Niewiele jest w ciągu roku dni tak bardzo oczekiwanych jak Wigilia. Na szczególny i niepowtarzalny nastrój tego dnia składają się: choinka, wypatrywana na zimowym niebie gniazdka (zapala się gwiazda), nakryty śnieżnobiałym obrusem wigilijny stół, a pod nim leży sianko, na pamiątkę tego, że Boże dziecię złożono na sianie w żłobeczku. Jest to chwila szczególna, wywołująca wiele wspomnień z dzieciństwa i młodości, przesłonięta smutkiem po tych, którzy na zawsze odeszli do wieczności. Wyrazem pamięci o nich jest między innymi pozostawione nakrycie na stole. Wieczerzę wigilijną rozpoczynamy od modlitwy i czytania opisu narodzenia pańskiego z Ewangelii Łukasza. Potem dzielimy się opłatkiem i składamy sobie życzenia.

Dawniej w niektórych rejonach stół oplatano słomą, by nie brakło na nim chleba. Po czterech rogach mieszkania umieszczono cztery snopy zbóż: pszenicy, żyta, jęczmienia, owsa, by Bóg błogosławił w Nowym Roku. Był również zwyczaj wkładania snopów w ziemię, by zboże dobrze rosło. Słomą owijano drzewa, by rodziły. Zwierzęta karmiono sianem spod obrusa i kolorowym opłatkiem. Wierzono też, że zwierzęta w tą noc mówią ludzkim głosem.