Czy Kościół to zwykła instytucja?
W dzisiejszych dostrzegamy oburzające nieraz błędy ludzi Kościoła. W efekcie wielu postrzega go jako czysto ludzką instytucję. Z drugiej jednak strony jego świętość pozostaje faktem. Kościół choć złożony z niedoskonałych ludzi pozostaje święty. Cały czas udziela sakramentów i głosi naukę inspirującą licznych świętych, w tym szczególnie licznych współcześnie męczenników.
Sam Chrystus powiedział do świętego Piotra „Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane
w niebie”.
Pan Jezus utożsamił się także z nauką głoszoną przez apostołów i jego następców. Jak powiedział „to was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał” [Biblia Tysiąclecia Łk 10, 16].
O świętości Kościoła czytamy w liście świętego Pawła do Efezjan „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany” [Biblia Tysiąclecia Ef 5; 25-27].
Credo
„Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół” – głosi Wyznanie Wiary.
W tradycyjnym podręczniku dogmatyki czytamy, że „święta jest głoszona w Kościele nauka, a także należący do niego święci ludzie. Potwierdzeniem tejże świętości są cuda dokonywane przez ludzi Kościoła” [Dogmatyka katolicka. Część ogólna. Krótko napisał X. J. Tylka. Drugie wydanie. Tarnów 1900, ss. 321-323].
Kościół jest święty jako instytucja
Jak zauważył Jan XXIII „MATKA I MISTRZYNI wszystkich narodów, Kościół katolicki po to został ustanowiony przez Jezusa Chrystusa, by wszyscy, którzy w ciągu wieków znajdą się na jego łonie i staną się jego członkami, osiągnęli pełnię doskonałego życia i zbawienia. Temu właśnie Kościołowi, filarowi i podwalinie prawdy, powierzył Najświętszy Jego Założyciel dwojakie zadanie: by Mu rodził dzieci oraz by je nauczał i rządził nimi, otaczając macierzyńską troską życie jednostek i narodów. Niezwykłą godność tego życia otaczał zawsze Kościół najwyższym szacunkiem i czujnie jej strzegł.
Nauka bowiem Chrystusowa łączy niejako ziemię z niebem. Obejmuje ona mianowicie całego człowieka: jego ducha i ciało, rozum i wolę; wzywa go przy tym do wzniesienia myśli ponad zmienne warunki ludzkiego bytowania, ku szczytom życia wyższego, gdzie będzie kiedyś zażywał nieprzemijającego szczęścia i pokoju” [Jan XXIII Mater et Magistra, n. 1 / opoka.org.pl].
Z kolei Paweł VI w 1965 roku mówił „chcielibyśmy dzisiaj zwrócić uwagę na jeden z najjaśniejszych motywów, które domagają się, abyśmy kochali Kościół: mamy go kochać, ponieważ jest on święty; ponieważ jest on świętym Kościołem”.
„Święty Tomasz mówi słusznie, że świętość jest z istoty swej tym samym, co religia, z wyjątkiem tego, że religia odnosi się do kultu Boga, podczas gdy świętość, najogólniej mówiąc, polega na tym, że każdy akt cnoty, każdy dobry uczynek jest skierowany do Boga; możemy ją więc uważać za najwyższą moralną i duchową doskonałość człowieka pod wpływem religii. A to znaczy, że świętość swój pełny i pierwszorzędny wyraz znajduje w Bogu i z Boga, świętego w istocie swojej, ją czerpie jako z pierwszego źródła wszelkiej świętości.
Kościół jest więc święty w tym, że nastawiony jest całkowicie na Boga za pośrednictwem Chrystusa i jego mocą, bo Chrystus zrodził go i stworzył świętym, zawsze go uświęca, dając mu Ducha Świętego, przez sakramenty święte i całą ekonomię łaski; uświęca go dla zachowania i dla głoszenia jego słowa, dla rozdawania jego charyzmatów, dla sprawowania jego władzy; uzdalnia go, by rodził i kształtował dusze żyjące w zjednoczeniu z Bogiem. Kościół jest święty jako instytucja, jako nauczyciel prawd bożych, jako narzędzie bożej władzy, jako społeczność utworzona z członków zjednoczonych mocą bożych zasad. W tej mierze, w jakiej jest z Boga, Kościół jest absolutnie święty” [Paweł VI Przemówienie podczas Audiencji generalnej - 20 X 1965 / opoka.org.pl].
