Nie jest to prosta sprawa. To cała dotychczasowa formacja umysłu i serca, a poza tym różne funkcje, przywileje, stanowiska, itp. zawdzęcza się strukturom. Są różne koneksje, zależności. Są różni "bohaterowie", którzy wzmacniają przekonania (szczególnie Jan Paweł II).

Jak ktoś się odrywa, to kończy jako samotnik, izolowany i niechciany. Przykładowo niejaki Augustyn Pelanowski. Dowiedziałem się jakiś czas temu, że zorientował się także w litrurgii i zaczął odprawiać Mszę odwieczną. No ale i jemu trochę zajęło, a nie był częścią jakiś szerszych zależności i środowisk, niż tylko swój zakon.

Także ciężka sprawa. Nie sądzę, aby ci różni duchowni łatwo podjęli większe kroki, niż to co robią do tej pory (nawet jeśli i tak wyróżniają się na tle reszty).