znajomością języków orientalnych, starał się zakończyć schizmę ormiańską; doszedł do rozwiązania w 1879 r. Pełnił funkcję sekretarza Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych od 16 listopada 1880 r., aż do mianowania 25 października 1882 r. nuncjusza w Madrycie. 8 grudnia 1882 został konsekrowany na arcybiskupa tytularnego Heraklei. ks. Jego sekretarzem był Della Chiesa, przyszły Benedykt Xv. Nowy nuncjusz wezwał hiszpańskich katolików do odróżnienia sprawy religii od partii politycznych. W diecezjach faworyzował stowarzyszenia świeckie promujące rygorystycznie katolicki program. Przyczynił się również do erygowania w Madrycie stolicy biskupiej, która do 1885 roku była zależna od diecezji Toledo.Sekretarz Stanu wystosował ważny list (13 kwietnia 1885) w sprawie uprawnień nuncjusza. Dobre usługi nuncjusza pozwoliły Stolicy Apostolskiej na pełnienie roli mediatora między Hiszpanią a Niemcami w sporze o Wyspy Karolinskie , który został rozstrzygnięty w grudniu 1885 roku.

Mianowany kardynałem (14 marca 1887), Rampolla zastąpił Jacobiniego na stanowisku sekretarza stanu 1 czerwca 1887 i piastował tę funkcję aż do śmierci Leona XIII , 20 lipca 1903. Byłoby niezwykle trudno rozróżnić poszczególne role papieża i sekretarz w prowadzeniu dyplomacji papieskiej w ciągu tych 16 lat. Według świadków ich poglądy były identyczne. Znamienne, że Leon XIII, po kilku miesiącach wahań, wybrał Rampolla zamiast Luigiego Galimberti, który faworyzował modus vivendi z Włochami i dobre stosunki z państwami centralnymi . Jak się okazało, nadzieja na uregulowanie kwestii rzymskiej stopniowo słabła. Stowarzyszenie Włoch z Niemcami i Austro-Węgrami w Trójprzymierzuskłonił Rzym do poszukiwania ententy z Francją i Rosją. Kardynał Rampolla sympatyzował z Francją; interesował się południowymi Słowianami, którzy podlegali Austro-Węgrom; zabiegał o serdeczne stosunki z Rosją; pragnął, aby Kościół popierał aspiracje demokratyczne; i zdecydowanie sprzyjał chrześcijańskiemu ruchowi społecznemu w Austrii. Tłumaczą to wrogość Austrii do sekretarza stanu, która najbardziej zamanifestowała się na konklawe w 1903 r., kiedy kardynał Puzyna, po uzyskaniu 29 głosów, odrzucił wszelkie szanse na wybór Rampolli, korzystając z prawa weta swojego rządu.

Pius X mianował Rampolla sekretarzem Świętego Oficjum, a także członkiem, a następnie przewodniczącym Papieskiej Komisji Biblijnej. Jego styl życia był na emeryturze, surowy i wolny od osobistych ambicji.

Bibliografia: ok. crispolti i g. aureli, eds., La politica di Leone XIII od Luigi Galimberti a Mariano Rampolla (Rzym 1912). p. sinopoli di giunta, Il cardinale Mariano Rampolla del Tindaro (Rzym 1923). b. cerretti, Il cardinale Mariano Rampolla del Tindaro (Rzym 1929). mi. soderini, Il pontificato di Leone XIII , 3 v. (Mediolan 1932 – 33). f. engel-janosi, Österreich und der Vatikan, 1846 – 1918, 2 v. (Graz 1958 – 60).

Wymieniany jako faworyt na tron papieski. Podczas konklawe w 1903 nie został wybrany z powodu zgłoszonej przez polskiego kardynała Jana Puzynę ekskluzywy w imieniu cesarza Austrii Franciszka Józefa. Nowy papież Pius X w 1904 zakazał takich sprzeciwów w konstytucji Commissum Nobis.

Masoneria chce zniszczyć katolicyzm

Według księdza profesora Andrzeja Zwolińskiego masoneria od wieków infiltruje Kościół katolicki by kontrolować poczynania Kościoła, za pośrednictwem swojej tajnej agentury, i doprowadzić do zniszczenia katolicyzmu. Krok po kroku agenci masonerii wzajemnie się wspierają, by awansować w hierarchii kościelnej i przejmować władze w strukturze kleru. By od środka systematycznie doprowadzać Kościół do upadku.

W 1903 roku tylko sprzeciw (w imieniu cesarza Franciszka Józefa I) zgłoszony przez polskiego kardynała Jana Puzynę z Krakowa, po śmierci Leona XIII, nie dopuścił do wyboru na papieża kardynała Mariano Rampolla del Tindaro, który był członkiem lucyferycznego zakonu Ordo Templi Orientis.

