Klęczenie.

Jak zachowuje się człowiek, gdy wzbiera pychą? Wyprostowuje się, wznosząc głowę, barki i całą swą postać. Wszystko w nim mówi: "Jestem większy niż ty! Więcej znaczę niźli ty!"
Natomiast gdy ktoś jest pokorny duchem, gdy czuje się małym, wówczas pochyla głowę, zgina całą swą postać, słowem, "uniża się". I to tym głębiej, im większy jest ten, kto przed nim stoi, a im mniej on sam znaczy w oczach własnych.
Kiedy zaś odczuwamy wyraźniej swoją małość, jak nie wtedy, gdy stajemy przed Bogiem? Wielki Bóg, który był wczoraj, jak i dzisiaj, jak po stu latach i po tysiącu! Który napełnia i ten mój pokój, i całe miasto, i szeroki świat, i niezmierzone gwiaździste niebo. Bóg, wobec którego wszystko jest jakby pyłek drobny. Święty Bóg, czysty, sprawiedliwy, Bóg nieskończonej wspaniałości... Jakiż On wielki... a ja taki mały! Tak mały, iż w ogóle nie mogę się z Nim porównać; tak mały, iż jestem niczym wobec Niego!
Narzuca się samo przez się, że przed Jego obliczem nie można jawić się w dumnej postawie. Człowiek "staje się mały", rad by swoją postać uczynić jeszcze niższą, by nie wydawała się zarozumiałą - i patrz, już złożył w ofierze połowę swej wysokości: człowiek klęczy, A jeżeli i to nie wystarcza jego sercu, tedy może się jeszcze i pochylić. A schylona posłać mówi: "Ty jesteś wielki Bóg, ja zaś jestem nicością!"
Gdy zginasz kolano, niechże to nie będzie czynność jakaś pospieszna i niedbała. Włóż w nią całą duszę! Ale duszą klękania jest warunek, by i serce w czci głębokiej skłoniło się przed Bogiem. Gdy wchodzisz do kościoła lub z niego wychodzisz, albo gdy mijasz ołtarz, uklęknij nisko, głęboko, powoli, a niech przy tym i po społu całe twe serce przemawia: "Mój wielki Boże!..."
W tym właśnie okazuje się pokora i prawda - i to za każdym razem przyniesie dobro twojej duszy.

ptyś 2013-07-07 00:53:00
Igor75 2013-07-07 00:50:21

Zanim weźmiesz się do usuwania drzazgi z oka swojego brata, usuń najpierw belkę ze swojego oka.
_________________________________
Żeby cytowac Pismo Święte, trzeba przestać studiować Talmud!

alanowa 2013-07-06 09:18:09
ale największa manipulacja i krzywda dzieje się w ruchach. Rozmaiwając z ich członkami ,księżmi mam wrażenie że rozmawiam z protestantami

*************************************************************

W 100% zgadzam się z Tobą alanowa.

alica32 2013-07-06 08:47:43
Episkopat mówi że można przyjmować komunię św na stojąco i na klęcząco. To ja sie pytam dlaczego episkopat pozwolił usunąć balaski z kościołów , dlaczego pojedyncze klęczniki stoją w komórkach. A jeśli już jakiś klęcznik jest w kościele to stoi gdzieś pod ścianą i nie ma możliwości uklęknięcia w czasie przyjmowania komunii św .Widać że wiernych w Kościele Katolickim uważa się za matołków . I jak słyszę taką faryzejską mowę biskupów , proboszczów i wikariuszy że można klękać bezpośrednio na posadzce albo na kancie schodka na którym stoi rozdający komunię św kapłan jeśli się ma taki "kaprys " to mnie
******************************************************************
tak mamy wychowanych wspóczesnych kapłanów. Wiernych mają daleko daleko gdzieś, tu sie liczy kasa, dobre prezenty, koneksje ot zwyczajne życie doczesne w dobrobycie. Jest garstka wspaniałych , dobrych stawiających na Prymat BOGA, tylko ukrytych bojących się drapieżnych wilków w owczej skórze. Straszna to ohyda spustoszenia

