14 lat temu byłem około tygodnia na Ukrainie, głównie we Lwowie. W maju 2008 r. 150 km na południe od Lwowa stanęliśmy autokarem w przedwojennym polskim mieście Kołomyja i poszliśmy na polski cmentarz. Wszystko, co się wiąże z Polską i Polakami z przedwojennej Polski (dzisiejszej Ukrainy) Ukraińcy zniszczyli, wymazali (polskie napisy zastąpili cyrylicą ukraińską albo na polskich grobach nie ma żadnych napisów) i cmentarz tak wygląda, jakby tam nie został pochowany żaden Polak...

Dodam, że we Lwowie polski pomnik Adama Mickiewicza ma napisy ukraińską cyrylicą, a nie łacińskie, czyli (jak było pierwotnie) po polsku...

Dorzucę jeszcze, że mieszkając kilka dni we Lwowie u Ukraińców w kamienicy dojrzałem resztki polskich napisów przedwojennych na szybie w klatce kamienicy, a ostały się jedynie dlatego, że są widoczne jedynie od środka i to pod światło...

Dołożę jeszcze do pieca, jak nas bardzo mile witali i żegnali ukraińscy celnicy, czyli że byli bardzo wobec nas Polaków niemili (jak zresztą niektóre ukraińskie ekspedientki w sklepach we Lwowie) i przedłużali celowo, złośliwie naszą odprawę...

Tak właśnie kwitnie od bardzo wielu lat na Ukrainie miłość Ukraińców do Polaków...
Oczywiście są też Ukraińcy pro-Polscy, chociażby małżeństwo inteligenckich Ukraińców, którzy nas gościli w swoim domu w kamienicy, a mąż, niestety już śp., oprowadzał nas po Lwowie i przykładowo po Cmentarzu Łyczakowskim, gdzie pokazał nam m.in. groby Orląt Lwowskich, słynnego przedwojennego polskiego matematyka profesora Stefana Banacha, poetki i pisarki Marii Konopnickiej (o dość burzliwym życiu osobistym).