Masoneria systematycznie wprowadza do debaty w Kościele takie masońskie idee jak: istnienie wielu punktów widzenia w Kościele, tworzenie uniwersalnej etyki, podkreślanie sprzeczności między doktryną a praktyką, głoszenie, że niektóre praktyki religijne są sprzeczne z postępem, ograniczenie religii do działalności socjalnej, wycofanie religii z polityki, dostosowanie nauczania religijnego do nowoczesności, zapraszanie dzieci i młodzieży do tworzenia norm etycznych, rezygnacja z nauczania norm etycznych, wspieranie modernizmu w Kościele, kreowanie na autorytety modernistów, promowanie modernistycznej teologii.

Celem masonerii jest przejęcie pozycji lidera debaty teologicznej w Kościele. Masoneria kupuje sobie poparcie niektórych duchownych wspierając ich awanse i kariery, zapewniając publikacje ich książek i artykułów, przemilczając skandale z ich udziałem, atakując przeciwników swoich konfidentów.

Masoneria w Kościele: szerzy kłamstwa o tym, że katolicy przywiązani do tradycji Kościoła to margines, prowokuje konflikty, podporządkowuje swojemu przesłaniu sztukę religijną, atakuje Kościół za pomocą mediów, szerząc bezpodstawne pomówienia. Szkodliwa działalność masonerii sprawia, że zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego nie można być równocześnie katolikiem i masonem.

Masoneria ujawniła się w XVIII wieku w Anglii. Twórcą „Konstytucji dla wolnomularzy” był protestancki pastor James Anderson. Nie dziwi więc, że masoneria zawsze nienawidziła Kościoła katolickiego i dążyła do jego zniszczenia.

Masoneria aspirowała od swego początku do stworzenia globalnej religii. Masońskim bogiem miał być Wielki Budowniczy czyli Wielki Architekt Wszechświata. Istota, którą każdy może definiować jak chce, utożsamiana z przyrodą i natura, będąca tym jak wyobrażają ją sobie ludzie – jest to odrodzenie pogańskich koncepcji tego czym jest bóstwo. Według masonów Jezus był tylko wybitnym człowiekiem, a Biblia jest jedną z wielu świętych ksiąg. Dla masonów masoneria jest droga samo-zbawienia poprzez samodoskonalenie w loży.

Wolnomularstwo w swoich wierzeniach odwołuje się do żydowskiej Kabały, głosi, że wiara nie może być ważniejsza od ideałów masonerii (co podobne jest do stanowiska wielu polityków uznających, że kompromis aborcyjny ważniejszy jest od wiary). Masoneria obecna jest prawie we wszystkich krajach na świecie.

Celem masonerii jest stworzenie jednej światowej religii, globalizacja, doprowadzenie do tego by społeczeństwo w imię tolerancji zgodziło się na aborcje, konkubinaty, homoseksualizm, ograniczenie prokreacji i depopulacje.

Według byłego masona Serge'a Abad'a-Gallardo masoneria to religia (choć sami masoni to negują). Masoneria stawia na równi Lucyfera i Boga, uważając, że są istoty te przejawami tej samej rzeczywistości. Dla masonów Lucyfer jest dobrym bogiem, który walczy z złym bóstwem Adonaj.

Od XIX wieku w lożach Wielkiego Wschodu nie ma oficjalnie przymusu wiary w istotę boską, i masoneria tego rytu jest uważana za ateistyczną. Jednak nie można być tego pewnym bo masoneria nawet w swoich wypowiedziach dla profanów (czyli nie masonów) przedstawia wyjaśnienia co do swojej symboliki odmienne od tych jakie poznają w tajemnicy sami masoni.

Jest kilka rytów masonerii. Ryt szkocki odwołujący się do egipskiego okultyzmu, greckiego pitagoreizmu, islamskiej alchemii, żydowskiej kabały, gnozy i herezji templariuszy. Ryt Francuski choć laicki odwołuje się do żydowskiej symboliki biblijnej i alchemii. Ryt szkocki rektyfikowany to tradycja wschodniego chrześcijaństwa w interpretacji masońskiej, uzupełniona przez ezoteryzm i okultyzm. Rytm emulacji przekazywany jest tylko ustnie. Ryt Memphis-Misraim odwołujący się do okultyzmu i alchemii oparty jest na doktrynie Alessandra di Cagliostro.

