DZIEŃ XII.
Chór Tronów.
W Chrystusie wszystko stwo-
rzone i Trony. Kolos I. 16.

Ostaniem chórem trzeciej albo najwyż-
szej Hierarchii są Trony. Znamię wyróżnia-
jące ich od reszty chórów, jest uległość, pod-
danie się najzupełniejsze woli Bożej. I ztąd
wywodzi się ich nazwa Trony, ponieważ
wszystkie wyroki woli Bożej przyjmują naj-
chętniej i najdokładniej im się poddają; to
ich szczęście, błogosławieństwo czynić, co
Bóg chce.
Św. Dyonizy opisując chór Tronów, ich
znamię wyróżniające, powiada: „to są Trony
najwyższe, najszczytniejsze; doskonałości ich
tem są świetniejsze; wznioślejsze, im więcej
uległymi są Bogu, albowiem Bogu służyć, jestto
królować; uległość posłuszeństwo Bogu, jestto
samo co chwała, błogosławieństwo najwyższe”.
O Panie Boże! widzę jak się podoba To-
bie spełnianie we wszystkiem Twej woli: słu-
sznie codziennie zaleciłeś i nauczyłeś nas
modlić się: „Bądź wola Twoja, jako w Niebie
tak i na ziemi”. Aniołowie na Niebiosach
spełniają wolę Twoją, ale na ziemi, my bie-
dni ludzie, ani jej pełnimy dokładnie, ani
się do niej stosujemy, ale raczej bardzo czę-
sto szemrzemy przeciw woli i dopuszczeniu
Pana. O Święte Trony! Wy tak uległe Bogu,
wyproście mi tę tak wielką, tak potrzebną
cnotę poddaństwa, uległości, posłuszeństwa.
Pismo święte, św. Dyonizy i inni ojco-
wie Kościoła, przedstawiają nam Boga zasia-
dającego na Cherubach, albo na Niebianach
Chóru Anielskiego, Tronami zwanych. Nie ma
się to rozumieć sposobem ludzkim, zmysło-
wym, jakoby rzeczywiście Bóg miał zasiadać
na Aniołach, albo jak Ojca św. noszą na tro-
nie przenośnym, aby i Bóg miał być noszo-
nym od Tronów: oznacza to tylko blizkość
tych Aniołów, Tronami zwanych, Boga, albo
raczej oznacza większe ich doskonałości, które
i większe im sprawiają błogosławieństwo.
Oznacza wreszcie jak św. Bernard objaśnia,
że Trony są Aniołami pokoju, albowiem Bóg
na spokoju spoczywa. Spokój w duszach nie
zkąd inąd wypływa, tylko ze spełniania wier-
nego woli Boga; gdy zaś Trony najwięcej tę
wolę pełnią, przeto słusznie są Aniołami po-
koju, cieszą się spokojem, Bóg spokoju na
nich i w nich spoczywa.
O Boże! jak często burze, niby gwałtowne
fale miotają mem sercem, mięsza się ono,
trwoży; powstań o Panie! niech uciszą się
wichry i nawałnice. O święte Trony! o Anio-
łowie pokoju, wyproście mi swem wstawie-
niem pokój duszy, nie ten pokój przytłumia-
jący zgryzoty; co rozdzierają serce występne,
ale raczej pokój prawdziwym dzieciom Boga,
ludziom dobrej woli zapewniony, pokój z Bo-
giem, z sumieniem, z bliźnimi; pokój, który
jest owocem czystości serca.
Lubośmy już poznali, że trony przez
zbliżenie do Boga, uległość i spokój tak są
nazwane, bo gdzież stolica Jego? Ziemia i nie-
biosa, świat cały pełen Jego chwały ogarnąć
Go nie mogą, bo na różnych miejscach Pisma
Bożego czytamy, że stolica Boża jako słońce,
jako płomienie ogniste, jako dni niebiańskie 1);
z tem wszystkiem zdziwić się nam trzeba,
chociaż nam trudno wyobrazić sobie chór
anielskich tronów, a wszakże i my biedni ziemi
wygnańcy, nasze serca, dusza jest tronem Boga;
kiedy bowiem Bóg utajony w Sakramencie
--------------------
1) Ps. 88.
--------------------
przychodzi do dusz naszych, czyż nie zasiada
tam wtenczas jakby na tronie? Ach! serce
moje, bądźże godnym ołtarzem, tronem dla
Boga utajonego.
Ta najwyższa Hierarchia, te w niej trzy
chóry, Serafów, Cherubów, tronów, one nam
najwyraźniej pokazują, jak w sercach naszych
tron Panu w Komunii zgotować mamy. Na-
przód trony nas pouczają, aby uciszenie w ser-
cu naszem nastąpiło,gotowość na spełnienie
woli Bożej, na przyjęcie Pana. Cheruby uczą
nas skupienia, abyśmy sie zupełnie oderwali
od ziemi, a wszystkie władze rozumu i serca,
aby całkowicie były Panem zajęte. W Panu
zatopione Serafy wreszcie zachęcają nas, aby
serca, dusze nasze gorzały płomienną miłością.
O Boże! trzykroć święty! dzięki Tobie za
te wzniosłe prawdy w rozważaniu chórów
anielskich przedstawione; dzięki Tobie Panie,
że sobie obierasz w sercach naszych mieszka-
nie, że rozkoszą Twoją być z synami ludzkie-
mi. Aniołowie święci, wyproście nam w przyj-
mowaniu Komunii św. ciszę, spokój, skupienie,
miłość, te cnoty, które wy tak doskonale w so-
bie wyrażacie, nieustannie spełniacie.

