W Dijon, mieście urodzenia świętego Bernarda z Clairvaux, przyszła na świat arystokratka Joanna Franciszka Frémyot, córka przewodniczącego parlamentu Burgundii. Została wcześnie osierocona przez matkę, która zmarła przy porodzie kolejnego dziecka, gdy Joanna miała dwa i pół roku. Wychowała się pod okiem ojca i opiekunki, którzy zapewnili jej staranne wykształcenie i maniery godne jej pochodzenia. W wieku dwudziestu lat wyszła za Krzysztofa II barona de Chantal. Stworzyli razem zgodne stadło, które Pan Bóg pobłogosławił szóstką potomstwa.
Baronowa de Chantal wniosła w dom swego męża atmosferę prawdziwie katolicką, wpajając dzieciom chrześcijańskie ideały i przyciągając dobrocią serca różnych ludzi w rozmaitych potrzebach. Podobno już wtedy miało miejsce cudowne zdarzenie, kiedy zabrakło ziarna, a w okolicy panował głód, Pan Bóg nagrodził poświęcenia wzorowej pani domu i ziarno cudownie rozmnożyło się, by zaspokoić potrzeby ubogich. W dwudziestym dziewiątym roku życia czekał jednak Świętą …Więcej

Według późniejszego tekstu Passio sancti Laurenti święty męczennik pochodził z Hiszpanii, a jego rodzicami byli Orencjusz i Pacjencja. Niektóre podania mówią, że pobierał nauki w Saragossie, gdzie poznał świętego Wincentego, a potem wyjechał do Rzymu. Wiadomo w każdym razie, iż został jednym z diakonów przy papieżu świętym Sykstusie II. Wikariusz Chrystusa powierzył mu zarząd kościelnym majątkiem i pieczę nad ubogą ludnością Rzymu, dla której Wawrzyniec – po łacinie Laurencjusz – stał się dobrodziejem.
Na podstawie edyktu cesarza Waleriana, nakazującego stracenie ważniejszych urzędników kościelnych, w roku 258 został pojmany papież Sykstus. Oddział cesarski aresztował Ojca Świętego wraz z kilkoma diakonami podczas odprawiania Mszy Świętej. Wawrzyńca potraktowano ulgowo w nadziei, iż przekaże on władzy świeckiej majątek Kościoła. Święty, wiedząc, iż ma być ujęty, zawczasu rozdał wszystkie kosztowności ubogim, a gdy sędzia nalegał, aby je wydał, poprosił o trzy dni zwłoki. Zebrał w tym …Więcej

Europa chce zapomnieć o swoich chrześcijańskich korzeniach. W powstałą pustkę wpełzły zdegenerowane wytwory ukąszonego grzechem umysłu ludzkiego. To nieuchronny efekt życia tak, „jakby Boga nie było”. Aby jednoznacznie sprzeciwiać się tym tendencjom trzeba odwagi, nierzadko takiej jaką odznaczała się św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein), której wspomnienie przypada 9 sierpnia.
Czym kończy się sytuacja, w której bałwochwalczy kult klasy lub rasy stawia się ponad uwielbienie Boga i Jego Prawa wiemy z historii aż za dobrze. W takim świecie, w którym nienawiść i pogarda zdawały się triumfować przyszło żyć Edycie Stein. Ta wybitna naukowiec i filozof wybrała jednak inną drogę…
Zanim jednakże do tego doszło Edyta Stein przeszła szlak wiodący od domu, w którym gorliwie przestrzegano przepisów wyznania mojżeszowego, poprzez ateizm, aż po nawrócenie i przywdzianie karmelitańskiego habitu. W międzyczasie były jeszcze studia filozoficzne zakończone uzyskanie stopnia doktora.
Do Jezusa …Więcej