żródło : Jan Bodakowski/Fronda

*****************************************************************

Ordo Templi Orientis

(O.T.O.) (Zakon Świątyni Wschodu, lub rzadziej Zakon Wschodnich Templariuszy) – międzynarodowa organizacja religijno-zakonna o charakterze para-masońskim.
O.T.O. założone zostało przez Carla Kellnera oraz Theodora Reussa w 1905. Najbardziej znanym członkiem O.T.O. był angielski okultysta Aleister Crowley. Od śmierci Reussa, z powodu braku jasnej sukcesji, powstało kilka odgałęzień O.T.O. Niektórzy krytycy uważają, że z tego powodu autentyczne O.T.O. umarło wraz z Reussem. Najbardziej znany i największy dziś spośród tych odłamów, nazywany Kalifatem O.T.O., za swoje główne nauki i zasady przyjmuje crowleyowskie prawo Thelemy, które wyrażone jest głównie przez „Czyń swoją Wolę, będzie całym Prawem” (ang. Do what thou wilt shall be the whole of the Law). Prawo Thelemy zostało sformułowane podczas zapisu Księgi Prawa przez Aleistera Crowleya w 1904 w Kairze, w Egipcie. W skład O.T.O. wchodzi także Ecclesia Gnostica Catholica, czyli Gnostycki Kościół Katolicki, który jest sakramentalnym ramieniem Zakonu. Jego głównym rytuałem, który jest publiczny, jest Liber XV, czyli Msza Gnostycka (ang. Gnostic Mass). Crowleyowskiego E.G.C. nie należy mylić z kościołem Jeana Bricauda o tej samej nazwie. Kalifat O.T.O. twierdzi, iż posiada ok. 4000 członków w 58 krajach.
Niektóre spośród pozostałych odłamów O.T.O., to:
Brytyjski odłam dowodzony przez Kennetha Granta, nazywany też Tyfonicznym O.T.O.
Brazylijskie O.T.O. (obecnie zwane Society O.T.O.) powołane przez Brazylijczyka Marcello Mottę
Członkiem Kalifatu O.T.O. był m.in. John Whiteside Parsons[1]
Spis treści

1 Filozofia O.T.O.
2 Struktura inicjacyjna
3 Nauczanie
4 Przypisy
5 Linki zewnętrzne
Filozofia O.T.O.
O.T.O. zostało opisane przez Crowleya jako „pierwsze z wielkich stowarzyszeń Starej Ery, które zaakceptowało Księgę Prawa”. Początkowo było związane z europejskimi organizacjami masońskimi, lecz Crowley zerwał wszelkie więzy formalne z nimi, głównie z powodu chęci integracji Prawa Thelemy a także tego, by w Zakonie mogło pojawić się równouprawnienie dla kobiet. Ze względu na wspólne korzenie wiele masońskich symboli, a także język, jest wciąż w użyciu, jednak ich kontekst został zmieniony, i pozbawiony starego znaczenia. „Zakon oferuje ezoteryczne instrukcje, poprzez uczestnictwo w rytuałach, wsparcie w nauce systemu oświeconej etyki oraz braterstwo wśród aspirujących do Wielkiego Dzieła, w celu odkrycia boskiej części w człowieku”[2]. O.T.O. posiada dwa główne obszary działalności jeśli chodzi o rytuały: inicjację w misteria, oraz celebracje Liber XV (Mszy Gnostyckiej). Dodatkowo, Zakon organizuje spotkania, wykłady, wydarzenia społeczne, produkcje teatralne, wystawy artystyczne, publikuje książki i czasopisma, oraz instrukcje dotyczące nauki hermetycznej, jogi i magii.
Struktura inicjacyjna
Struktura O.T.O., podobnie jak wolnej masonerii oraz starożytnych szkół misteriów, opiera się na ustrukturalizowanym ciągu inicjacji na poszczególne Stopnie. W trakcie inicjacji O.T.O. wykorzystuje alegorię i symbolikę, aby instruować kandydata co do ostatecznych misteriów Egzystencji, a co za tym idzie, asystować w odkrywaniu jego prawdziwej Natury.
Stopnie i szczeble w Ordo Templi Orientis:
Triada Człowieka Ziemi
0°—Minerval
I°—Człowiek i Brat
II°—Mag
III°—Mistrz i Mag
IV°—Perfekcyjny Mag i Kompanion Świętego Królewskiego Łuku Enocha
P.I.—Perfekcyjnie Inicjowany lub Książę Jeruzalem
poza wszelkimi triadami
Rycerz Wschodu i Zachodu
Triada Kochanka
V°—
Suwerenny Książę Różokrzyża oraz Książę Pelikana i Orła
Książę Czerwonego Orła, Członek Senatu Rycerzy Hermetycznych Filozofów
VI°—
Znamienny Rycerz (Templariusz) Zakonu Kadosz i Kompanion świętego Graala
Wielki Inkwizytor, Członek Wielkiego Trybunału
Książę Królewskiego Sekretu
VII°—Wielce Znamienity Suwerenny Wielki Inspektor Generalny, Członek Najwyższego Wielkiego Kolegium
Triada Eremity
VIII°—
Perfekcyjny Arcykapłan Iluminatów
Arcybiskup Iluminatów
IX°—Inicjowany w Sanktuarium Gnozy
X°—Rex Summus Sanctissimus
Nauczanie
W skład nauk O.T.O. wchodzą m.in.:
Thelema
magia, w tym magia seksualna
rytuały
Kabała
hermetyzm
joga

żródło : Wikipedia

************************************************************************************************************************************

Kariera Mariano Rampolla del Tindaro

Kongregacji Świętego Oficjum
Kardynał-prezbiter Santa Cecilia
Arcyprezbiter Bazyliki San Pietro in Vaticano {Bazylika św. Piotra}
Papieskiej Komisji Przewodniczący Biblijnej
Bibliotekarz Biblioteki Watykańskiej