Uszkodzenia naczyń i narządów wywołane przez szczepionki mRNA - autopsje
-Szczepionki mRNA nie pozostają w miejscu wstrzyknięcia, zamiast tego przemieszczają się po całym ciele i gromadzą się w różnych narządach, -Szczepionki COVID oparte na mRNA indukują długotrwałą ekspresję białka szczytowego SARS-CoV-2 w wielu narządach, -Indukowana szczepionką ekspresja białka kolca indukuje stan zapalny podobny do autoimmunologicznego, -Zapalenie wywołane szczepionką może powodować poważne uszkodzenia narządów, zwłaszcza naczyń, czasami ze skutkiem śmiertelnym.
Zauważamy, że mechanizm uszkodzenia, który wyłania się z badań autopsyjnych, nie ogranicza się tylko do szczepionek COVID-19, ale jest całkowicie ogólny – należy oczekiwać, że wystąpi podobnie w przypadku szczepionek mRNA przeciwko wszelkim patogenom zakaźnym. Ta technologia zawiodła i musi zostać porzucona. Chociaż opisy przypadków klinicznych (np. [1,2]) i analizy statystyczne skumulowanych zgłoszeń zdarzeń niepożądanych (np. [3,4]) dostarczają cennych dowodów na uszkodzenia wywołane przez szczepionki COVID-19 oparte na mRNA, ważne jest ustalenie związku przyczynowego relacji w indywidualnych przypadkach. Patologia pozostaje złotym standardem dowodu na przyczynę choroby. Ten krótki artykuł omówi niektóre kluczowe ustalenia dotyczące materiałów z sekcji zwłok pacjentów, którzy zmarli w ciągu kilku dni do kilku miesięcy po szczepieniu. Dla kontekstu omówiono również pokrótce niektóre badania eksperymentalne.
1. Większość przedstawionych tu dowodów pochodzi z pracy patologa prof. Arne Burkhardta, MD Do dr Burkhardta zwracały się rodziny pacjentów zmarłych po „szczepieniach” Materiały z sekcji zwłok zostały zbadane za pomocą standardowej histopatologii i immunohistochemii. Na podstawie wyników większość zgonów przypisano „szczepieniom” z wysokim lub bardzo wysokim stopniem prawdopodobieństwa Prof. Burkhardt jest bardzo doświadczonym patologiem z Reutlingen w Niemczech. Z pomocą swojego kolegi prof. Waltera Langa zbadał liczne przypadki zgonów, do których doszło w ciągu kilku dni do kilku miesięcy po szczepieniu. W każdym z tych przypadków przyczyna śmierci została poświadczona jako „naturalna” lub „nieznana”. Burkhardt zaangażował się tylko dlatego, że rodziny pogrążone w żałobie wątpiły w te werdykty i szukały drugiej opinii. Jest zatem niezwykłe, że Burkhardt stwierdził, że nie tylko kilka, ale większość tych zgonów jest spowodowanych szczepieniami. Podczas gdy wszyscy czterej główni producenci szczepionek opartych na genach byli reprezentowani w próbce pacjentów badanych przez Burkhardta i Langa, większość pacjentów otrzymała szczepionkę mRNA od firmy Pfizer lub Moderna. Niektórzy ze zmarłych pacjentów otrzymywali zarówno szczepionki oparte na mRNA, jak i wektorach wirusowych przy różnych okazjach.
2. Własne eksperymenty firmy Pfizer na zwierzętach pokazują, że szczepionka szybko rozprzestrzenia się w organizmie
Aby spowodować potencjalnie śmiertelne uszkodzenie, szczepionki mRNA muszą najpierw rozprowadzić się z miejsca wstrzyknięcia do innych narządów. To, że taka dystrybucja występuje, wynika z eksperymentów na zwierzętach zgłoszonych przez firmę Pfizer władzom japońskim wraz z wnioskiem o zatwierdzenie szczepionki w tym kraju [5]. Szczurom wstrzyknięto domięśniowo radioaktywnie wyznakowaną modelową szczepionkę mRNA i śledzono przemieszczanie się radioznacznika najpierw do krwiobiegu, a następnie do różnych narządów przez okres do 48 godzin. Pierwszą rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że oznakowana szczepionka pojawia się w osoczu krwi po bardzo krótkim czasie – w ciągu zaledwie kwadransa. Poziom w osoczu osiąga szczyt dwie godziny po wstrzyknięciu. W miarę odpadania modelowa szczepionka gromadzi się w kilku innych narządach. Najszybszy i najwyższy wzrost obserwuje się w wątrobie i śledzionie. Bardzo wysoki wychwyt obserwuje się również w jajnikach i nadnerczach. Inne narządy (w tym jądra) przyjmują znacznie niższe poziomy szczepionki modelowej. Zauważamy jednak, że przynajmniej naczynia krwionośne zostaną odsłonięte i dotknięte w każdym narządzie i w każdej tkance. Szybka i powszechna dystrybucja modelowej szczepionki oznacza, że musimy spodziewać się ekspresji białka kolczastego (/grafen dopow.) w całym ciele. Bardziej szczegółowe omówienie tego badania biodystrybucji można znaleźć w Palmer2021b.
