Spójrz na ten Krzyż i na jego Owoc, na tę Ukrzyżowaną Miłość.
Jak mogą serca, na ten widok godny politowania pozostawać oziębłe ?
Tak niewielu dba o to, aby Ukrzyżowanego uwolnić od Jego dobrowolnego męczeństwa.
Miłość, którą On rozdaje, znajduje tylko u nielicznych oddźwięk. Czyż te krótkie dni, które tu na ziemi spędzają, warte są tego, ze stracą swoją wieczność w niebie ?
Niech uciekają, jeśli nie są dosyć silni, by stawić czoło wrogowi, który prowadzi ich na zgubę.
Niechaj się chronią pod opieką Mego Boskiego Serca i Najśw. Serca Mojej Matki, gdzie wróg ten nie może ich dosięgnąć. Jeszcze jest czas, jednak nie powinni już bezczynnie wyczekiwać.
Już wiem, że ta łaskawość Boga pozostanie u większości bez odpowiedzi, ale Miłość nie zmęczy się wołaniem.

Od stuleci piję z kielicha cierpienia. I stworzony według Mego podobieństwa człowiek nie słyszy jęków umęczonej Miłości. Jak wielki jest jednak brak zrozumienia natury ludzkiej, która butnie odrzuca dary Boże! Nawet z latami nie staja się mądrzejsi.
Lecz jeśli dusza bardzo zbłądziła, chcę, aby wiedziała, ze nigdy nie odmówię jej ratującej obrony Moich ramion, jeśli się do Mnie zwróci. Doświadczenia, Moja córko, żywią duszę i dopiero ją uzdalniają do przyjmowania pomocy od Boga wraz z towarzyszącymi jej łaskami.
Uporczywe naleganie Boga Miłości jest dla wielu przedmiotem drwin i pogardy. Ich ciało należy do żądnego użycia świata i nie będzie Mnie mogło poznać.
Zaprawdę powiadam ci, przeminą wraz z tym światem, który uczynili swym surowym i strasznym panem. Moje Serce drży z bólu, bo oni nie otwierają się na Prawdę.
Oni pokładają nadzieję w swoim złotym cielcu i obsypują go honorami. Honorami, które składają się z występków. Większość chciałbym uratować, pozostanie jednak tylko mała liczba.
Nawet, kiedy tylko jedno z Moich dzieci ginie, jest to dla mnie niezmierne cierpienie. Dla niego przybyłem, aby je uratować, i nie mogłem tego...