Szczegóły życia tego wielkiego świętego zachowały się między innymi dzięki żywotowi spisanemu przez brata Teodoryka z Apoldii. Dominik był założycielem zakonu, który położył nie dające się przecenić zasługi dla rozwoju Kościoła, był młotem na heretyków, uratował niezliczone dusze od kary wiecznej za dobrowolne odstępstwo, ale przede wszystkim był człowiekiem, który „wszystkich ludzi ogarniał ramionami swej miłości, a ponieważ kochał wszystkich, sam też był przez wszystkich kochany. Wziął sobie za osobistą zasadę, by weselić się z ludźmi wesołymi, a płakać z tymi, którzy płaczą” – jak wyraził się błogosławiony Jordan z Saksonii. Właśnie wysoko rozwinięta cnota miłości Boga i dusz była przyczyną Bożego błogosławieństwa i tak wielkiego powodzenia apostolskich wysiłków świętego Dominika.
Wywodził się on ze znakomitego domu Guzmanów, urodził się natomiast w miejscowości Caleruega w Kastylii. Rodzina zasłużyła się zarówno dla Hiszpanii jak i dla Kościoła, albowiem oprócz Dominika chwały ołtarzy …Więcej

Święty pochodził z książęcej rodziny zamieszkałej w Rzeczypospolitej Weneckiej, w miejscowości Vicenza. Bywa on nazywany Kajetanem z Thieny, ponieważ stamtąd pochodził jego ojciec. Podobno po urodzeniu matka uczyniła akt ofiarowania swego syna na służbę Bogu i Jego Najświętszej Matce, ale nie od razu książę Gaetano zdecydował się na wybranie drogi duchownej – musiała minąć połowa jego ziemskiego życia, nim odkrył powołanie do kapłaństwa.
Tymczasem podjął studia prawnicze w niedalekiej Padwie, które uwieńczył w roku 1504 doktoratem z prawa rzymskiego i kościelnego. Dwa lata później udał się do Rzymu, aby przyjąć urząd protonotariusza papieskiego. Wybór dworu Najwyższego Pasterza na miejsce wykonywania swego zawodu wybrał Kajetan nieprzypadkowo, od dziecka bowiem był bardzo pobożny, a wśród dostatku i szacunku zawsze zachowywał tak daleko posuniętą pokorę, że wiele osób czyniło mu przymówki, iż tak skromne mniemanie o sobie nie przystoi człowiekowi z takim pochodzeniem i na takim stanowisku …Więcej

Dzisiejsza Ewangelia prowadzi nas wraz z Chrystusem, Piotrem, Jakubem i Janem na górę Tabor. Tam Chrystus przemienił się wobec swoich Apostołów. Jego twarz zajaśniała jak słońce, a szaty stały się olśniewająco białe. Apostołowie byli zachwyceni, choć poznali jedynie niewielki odblask wiecznej chwały Ojca, w której po swoim zmartwychwstaniu zasiadł Jezus. To wydarzenie pozostało tajemnicą dla pozostałych uczniów - dowiedzieli się o nim dopiero po wniebowstąpieniu Jezusa.
Zdarzenie to Ewangeliści musieli uważać za bardzo ważne, skoro jego szczegółowy opis umieścili wszyscy synoptycy: św. Mateusz (Mt 17, 1-9), św. Marek (Mk 9, 1-8) i św. Łukasz (Łk 9, 28-36). Również św. Piotr Apostoł przekazał opis tego wydarzenia (2 P 1, 16-18). Miało ono miejsce po sześciu dniach - czy też "jakoby w osiem dni" - po uroczystym wyznaniu św. Piotra w okolicach Cezarei Filipowej (Mt 16, 13-20; Mk 8, 27-30; Łk 9, 18-21).
Św. Cyryl Jerozolimski (+ 387) jako pierwszy wyraził pogląd, że górą Przemienienia …Więcej

Patron angielskiej rodziny królewskiej żył i panował w czasach, gdy kraje Wysp Brytyjskich były podzielone na wiele różnych królestw i księstw. Był on synem króla Northumbrii powstałej w wyniku połączenia królestw Bernicji i Deiry. Z powodu sporów sukcesyjnych po śmierci jego ojca Etelryka był zmuszony wraz z matką i braćmi schronić się na szkockiej wyspie Iona, gdzie gościną służyli im tamtejsi mnisi ze zgromadzenia założonego przez świętego Kolumbana. Nie bez przyczyny Opatrzność dotknęła przyszłego króla tym wygnaniem – w klasztorze bowiem było mu dane poznać prawdziwą wiarę i przyjąć chrzest. Tam też zdobył dzięki troskliwej opiece duchowej mnichów gruntowną formację religijną.
Moment dojścia Oswalda do władzy związany jest z podaniem o cudownej pomocy Bożej w walce z poganami rządzącymi wtenczas Northumbrią. Pogański władca Caedwall zabił dwóch braci Świętego, co sprawiło, iż pozostał on jedynym sukcesorem tronu. W roku 634 wyruszył ze stosunkowo niewielką ilością wojska, aby …Więcej