3. Ekspresję białek wirusowych można wykryć za pomocą
Chociaż dystrybucja modelowej szczepionki prowadzi nas do spodziewanej szerokiej ekspresji białka kolczastego, jesteśmy tutaj po solidnym dowodach. Taki dowód można uzyskać za pomocą immunohistochemii, która to metoda jest zilustrowana na tym slajdzie dla kodowanego w szczepionce białka kolca. Jeśli cząstka szczepionki – złożona z kodującego kolce mRNA, pokrytego lipidami – wejdzie do komórki ciała, spowoduje to syntezę białka kolca w komórce, a następnie przeniesienie go na powierzchnię komórki. Tam można go rozpoznać po przeciwciałach specyficznych dla kolców. Po przemyciu próbki tkanki w celu usunięcia niezwiązanych cząsteczek przeciwciał, te związane mogą być wykryte za pomocą przeciwciała wtórnego, które jest sprzężone z jakimś enzymem, często peroksydazą "horseradish". Po kolejnym etapie płukania próbkę inkubuje się z rozpuszczalnym w wodzie barwnikiem prekursorowym, który jest przekształcany przez enzym w nierozpuszczalny brązowy pigment. Każda cząsteczka enzymu może szybko przekształcić dużą liczbę cząsteczek barwnika, co znacznie wzmacnia sygnał. W prawym górnym rogu obrazu widać dwie komórki, które zostały wystawione na działanie szczepionki Pfizer, a następnie poddane opisanemu powyżej protokołowi. Intensywne brązowe zabarwienie wskazuje, że komórki rzeczywiście wytwarzały białko wypustek (/grafen dopow.).
Krótko mówiąc, wszędzie tam, gdzie odkłada się brązowy pigment, oryginalny antygen – w tym przykładzie białko kolce – musiał być obecny. Immunohistochemia jest szeroko stosowana nie tylko w patologii klinicznej, ale także w badaniach; można go było łatwo wykorzystać do wykrywania szeroko zakrojonej ekspresji białka kolczastego w badaniach na zwierzętach podczas rozwoju przedklinicznego. Wydaje się jednak, że FDA i inne organy regulacyjne nigdy nie otrzymały ani nie zażądały takich danych eksperymentalnych [6].
4. Ekspresja białka kolczastego w mięśniu barku po wstrzyknięciu szczepionki
Ten slajd (dr. Burkhardt) pokazuje włókna mięśnia naramiennego w przekroju. Kilka (ale nie wszystkie) włókien wykazuje silną brązową pigmentację, ponownie wskazując na ekspresję białka kolczastego. Podczas gdy ekspresja białka wypustek w pobliżu miejsca wstrzyknięcia jest oczywiście oczekiwana i wysoce sugestywna, chcielibyśmy mieć pewność, że taka ekspresja jest rzeczywiście spowodowana przez szczepionkę, a nie przez zakażenie wirusem SARS-CoV-2 (/grypa). Jest to szczególnie ważne w odniesieniu do innych tkanek i narządów, które znajdują się daleko od miejsca wstrzyknięcia.
5. Osoby wstrzyknięte wykazują "białko kolca", które ma związek ze szczepionką
Tutaj widzimy immunohistochemię zaaplikowaną na tkankę mięśnia sercowego od osoby, której wstrzyknięto szczepionkę. Barwienie na obecność białka kolczastego powoduje silne odkładanie brązowego pigmentu. W przeciwieństwie do tego, w przypadku przeciwciała rozpoznającego białko nukleokapsydu obserwuje się tylko bardzo słabe, nieswoiste barwienie. Brak nukleokapsydu wskazuje, że ekspresję białka wypustkowego należy przypisać szczepionce, a nie infekcji . Wkrótce zobaczymy, że silna ekspresja białka wypustek w mięśniu sercowym po szczepieniu koreluje ze znacznym stanem zapalnym i zniszczeniem tkanek.
6. Ekspresja białka kolczastego w ściankach małych naczyń krwionośnych
Obserwujemy ekspresję białka kolczastego (lub grafen dopow.) w tętniczkach (małe tętnice; po lewej), jak również w żyłkach (małe żyły) i naczyniach włosowatych (po prawej). Ekspresja jest najbardziej widoczna w najbardziej wewnętrznej warstwie komórki, śródbłonku. To sprawia, że komórki śródbłonka są "siedzącymi kaczkami" dla ataku układu odpornościowego.
