EWANGELIA– komentarze Jan będzie mu na imię Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza.1, 57-66. 80
Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał jej tak wielkie miłosierdzie, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Ale matka jego odpowiedziała: «Nie, natomiast ma otrzymać imię Jan». Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię». Pytali więc na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I zdumieli się wszyscy. A natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język, i mówił, błogosławiąc Boga. Wtedy strach padł na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: «Kimże będzie to dziecię?» Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś wzrastał i umacniał się na duchu, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.
Oto słowo Pańskie. .:ILG:. - 24 czerwca 2024: CZYTANIA LITURGICZNE *******†******** ,,Ostatnim wydarzeniem z życia Elżbiety, które relacjonuje Ewangelista są narodziny jej syna. Ma ono charakter bardzo radosny i patetyczny a zarazem zawiera element tajemnicy. Opis narodzin Jana jest prosty, zwięzły, surowy, podobnie jak narodzenia Jezusa (por. Łk 2, 7). Cały patos dokonuje się później.
Z narodzeniem chłopców izraelskich wiązały się dwa rytuały. Pierwszym było obrzezanie. Dokonywano go w ósmym dniu. Ceremonia obrzezania, oparta na Prawie miała charakter inicjacji. Włączała młodego człowieka do przymierza z Bogiem i do społeczności Izraela. Obrzędu dokonywano w domu lub w synagodze.
Drugim rytuałem, który szerzej omawia Łukasz, było nadanie dziecku imienia. Czynił to zwykle ojciec dziecka, chociaż imię mogła wybierać również matka. Dla Izraelitów imię określało tożsamość osoby, a także jej charakter i przeznaczenie. Uważano, że znajomość imienia daje władzę nad osobą. Imię, "nomen", gdy zostaje wypowiedziane, pozwala wziąć w posiadanie istotę, która je nosi; otrzymuje się wówczas część tej istoty (J. Marques-Riviere). Dlatego Bóg nie objawił swojego imienia Jakubowi (por. Rdz 32, 30), a Izraelici powodowani szacunkiem i bojaźnią, nie mogli go wymawiać.
Zgodnie z tradycją żydowską imię nadawano w dniu urodzin. Natomiast tradycja grecko-rzymska, do której odwołuje się Łukasz, wskazuje na dzień ósmy (chłopcy) lub dziewiąty (dziewczynki). Chłopcy nosili najczęściej imiona dziadków lub ojców. Stąd zdziwienie sąsiadów i gości przybyłych na uroczystość, gdy słyszą wybór Elżbiety: ma otrzymać imię Jan. Elżbieta pomija tradycję. Chce, aby imię dziecka wyrażało jej wdzięczność za dar, jaki otrzymała od Boga. "Jan" oznacza "Bóg (Jahwe) jest łaskawy". Wolę żony potwierdza Zachariasz.
W kościele katolickim istnieje piękny zwyczaj nadawania dziecku imion świętych. Święty staje się wówczas patronem, jakby drugim aniołem stróżem. Ludzie święci, kanonizowani przez Kościół, są orędownikami tych, którzy pielgrzymują na ziemi. Gdy zwracamy się do nich w modlitwie, wierzymy, że jak przyjaciele, wstawiają się za nami u Boga. Są naszymi starszymi braćmi i siostrami,którzy już doszli do celu.