Episkopat mówi że można przyjmować komunię św na stojąco i na klęcząco. To ja sie pytam dlaczego episkopat pozwolił usunąć balaski z kościołów , dlaczego pojedyncze klęczniki stoją w komórkach. A jeśli już jakiś klęcznik jest w kościele to stoi gdzieś pod ścianą i nie ma możliwości uklęknięcia w czasie przyjmowania komunii św .Widać że wiernych w Kościele Katolickim uważa się za matołków . I jak słyszę taką faryzejską mowę biskupów , proboszczów i wikariuszy że można klękać bezpośrednio na posadzce albo na kancie schodka na którym stoi rozdający komunię św kapłan jeśli się ma taki "kaprys " to mnie

Pewien kapłan opowiadał:

„Gdy byłem w Niemczech w 1946 r., podszedł do mnie żołnierz, jak się później okazało – protestant i tak się do mnie zwrócił:
– Mam do księdza prośbę, a raczej pytanie. Czy zechciałby mi ksiądz odpowiedzieć?
– Z miłą chęcią – odrzekłem.
– Czy wy katolicy wierzycie, że w tej małej Hostii jest Chrystus prawdziwie obecny, Ten Sam, który chodził kiedyś po ziemi?
– Tak, oczywiście!
– I wierzycie, ze podczas waszej Mszy św. zjawia się On na ołtarzu?
– Naturalnie!
–.A czy wierzycie, ze w Komunii św. przychodzi do was Chrystus, którego uznajecie za prawdziwego Boga?
– Ależ tak! – odpowiadam.

– To kłamstwo Księże! Bo gdyby katolicy w to wierzyli, to czołgaliby się na kolanach od drzwi kościelnych aż do ołtarza, a jak oni się zachowują!”

Dokument soborowy Lumen gentium określa w numerze 11 niedzielne uczestnictwo w eucharystycznej ofierze „źródłem i szczytem całego chrześcijańskiego życia”. Chrystus mówi: „ Kto spożywa moje ciało i krew moją pije, ma życie wieczne”.
Jako papież Wasza Świątobliwość zaczął udzielać wiernym komunii do ust, podczas gdy przyjmują oni postawę klęczącą.
Czy Wasza Świątobliwość uważa to za najbardziej odpowiednią formę?
Najpierw trzeba powiedzieć, że ważne jest, aby czas miał dla wszystkich wierzących tę samą strukturę. Stary Testament mówi o tym już w relacji o stworzeniu świata, w której siódmy dzień przedstawiony jest jako dzień, kiedy Bóg odpoczywa i ludzie wraz z Nim. Dla chrześcijan ta struktura czasu rozpoczyna się od niedzieli, dnia zmartwychwstania, w którym On spotyka nas, a my Jego. Tutaj znowu najważniejszym aktem jest moment zjednoczenia, gdy On się nam daje.
Proszę o przyjmowanie komunii na kolanach i udzielam jej do ust, chciałem podkreślić cześć należną realnej obecności Chrystusa w Eucharystii.
Nie bez znaczenia jest to szczególnie przy dużych masowych zgromadzeniach, z jakimi mamy do czynienia w Bazylice Świętego Piotra i na placu przed Bazyliką, gdzie zachodzi duże niebezpieczeństwo powierzchowności. Słyszałem o ludziach, którzy chowają komunikant do torebki i zabierają do ze sobą na pamiątkę.
W tej atmosferze, którą – jak się uważa – tworzy także przyjęcie komunii, łatwo pomyśleć: wszyscy przesuwają się do przodu, to i ja pójdę. Chcę mocno zaakcentować, że powinno być oczywiste: Tu dzieje się coś szczególnego!
Tutaj jest obecny Ten, przed którym pada się na kolana! Uważajcie na to!
To nie tylko społeczny ryt, w którym moglibyśmy wszyscy uczestniczyć bądź też powstrzymać się od uczestnictwa.

Światłość świata BXVI s. 166