Katechizm o świętości Kościoła
Jak uczy Katechizm „Kościół jest święty: jego twórcą jest najświętszy Bóg; Chrystus, Jego Oblubieniec, wydał się na ofiarę, aby go uświęcić; ożywia go Duch świętości. Chociaż obejmuje grzeszników, jest nieskalany, choć złożony z grzeszników. Świętość Kościoła jaśnieje w świętych, a w Maryi już cały jest święty” [Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 867].
„Kościół... uznawany jest przez wiarę za niezachwianie święty. Albowiem Chrystus, Syn Boży, który wraz z Ojcem i Duchem Świętym doznaje czci jako sam jeden Święty, umiłował Kościół jako oblubienicę swoją, siebie samego zań wydając, aby go uświęcić; złączył go też ze sobą jako ciało swoje i hojnie obdarzył darem Ducha Świętego na chwałę Bożą. Kościół jest więc świętym Ludem Bożym.
Kościół zjednoczony z Chrystusem jest uświęcany przez Niego; przez Niego i w Nim staje się on również uświęcający: Uświęcenie człowieka w Chrystusie i uwielbienie Boga jest celem wszystkich innych dzieł Kościoła. To właśnie w Kościele złożona została pełnia środków zbawienia. W nim dzięki łasce Bożej osiągamy świętość” [Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 823-824].
Kościół posiada Serce
Jak pisała święta Tereska od Dzieciątka Jezus „zrozumiałam, że skoro Kościół jest ciałem złożonym z różnych członków, to nie brak mu najbardziej niezbędnego, najszlachetniejszego ze wszystkich. Zrozumiałam, że Kościół posiada Serce i że to Serce płonie Miłością. Zrozumiałam, że jedynie Miłość pobudza członki Kościoła do działania i gdyby przypadkiem zabrakło Miłości, Apostołowie przestaliby głosić Ewangelię, Męczennicy nie chcieliby przelewać swojej krwi.
Zrozumiałam, że Miłość zamyka w sobie wszystkie powołania, że Miłość jest wszystkim, obejmuje wszystkie czasy i wszystkie miejsca). jednym słowem, jest wieczna”! [Św. Teresa od Dzieciątka Jezus,
Rękopisy autobiograficzne, B 3v / cyt. za Katechizm Kościoła Katolickiego n. 826].
mjend
Inne teksty cyklu #błędy współczesności:
Zaczynamy cykl #błędy współczesności. Bo nauka Kościoła jest wieczna!
Ubóstwienie ubóstwa. Czy bieda wystarczy do zbawienia?
Ekumenizm ponad wszystko?
Przede wszystkim filantropia?
„Starsi bracia” ważniejsi niż Prawda?
Miłość to tylko uczucie?
„Dobroludzizm”. Czy istnieje szczęście bez Boga?
Zbawienie należne z automatu?
Protestantyzm równie dobry co katolicyzm?
Zgubne konsekwencje odrzucenia prymatu Piotra
Czy komunizm można pogodzić z chrześcijaństwem?
Biedny Kościół? Nie tędy droga?
Czy to możliwe, aby piekło nie istniało?
Katoliccy nauczyciele mają nauczać po laicku?
Czy chrzestny może być niewierzący lub „niepraktykujący”?
Obrona własności prywatnej nie ma nic wspólnego z religią?
Bezżenność dla Królestwa – przeżytek i okrucieństwo?
Wiara w cuda – znak staroświeckości czy pobożności rozumnej?
Misje. Działanie na rzecz praw człowieka czy nawracanie?
Chrześcijanie i muzułmanie wierzą w tego samego Boga?
Boże Miłosierdzie. Pan Jezus nie okazywał surowości?
Czy Kościół może przestać być święty?
Zapomniane prawdy o Matce Bożej
Czy ideologiczny wegetarianizm i ekologizm można pogodzić z nauką Kościoła?
Własność prywatna i kolektywna - tak samo dobre?
Prawdy wiary – tworzone przez wierzących czy nauczane przez Kościół?
Czy nakazy i posłuch są sprzeczne z nauką Kościoła?
Czy chrześcijaństwo bez krzyża i cierpienia jest możliwe?
Jak właściwie odczytać encyklikę Humanae vitae?
Czy rozwodnicy w nowych związkach mogą przystępować do sakramentów?
Czy egalitaryzm można pogodzić z nauką Kościoła?
Czy Kościół nie powinien nawracać?
Czy teolog może pogardzać Tradycją?
Czy dostosowanie nauki Kościoła do świata jest możliwe?
Czy tradycyjna pobożność Maryjna jest nieaktualna?
Czy papież może zmieniać doktrynę?
Czy katolikowi wystarczy tylko Pismo Święte?
Read more: www.pch24.pl/czy-kosciol-to-…