7. Usuwanie śródbłonka i zniszczenie małego naczynia krwionośnego po szczepieniu
Przejdziemy teraz do dowodów ataku immunologicznego na komórki śródbłonka, które wytwarzają białko kolca. Po lewej normalna żyłka, ograniczona nienaruszonym śródbłonkiem i zawierająca wewnątrz trochę czerwonych krwinek i kilka białych krwinek (zabarwione na niebiesko). Obraz na środku przedstawia żyłkę, która jest atakowana i niszczona przez układ odpornościowy. Zarys już się rozpuszcza, a komórki śródbłonka w kształcie wrzeciona (i obrzęknięte) oderwały się od ściany naczynia. Ponadto widzimy limfocyty — małe komórki z ciemnymi, okrągłymi jądrami i bardzo małą cytoplazmą wokół nich; pojedynczy limfocyt (w znacznie większym powiększeniu) jest pokazany po prawej stronie. Limfocyty są kręgosłupem specyficznego układu odpornościowego – zawsze, gdy rozpoznawane są antygeny i wytwarzane są przeciwciała, robią to limfocyty. Również wśród limfocytów znajdujemy cytotoksyczne komórki T i komórki NK, które służą do zabijania komórek zakażonych wirusem – lub takich, które wyglądają na zakażone, ponieważ zostały zmuszone do produkcji białka wirusowego przez tak zwaną szczepionkę. Kluczową funkcją śródbłonka jest zapobieganie krzepnięciu krwi. Tak więc, jeśli śródbłonek jest uszkodzony, tak jak na tym zdjęciu, a znajdujące się za nim tkanki wejdą w kontakt z krwią, automatycznie rozpocznie się krzepnięcie krwi.
8. Pęknięcie w ścianie aorty, wyłożone skupiskami limfocytów, prowadzące do pęknięcia aorty
Po lewej przekrój przez ścianę aorty. To zdjęcie zostało zrobione przy jeszcze mniejszym powiększeniu niż poprzednie; limfocyty wyglądają teraz jak chmura maleńkich niebieskich plamek. Na lewo od tej niebieskiej chmury widzimy pionowe pęknięcie przebiegające przez tkankę. Takie pęknięcie widoczne jest również makroskopowo w wyciętym preparacie aorty pokazanej po prawej stronie. Aorta jest największym naczyniem krwionośnym ciała. Otrzymuje krew pod wysokim ciśnieniem wyrzucaną przez lewą komorę serca, przez co jest narażona na intensywne naprężenia mechaniczne. Jeśli ściana aorty jest osłabiona stanem zapalnym, tak jak tutaj, może pęknąć. Pęknięcie aorty jest zwykle dość rzadkie, ale prof. Burkhardt znalazł wiele przypadków w ograniczonej liczbie autopsji. Wykazano również, że niektórzy z pękniętymi aortami zawierały białko kolca (/grafen) .
9. Zdrowa tkanka mięśnia sercowego i limfocytarne zapalenie mięśnia sercowego
Na slajdzie 7 widzieliśmy, że komórki mięśnia sercowego silnie eksprymowały białko wypustek po wstrzyknięciu szczepionki. Tutaj widzimy konsekwencje. Zdjęcie przedstawia próbkę zdrowej tkanki mięśnia sercowego, z regularnie ułożonymi i wyrównanymi włóknami mięśnia sercowego. Po prawej widzimy próbkę mięśnia sercowego z jednej z sekcji zwłok. Włókna mięśniowe są rozerwane i rozpadają się i są otoczone przez inwazyjne limfocyty. Burkhardt stwierdził zapalenie mięśnia sercowego u wielu swoich zmarłych pacjentów.
10. Naciek limfocytarny i zapalenie proliferacyjne w tkance płucnej
Po lewej stronie widzimy zdrową tkankę płucną, z wypełnionymi powietrzem przestrzeniami (pęcherzykami), ograniczonymi delikatną przegrodą pęcherzykową z osadzonymi, wypełnionymi krwią naczyniami włosowatymi. Widzimy również większe naczynia krwionośne. Po prawej stronie widzimy tkankę płuc opanowaną przez limfocyty. Przestrzenie wypełnione powietrzem w dużej mierze zniknęły i zostały wypełnione bliznami (tkanką łączną). Ten pacjent, któremu wstrzyknięto szczepionkę, miałby oczywiście bardzo duże problemy z oddychaniem. Naciek, zapalenie i zniszczenie limfocytów zaobserwowano również w wielu innych narządach, w tym w mózgu, wątrobie, śledzionie i wielu gruczołach. Jednak zamiast zilustrować je wszystkie, zakończymy patologiczne dowody innym wynikiem immunohistochemicznym, który uderzająco pokazuje długi czas trwania ekspresji białka kolczastego.