Jakie wydarzenia z mojego życia mógłbym określić mianem inicjacji? Jak je dziś wspominam? Jakie znaczenie ma dla mnie sakrament chrztu świętego? Czy żyję jego świadomością na co dzień? Jakie jest moje imię? Co wyraża? Jakie miejsce w moim życiu duchowym zajmują święci? Których cenię sobie szczególnie? Dlaczego?,, Jan będzie mu na imię - Łk 1, 57-66.80 Nie Zachariasz, a Jan mu będzie mu na imię
,,Jak wielu prorokom, tak i synowi Elżbiety i Zachariasza, Pan Bóg zmienił imię aby także w ten sposób podkreślić, że w swoim życiu nie będzie się on troszczył o ród, pozycję i zawód, ale wyłącznie o sprawy Pana.,,
,,Każdy z nas na chrzcie świętym stał się chrześcijaninem: to tak jakby Chrystus nadał nam drugie imię, Swoje własne imię. Czy za św. Bazylim i Grzegorzem, moglibyśmy powiedzieć: Chociaż inni noszą różne imiona czy to po ojcu, czy własne, od swych zawodów lub czynów, my uważaliśmy za wielki zaszczyt i wielkie imię być i nazywać się chrześcijanami? (Grzegorz z Nazjanzu, Mowa 43).,,
Imię "Jan" w języku hebrajskim oznacza: "Bóg jest łaskawy, Bóg jest miłosierny". Rzeczywiście, jeśli pomyślimy, że narodził się on z dwojga ludzi posuniętych w latach, z niepłodnej Elżbiety i niedowierzającego w poczęcie syna Zachariasza, trudno nie widzieć w tych narodzinach znaku Bożej łaskawości. Trudno też ze smutkiem nie zauważyć, że dzisiaj z pewnością wielu odradzałoby Elżbiecie ten poród …More
Imię "Jan" w języku hebrajskim oznacza: "Bóg jest łaskawy, Bóg jest miłosierny". Rzeczywiście, jeśli pomyślimy, że narodził się on z dwojga ludzi posuniętych w latach, z niepłodnej Elżbiety i niedowierzającego w poczęcie syna Zachariasza, trudno nie widzieć w tych narodzinach znaku Bożej łaskawości. Trudno też ze smutkiem nie zauważyć, że dzisiaj z pewnością wielu odradzałoby Elżbiecie ten poród, bo matka starsza, dziecko pierwsze, a przepaść wiekowa między rodzicami a synem ogromna. Ci sami, zresztą, odradzaliby też Maryi, bo "panna z dzieckiem", ojciec nieznany, a sytuacja materialna kiepska.
Dla kogoś jednak, kto jak Elżbieta i Maryja ma wiarę, każde narodziny będą przejawem "łaskawości Boga" (Jan) i znakiem że "Bóg zawsze jest z nami" (Emmanuel).
Jak wielu prorokom, tak i synowi Elżbiety i Zachariasza, Pan Bóg zmienił imię aby także w ten sposób podkreślić, że w swoim życiu nie będzie się on troszczył o ród, pozycję i zawód, ale wyłącznie o sprawy Pana.
Każdy z nas na chrzcie świętym stał się chrześcijaninem: to tak jakby Chrystus nadał nam drugie imię, Swoje własne imię. Czy za św. Bazylim i Grzegorzem, moglibyśmy powiedzieć: Chociaż inni noszą różne imiona czy to po ojcu, czy własne, od swych zawodów lub czynów, my uważaliśmy za wielki zaszczyt i wielkie imię być i nazywać się chrześcijanami? (Grzegorz z Nazjanzu, Mowa 43).
* * * Największy z proroków, św. Janie Chrzcicielu, módl się za nami, abyśmy głosząc prawdy Boże nie przyprawiali ich do smaku; módl się za nami w miękkie szaty odzianymi, abyśmy w końcu zrozumieli, że nasza wiara wymaga jednak konsekwencji; módl się za nami, abyśmy dołączyli swój do "głosu wołającego na pustyni", wierząc głęboko, że przygotowujemy nim drogę dla przychodzącego Boga. Amen. Nie Zachariasz, a Jan mu będzie mu na imię
Największy z proroków, św. Janie Chrzcicielu, módl się za nami, abyśmy głosząc prawdy Boże nie przyprawiali ich do smaku; módl się za nami w miękkie szaty odzianymi, abyśmy w końcu zrozumieli, że nasza wiara wymaga jednak konsekwencji; módl się za nami, abyśmy dołączyli swój do "głosu wołającego na pustyni", wierząc głęboko, że przygotowujemy nim drogę dla przychodzącego Boga. Amen.