Święty Jan Maria Vianney zwykł mówić: Gdy w parafii jest święty proboszcz, to jest to dobra parafia, jeśli mamy do czynienia z dobrym proboszczem, to mamy średnią parafię. A gdzie jest zły proboszcz, tam jest żadna parafia. Sam był proboszczem świętym, potrafiącym z maleńkiej zapuszczonej – tak moralnie jak i materialnie – wioski, uczynić miejsce słynne na cały świat. Był kapłanem par excellence, oddanym bez reszty sprawie zbawiania dusz. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzimy 4 sierpnia.
Droga do kapłaństwa
Św. Jan Maria Vianney przyszedł na świat 8 maja 1786 roku w rodzinie małorolnego chłopa we francuskiej wiosce Dardilly koło Lyonu. Miał 3 lata kiedy antykatolicka rewolucja wstrząsnęła Francją. W imię wyimaginowanych „swobód”, w tym oczywiście „wolności wyznania”, szalał terror, którego jedno z ostrzy obróciło się przeciwko Kościołowi katolickiemu. Zabijano i prześladowano księży, dopuszczano się bluźnierstw, wyśmiewając liturgię i znieważając sakramenty. Mimo tych okropieństw, …Więcej

Ta stosunkowo mało znana święta bywa nazywana „matką chrzestną Europy”, ponieważ jest pierwszą znaną z imienia poganką, która przyjęła chrzest z rąk Apostołów na terenie europejskich prowincji cesarstwa rzymskiego. Pochodziła ona z Tiatyry w Azji Mniejszej, zamieszkała natomiast w Filippi, mieście położonym w rzymskiej części Macedonii.
Trudniła się wyrobem tkanin purpurowych, skąd można wnosić, iż jej status majątkowy był wysoki, ponieważ jedynie zamożni obywatele kupowali tego rodzaju materiały. Lidia na pewno urodziła się jako poganka, lecz potem najprawdopodobniej zbliżyła się do kultu jedynego Boga – świadczy o tym fakt opisany w Dziejach Apostolskich, mianowicie spotkanie owej niewiasty ze świętym Pawłem nad brzegiem rzeki, gdzie miejscowe kobiety uczestniczyły w rytualnym obmyciu wedle zwyczajów mojżeszowych.
Apostoł Narodów przybył do Filippi około roku 55. W czas szabatu udał się nad rzekę, gdzie zwykle odbywały się modlitwy, w przypadku gdy w danej miejscowości nie było jeszcze …Więcej

Piotr Julian Eymard urodził się 4 lutego 1811 r. w La Mure (Francja) w ubogiej rodzinie. Od najmłodszych lat wyróżniał się szczególnym nabożeństwem do Eucharystii. Przy pierwszej Komunii świętej złożył Panu Jezusowi przyrzeczenie, że będzie kapłanem, aby mógł szerzyć wśród wiernych kult Najświętszego Sakramentu. Ojciec jednak po stracie kilkorga dzieci stanowczo sprzeciwiał się oddaniu ostatniego dziecka na służbę Kościołowi. Dlatego syn-jedynak mógł wypełnić swoje plany dopiero po śmierci ojca.
Piotr wstąpił do seminarium w Grenobli. Musiał je jednak opuścić z powodu choroby. Nigdy nie udało mu się do końca od niej uwolnić. Po okresowej poprawie stanu zdrowia udało mu się dokończyć studia. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 lipca 1834 roku, gdy miał 23 lata. Był przyjacielem św. Jana Marii Vianneya.
Zaraz po święceniach został proboszczem parafii. Parafie były w owych czasach religijnie obojętne i bardzo zaniedbane moralnie. Kiedy gorliwy pasterz zorientował się, że jego nawoływania i …Więcej