11. Indukowana szczepieniem ekspresja białka wypustkowego w biopsji oskrzeli dziewięć miesięcy po szczepieniu
Slajd przedstawia próbkę błony śluzowej oskrzeli od pacjenta, który żyje, ale od czasu szczepienia cierpi na objawy ze strony układu oddechowego. Widzimy kilka komórek w najwyższej warstwie komórek, które silnie eksprymują białko kolca (/grafen dopow.) – i to nawet dziewięć miesięcy po jego ostatniej szczepionce! Chociaż jest to rzeczywiście najbardziej skrajny przypadek długotrwałej ekspresji, istnieją dowody zarówno z autopsji Burkhardta, jak i opublikowanych badań próbek krwi [7] lub biopsji węzłów chłonnych [8], które wskazują, że ekspresja trwa kilka miesięcy.
12. mRNA szczepionki Pfizer jest kopiowane („odwrotnie transkrybowane”) do DNA i wstawiane do genomu komórkowego
Oficjalny opis szczepionki mRNA utrzymuje, że "zmodyfikowane mRNA zawarte w szczepionce nie będzie replikowane in vivo; ekspresja białka wypustek powinna zatem ustać po degradacji wstrzykiwanych cząsteczek RNA". Dostępne ograniczone badania eksperymentalne [9,10] sugerują, że wstrzyknięty zmodyfikowany mRNA powinien ulec degradacji w ciągu kilku dni do kilku tygodni od wstrzyknięcia. Jest to oczywiście trudne do pogodzenia z obserwowaną długotrwałą ekspresją; w takiej czy innej formie informacja genetyczna wydaje się być utrwalana (trwała) " in vivo". Niedawne badanie eksperymentalne ze Szwecji [11] wykazało, że komórki pochodzenia ludzkiego mogą kopiować szczepionkę mRNA firmy Pfizer do DNA, a następnie wstawiać ją do własnego DNA chromosomalnego. Obraz przedstawia kluczowe dowody z tego badania. Komórki eksponowano na szczepionkę przez wskazany czas. Następnie wyizolowano komórkowy DNA i wstawiono kopie DNA mRNA szczepionki wykryte przez amplifikację PCR fragmentu o długości 444 par zasad.
Wszystkie próbki oznaczone „BNT” zostały potraktowane szczepionką i wszystkie wykazują produkt PCR o oczekiwanej długości, co jest oczywiste na podstawie porównania ze standardową długością fragmentów DNA („L”). Próbki oznaczone „Ctrl n” były kontrolami: Ctrl 1–4 zawierał DNA z komórek nieinkubowanych ze szczepionką, Ctrl 5 zawierał RNA (nie DNA) z komórek potraktowanych szczepionką; Ctrl 6 zawierał to samo, ale był dodatkowo traktowany RNA-zą, który to etap przeprowadzono również przy oczyszczaniu próbek DNA. Zgodnie z oczekiwaniami żadna z próbek kontrolnych nie zawierała produktu PCR. Biorąc pod uwagę obserwacje Aldéna dotyczące wstawiania DNA w każdej pojedynczej próbce eksperymentalnej, wydaje się bardzo prawdopodobne, że nastąpi to również "in vivo". Poza dostarczaniem wiarygodnego mechanizmu utrwalania ekspresji białka kolczastego, insercja DNA stwarza również ryzyko uszkodzeń genetycznych, prowadzących do nowotworów i białaczek.
13. Podsumowanie Przedstawione tu dowody wyraźnie pokazują łańcuch przyczynowy od wstrzyknięcia szczepionki do… -szybka dystrybucja szczepionki przez krwioobieg, -szeroko rozpowszechniona ekspresja białek kolczastych, wyraźnie w naczyniach krwionośnych i -zapalenie autoimmunologiczne i uszkodzenie narządów.
Uszkodzenia naczyń wywołane szczepionką będą sprzyjać krzepnięciu krwi, a choroby związane z krzepnięciem, takie jak zawał serca, udar, zator płucny są bardzo powszechne w bazach danych zdarzeń niepożądanych [4,12].
Oprócz zapalenia autoimmunologicznego, inne mechanizmy chorobowe, w tym zwyrodnienie OUN za pośrednictwem prionów [13], nieprawidłowe odkładanie się białek naczyniowych (amyloidoza) [14,15] i toksyczność nanocząsteczek lipidów [16], są prawdopodobne, ale wymagają dalszych badań i potwierdzenie. Ogólnie rzecz biorąc, tych szczepionek nie można już uważać za eksperymentalne – „eksperyment” doprowadził do katastrofy, którą wielu lekarzy i naukowców przewidziało od samego początku [17]. Szczepienia muszą zostać przerwane, a wszystkie zezwolenia i zezwolenia na ich stosowanie muszą zostać cofnięte.
