Sub specie aeternitatis
„Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu” (Dz 1, 9).
Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego jest radosnym wezwaniem do podniesienia naszych serc w górę – sursum corda!
Jest pewna maniera prezentowania Ewangelii w kategoriach historycznych, czasowych, z naciskiem na przyszłość. Może to być do pewnego stopnia uzasadnione, jednak nie sięgamy wtedy naszych ostatecznych przeznaczeń i perspektyw.
Refleksja Dietricha von Hildebranda, godna ewangelicznego mędrca, prowadzi nas nie ku przyszłości, ale ku wieczności. Dla chrześcijanina istotowe, fundamentalne i podstawowe jest nie tyle odniesienie do przeszłości czy przyszłości, lecz do wieczności! Chodzi zatem o postawę, która
„nie polega na retrospekcji, nie antycypuje również ziemskiej jedynie przyszłości, lecz kieruje się ku wieczności. Dlatego też uzdalnia do pełnego życia w teraźniejszości, ponieważ rzeczywistej teraźniejszości doświadczamy w pełni tylko wówczas, gdy udaje się nam uwolnić od napięcia przeszłości i przyszłości, gdy nie jesteśmy już więźniami oszalałego pędu ku następnej chwili. W świetle wieczności każdy moment w życiu – zarówno jednostki, jak i wspólnoty – zyskuje pełnię swego znaczenia. Toteż oddać sprawiedliwość epoce obecnej możemy tylko wówczas, gdy odnosimy się do niej w świetle wiecznego przeznaczenia człowieka – w świetle Chrystusa” (D. v. Hildebrand, Koń trojański w mieście Boga).
Wyrazem realizmu i duchowej dojrzałości jest patrzeć na życie pod kątem wieczności – sub specie aeternitatis. Oczekuje nas lepsza Rzeczywistość. „Participes enim Christi effecti sumus, si tamen initium substantiae usque ad finem firmum retineamus”. „Jesteśmy bowiem uczestnikami Chrystusa, jeśli pierwotną nadzieję do końca zachowamy silną” (Hbr 3, 14).
„Quae sursum sunt quaerite, ubi Christus est in dextera Dei sedens; quae sursum sunt sapite, non quae super terram”.
„Szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi” (Kol 3, 1-2).
- - -
źródło: LINK