Inigo Lopez urodził się w roku 1491 na zamku w Loyola w kraju Basków (Hiszpania), jako trzynaste dziecko w zamożnym rycerskim rodzie. O jego wczesnej młodości mało wiemy. Otrzymał staranne wychowanie. Był paziem ministra skarbu króla hiszpańskiego, następnie służył jako oficer w wojsku wicekróla Nawarry. Nosił długie włosy, spadające mu aż do ramion, różnobarwne spodnie i kolorową czapkę. Publicznie najchętniej pojawiał się w pancerzu rycerza, nosząc miecz, sztylet i oręż wszelkiego rodzaju. Kiedy po latach opowiadał współbraciom o swoim życiu, wyznał, że do 30-tego roku życia oddawał się marnościom świata, że z próżnej żądzy sławy jego największą rozkoszą były ćwiczenia rycerskie. W czasie walk hiszpańsko-francuskich znalazł się w oblężonej Pampelunie. Zraniony poważnie w 1521 r. przez kulę armatnią w prawą nogę, został przewieziony do rodzinnego zamku.
Długie miesiące rekonwalescencji były dla niego okresem łaski i gruntownej przemiany. Dla skrócenia czasu prosił o powieści rycerskie …Więcej

Patron, którego wspomnienie przypada na 30 lipca, przyszedł na świat w chorwackiej rodzinie zamieszkującej w Castel Nuovo, mieście pozostającym od roku 1797 we władaniu Habsburgów (obecnie Herceg Novi na terenie Czarnogóry). Bogdan Jan Mandić – Leopold jest bowiem imieniem zakonnym Świętego – zasłynął z charyzmatu bardzo podobnego do świętego ojca Pio, będąc apostołem sakramentu pokuty obdarzonym zdolnością przeglądania sumień, ale nie doczekał się takiej sławy jak Francesco Forgione z Pietrelciny. Bywa nazywany „małym wielkim świętym”, przy czym należy traktować to określenie dosłownie, gdyż miał on zaledwie 135 centymetrów wzrostu.
Wychowany w bardzo pobożnej i ubogiej rodzinie wcześnie zdecydował, na jakiej drodze pragnie podjąć trudy ziemskiej wędrówki do nieba – po ukończeniu niższego seminarium w Udine wstąpił do zakonu kapucynów w Bassano del Grappa, gdzie po czterech latach złożył śluby wieczyste. Ojciec Leopold wywodził się z regionu bardzo zróżnicowanego pod względem etnicznym …Więcej

Marta pochodziła z Betanii, miasteczka położonego na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, w pobliżu wioski Betfage, odległego od Jerozolimy o ok. 3 km drogi (dzisiaj Al Azarija). Była siostrą Marii i Łazarza, których Chrystus darzył swą przyjaźnią. Wiele razy gościła Go w swoim domu. Św. Łukasz opisuje szczegółowo jedno ze spotkań (Łk 10, 38-42). Martę wspomina w Ewangelii św. Jan, odnotowując wskrzeszenie Łazarza. Wyznała ona wtedy wiarę w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego (J 11, 1-45). Ewangelista Jan opisuje także wizytę Jezusa u Łazarza na sześć dni przed wieczerzą paschalną, gdzie posługiwała Marta (J 12, 1-11). Właśnie z Betanii Jezus wyruszył triumfalnie na osiołku do Jerozolimy w Niedzielę Palmową (Mk 11, 1). Wreszcie w pobliżu Betanii Pan Jezus wstąpił z Góry Oliwnej do nieba (Łk 24, 50).
Na Wschodzie cześć św. Marty datuje się od wieku V, na Zachodzie - od wieku VIII. Już w wieku VI istniała w Betanii bazylika na miejscu, gdzie miał stać dom Łazarza i jego sióstr. Św. Marta jest …Więcej