PRZYKŁAD.
Brewiarz rzymski o św. Wacławie, pier-
wszy z Słowian męczenniku, pod którego
wezwaniem wzniesiono wspaniałą w Krako-
wie katedrę, wspomina, iż gdy Władysław,
książę Kurmański bez przyczyny naszedł
z wojskiem czeską ziemię, Wacław wystąpił
przeciw najezdnikowi z rycerstwem swojem.
Zaledwo zbliżać się zaczęły hufce ku sobie,
nie wydobyto jeszcze oręża, kiedy najezdca
Radysław przypada do stóp Wacława, zdaje
się na jego łaskę, o przebaczenie prosi. Kiedy
się go pytają, co spowodowało tak nagłą
zmianę i upokorzenie? Odpowiada, iż w chwili
wystąpienia przeciw sobie rycerstwa ujrzał
Wacława otoczonego światłem. Anioł w pło-
miennej jasności osłaniał Wacława, podawał
mu włócznię, jemu zaś groził, aby się nie
ważył podnieść ręki na swiętego.
O drugim także ziomku naszym, niewin-
nym młodzianie, św. Stanisławie Kostce, także
Brewiarz opowiada, iż ten czysty, niewinny
anioł ziemi, po dwakroć miał szczęście z rąk
samychże aniołów chleb niebian, Najświętszą
przyjąć Komunię; on również, tak jak pra-
gnęła jego nieskażona dusza, wdzień Wnie-
bowzięcia Dziewicy Maryi, o godzinie 3 po-
rankowej, przez samą Niepokalaną Dziewicę,
otoczoną czystych dziewic orszakiem, wezwa-
ny, przyłączył się do tryumfalnego tychże
Dziewic i aniołów grona.

Westchnienie do Aniołów.

Aniele Boży, coś ostrzegł Mędrców, aby
nie wracali do Heroda (Mat, II), uproś nam
łaskę, abyśmy powstawszy z grzechów, na-
karmieni Ciałem Pańskiem, już się więcej do
złego nie wracali.
W. Wstawiajcie się za nami i t. d.
O. Aby Król aniołów przyjął nas i t. d.

Modlitwa jak dnia pierwszego.