„1451 Wśród aktów penitenta żal za grzechy zajmuje pierwsze miejsce. Jest to „ból duszy i znienawidzenie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości”.
1452 Gdy żal wypływa z miłości do Boga miłowanego nade wszystko, jest nazywany „żalem doskonałym” lub „żalem z miłości” (contritio). Taki żal odpuszcza grzechy powszednie. Przynosi on także przebaczenie grzechów śmiertelnych, jeśli zawiera mocne postanowienie przystąpienia sakramentalnej spowiedzi, gdy tylko będzie to możliwe.

Słyszałem niedawno jednego księdza, który mówił o posłudze ostatniego namaszczenia. W czasie posługi w swojej parafii "nie zdążył" trzy razy do umierających, którzy zmarli bez sakramentów. To był dość mały procent w parafii ale ksiądz przejmował się tymi przypadkami i starał dowiedzieć się co to byli za ludzie. To były osoby "niezbyt blisko kościoła"... Wniosek księdza był taki, że Bóg o swoich się zatroszczy, a jeżeli ktoś Boga odrzuca to niech nie liczy na "zbawienie w ostatniej chwili"... I w tym momencie przypomniał mi się kolejny ksiądz, ze świadectwem posługi w hospicjum (chyba na PCH24). Z całej długiej rozmowy o śmierci, umieraniu, pamiętam pytanie - czy ksiądz ma jakieś przypadki nawrócenia jakiegoś umierającego ateisty czy grzesznika. Powiedział że żadna taka rzecz nie przydarzyła się podczas całej jego posługi...