Poczet papieży zatytułowany Liber Pontificalis podaje informację, iż Wiktor był synem niejakiego Feliksa zamieszkałego w prowincji Africa Proconsularis, zaś święty Hieronim twierdzi, iż miejscem pochodzenia Świętego jest południowa Italia. Liber Pontificalis odnotowuje również, że zginął on śmiercią męczeńską, choć nie jest to pewne z powodu braku źródeł i innych podań tradycji. W każdym razie Wiktor I zasiadł na tronie papieskim po świętym Eleuteriuszu około roku 189 i sprawował urząd Najwyższego Pasterza przez około dziesięć lat.
Rzym – Wieczne Miasto wpisane przez Boga w plan podboju świata dla kultury łacińskiej i religii chrześcijańskiej, stanowił – z wyjątkiem momentu, gdy święty Piotr rezydował w Antiochii – od początku siedzibę namiestnika Chrystusowego i stolicę Kościoła. Do pewnego momentu sprawowano jednak liturgię w języku greckim i dopiero za czasów Wiktora I łacina weszła do powszechnego użycia w Kościele rzymskim. Papież ten przyczynił się do rozwoju kultury języka …Więcej

Biskup Rzymu, którego pontyfikat przypada na lata 422-432, zastał swą stolicę stojącą w obliczu szeregu zagrożeń, jakie burzyły pokój w Kościele świętym. Wśród duchowieństwa i laikatu szerzył się wciąż arianizm, a na stolicach biskupich powstawali nowi herezjarchowie, toczyły się zażarte dyskusje teologiczne, przeradzające się starym zwyczajem w wojny na ekskomuniki i spontaniczne walki uliczne, a cesarz Bizancjum, mający moc zwoływania soborów i pragnący korzystać z uprawnień Pontifici Maximi (choć nie nosił tego tytułu) mógł przechylać te spory na korzyść jednej lub drugiej strony przy użyciu dekretów i wojska.
Celestyn zasłynął jako rządca Kościoła obdarzony wielką charyzmą w podejmowaniu działań dyplomatycznych na rzecz zażegnania odszczepieństwa. Można powiedzieć, iż był to prawdziwy młot apostolski na heretyków, a w sukurs przychodzili mu inni znakomici święci mężowie tamtych czasów, których zdolności i autorytet umiał on spożytkować do walki o zachowanie nieskażonego depozytu …Więcej

Święty Jakub zwany jest Większym albo Starszym, ponieważ został powołany przez Pana Jezusa wcześniej niż jego imiennik – syn Kleofasa i Marii. Współcześnie jego postać kojarzy się przede wszystkim z miastem Santiago de Compostela w Hiszpanii, dokąd prowadzą wielowiekowe szlaki pielgrzymie z różnych miejsc świata. Tradycja związana z kultem Jakuba Zebedeuszowego jest niezwykle bogata i obejmuje trzy wizerunki Świętego – pierwszy związany z historyczną postacią Apostoła, drugi ukształtowany przez ogromny ruch pielgrzymkowy mający swój początek w średniowieczu, i trzeci popularny szczególnie na Półwyspie Iberyjskim, powstały w wyniku wstawiennictwa tego ucznia Chrystusowego w walce z muzułmanami.
Apostoł narodził się prawdopodobnie w którejś z osad żydowskich nad Jeziorem Tyberiadzkim jako syn rybaka Zebedeusza i Salome. Jego rodzonym bratem był umiłowany uczeń Pana święty Jan Ewangelista. Pewnego razu, gdy wraz z bratem siedzieli nad Jordanem po dniu spędzonym na połowie ryb, przechodził …Więcej

Święta Kinga, zwana na Węgrzech Kunegundą, była córką króla węgierskiego Beli IV i córki cesarza nicejskiego Marii Laskariny. Ich dwór słynął z wielkiej pobożności, a wręcz ze świętości, ponieważ aż trzy córki tego królewskiego związku zostały wyniesione do chwały ołtarzy – oprócz Kunegundy, święta Małgorzata i błogosławiona Jolenta. Królewnie Kunegundzie również udzieliła się atmosfera rodzinnego domu, pociągająca do wstępowania w ślady Chrystusa Pana. Już jako dziecko zapragnęła w jakiś szczególny sposób okazać swoją miłość Panu Jezusowi i dlatego postanowiła żyć w czystości i wstrzemięźliwości.
Nie było to wszakże takie proste dla królewskiej córki, której osoba wraz z narodzeniem stawała się częścią dynastycznej polityki ojca. W wieku czternastu lat została wydana za księcia sandomierskiego Bolesława V i zamieszkała na jego dworze w państwie Piastów. Był to okres rozbicia dzielnicowego, więc młodą parę czekało niejedno utrapienie związane z wojnami domowymi. Osiedli na stałe dopiero …Więcej